ΠΩΣ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΙΛΟΡΩΣΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;
(1) Π. Σαββίδης: Πως σκέφτονται οι φιλορώσοι στην Ελλάδα. (2) Ν. Ντάσιος: Οι ιδεολογικές ρίζες υποστήριξης του Πούτιν.
Όταν οι Ρώσοι άρχισαν να συνειδητοποιούν την ύπαρξή τους, το Βυζάντιο βρισκόταν στην ακμή του. Οι Ρώσοι, είχαν ανακαλύψει τον “δρόμο προς τους Έλληνες” και οι επισκέψεις τους στην Πόλη ήταν συχνές. Ευτυχώς, οι βυζαντινοί κατάφεραν και εκχριστιάνισαν τον βασιλιά τους ο οποίος έπεισε και τους υπηκόους του να ακολουθήσουν. Αυτό τους έσωσε.
Αργότερα, η Σοφία η Παλαιολογίνα σύζυγος του Ιβάν του Γ! κατάφερε και τους εμφύσησε τον βυζαντινό πολιτισμό. Η πρώτη ιδεολογία των Ρώσων ήταν η βυζαντινή. Το Βυζάντιο ήταν μια ανεκτική, πολυεθνική αυτοκρατορία και η ανεκτικότητα αυτή πέρασε και στους Ρώσους. Τους βοήθησε στην επέκτασή τους στις περιοχές που καταλάμβαναν και στην ενσωμάτωση των λαών που κυρίευαν.
Αυτή η σχέση με το Βυζάντιο δημιούργησε μια θετική ώσμωση μεταξύ Ελλήνων και Ρώσων. Προβλήματα πάντα υπήρχαν αλλά ήταν διάχυτη και μια θετική αύρα.
Χωρίς να αποδεχόμαστε την αφελή προσέγγιση περί αδελφού ξανθού γένους η Ρωσία στις περιπτώσεις που την εξυπηρετούσαν βοήθησε την Ελληνική Επανάσταση. Για να το πω πιο ωμά, εκμεταλλεύτηκε τον πόθο των Ελλήνων για ανεξαρτησία και στο όνομα ενός ομόδοξου χριστιανικού λαού προσπάθησε να εξυπηρετήσει και το δικό της συμφέρον.
Έστω και έτσι ήταν κάτι θετικό για την Επανάσταση.
Μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου, το 1827 οι Δυνάμεις αποφάσισαν να ζητήσουν από τον Σουλτάνο να αναγνωρίσει την αυτονομία των Ελλήνων εντός της Αυτοκρατορίας. Αλλά ο Σουλτάνος δεν την αναγνώριζε.
Χρειάστηκε ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828, η ήττα της Τουρκίας και η Συνθήκη της Αδριανούπολης για να δεχθεί ο Σουλτάνος την αυτονομία. Οι Δυνάμεις, όμως, λίγο αργότερα αποφάσισαν πως θα εδημιουργείτο ανεξάρτητο ελληνικό κράτος.
Η χρονολογία αυτή ήταν κομβικό σημείο για τις ελληνορωσικές σχέσεις. Η νίκη τους επι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανάγκασε τον Σουλτάνο να αποδεχθεί τους Έλληνες αλλά οι Ρώσοι απο τώρα και στο εξής άρχισαν να ερωτοτροπούν με τον πανσλαβισμό.
Ο πανσλαβισμός αρχικά ήταν μια ιδεολογία που ήθελε όλους τους Σλάβους στο ίδιο κράτος αλλά επειδή αυτό ήταν αδύνατο ο ρωσικός πανσλαβισμός επιχείρησε να δημιουργήσει διάφορα κράτη στους σλαβικούς λαούς.
Επόμενος κρίσιμος σταθμός στις ελληνορωσικές σχέσεις ήταν ο πόλεμος της Κριμαίας το 1853 στον οποίο ο Όθων τάχθηκε με την ρωσική πλευρά που ηττήθηκε (ο Όθων έχασε τον θρόνο του).
