Τα Ραφάλ της ελπίδας και η Κύπρος της απελπισίας…
(1) Ψηλά πλέον το σενάριο προσάρτησης: Η κατοχική Τουρκία προετοιμάζει το έδαφος για να γίνει το επόμενο βήμα την «κατάλληλη στιγμή». (2) Η… ευφάνταστη «Ρεάλ πολιτίκ» και το δόγμα της ακινησίας: Εμείς θα προτείνουμε, οι Τούρκοι θα απορρίπτουν και η… ζωή συνεχίζεται.
Φωτογραφία via Dassault Rafale
Τα Ραφάλ της ελπίδας
και η Κύπρος της απελπισίας…
ΠΗΓΗ αναπτέρωσης του ηθικού των Ελληνίδων και Ελλήνων στην Κύπρο, στο Ελλα-δικό μας κράτος και στη Διασπορά, όσων τουλάχιστον διατηρούν ακόμη σε πρωτεύουσα σημασία και αυτόν τον συντελεστή ισχύος, καταγράφηκε από τις 19 Ιανουαρίου 2022, όταν η Ελλάς υποδέχθηκε στην Τανάγρα τα πρώτα έξι από τα 24 γαλλικά μαχητικά Ραφάλ προς ενίσχυση της Πολεμικής Αεροπορίας, αναμένοντας και τις γαλλικές φρεγάτες Μπελαρά για το Πολεμικό Ναυτικό.
ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, όμως, η πίκρα και η απογοήτευση των Ελλήνων της Κύπρου πολλαπλασιάστηκε, με την ίδια ακριβώς ευκαιρία. Εξαιτίας της εντελώς αντίθετης πολιτικής που ακολουθούν και εφαρμόζουν οι διαδοχικές κυβερνήσεις και πολιτικές ηγεσίες στην Κύπρο:
– Στερούν από τις ένοπλες δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας – την Εθνική Φρουρά – και αυτόχθονη Πολεμική Αεροπορία και αυτόχθονο Πολεμικό Ναυτικό.
– Παρ’ ότι αμφότερα είναι απολύτως αναγκαία και απαραίτητα απέναντι στον τουρκικό Αττίλα Κατακτητή.
– Για την αξιόπιστη εξισορρόπηση και την πειστική αποτροπή των δικών του επιθετικών δυνάμεων και των επιδρομικών του δυνατοτήτων στο κυπριακό θέατρο της δυσμενέστατης εδώ για τον Ελληνισμό ανισορροπίας δυνάμεων.
ΕΡΩΤΗΜΑ προς σύγκριση και συναγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων:
– Ποιές και πόσες είναι οι χερσαίες και αεροναυτικές δυνάμεις – και σε πόση ώρα ετοιμότητας – που εξασφαλίζουν επί τόπου την άμυνα και την ασφάλεια π.χ. του Έβρου, της Σαμοθράκης, της Λήμνου, της Λέσβου, της Χίου, της Σάμου, της Δωδεκανήσου μέχρι το Καστελλόριζο; Δυνάμεις οι οποίες αποτρέπουν επαρκώς και εμπράκτως την Τουρκία από του «ν’ ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου», κατά την έκφραση του αείμνηστου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
– Ο οποίος εν παρενθέσει – αξίζει υπενθύμισης – το 1964 έστειλε στην Κύπρο μια ολόκληρη ελλα-δική μας Μεραρχία, εξασφαλίζοντας τότε την άμυνα της μεγαλονήσου, μέχρι το πραξικόπημα των εθνο-προδοτών χουνταίων της 21ης Απριλίου 1967 και την κατ’ απαίτηση της Τουρκίας αμαχητί απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο στον 9ο μήνα της μοιραίας για το έθνος δικτατορίας των «εθνοσωτήρων» Παπαδόπουλου – Παττακού – Μακαρέζου.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ Ισχύ Αποτροπής που προστατεύει τη μητέρα Ελλάδα από τον Έβρο ως το Καστελόριζο, γιατί οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Κύπρου αρνούνται πεισματικά να την οικοδομήσουν για την ιδιαίτερη πατρίδα τους και τον λαό της;
– Γιατί την παραμελούν;
– Γιατί δεν την θεωρούν ως πρώτιστο και διαρκές καθήκον;
– Γιατί δεν την φροντίζουν εμπράκτως ως την «άλφα» διαρκή προτεραιότητα κάθε εκλεγόμενης κυβέρνησης για τα συμφέροντα της πατρίδας και την επιβίωση του κυπριακού λαού απέναντι στον τουρκικό Αττίλα;
ΚΑΘΗΛΩΜΕΝΗ, συρρικνωμένη και ανεπαρκής, παραμένει η Αμυντική Θωράκιση της Κύπρου. Πληγώθηκε «εκ των έσω» το 1998 με την ντροπιαστική εξορία των ρωσικών S-300 της Εθνικής Φρουράς στην Κρήτη. Τραυματίστηκε κρίσιμα το έτος 2000 με την κατάργηση του «Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου». Και οι τραυματισμοί της επαυζάνονται από τις έκτοτε έως και τώρα διαδοχικές διακυβερνήσεις της, με επικεφαλής πάντα τα αθεραπεύτως Ηττημένα Μυαλά που (φευ) εκλέγονται για να κυβερνούν και να νομοθετούν.
ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ είναι, έκτοτε και τώρα, η παραίτηση – Αποχή – του ίδιου το λαού, από τη διεκδίκηση του πρώτιστου, για την επιβίωσή του, καθήκοντος της αποτελεσματικής και επαρκούς Αμυντικής Θωράκισης:
– Η κατ’ επανάληψιν διάψευση των ελπίδων του για ισχυρότερες στην ξηρά στην θάλασσα και στον αέρα κυπριακές ένοπλες δυνάμεις,
– η κατ’ επανάληψιν ματαίωση της θέλησής του και των προσδοκιών του για αποτελεσματικότερη άμυνα απέναντι στους Τούρκους κατακτητές,
– η κατ’ επανάληψιν απαξίωση ακόμη και της δικής του προσφοράς, χρηματικής στο Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης αφ’ ενός και προσωπικής όλων των αρρένων υπηρεσίας στην Εθνική Φρουρά αφ’ ετέρου,
– αποτελούν έναν πολύ σημαντικό λόγο, ανάμεσα σε περισσότερους άλλους, για τα αυξανόμενα «διαζύγια» μεταξύ πολιτών και πολιτικής, πολιτών και κομμάτων, ψηφοφόρων και εκλογών.
Η ΠΟΛΥΤΙΜΗ και αναγκαία υπό τις περιστάσεις, για τον απειλούμενο από τους Κατακτητές κυπριακό λαό, σχέση εμπιστοσύνης και ελπίδας ανάμεσα στον ίδιο και στην πολιτική του ηγεσία έχει γκρεμοτσακιστεί σε μεγάλο βαθμό. Η δεύτερη, αντί να εμπνέει και να καθοδηγεί διά του παραδείγματός της τον λαό σε αγώνα αντίστασης και αποτελεσματικής απόκρουσης των Τούρκων Κατακτητών, καθίσταται η ίδια παράδειγμα προς αποφυγήν. Άγουσα τον λαό στην υποταγή.
ΕΔΕΙΞΕ στον λαό και αποδεικνύει διά των έργων της (ιδίως των μη έργων της) η πολιτική ηγεσία ότι δεν έχει την βούληση για την ενδυνάμωση της Αμυντικής Θωράκισης και την πρόσκτηση των αναγκαίων μέσων αποτελεσματικής ασφάλειας έναντι της τουρκικής απειλής.
ΕΔΕΙΞΕ στον λαό ότι δεν είναι άξια και ικανή, ούτε προπάντων πρόθυμη, ώστε να σχεδιάσει, να υλοποιήσει και να εξοπλίσει κατάλληλα την αναγκαία στρατηγική εθνικής ασφάλειας η οποία αποτελεί το άλφα και το ωμέγα για την επιβίωση και την ελευθερία κάθε λαού στην πατρίδα του.
