«Τι σηματοδοτεί η στρατηγική ήττα της Ρωσίας στο Ουκρανικό»
Για την Ρωσία αυτός ο πόλεμος δείχνει να έχει χαθεί και αυτή η διαπίστωση είναι μη αναστρέψιμη, ανεξαρτήτως από το ποια θα είναι η τελική του έκβαση στο έδαφος της Ουκρανίας. Η Ουκρανία άλλωστε, είναι μόνο το πεδίο επί του οποίου διεξάγονται τυπικά οι πολεμικές επιχειρήσεις. Το πραγματικό διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης είναι πολύ ευρύτερο και από την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι σχετίζεται ευθέως με το νέο ισοζύγιο ισχύος στον νεο-ψυχροπολεμικό κόσμο που αναδύεται…
Για την Ρωσία αυτή η ήττα έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά, ενώ σε όσα αφορούν στην περαιτέρω αποτίμησή της, φαίνεται ότι υπήρξε πολυδιάστατη. Δεν απομυθοποιήθηκε μονάχα η ικανότητά της να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις μιας μεσαίας συμβατικής πολεμικής αναμέτρησης, έχοντας σταθμίσει πλήρως την σχέση κόστους – οφέλους.
Απομυθοποιήθηκε πρωτίστως η ικανότητά της να διαχειριστεί επιτυχώς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, το οποίο ομολογουμένως είχε εξασφαλίσει έναντι πάντων, ενώ επί της ουσίας και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, αυτό που επίσης καταγράφεται, είναι η επιτελική ανεπάρκειά της στον επιχειρησιακό σχεδιασμό, γεγονός που οδήγησε σε μια ραγδαία αποδόμηση της εικόνας ισχύος η οποία φιλοτεχνήθηκε επιμελώς κατά την διάρκεια της τελευταίας εικοσαετίας.
Φυσικά, η ομολογουμένως απροσδόκητη αυτή ήττα, επεκτείνεται και στο επίπεδο του στρατηγικού σχεδιασμού, αφού είναι φανερό πλέον ότι οι Ρώσοι επιτελείς, ΔΕΝ διέθεταν βιώσιμο σχέδιο που θα τους επέτρεπε να διαχειριστούν αποτελεσματικά τα απρόοπτα αυτής της σύγκρουσης, ενώ η Ρωσική εξωτερική πολιτική, φαίνεται ότι διαθέτει πλέον ένα εξαιρετικά περιορισμένο οπλοστάσιο στην προσπάθειά που θα πρέπει να καταβάλει προκειμένου να διαχειριστεί εποικοδομητικά τις προκλήσεις αλλά και τα προβλήματα της επόμενης μέρας.
Όλα τα παραπάνω, προφανώς δεν θα ίσχυαν εάν θα έπρεπε να αξιολογήσουμε αυτοτελώς τα διαδραματιζόμενα στο Ουκρανικό μέτωπο. Άλλωστε είναι φανερό πως όσες και όποιες απρόβλεπτες δυσκολίες και εάν προκύψουν, το Ουκρανικό στοίχημα για την Ρωσία στο τέλος θα κερδηθεί επιχειρησιακά. Δεν θεωρούμε όμως η Ρωσία μπήκε σε αυτήν την περιπέτεια, προσβλέποντας μόνο στην μετατροπή της Ουκρανίας σε περίκλειστο κράτος και στην παράλληλη νομιμοποίηση των τετελεσμένων που θα παγιώσουν την Ρωσική κυριαρχία, από την Κριμαία μέχρι την Οδησσό.
Άλλωστε από την πρώτη στιγμή τονίσαμε πως: «Η επιλογή του Πούτιν, ήταν να εγκαινιάσει ένα παιχνίδι ΣΚΛΗΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ, με ενσωματωμένη την δυνατότητα να διαχυθεί η δυναμική του και να απορυθμίσει συνολικά την Δυτική Αρχιτεκτονική». Γι’ αυτό και θέσαμε από την αρχή το ερώτημα σε σχέση με το «Πόσο βέβαιο είναι ότι οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, έχουν πραγματική επίγνωση των συνεπειών της επόμενης μέρας».