Μετά απο τον πόλεμο αυτό ο ρωσικός πανσλαβισμός γίνεται η ιδεολογία της Ρωσίας. Ειρήσθω εν παρόδω πως ο πανσλαβισμός όπως περιγράφηκε σύντομα παραπάνω είναι μια εθνικιστική ιδεολογία. Δηλαδή οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την ανεκτική βυζαντινή ιδεολογία και υιοθέτησαν τον πανσλαβισμό που στένεψε τους ορίζοντές τους και την δυνατότητά τους να ενσωματώνουν λαούς.
Η ρωσική μεταστροφή μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο σήμανε και το τέλος της ελληνορωσικής καλής σχέσης. Αρνητικό αποκορύφωμα υπήρξε η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που παραχωρούσε τον ελληνικό χώρο μέχρι τη Λαμία στους Βουλγάρους.
Οι κακοί δυτικοί των οποίων τα συμφέροντα βλάπτονταν έσωσαν την Ελλάδα και με την Συνθήκη του Βερολίνου περιόρισαν τις βουλγαρορωσικές φιλοδοξίες.
Από εδώ και πέρα οι σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας δεν περιέχουν τίποτε από αυτά που έχουν στον νου τους πολλοί Έλληνες. Πρόχειρα, μου έρχονται δύο πολύ αρνητικές ημερομηνίες. Η βοήθεια που παρείχαν οι Ρώσοι κομμουνιστές στον Κεμάλ και η στάση τους στο κυπριακό. Η πρώτη είναι γνωστή ιστορία. Την δεύτερη πολλοί μπορεί να την αγνοούν. Η Ρωσία γνώριζε για την απόβαση στην Κύπρο. Ούτε ενημέρωσε ούτε βοήθησε την κυπριακή δημοκρατία. Ήλπιζε πως ο πόλεμος θα διέλυε το ΝΑΤΟ. Και σιώπησε. Καί ενώ ο ελληνισμός υπέστη δεινή ήττα υπάρχουν Έλληνες που ακόμη και σήμερα δικαιολογούν την ρωσική στάση. Επικαλούμενοι διάφορα. Δεν είχαν υποχρέωση να ενημερώσουν και να βοηθήσουν. Καλώς. Αλλά από το σημείο αυτό ως το να δικαιολογούν την ρωσική στάση υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Υπάρχει και μια άλλη αρνητική διάσταση στις ελληνορωσικές σχέσεις. Μετά την Άλωση η Ρωσία θεώρησε πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης εξέλιπε και εφηύραν την θεωρία της Τρίτης Ρώμης. Η Ρωσία υποβλέπει το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Και αυτό δεν ενοχλεί πολλούς Έλληνες. Η απορία μου είναι γιατί;
Οι ίδιοι αυτοί Έλληνες μιλούν για πατριωτισμό και ενώ παραβλέπουν τις ρωσικές επιβουλές σηκώνουν σημαία όταν την ίδια επιβουλή εκδηλώνουν οι Αμερικανοί. Το ερώτημα είναι ποια η διαφορά μεταξύ των δύο επιβουλών κατά του ελληνισμού; Γιατί καταγγέλλουν τους Αμερικανούς και δικαιολογούν τους Ρώσους;
Στην Ελλάδα πρέπει να έχει καταλυτική επιρροή το θρησκευτικό στοιχείο. Ενώ στην καθημερινότητά μας δεν φαίνεται, αν δει κανείς το θέμα λίγο βαθύτερα θα διαπιστώσει την ύπαρξή του. Και το θρησκευτικό στοιχείο είναι πολύπλοκο. Υπάρχουν στην Ελλάδα οι πιστοί της επίσημης ορθόδοξης εκκλησίας. Υπάρχουν οι παλαιοημερολογίτες. Υπάρχει η ρωσική εκκλησία. Υπάρχουν και άλλες πολλές εκκλησίες, μικρές και μεγάλες.
