«Τελειώνουν»με non paper οι ΗΠΑ τον EastMed και εκθέτουν την κυβέρνηση; Νέα δεδομένα στην Α. Μεσόγειο;
Οριστικό τέλος στην κατασκευή του αγωγού EastMed δίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αλλάζοντας τα δεδομένα στην Ανατολική Μεσόγειο. Με non paper του Στέητ Ντηπάρτμεντ προς την ελληνική κυβέρνηση, με τυπικό αποδέκτη τον Γενικό Γραμματέα Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και Εξωστρέφειας του ΥΠΕΞ Γιάννη Σμυρλή, γνωστοποιούν την άρνηση της Ουάσιγκτον να στηρίξει το εν λόγω εγχείρημα. Πανομοιότυπο non paper αναφέρουν πληροφορίες, έχει αποσταλεί στο Τελ Αβίβ , αλλά και στην Τουρκία. Η τουρκική πολιτική θριάμβευσε και περιμένουμε τώρα τις αντιδράσεις και τις επιπτώσεις . Αυτό όμως που προκαλεί κατάπληξη δεν είναι η αποτυχία ενός εγχειρήματος που εξαρχής είχε προβλήματα οικονομικής βιωσιμότητας. Η πιο σημαντική παράμετρος, είναι ότι οι ΗΠΑ στο non paper, αιτιολογώντας τη θέση τους, πέρα από τα οικονομικά και εμπορικά στοιχεία, επισημαίνουν ότι η ιδέα του εν λόγω αγωγού, είναι εστία έντασης στην Ανατολική Μεσόγειο, παίρνοντας ξεκάθαρα τη θέση της Τουρκίας. Πρόκειται για μια νέα συλλογιστική που εκπορεύεται από την Ουάσιγκτον και η οποία όχι απλά αποδυναμώνει τις ελληνικές θέσεις αντίθετα τις συντρίβει και ταυτόχρονα υιοθετεί πλήρως την τουρκική επιχειρηματολογία. Αλλά οι ανατροπές δεν σταματούν εδώ.
Τέλος εποχής
Στην υπόθεση αυτή η Αθήνα είχε στηρίξει μια ολόκληρη μυθολογία , ένα εθνικό αφήγημα που περιελάμβανε το σχέδιο για αύξηση της γεωπολιτικής επιρροής της Ελλάδας, για ενεργειακό κόμβο, για ιστορική συμμαχία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο που άφηνε στο περιθώριο την Τουρκία και άλλα πολλά που καταρρέουν. Το ίδιο συμβεί και με το νόμο Μανιάτη για τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Κατέρρευσαν και οι δύο στόχοι με πάταγο και πλέον η Ελλάδα είναι η χώρα του δόγματος Γεραπετρίτη περιορισμένη στα 6ν.μ. χωρίς να είναι σε θέση να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η Τουρκία , πρώτα με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας» έστειλε στα σκουπίδια το νόμο Μανιάτη και με το τουρκολιβυκό σύμφωνο εδραίωσε την υπεροχή της έναντι των ελληνικών θέσεων. Τώρα η Ουάσιγκτον δίνει τη χαριστική βολή.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική βασίστηκε στη νομιμότητα του διεθνούς δικαίου και κυρίως , στα τριμερή σχήματα συνεργασίας με την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ, στην συνέχεια και με τα ΗΑΕ, προκειμένου να καταδείξει ότι η δημιουργία ενός άξονα ενισχύει την ελληνική πολιτική και μπορεί να περιορίσει ή και να απομονώσει την Τουρκία. Και αυτή η οπτική αποσυντίθεται , οπότε η Ελλάδα, θα πρέπει πλέον να ανασυγκροτήσει την πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο και αν θέλει να διατηρήσει τα τριμερή σχήματα, αυτά πρέπει να αποκτήσουν γερές βάσεις . Οι διαρκείς διακηρύξεις χωρίς στρατηγικό βάθος, αποδείχθηκαν αδιέξοδες και χάθηκαν μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον.