ΕΝΕΚΑ του άγχους της ανταγωνιζόμενης κομματατοκρατίας, ποια από τις μερίδες της θα επιτύχει την λαφυραγώγηση της εξουσίας για την πενταετία 2023-2028, μπήκαμε ήδη πρόωρα στις προεκλογικές αντιμαχίες για τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου 2023. Ουδείς εκ των δημαγωγούντων της ψηφοθηρίας νοιάζεται – έστω και ως υποσημείωση – για την Αμυντική Θωράκιση της Κύπρου. Ουδόλως νοιάζονται, είναι η πικρή αλήθεια.
ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΛΛΗ αυτό μπορεί να θεωρηθεί και… παρήγορο.
Υπό την έννοια ότι: Εάν αυτοί οι δημαγωγοί αποφασίσουν να καταπιαστούν
με τα ζητήματα της ένοπλης άμυνας της Κύπρου, χειρότερα δεινά θα έχει να
υποφέρει η όση διασώζεται έως σήμερα Εθνική Φρουρά.
Του ΛΑΖΑΡΟΥ Α. ΜΑΥΡΟΥ
https://www.apopseis.com/ta-rafal-tis-elpidas-kai-i-kypros-tis-apelpisias/
7/2/2022
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ψηλά πλέον το σενάριο προσάρτησης:
Η κατοχική Τουρκία προετοιμάζει το έδαφος για να γίνει το επόμενο βήμα την «κατάλληλη στιγμή».
Για πρώτη φορά βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα των τουρκικών σχεδιασμών το σενάριο της προσάρτησης των κατεχομένων στην Τουρκία. Κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση γίνονται, προετοιμάζοντας το έδαφος, ώστε όταν αποφασισθεί να είναι όλα έτοιμα. Το εγχείρημα τούτο δεν είναι εύκολο, αλλά παραμένει ως επιλογή για την κατοχική Τουρκία, που αναζητεί την «κατάλληλη στιγμή» να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Η προετοιμασία γίνεται τόσο με την εναρμόνιση του κατοχικού καθεστώτος με το τουρκικό κράτος, αλλά και με ισλαμοποίηση των κατεχομένων. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται περιορίζουν τους Τουρκοκύπριους και αναδεικνύουν μια ελίτ, σαφώς προσανατολισμένη προς την πλήρη τουρκοποίηση των κατεχομένων. Είτε διά της ντε γιούρε είτε διά της ντε φάκτο προσάρτησης.
Είναι σαφές πως η Άγκυρα έχει ενώπιον της εναλλακτικά σενάρια για τα επόμενα βήματα στο Κυπριακό, σε μια περίοδο προώθησης των ηγεμονικών της σχεδιασμών στην περιοχή. Όλα τα σενάρια συνδέονται με τη διαχρονική τουρκική στρατηγική για πλήρη έλεγχο της Κύπρου, την οποία θα χρησιμοποιήσει για τις μεγαλεπήβολες επιδιώξεις της.
Η Άγκυρα έχει ενώπιον της επιλογές, τις οποίες έχει επεξεργασθεί:
Πρώτο, είναι η αναβάθμιση του ψευδοκράτους, ώστε να διευκολυνθεί η επιδίωξη για δύο κράτη. Το εγχείρημα αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο, οι Τούρκοι προσπαθούν για χρόνια για αναγνώριση του ψευδοκράτους χωρίς να το πετύχουν. Οι προσπάθειες δεν εγκαταλείπονται από τουρκικής πλευράς και ο σχεδιασμός που έχει αναλάβει να υλοποιήσει το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών βρίσκεται σε εξέλιξη. Την ίδια ώρα, ο στόχος αυτός μπορεί, κατά την Άγκυρα, να προχωρήσει μέσα από διαδικαστικά και διαπραγματευτικά «κεκτημένα» και με εκβιαστικές κινήσεις επιβολής τετελεσμένων.