Το ρωσικό κράτος γνωρίζει καλά την δύναμη της θρησκείας. και την χρησιμοποιεί για την χειραγώγηση του ρωσικού λαού. Ως μεγάλη δύναμη έχει τη δυνατότητα να διαμορφώνει μηχανισμούς και να επηρεάζει ομάδες ανθρώπων που διαχέουν την δική του αντίληψη και εκτός Ρωσίας. Σε αντίθεση με το ανύπαρκτο ελληνικό κράτος που όλα τα έχει χύμα. Μια δύο οικογένειες το διοικούν έτσι για πλάκα.
Η σχέση αυτή με την θρησκεία δημιουργεί μια δυναμική πίστη σε προφητείες που παραπέμπουν σε προνεωτερικές εποχές.
Στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης υπήρχαν και δημοσιεύματα περί αφύπνισης του Μαρμαρωμένου βασιλιά και περί Πούτιν που θα μπει στην Πόλη και θα την απελευθερώσει.
Για τους Έλληνες που τα πιστεύουν, δεν έχει σημασία αν η Πόλη απελευθερωθεί από Έλληνες ή Ρώσους. φθάνει να είναι χριστιανοί. Το θρησκευτικό στοιχείο υπερισχύει του εθνικού.
Αυτό είναι ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο. Η εθνικότητά τους υποχωρεί μπροστά στη θρησκεία.
Βρισκόμαστε δηλαδή στην εποχή που χριστιανός σήμαινε Έλληνας ή και Ρώσος για τους Ευρωπαίους και καθολικός, δυτικοευρωπαίος.
Στην συνείδηση αυτών των Ελλήνων, οι διεθνείς αμερικανικές παρεμβάσεις έχουν καταγραφεί αρνητικά. Για τις ρωσικές, όμως έχουν πάντα μια δικαιολογία. Γιατί;
Ακόμη και σε μονές υπάρχει μια στροφή από το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς το Πατριαρχείο Μόσχας διότι το μεν Οικουμενικό έχει ανάγκη οικονομικής ενίσχυσης, το δε Πατριαρχείο Μόσχας έχει την δυνατότητα να βοηθά οικονομικά.
Τέλος, υπάρχει μια ακόμη διάσταση που πρέπει να πάρουμε υπόψη. Ο ελληνικός λαός εδώ και πολλά χρόνια υφίσταται συνεχείς ταπεινώσεις. Η αδυναμία των κυβερνήσεών του να του διασφαλίσουν στοιχειώδη ασφάλεια και η εμφανής απουσία στοιχειώδους κρατικής οργάνωσης τον κάνουν ευεπίφορο στην λατρεία αυταρχικών ηγετών που θα συντρίψουν τον αντίπαλο και θα του παράσχουν την χαμένη αξιοπρέπεια.
Όλος αυτός ο κόσμος που προσπάθησα να περιγράψω δικαιολογεί σήμερα και την ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Μια επέμβαση, μάλλον, αχρείαστη. Η Ρωσία ίσως πετύχαινε περισσότερα δια της διπλωματικής οδού από το κόστος που θα έχει με τον πόλεμο. Θα είναι στην Ουκρανία μια δύναμη κατοχής. Χύθηκε πολύ αίμα και συνέβησαν πολλές βαναυσότητες για να ξεχαστούν.
Σκεφτείτε τον εαυτό σας στην θέση του θύματος πριν πάρετε θέση. Δεν είναι ένα φανταστικό σενάριο.
Και αν μπορείτε, δώστε μου να καταλάβω τι κάνει ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων να δικαιολογεί την βαρβαρότητα της μιας πλευράς και να καταγγέλλει την ίδια βαρβαρότητα της άλλης;
Παντελής Σαββίδης
https://www.anixneuseis.gr/
8/3/2022
Η περίπτωση της Ελλάδας: Αριστερά, χριστιανοφασίστες, αντιεμβολιαστές
Στην Ελλάδα –σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη– κατά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, δεν πραγματοποιήθηκε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ακόμα σήμερα, αρκετοί αριστεροί ερμηνεύουν τα γεγονότα της πτώσης του τείχους ως ωμή παρέμβαση της καπιταλιστικής Δύσης μέσω του Γκορμπατσώφ. Αδυνατούν επίσης να αντιληφθούν τα αίτια του αντιρωσισμού σε όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και των ομόσπονδων κρατών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης. Βιώνοντας τις όποιες, έστω και περιορισμένες, ελευθερίες της δικής μας «κουτσουρεμένης δημοκρατίας» ως δεδομένες, αντιλαμβάνονται τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ της επιλογής του δυτικού τρόπου ζωής, όπου έγιναν δημοψηφίσματα και εκλογές στις χώρες αυτές, αποκλειστικά ως δυτικό «δάκτυλο», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε παρέμβαση και του δυτικού παράγοντα.