Οι συνέπειες μιας προβλέψιμης πολιτικής
Ένα ακόμη συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση υφίσταται ουσιαστικά τις συνέπειες των έργων της και της υποτέλειας που επιδεικνύει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας, κυρίως ο πρωθυπουργός, φέρουν τεράστιες ευθύνες για την υπογραφή της συμφωνίας για τις βάσεις με τις ΗΠΑ. Ουσιαστικά την εκχώρηση άνευ όρων και ανταλλαγμάτων ελληνικής επικράτειας για βάσεις των ΗΠΑ που στρέφονται κατά της Ρωσίας. Για την εμπλοκή της Ελλάδας στην ουκρανική κρίση, για την αποδυνάμωση της ελληνικής αεράμυνας με την αποστολή των Πάτριοτ στη Σαουδική Αραβία, απ όπου αποσύρθηκαν οι Πάτριοτ των ΗΠΑ. Για την υιοθέτηση ίσων αποστάσεων για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο . Και τώρα, λέει ένα «ευχαριστώ» με την αποδοχή της τουρκικής θέσης για την Ανατολική Μεσόγειο.
Η κυβέρνηση είναι σοβαρά εκτεθειμένη καθώς βρίσκεται σε αδιέξοδο. Διάλογο δεν θέλει να κάνει ο Μητσοτάκης με την Τουρκία , γιατί τον εμποδίζουν οι Καραμανλής, Σαμαράς και η ακροδεξιά του πτέρυγα. Διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ δεν έκανε. Η βαλκανική πολιτική έχει εγκαταλειφθεί . Οι σχέσεις με τη Ρωσία είναι ψυχρές. Και τώρα, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, ενώ η Τουρκία γίνεται όλο και πιο επιθετική. Υπό αυτή την οπτική έχει μεγάλο ενδιαφέρον η θέση της ΕΕ που έχει στηρίξει τον EastMed και μάλιστα έχει χρηματοδοτήσει και μελέτες. Αν η ΕΕ ακολουθήσει τις ΗΠΑ, η Ελλάδα θα βρεθεί σοβαρά εκτεθειμένη στην σκληρή πολιτική που θα ακολουθήσει η Τουρκία η οποία σημειωτέον δεν υποχωρεί ποτέ από τις θέσεις της, εκτός και αν από μια νέα θέση κερδίζει περισσότερα. Και το τουρκολιβυκό σύμφωνο είναι ισχυρό και οι διεκδικήσεις της ακλόνητες. Ας σημειωθεί ότι οι ΗΠΑ στο παρασκήνιο και η Γερμανία στο προσκήνιο εργάστηκαν κατά της επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία. Τώρα τι θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση , είναι πραγματικά άλυτος γρίφος.
Σε αυτή την συγκυρία, η κίνηση της Ουάσιγκτον αποτελεί δώρο στον Ερντογάν και πρέπει να εξηγηθεί στην συνέχεια ο αληθινός στόχος της. Γιατί αυτή τη στιγμή τα πράγματα εξελίσσονται σε θρίαμβο για την Τουρκία και ήττα για την Ελλάδα. Επίσης θα πρέπει να αποσαφηνιστεί και ο ρόλος του Ισραήλ, που δεν ήταν πάντα σαφής.
Ας σημειωθεί τέλος, ότι η κυβέρνηση δεν έχει φέρει προς κύρωση στη βουλή την συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ. Η αντιπολίτευση έχει δικαιωθεί στην κριτική, η κυβέρνηση είναι και στο εσωτερικό εκτεθειμένη. Και εδώ ίσως επηρεαστούν οι εξελίξεις
Του Σωτήρη Σιδέρη
http://omegapress.gr/reportaz/3183-non-paper-eastmed
5/1/2022
Ο μόνος που είχε καταλάβει καλά τους Αμερικανούς γιατί τους γνώριζε απο μέσα και βαθιά, ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Οι Αμερικανοί δεν έχουν συμμάχους. Έχουν χώρες και λαούς που τους εκμεταλλεύονται (όπως η Ελλάδα διότι είναι άβουλη και αναποφάσιστη). Και άλλες που τις σέβονται (όπως η Τουρκία διότι είναι αποφασισμένη να μπει σε περιπέτειες όπως οι ίδιοι οι Αμερικανοί).
Τους Αμερικανούς εμπιστοσύνη δεν μπορείς να τους έχεις αλλά και χωρίς αυτούς δεν μπορείς να διαμορφώσεις ένα σύστημα ασφαλείας.
Όσοι βλέπουν Ανατολικά ας μην νομίζουν πως εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να ξεφύγει απο τις αναγκαστικές δεσμεύσεις που ανέλαβε (δεν μιλάω για Συμμαχίες ούτε και για Ενώσεις).
Θα πρέπει να αναπτύξει αυτονομία δράσης, στο ελάχιστο, έστω, επίπεδο μέσα στα συστήματα που κινείται.
Αλλά αυτήν την στρατηγική δεν την έχει στο πρόγραμμά του κανένα κόμμα και δεν την σκέφτεται κανένας πολιτικός.