Δεύτερο, εάν δεν πετύχει ο πρώτος στόχος, η Άγκυρα εξετάζει σοβαρά, πλέον, το θέμα της προσάρτησης. Ξένες διπλωματικές πηγές αναφέρουν πως δεν αποκλείεται μια τέτοια κίνηση να γίνει από τον Ερντογάν πριν τις εκλογές στην Τουρκία, που χρονικά τοποθετούνται το 2023. Αυτό θα γίνει εάν ο Τούρκος Πρόεδρος κρίνει ότι αυτό θα τον βοηθήσει εκλογικά. Ιδιαίτερα τώρα, που φαίνεται να αισθάνεται πιεσμένος εσωτερικά (χαμηλές επιδόσεις στις δημοσκοπήσεις, παρατεταμένη οικονομική κρίση). Για την Τουρκία, όμως, το θέμα της προσάρτησης είναι στις επιλογές της διαχρονικά και όχι μόνο προεκλογικά. Η πραγματοποίηση ή μη αυτού του βήματος θα εξαρτηθεί από την πολιτική συγκυρία, τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και πόσο η Άγκυρα είναι χρήσιμη στους ισχυρούς διεθνείς παίκτες. Είναι σαφές πως μια τέτοια ενέργεια θα γίνει όταν διασφαλιστεί πως θα υπάρξουν οι λιγότερες αντιδράσεις. Γι’ αυτό και θέλουν να επιλέξουν την καλύτερη για την Άγκυρα διεθνή συγκυρία. Πώς θα γίνει; Είτε διά δημοψηφίσματος στα κατεχόμενα, διασφαλίζοντας το αποτέλεσμα, είτε με απόφαση της ψευδοβουλής, η οποία θα καλέσει την Τουρκία να προσαρτήσει το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.
Ο τουρκολόγος Νίκος Μούδουρος σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο» (στον Φρίξο Δαλίτη), αξιολογώντας τα αποτελέσματα των πρόσφατων ψευδοεκλογών στα κατεχόμενα είχε αναφέρει πως ο κίνδυνος της προσάρτησης είναι για πολλούς ορατός, ως αποτέλεσμα του ότι διάφοροι κύκλοι εξουσίας της Τουρκίας επαναφέρουν αυτή την πιθανότητα πιο έντονα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Είναι γεγονός, όπως επισήμανε, ότι η προσάρτηση των κατεχομένων παραμένει θέμα που επηρεάζεται σαφώς από διεθνείς και περιφερειακές ισορροπίες, που με τη σειρά τους αναδιαμορφώνουν το πλαίσιο του διεθνούς δικαίου. Επηρεάζεται την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τον κ. Μούδουρο, από τις πολιτικές ισορροπίες στην Τουρκία, αλλά και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα.
Το σκηνικό για δύο κράτη
Είναι σαφές πως η Τουρκία είχε επενδύσει στην προώθηση των επιδιώξεων της μέσα από μια συμφωνία, στο υπό συζήτηση πλαίσιο της ΔΔΟ, θεωρώντας πως θα κλειδώσει έτσι τους στόχους της. Μετά από σχεδόν πέντε δεκαετίες συζητήσεων και αφού έχει εξασφαλίσει σημαντικά διαπραγματευτικά κεκτημένα, η κατοχική Τουρκία έχει ενεργοποιήσει και επισήμως το σχέδιο Β, που αφορά το μοντέλο των δύο κρατών. Αυτό που επιδιώκει είναι ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο δύο κρατών, που θα της επιτρέπει τον πλήρη έλεγχο του νησιού. Αυτή η επιδίωξη είναι μέρος ενός γεωπολιτικού παζλ, μιας συμφωνίας, που θα διευκολύνει τους σχεδιασμούς της.
Επειδή οι συζητήσεις, λοιπόν, για ΔΔΟ δεν προχωρούν, επειδή, όπως ισχυρίζονται στην Άγκυρα, δεν το θέλει η Λευκωσία, έχει και επισήμως αντικατασταθεί από τουρκικής πλευράς το παλιό αφήγημα με το νέο, που είναι αυτό που επί της ουσίας επιδίωκαν πάντα. Αυτό, δηλαδή, των δύο κρατών.
Η τουρκική πλευρά διαχρονικά λειτουργεί αξιοποιώντας και τον χρόνο. Οι χρονοβόρες και αδιέξοδες συζητήσεις τη διευκόλυναν, για παράδειγμα, στην εδραίωση των τετελεσμένων που επιβλήθηκαν με τη συνεχιζόμενη κατοχή. Σε αυτή τη φάση φαίνεται να ευνοεί την αξιοποίηση του εργαλείου των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Εκείνων, όμως, των μέτρων που βοηθούν τους τελικούς της στόχους. Η προσέγγιση της κατοχικής δύναμης αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας των Τεχνικών Επιτροπών, είναι πως τα προβλήματα είναι «διμερή». Ο κατοχικός ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, έχει δηλώσει πως σε σχέση με τα ΜΟΕ, αυτά μπορούν να συζητηθούν σε «διμερείς συζητήσεις», παραπέμποντας σε δύο οντότητες, που μέσα από Τεχνικές Επιτροπές, θα επιλύουν προβλήματα καθημερινότητας!