Και μπορεί τώρα, μια εβδομάδα μετά από την έναρξη των επιχειρήσεων, να «διαρρέει» (προφανώς σκόπιμα) η πληροφορία πως το ρωσικό επιτελικό σχέδιο προέβλεπε επιχειρήσεις διάρκειας 14 ημερών, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε… Ένα τέτοιο σχέδιο, αρκεί ίσως για την διαχείριση μιας ιστορικής περιφερειακής εκκρεμότητας, όμως το δυσανάλογο κόστος των συνεπειών μιας τέτοιας απόφασης, δεν θα επέτρεπε σε κανέναν σοβαρό δρώντα να το επιλέξει, αν οι επιδιώξεις του δεν ήταν πολύ ευρύτερες. Είναι λοιπόν φανερό ότι αυτές οι «διαρροές» επιστρατεύονται μόνο και μόνο για να χρυσώσουν επικοινωνιακά το χάπι της ήττας.
Η Ουκρανία υπήρξε ο καταλύτης της Ρωσικής ήττας…
Aλλά σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται πως είναι ο νικητής αυτής της πολεμικής αναμέτρησης. Είναι ο κατ’ εξοχήν χαμένος τόσο στο πεδίο όσο και στο παζάρι ισχύος που θα ακολουθήσει, και φυσικά θα υποχρεωθεί να πληρώσει πολύ βαρύ τίμημα για την οριοθέτηση της νέας περιφερειακής τάξης και την επίτευξη ενός ευρύτερου συμβιβασμού, όταν θα σβήσουν τα φώτα του επικοινωνιακού ταρατατζούμ, το οποίο μονοπωλεί αυτήν την στιγμή η Δυτική προπαγάνδα.
Στην ουσία η Ουκρανία χρησιμοποιήθηκε ως αναλώσιμο εργαλείο σε μια συστημική σύγκρουση. Χρησιμοποιήθηκε κατ’ αρχήν από την Ρωσία, στην προσπάθειά της να τροποποιήσει βίαια τους όρους του παιχνιδιού. Χρησιμοποιήθηκε φυσικά και από την συνασπισμένη Δυτική Συμμαχία, τόσο η ίδια, όσο και η ματαιοδοξία του υπερφίαλου ηγέτη της, σε αυτήν την proxy αναμέτρηση των Αμερικανονατοϊκών με την επιτιθέμενη Ρωσία. Κι αυτό δεν το λέμε κατόπιν εορτής. Ήδη από τις 22 Ιανουαρίου τονίζαμε πως: «Για την Δυτική συμμαχία, η Ουκρανική αφέλεια από μια πρώτης τάξεως συγκρουσιακή αφορμή, υποβαθμίζεται σταδιακά σε ένα χρηστικό αναλώσιμο το οποίο επιστρατεύεται στο παίγνιο ενός αμφιλεγόμενου γεωπολιτικού εκβιασμού».
Η Ουκρανία εν τέλει υπήρξε και το πολυτιμότερο άλλοθι που διευκόλυνε την κλιμάκωση της αντεπίθεσης των Αμερικανών, με πρώτο θύμα τους ίδιους τους συμμάχους τους, οι οποίοι ουσιαστικά εκβιάστηκαν και επί της ουσίας είναι αυτοί που καλούνται να πληρώσουν το κόστος ενός πραγματικού delirium κυρώσεων, που έχουν στόχο την παράλυση της Ρωσικής Οικονομίας και την γενικευμένη πολιτική αποσταθεροποίηση στο εσωτερικό αυτής της χώρας, μετατρέποντας όμως την Ευρώπη σε Ιφιγένεια, βορά στα δόλια σχέδια των Αμερικανών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιδίδεται σε ανερμάτιστους πανηγυρισμούς για την «συνοχή» την οποία υποτίθεται ότι επέδειξε, με τις κυρώσεις που υιοθέτησε σε βάρος των Ρώσων. Ουδέν ανακριβέστερον αυτών των ισχυρισμών. Η Ε.Ε στο σύνολό της σύρθηκε πίσω από τις απαιτήσεις των Αμερικανών και εν τέλει υπέκυψε στους προκλητικούς εκβιασμούς των. Ο χαρακτήρας των κυρώσεων τις οποίες επέλεξε να εφαρμόσει, αναβιώνουν το τέρας της μισαλλοδοξίας, αποδεικνύοντας έτσι πως διαχρονικά παρέμεινε επιρρεπής σε αυτό και την ίδια στιγμή οι μικρόνοες πολιτικές ηγεσίες της, πανηγυρίζουν για την παράλληλη αφύπνιση του τέρατος του Γερμανικού μιλιταρισμού που θα εκτρέψει συνολικά την επίπλαστη ευμάρεια από την Ευρωπαϊκή καθημερινότητα, πράγμα που θα έχει ανυπολόγιστο κόστος.