Ενδεικτικό στοιχείο αποτελεί η αμφισβήτηση, από πολλούς αριστερούς, της γενοκτονίας του μεγάλου λιμού (Κόκκινος Λιμός: Anne Applebaum, εκδ. Αλεξάνδρεια) που προκάλεσε η σταλινική βίαιη κολεκτιβοποίηση το 1932-1934, στοιχίζοντας τη ζωή σε περίπου 10 εκατ. Ουκρανούς.
Η προπαγάνδα της KGB και των εδώ προπαγανδιστών της, προέβαλλε κυρίως τη συνεργασία των Ουκρανών του Μπαντέρα με τα ναζιστικά στρατεύματα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με προέκταση τα σημερινά τάγματα του Αζόφ, διατηρώντας έτσι το στίγμα της ναζιστικής Ουκρανίας – ενώ, στην πραγματικότητα, η εκλογική απήχηση της ακροδεξιάς στην Ουκρανία δεν υπερβαίνει το 2,5% του εκλογικού σώματος. Απέκρυπταν όμως τη βασική αιτία της συνεργασίας με τους ναζί, τις τραγικές συνθήκες που βίωσαν οι Ουκρανοί από τον Στάλιν και οι οποίες παραμένουν βαθιά χαραγμένες στις μνήμες των νεώτερων, παιδιών εκείνης της γενιάς, που σήμερα αντιστέκονται σθεναρά στη ρωσική εισβολή.
Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε αποκρύφτηκαν από τους αριστερούς ιστορικούς οι σταλινικές διώξεις των Ελλήνων, που κατέφυγαν πρόσφυγες από τον Ανατολικό Πόντο στην τότε Σοβιετική Ένωση, όταν, με την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, στα 1918, οι μπολσεβίκοι έδωσαν στην Τουρκία τις περιοχές του Κάρς και του Βατούμ.
Έτσι στο ιστορικό αφήγημα έμεινε, κυρίως, η όντως ηρωική και αποφασιστική νίκη των Ρώσων επί των ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλιγκραντ, άμεσα συνδεδεμένη με τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και την ΕΑΜική αντίσταση στη χώρα μας. Σε αυτή την αντιστασιακή παράδοση οφείλει άλλωστε την ύπαρξή της όλη η κομμουνιστογενής Αριστερά, από τα τέλη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κουβαλώντας όμως και όλα τα αποσιωπημένα κρίματα του καθεστώτος που υποστήριζε.
Η παράδοση αυτή είναι η μήτρα της σημερινής προπαγάνδας που, με αφετηρία τον αντι-δυτικισμό, υποστηρίζει τη ρωσική εισβολή για αποναζιστικοποίηση, ενώ θεωρεί πως βασικός υπαίτιος των τεκταινομένων στην Ουκρανία είναι αποκλειστικά ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Προερχόμενοι από αυτή την παράδοση, ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται το 2013 τον ευρασιανιστή Αλεξάντερ Ντούγκιν για διάλεξη στο Παν/μιο Πειραιά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –σύμφωνα με τη γερμανική Bild– εκπονεί το 201,4 στο Russian Institutute for Strategic Studies, το πρώτο σχέδιο για το ελληνικό Grexit – πεπεισμένος από τις δηλώσεις Ιβάν Σαββίδη ότι ο Πούτιν θα δανείσει στη χώρα 25 δισ. €– , ο Δημήτρης Βελάνης, πρωθυπουργικός σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, είναι μέχρι σήμερα διαπρύσιος υποστηρικτής της στενής ενεργειακής και εκπαιδευτικής συνεργασίας με τη Ρωσία του Πούτιν, ο Θ. Καρτερός, η Ν. Βαλαβάνη και ο Γ. Δραγασάκης, βλέπουν τη σημερινή Ρωσία ως συνεχιστή της πρώην ΕΣΣΔ, ενώ ο Γ. Βαρουφάκης υποστηρίζει την ουδετερότητα, ζητώντας κοινή στάση από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 απέναντι στον πόλεμο.