Το μείζον σε αυτή τη φάση, λόγω και της απουσίας διαδικασίας, είναι τα επόμενα βήματα της κατοχικής δύναμης. Στη θάλασσα, στο έδαφος (Αμμόχωστο, νεκρή ζώνη) αλλά και οι απώτεροι στόχοι. Το θέμα της προσάρτησης συνήθως θεωρείται απομακρυσμένο σενάριο, λόγω των αντιδράσεων που θα προκληθούν. Τώρα, όμως, φαίνεται να είναι ορατός ο κίνδυνος. Ο Ερντογάν δεν λαμβάνει υπόψη τις αντιδράσεις, ενίοτε τις εντάσσει σε γεωπολιτικά παιχνίδια, ενώ το αποτέλεσμα των ψευδοεκλογών συνιστά μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
ΧΩΡΙΣΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΟ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ
Το κατοχικό καθεστώς αξιώνει χωριστή συμφωνία με τα Ηνωμένα Έθνη για την παρουσία και τη δράση της Ειρηνευτικής Δύναμης στην κατεχόμενη περιοχή. Αυτή η αξίωση συνδέεται με την προώθηση της πολιτικής των δύο κρατών. Ο Διεθνής Οργανισμός απορρίπτει την τουρκική παράλογη απαίτηση, καθώς αυτό αποτελεί παραβίαση των κανόνων λειτουργίας της και παραβίαση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτό που διαμηνύουν οι Τούρκοι είναι πως εάν δεν υπογραφεί συμφωνία, τότε δεν θα διευκολύνουν τις κινήσεις της ΟΥΝΦΙΚΥΠ στην υπό κατοχή περιοχή. Κοντολογίς, θα τους απαγορεύουν τη διακίνηση. Σημειώνεται πως ήδη αυτό γίνεται με την προβολή εμποδίων, καθώς το κατοχικό καθεστώς θεωρεί πως για την όποια δραστηριότητα της ΟΥΝΦΙΚΥΠ θα πρέπει να δίνεται άδεια από το ψευδοκράτος.
Το ίδιο αφήγημα αρχίζει να αναπτύσσεται και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι όμως με την ένταση που γίνεται με τα Ηνωμένα Έθνη. Στην πρόσφατη διαδικτυακή συζήτηση που είχε ο Τατάρ με τον Γενικό Διευθυντή Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων της Ε.Ε., Μάριο Νάβα, ο κατοχικός ηγέτης ήγειρε ακροθιγώς το θέμα της απευθείας σύναψης συμφωνιών και δράσεων.
ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΨΑΛΙΔΙ ΣΕ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
Στις παρασκηνιακές διεργασίες για την οριστικοποίηση του κειμένου για το ψήφισμα για την ανανέωση της θητείας της ΟΥΝΦΙΚΥΠ, που υιοθετήθηκε στη συνέχεια από το Συμβούλιο Ασφαλείας, η τουρκική πλευρά ζήτησε να μην περιληφθεί αναφορά για «επανάληψη των διαπραγματεύσεων» («resumption of negotiations»). Αναφορά, την οποία ζήτησε να περιληφθεί στο κείμενο ψηφίσματος η Κυπριακή Δημοκρατία. Τελικώς, η παρέμβαση του Τούρκου Μόνιμου Αντιπρόσωπου στη Νέα Υόρκη, πρέσβη Φεριντούν Σινιρλίογλου, προς τον Βρετανό ομόλογό του, απέδωσε. Στο ψήφισμα δεν υπάρχει τέτοια αναφορά. Η στάση της κατοχικής Τουρκίας δείχνει και τις προθέσεις της, όταν μπλοκάρει (γιατί περί αυτού πρόκειται) αναφορά σε επανέναρξη διαπραγματεύσεων. Θέμα, πάντως, προκύπτει και για το γεγονός ότι υπήρξε παρασκήνιο από την Τουρκία και έγινε αποδεκτή από τους μόνιμους συντάκτες των προσχεδίων, τους Βρετανούς.