Μήπως να αποτελέσει προβληματισμό του ρηχού-βαθέως κράτους; Των θεσμών, δηλαδή, που απρόσωπα ενεργοποιούν αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης;
Διότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Πολύ δύσκολα.
Οι στήλες αυτές είχαν προβλέψει πως η επιλογή που θα κάνουν οι Αμερικανοί δεν είναι να εξωθήσουν εκτός Δύσης την Τουρκία. Θα την εντάξουν σε ένα περιφερειακό σύστημα που οικοδόμησαν ως αντιστάθμισμα απέναντί της (τριμερείς Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, ή τετραμερείς, ή πολυμερείς στην περιοχή).
Το ερώτημα είναι αν θα την εντάξουν με κυρίαρχο ρόλο ή με μια λογική εξισορρόπησης.
Αν την εντάξουν με κυρίαρχο ρόλο το παιχνίδι για Ελλάδα-Κύπρο χάθηκε.
Δεν είναι σίγουρο ότι θα της αναθέσουν κυρίαρχο περιφερειακό ρόλο. Η Τουρκία προσήλθε σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ με όρους αδυναμίας λόγω της νομισματικής κρίσης που διέρχεται και, κυρίως, λόγω της πτώσης της δημοτικότητας του Ερντογάν.
Το τι συμφώνησε στις ΗΠΑ ο Ιμπραχήμ Καλίν, ο οποίος βρέθηκε στην Ουάσιγκτον τις τελευταίες ημέρες, είναι άγνωστο.
Οι ΗΠΑ δεν επιτρέπουν στην Ελλάδα να εξοπλισθεί (πέραν των φρεγατών το θέμα είναι τι εξοπλισμούς για τις φρεγάτες και τα Ραφάλ θα επιτρέψουν), για να μην αλλάξει η υπάρχουσα ισορροπία που δεν ευνοεί την ελληνική πλευρά.
Και η Ελλάδα παρέδωσε τα πάντα στις ΗΠΑ.
Υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική πρόταση επιβίωσης;
Π.Σαββίδης
https://www.anixneuseis.gr/%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%bc%ce%b7-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b1%ce%b3%cf%89%ce%b3%ce%bf-east-med/
7/1/2022
Όχι… Δεν πρόκειται για λάθος κίνηση των Αμερικανών, όπως σκόπιμα σπεύδουν να διαδώσουν όσοι φροντίζουν να εξασφαλίσουν πίστωση χρόνου στην κυβέρνηση, διευκολύνοντας την προσπάθειά της να διαχειριστεί επικοινωνιακά την κατάρρευση του φαιδρού διπλωματικού της αφηγήματος, αλλά κι εκείνοι που επιδιώκουν να συντηρήσουν ένα περιβάλλον τεχνητής ασάφειας και ψευδαισθήσεων για τις πραγματικές Αμερικανικές προθέσεις απέναντι στην χώρα μας…
Η απόφαση των ΗΠΑ να αποδομήσουν πλήρως το έτσι κι αλλιώς υπερτιμημένο αφήγημα του EastΜed, είναι μια συνειδητή επιλογή και είναι απολύτως εναρμονισμένη με τον οπορτουνιστικό τακτικισμό στον οποίο καταφεύγει η πολλαπλά «τσαλακωμένη» υπερδύναμη, προκειμένου να διαχειριστεί στοιχειωδώς την περιφερειακή της ατζέντα. Είναι λοιπόν φανερό ότι, η επίκληση των αιτιάσεων που σχετίζονται με το κακό περιβαλλοντικό αποτύπωμα και την αμφίβολη οικονομική βιωσιμότητα του συγκεκριμένου προγράμματος, είναι εντελώς προσχηματική και ως τέτοια δεν μπορεί να «χρυσώσει το χάπι». Οι Αμερικανοί άλλωστε, κλείνοντας ευθέως το μάτι στην δήθεν «απομονωμένη» Τουρκία, δηλώνουν χωρίς περιστροφές αλλά και χωρίς να μασάνε τα λόγια τους, ότι εκλαμβάνουν το πρόγραμμα EastMed ως αιτία που προκαλεί εντάσεις και τροφοδοτεί την αποσταθεροποίηση της Ανατολικής Μεσογείου.