Από την αρχή είχαμε τονίσει πως «Εάν η Ρωσία επιτύχει τους στόχους της (δηλαδή την ουσιαστική ουδετεροποποίηση της Ουκρανίας, την οριστική ακύρωση του Αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, για την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Νατοϊκή αντιπυραυλική ασπίδα, την συνολική μετατόπιση προς Δυσμάς, της Νατοϊκής αντιπυραυλικής ασπίδας που απλώθηκε και σταδιακά άλωσε ΚΑΙ στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη και φυσικά την διάχυση μιας δυναμικής που θα μπορούσε να απορυθμίσει συνολικά την Δυτική Αρχιτεκτονική) τότε ο κόσμος μας θα καταστεί μεν ανταγωνιστικότερος αλλά παράλληλα με αυτό, θα καταστεί και περισσότερο ισορροπημένος στο περιβάλλον ενός νέου, δυναμικού και πολυεπίπεδου ανταγωνισμού της ισχύος».
Και φυσικά επισημαίναμε πως: «Εάν η Ρωσία αποτύχει ως προς την επίτευξη αυτών των στόχων, τότε είναι βέβαιο ότι το πράγμα ξεφεύγει… Ότι η Δυτική Συμμαχία θα παρεκτραπεί πλήρως… Ότι ένα νέο επονείδιστο περιβάλλον υποτέλειας των μικρότερων και άβουλων χωρών της θα διαμορφωθεί… Και ότι η αναβίωση ενός ξέφρενου μιλιταρισμού, θα φέρει και πάλι με βίαιο τρόπο την Ευρώπη, αντιμέτωπη με τα φαντάσματα του παρελθόντος της».
Αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα… Αυτήν ακριβώς την εξέλιξη σηματοδοτεί η Ρωσική ήττα στην σύγκρουση της Ουκρανίας.
Αυτή η ήττα, ΔΕΝ είναι ήττα του Πούτιν ή των Ρώσων φονιάδων όπως μέρες τώρα φωνασκούν διάφορα περιφερόμενα θυμιατά. Δεν μας αφορά καν αν ήταν κάτι από όλα αυτά… Μας ενδιαφέρει όμως το γεγονός ότι αυτή η ήττα,, ήταν η αυτοεξουδετέρωση μιας παραμέτρου ισχύος που θα μπορούσε να έχει την δική της σημαντική συμβολή σε μια διαφορετική παγκόσμια ισορροπία, ενώ εν τοις πράγμασι θα απέτρεπε την περαιτέρω συστημική αποσταθεροποίηση της Ευρώπης.
Όχι δεν θεωρούμε ότι για να επιτευχθούν όλα τούτα, θα έπρεπε να ματώσει ο Ουκρανικός λαός. Ο αδίστακτος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η Δυτική Συμμαχία το Εθνικό αίσθημα των Ουκρανών και η δολιότητα με την οποία επένδυσε στον υπερφίαλο Ζελένσκι, ήταν αυτά που πολλαπλασίασαν τα θύματα και συνέβαλαν στην ισοπέδωση της χώρας. Από αυτήν την υπόθεση άλλωστε, οι Ρώσοι δεν επρόκειτο να παραιτηθούν, αφού το Ουκρανικό γι’ αυτούς ήταν και παραμένει ένα κορυφαίο γεωπολιτικό στοίχημα.
Εν κατακλείδι…
Η στρατηγική ήττα της Ρωσίας στην Ουκρανική σύγκρουση, επιδεινώνει τους όρους ισχύος με τους οποίους ο πλανήτης παραδίδεται στην περιδίνηση της νεο-ψυχροπολεμικής εποχής… Δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να καταστούν πραγματικά καταστροφικές οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί ισχύος που υπερωριμάζουν στο περιβάλλον της παραδοσιακής Δυτικής Συμμαχίας… Ενώ είναι φανερό πως ΔΕΝ μπορεί και τελικά ΔΕΝ θα αναστείλει την ξέφρενη πορεία της Ουκρανίας προς τον εδαφικό της διαμελισμό.
Πρόκειται τελικά για μια πολύ δυσάρεστη εξέλιξη η οποία μας αφορά ΟΛΟΥΣ…
Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
* * *