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
https://www.apopseis.com/psila-pleon-to-senario-prosartisis-i-katochiki-toyrkia-proetoimazei-to-edafos-gia-na-ginei-to-epomeno-vima-tin-katallili-stigmi/
6/2/2022
2.
Η… ευφάνταστη «Ρεάλ πολιτίκ» και το δόγμα της ακινησίας: Εμείς θα προτείνουμε, οι Τούρκοι θα απορρίπτουν και η… ζωή συνεχίζεται.
Η Κυβέρνηση θα επιμείνει στην πρότασή της για άνοιγμα του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου και του λιμανιού της Αμμοχώστου με αντάλλαγμα την παραχώρηση της περίκλειστης περιοχής της πόλης των Βαρωσίων, παρά την απόρριψη από την τουρκική πλευρά. Τα ανέφερε αυτά, χθες, ο υπουργός Εξωτερικών, Γιαννάκης Κασουλίδης, στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ (στην Πόλα Σπόντα). Δηλαδή, θα επιμένουμε εμείς, θα απορρίπτουν οι Τούρκοι, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω προχωρούν με έργα στην περίκλειστη περιοχή, υλοποιώντας το σχέδιό τους για εποικισμό της. Και όπως αναφέρεται, τα ΜΟΕ κατατίθενται για να «σωθεί η Αμμόχωστος». «Θέλετε να σωθεί η Αμμόχωστος;», ερωτά ρητορικά ο ΥΠΕΞ, θεωρώντας πως μια παλιά πρόταση, που έχει απορριφθεί, μπορεί να θεωρείται σανίδα σωτηρίας για την κατεχόμενη πόλη. Ταυτόχρονα, ο υπουργός Εξωτερικών σημείωσε ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά θα κάνει το παν για να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, δεν θα αποδεχθεί όμως σε καμιά περίπτωση τους όρους της τουρκικής πλευράς για κυριαρχία και δύο χωριστά κράτη. Κοντολογίς, η Λευκωσία θα ζητά συνομιλίες, οι άλλοι θα θέτουν όρους, που αν γίνουν αποδεκτοί θα είναι το πλέον καταστροφικό σενάριο, καθώς θα αναγνωρίσουμε την ύπαρξη δύο κρατών στην Κύπρο και η… ζωή θα συνεχίζεται.
Είναι σαφές πως η ακινησία επιδεινώνει τα κατοχικά δεδομένα και διευκολύνει την πραγμάτωση των τουρκικών σχεδιασμών. Υπό αυτή την έννοια, η Λευκωσία πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Τα αποτελέσματα των όποιων πρωτοβουλιών δεν πρέπει να συνεπάγονται ακινησία. Κι αυτό ισχύει όταν οι ιδέες που παρουσιάζονται έχουν προδιαγραμμένη πορεία. Δηλαδή, να μην προχωρούν, να απορρίπτονται. Να μην λειτουργούν αποτρεπτικά στους επεκτατικούς σχεδιασμούς της κατοχικής δύναμης. Και με τα ξαναζεσταμένα ΜΟΕ, ουσιαστικά η υποσχόμενη και προαγγελλόμενη κινητικότητα οδηγεί εν πολλοίς στην ακινησία, στη διατήρηση του αδιεξόδου και στην επιδείνωση της κατάστασης επί του εδάφους.
Την ίδια ώρα, είναι ξεκάθαρο πως, από τη στιγμή κατά την οποία τα ΜΟΕ ακυρώνουν την πολιτική των κυρώσεων, αυτή η «νέα προσέγγιση» τυγχάνει θετικής υποδοχής και από τους Αμερικανούς και από τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Κι αυτό, γιατί η Τουρκία θα παραμείνει στο απυρόβλητο και θα ξεκινήσουν —εάν και εφόσον τούτο γίνει— συζητήσεις των δύο κοινοτήτων «για βελτίωση του κλίματος». Η πολιτική των κυρώσεων δεν απέδωσε μεν τα προσδοκώμενα, αλλά παραμένει ένα εργαλείο, το οποίο από τις αντιδράσεις εταίρων μας φαίνεται να ενοχλεί και να ασκεί πίεση τόσο στους εταίρους μας για να δείξουν ενδιαφέρον όσο και στην Τουρκία. Τέτοιο εργαλείο δεν εγκαταλείπεται αλλά εντάσσεται σε μια συνολική προσέγγιση και με ευρύτερες πρωτοβουλίες.