Η επιλογή τους λοιπόν να επενδύσουν στην προσδοκώμενη εργαλειοποίηση της Τουρκίας στα πολλαπλά μέτωπα της ρευστής Ευρασιατικής σκακιέρας που θεωρούνται κρίσιμα για την ευόδωση της αναθεωρημένης Αμερικανικής στρατηγικής, εξαργυρώνεται κατ’ αρχήν με την ουσιαστική αποδοχή εκ μέρους τους, της Τουρκικής αναθεωρητικής ατζέντας. Αυτό είναι το κυρίαρχο μήνυμα που αποπνέει το non-paper του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και όλα τα υπόλοιπα που λέγονται ή γράφονται, είναι απλώς ανέξοδες φλυαρίες για αφελείς.
Αυτό που πλαγιοκοπείται λοιπόν από την Αμερικανική πολιτική ηγεσία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η αμφιλεγόμενη βιωσιμότητα ενός έργου (του EastMed) αλλά ο στρατηγικός χαρακτήρας ενός αφηγήματος γύρω από το οποίο θα μπορούσε να δομηθεί ένα πλέγμα πολυδύναμης στρατηγικής ανάσχεσης της Τουρκικής επιθετικότητας αλλά και του ίδιου του σκληρού πυρήνα του Τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού σε τελευταία ανάλυση.
Με την συγκεκριμένη απόφαση, οι Αμερικανοί εγκαταλείπουν πλήρως τα προσχήματα και ουσιαστικά τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια της Ελλάδας και της Κύπρου. Ναι… ΜΟΝΟ της Ελλάδας και της Κύπρου, αφού οι υπόλοιποι συντελεστές… ΚΑΙ το Ισραήλ…ΚΑΙ η Αίγυπτος… παραμένουν ενεργοί πρωταγωνιστές και όχι Ιφιγένειες στον περιφερειακό τους σχεδιασμό.
Θα μπορούσε η εξέλιξη να είναι διαφορετική;;;
Όχι δεν θα μπορούσε. Διότι δεν διδαχτήκαμε τίποτε από το παρελθόν. Διότι παραμείναμε εμμονικά προσκολλημένοι στην παρανοϊκή ανάγνωση των δεδομένων και της Ιστορίας. Και κυρίως διότι η κρατούσα αντίληψη που συντηρείται και αναπαράγεται ευλαβικά, είχε εν πολλοίς προδιαγράψει όλα όσα έμελλε να ακολουθήσουν.
Η λογική του παρασιτικού προστατευτισμού από την οποία διαπερνάται σύσσωμη η πολιτική τάξη της χώρας, συντηρεί ένα πέπλο από τραγικές αυταπάτες, ταρατατζούμ και ανούσια κουκουρούκου, για όσο διάστημα ο υποτελής έχει την ψευδαίσθηση ότι διαπραγματεύεται την θέση του στο κρεβάτι του Προκρούστη. Η επαναφορά στην πραγματικότητα ωστόσο, είναι κατά κανόνα μια διαδικασία επώδυνη και αυτό ακριβώς είναι που καλείται σήμερα να βιώσει η χώρα. Μια χώρα που παρέδωσε στους Αμερικανούς το σύνολο της Επικράτειάς της και δυστυχώς ΔΕΝ απαίτησε ούτε καν το δικαίωμα να της εγγυηθούν πως το Αιγαίο και η ΝΑ Μεσόγειος, θα παραμείνουν θάλασσες στις οποίες το Διεθνές Δίκαιο θα εφαρμόζεται με τρόπο υποδειγματικό και αδιαφιλονίκητο.
Οι περιφερειακές συνευρέσεις δυστυχώς παρέμειναν συνευρέσεις με αποκρυσταλλώματα πρωτίστως επικοινωνιακά και δεν αναβαθμίστηκαν σε πραγματικά στρατηγικές συμμαχίες προσανατολισμένες στην προώθηση ενιαίων και αλληλοεξαρτώμενων στρατηγικών στην βάση ενός ολοκληρωμένου διπλωματικοπολιτικού και επιχειρησιακού σχεδιασμού που θα τροποποιούσε δραματικά και αμετάκλητα την περιφερειακή ατζέντα.
Η διπλωματική κινητικότητα της τελευταίας περιόδου, προφανώς έδωσε μια ανάσα αισιοδοξίας αλλά δημιούργησε και νοσηρά φαινόμενα εφησυχασμού. Μιντιακό και πολιτικό σύστημα «πούλησαν» την μετάβαση από την απάθεια στην κινητικότητα, αλλά αποσιώπησαν το κρίσιμο. Και το κρίσιμο είναι πως η διπλωματική κινητικότητα είναι μια διεργασία που δεν αξιολογείται αυτοτελώς, αλλά πάντα σε συνάρτηση με την αποτελεσματικότητά της και κυρίως σε συνάρτηση με την ικανότητά της να ανοίγει δρόμους για την μετάβαση της χώρας σε ένα διαφορετικό γεωπολιτικό status, με πολλαπλά ενισχυμένη την θέση, το ρόλο και την βαρύτητα του λόγου της.