Η άλλη πλευρά υποστήριξης είναι αυτή του χριστιανο-φασισμού ως μέσο για να πραγματωθεί ο Ρωσικός Κόσμος (Ρούσκι Μιρ), ένας νέος ορθόδοξος φονταμενταλισμός με επίκληση στο αίμα, τη γη, την πίστη, το έθνος και τον λαό. Στον νέο Ρωσικό Κόσμο θα ανήκουν, εκτός της σημερινής Ρωσίας, με πολιτική πρωτεύουσα τη Μόσχα, η Ουκρανία, με πνευματικό κέντρο το Κίεβο –κοιτίδα του καθαρού ρωσικού πολιτισμού των «Ρως»– , καθώς και η Λευκορωσία, η Μολδαβία, το Καζακστάν και με σφαίρες επιρροής, όπου βρίσκονται ρωσόφωνοι, ορθόδοξοι πληθυσμοί.
Στη θεμελίωσή της συνετέλεσε αποφασιστικά ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος, σε αγαστή συνεργασία με τον Πούτιν, που ανέλαβε τη μεγάλη αυτή αποστολή ως συνεχιστής του Βλαδίμηρου, βασιλιά του Κιέβου του 11ου αιώνα. Η θεωρητική θεμελίωση εδράζεται σε πολλαπλά ιδεολογικά ρεύματα, από τους σλαβόφιλους του 19ου αιώνα (Χομιακώφ, Σολόβιεφ κ.λπ.), τους Ευρασιανιστές από τον Τρουμπετσκόι έως τον Ντούγκιν και, τον χριστιανο-φασίστα υμνητή των Χίτλερ και Μουσολίνι, Ιβάν Ίλιν, που διέδωσε στους ρωσικούς κύκλους ο υμνητής της τσαρικής Ρωσίας, σκηνοθέτης Νικήτα Μιχάλκοφ.
«….Η καρδιά του Ρωσικού Κόσμου σήμερα είναι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Ο άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκωφ εξέφρασε αυτή την νέα πραγματικότητα με τη γνωστή του φράση: «Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτή είναι η Αγία Ρωσία», έλεγε σε ομιλία του το 2009 ο Πατριάρχης Κύριλλος, στην Τρίτη Συνέλευση του Ιδρύματος «Ρώσικος Κόσμος», τα ίδια δηλαδή που ανέφερε και ο Πούτιν στο διάγγελμα της 24ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την εισβολή. Αυτά επανέλαβε ο Πατριάρχης και στο πρόσφατο μήνυμά του, καλώντας απλά «όλο το πλήρωμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναπέμψει ένθερμη προσευχή υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της ειρήνης» για να λάβει την απάντηση διακοσίων Ρώσων κληρικών που, απευθυνόμενοι στον Πούτιν, του υπενθύμισαν: «… ότι το αίμα του Χριστού που χύθηκε από τον Σωτήρα για την ζωή του κόσμου θα ληφθεί στον εορτασμό της Κοινωνίας από εκείνους που δίνουν δολοφονικές εντολές όχι ως ζωή αλλά ως αιώνιος πόνος….».