Ακόμη κι εάν μια πολιτική εγκαταλείπεται, γιατί τίποτε δεν είναι στατικό και τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, η εναλλακτική δεν μπορεί να είναι τα ΜΟΕ, τα οποία σε σχέση με το παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, η πρόταση εμπεριέχει μεγάλους κινδύνους αναγνώρισης του ψευδοκράτους σε κρατική οντότητα και την απονομιμοποίηση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως του μόνου αναγνωρισμένου και κυρίαρχου κράτους σε ολόκληρη την Κύπρο.
Ταυτόχρονα, ο Διαπραγματευτής, Ανδρέας Μαυρογιάννης, κωδικοποιώντας τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν, λόγω του αδιεξόδου, φαίνεται να επενδύει στον νέο υπουργό Εξωτερικών, για να προκληθούν πρωτοβουλίες.
«Ίσως η παρουσία του κ. Κασουλίδη στο υπουργείο Εξωτερικών να μπορεί να συμβάλει σε κάποια κινητικότητα», είπε ο κ. Ανδρέας Μαυρογιάννης («Καθημερινή», συνέντευξη στη Μαρίνα Οικονομίδου). Και εξήγησε το γιατί: «Λόγω πείρας, καλού ονόματος και προσωπικής αξιοπιστίας μπορεί ίσως να εστιάσει στην αναβάθμιση του διεθνούς ενδιαφέροντος ή να κινητοποιήσει λίγο παραπάνω τον διεθνή παράγοντα». Δηλαδή, πρωτίστως η κινητικότητα, η αποδοχή της Λευκωσίας ως συνομιλητή από τρίτους, εξαρτάται από τα πρόσωπα. Και τα πρόσωπα έχουν τη σημασία τους. Σε 20 μέρες από τον διορισμό του νέου ΥΠΕΞ και εντεύθεν συντελέστηκαν τόσες αλλαγές πολιτικής, που διαφοροποιήθηκε το διεθνές περιβάλλον; Εκτός κι εάν ο προκάτοχος του κ. Κασουλίδη τα έκανε «μαντάρα», αλλά στο κυβερνητικό στρατόπεδο δεν το έλεγαν. Το λένε τώρα. Εν πάση περιπτώσει το υπουργείο Εξωτερικών δεν διαχειρίζεται το Κυπριακό, υπό την έννοια της διαπραγμάτευσης. Γι’ αυτό, υπάρχει Διαπραγματευτής.
Πέραν από όλα αυτά, είναι προφανές πως φως στην άκρη της σήραγγας δεν φαίνεται, όχι γιατί στέρεψαν οι εκάστοτε διαχειριστές από ιδέες, αλλά επειδή δεν αναζητούν καν ιδέες. Είτε γιατί δεν μπορούν, είτε επειδή δεν θέλουν. Βολεύονται με επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις. Γενικά, όμως, η αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικής, η δογματική προσήλωση σε αδιέξοδες συνταγές οδηγούν στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Και δεν είναι θέμα μόνο ευθυνών, αλλά σημασία έχει να αποτραπεί η περαιτέρω εδραίωση των κατοχικών δεδομένων.
Η μη λύση δεν είναι λύση, αλλά ούτε η πεπατημένη, οι κινήσεις απελπισίας προσφέρουν διέξοδο. Είναι παραδοχή αδυναμίας απέναντι στους υλοποιούμενους τουρκικούς σχεδιασμούς και απουσία στρατηγικού προσανατολισμού.
Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
https://www.apopseis.com/i-eyfantasti-real-politik-kai-to-dogma-tis-akinisias-emeis-tha-proteinoyme-oi-toyrkoi-tha-aporriptoyn-kai-i-zoi-synechizetai/
8/2/2022