Τέλος, την κρίσιμη μεταβατική περίοδο που μεσολάβησε, με την καθολική κλιμάκωση της Τουρκικής επιθετικότητας και ενώ τα πάντα είχαν αρχίσει να γίνονται απολύτως ξεκάθαρα για τις πραγματικές προθέσεις των Αμερικανών αλλά και του Βερολίνου, η πατρίδα μας είχε σειρά ευκαιριών προκειμένου να επενδύσει σε μια στρατηγική σύγκρουσης συμφερόντων, ή ακόμη και να απειλήσει την συνοχή των ευρωατλαντικών δομών μετατρέποντας τους φόβους κυρίως των Αμερικανών σε πραγματικό εφιάλτη. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Η Ελληνική κυβέρνηση επέλεξε και πάλι να συμβιβαστεί με τον ρόλο του δεδομένου, του πρόθυμου και του βολικού, εξαργυρώνοντας φτηνά την προθυμία της και τον συμβιβασμό της, με μερικά ανώδυνα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και με επικοινωνιακά ταρατατζούμ χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό αντίκρισμα. Κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα μπροστά στο ταμείο…
Με τις ΗΠΑ να ταπεινώνουν τον «στρατηγικό τους εταίρο και συνομιλητή»… Τον πολύτιμο «πυλώνα σταθερότητας» της Βαλκανικής και της ΝΑ Μεσογείου… και λοιπά μπλά – μπλά, δηλώνοντάς του ευθέως (αν και περιφραστικά) ότι το Τουρκολιβυκό μνημόνιο είναι εγγύηση περιφερειακής σταθερότητας, ενώ τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης και πρέπει να εγκαταλειφθούν…
Με τον Ιμπραχήμ Καλίν, εκπρόσωπο της Τουρκικής προεδρίας και εξ απορρήτων του Ερντογάν, να προϊδεάζει (και δυστυχώς να επαληθεύεται) για μια σειρά από νέες περιφερειακές πρωτοβουλίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και ενσωματώνονται στον Τουρκικό σχεδιασμό και ταυτόχρονα να φροντίζει να καταστήσει σαφή την αποφασιστικότητα της Τουρκίας να επιταχύνει τα βήματα που θα πρέπει να γίνουν για να επιτευχθεί η ουσιαστική εξομάλυνση των σχέσεων με τους πάντες και με προφανή στόχο την περιχαράκωση της Ελλάδας και της Κύπρου…
Με το ΕΛΙΑΜΕΠ και τους Ιωακειμίδηδες στον αντίποδα να κηρύσσουν τον “ανένδοτο” της εξευγενισμένης Υποταγής δια της συνεννόησης με την “Μεγάλη Τουρκία”…
Και με την Ελληνική κυβέρνηση να υποδέχεται αμήχανα τις εξελίξεις, με κουρελιασμένο το παρασιτικό αφήγημα, με φορτωμένα τα σκαπτικά μηχανήματα για να κατασκευάσει καινούρια hot-spots στα νησιά και αναζητώντας διέξοδο στην επικοινωνιακή διαχείριση έναντι των Ελλήνων πολιτών και όχι στο πεδίο, εκεί που ανακτάται η πρωτοβουλία των κινήσεων και τροποποιούνται οι κανόνες του παιχνιδιού.
Αυτή η εξέλιξη, δεν είναι ήττα διπλωματική… Είναι η ολοκληρωτική κατάρρευση ενός νεφελώματος που πλασαρίστηκε ως πεμπτουσία μιας αναβαθμισμένης και πολλά υποσχόμενης περιφερειακής στρατηγικής, και μετατρέπεται εξαιτίας ενός πατσαβουρόχαρτου, σε σύγχρονο Βατερλό και μάλιστα άνευ αγώνος.
Κ.Κυριακόπουλος
https://www.anixneuseis.gr/%ce%bc%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b1%ce%b2%ce%bf%cf%85%cf%81%cf%8c%cf%87%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%ac%ce%b2%ce%b7%ce%be%ce%b1%ce%bd-%ce%ae%ce%b4%ce%b7-%cf%84/
8/1/2022