Αυτή η ολέθρια παραποίηση των πατερικών κειμένων και του πυρήνα του αγαπητικού προσώπου της Ορθοδοξίας, που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή έχει περιγράψει αποκαλυπτικά, βρίσκει το αντίστοιχό της στην Διακήρυξη του Μπάρμεν της Γερμανικής Χριστιανικής Κίνησης που υποστήριξε τον Χίτλερ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την φιλοσοφική θεμελίωση βρίσκουν έρεισμα όλα τα νεο-φασιστικά μορφώματα εντός και εκτός Ρωσίας, από τους Λευκούς Λύκους, το Ευρασιατικό Κίνημα Νεολαίας , το εθνικιστικό νεολαιίστικο κίνημα «Νάσι» –χρηματοδοτούμενο από την Gazprom– έως πολλά ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα, μη εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής και πολλών εκκλησιαστικών και παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων.
Είναι αυτοί που σήμερα κάνουν τα στραβά μάτια για τους νεκρούς της ρωσικής εισβολής, ακόμα και τους Έλληνες ομογενείς, γενικεύοντας για τις οδύνες των πολέμων αλλά, κατά βάση, πιστεύοντας ότι η θυσία αυτή είναι αναγκαία για την πραγμάτωση του θεϊκού σχεδίου της αποκάθαρσης, που επιχειρεί ο θεόσταλτος Πούτιν με τους «αμόλυντους» Ρώσους.
Η Χρυσή Αυγή, ο Κυριάκος Βελόπουλος και ο Πάνος Καμμένος αποτελούν τους κύριους πολιτικούς εκφραστές από τα δεξιά που απηχούσαν τα ρωσικά συμφέροντα στη χώρα, αποτέλεσμα της εκρηκτικής διείσδυσής τους μετά το 2010 στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, εκφράζοντας με ελεγχόμενο «αντισυμβατικό» λόγο την αγανάκτηση του λαού απέναντι στα γερμανικά Μνημόνια.
Μονές του Αγίου Όρους, όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονος και του Βατοπεδίου, τις οποίες επισκέφτηκε ο Πούτιν το 2016, για δεύτερη φορά μετά το 2005, καθώς και τα ρώσικα μοναστήρια, αποτελούν κέντρα διείσδυσης της ρωσικής πολιτικής στο λαϊκό σώμα. Από εκεί πηγάζει και η αντι-εμβολιαστική προπαγάνδα ως υβριδικός πόλεμος των Ρώσων κατά των φιλο-δυτικών καθεστώτων, με μεγάλη απήχηση στο λαϊκό σώμα, ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας.
Και επειδή, κατά το μαρξιστικό σχήμα, το ιδεολογικό εποικοδόμημα απαιτεί την αναγκαία οικονομική βάση, αυτή την παρείχαν τα αστρονομικά ποσά που μετέφεραν στη Δύση οι Ρώσοι ολιγάρχες με την εξαγορά Π.Α.Ε., επιχειρήσεων, καναλιών, ακόμα και ολόκληρων νησιών, όπως ο Σκορπιός.
Οι σημερινές σκληρές κυρώσεις της Δύσης στα περιουσιακά στοιχεία αυτών των ολιγαρχών, και η στάση που θα κρατήσει η ελληνική Κυβέρνηση στην αποκάλυψη των κυκλωμάτων, είναι ευκαιρία για να έρθει στην επιφάνεια η ρωσική διείσδυση σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως απότοκο της παράνομης εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία.
Αυτό
που ίσως θα είχε σημασία να επισημανθεί είναι ότι η εμφυλιοπολεμική
αντίθεση ακροδεξιάς και αριστεράς, που τόσο έντονα προβάλλεται στην
προσέγγιση πολλών εσωτερικών κοινωνικών ζητημάτων, είναι εν πολλοίς
κάλπικη αφού εκπορεύεται και χρηματοδοτείται από το ίδιο κέντρο.
Δρ. Νίκος Ντάσιος, Αρθρογράφος
Στέλεχος Μονάδας Οργάνωσης της Διαχείρισης Προγραμμάτων του ΕΚΤ_Υπ. Ανάπτυξης
https://www.huffingtonpost.gr/
8/3/2022
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Γιάννης Ξένος:Η ρωσική εισβολή και η παράξενη στάση της Αριστεράς.Υποκρισία ή σκοπιμότητα;