Το ταμείο του νου.

 Το ταμείο του νου.

H μεγάλη μάζα της κοινωνίας ακούει τον ήχο
κάθε ταμειακής μηχανής  καλύτερα από την εξουσία.

H μεγάλη μάζα της κοινωνίας ακούει τον ήχο κάθε ταμειακής μηχανής καλύτερα από την εξουσία. Ο λόγος; Υπάρχουν τρία είδη λογιστικής: η μακροοικονομική (οι εθνικοί λογαριασμοί στο γενικό λογιστήριο του κράτους), αυτή των επιχειρήσεων και των φυσικών προσώπων (την κατέχουν οι λογιστές) και τέλος υπάρχει η καθημερινή νοητική λογιστική του μισθωτού, του μικρομεσαίου επιχειρηματία με το μαγαζί ή το γραφείο, του νεοεισερχόμενου στην αγορά κακοπληρωμένου επιστήμονα που βλέπει ότι δεν εξαργυρώνεται ο μόχθος και το κόστος των σπουδών του. Είναι η λογιστική των γονιών σε κάθε σπιτικό για τις ανάγκες των παιδιών τους.

Αυτό το τρίτο είδος λοιπόν λογιστικής εγκαθιστά στο μυαλό του καθενός μια μόνιμη ταμειακή μηχανή συνδεδεμένη με το σούπερ μάρκετ, την τράπεζα, το δημόσιο, τα μαγαζιά, τα γραφεία. Κάνει υπερβολικό θόρυβο και κάθε βράδυ που κλείνει, με το περίφημο ζ, δεν αφήνει το κεφάλι να απολαύσει το μαξιλάρι του ύπνου. Οπότε και χρειάζεται το χάπι για να αποφευχθούν τα χειρότερα με τις αρνητικές σκέψεις (που έρχονται και το πρωί).

Είναι ένα είδος βάρβαρης και ψυχοφθόρας λογιστικής, με διπλά και τριπλά εικονικά βιβλία, με πρόχειρες εγγραφές σε ενεργητικό και παθητικό του ασυνείδητου. Στο τέλος της ημέρας ή της εβδομάδας το εγκεφαλικό ταμείο γράφει πάντα ζημίες, ενώ στο μυαλό έχει γίνει πλέον αποικιοποίηση απo τον τεχνολογικό καπιταλισμό της παλάμης: της Apple, της Samsung, της Huawei κ.α, οπότε και προβάλλονται εικόνες με ψηφία απο το e-banking και τις κάρτες.

Αυτή λοιπόν την ψυχωτική λογιστική δεν την κάνουν κάθε βράδυ οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι της κοινωνίας. Δεν χτυπάνε ζ πριν κοιμηθούν παρά μόνο τσεκάρουν τα like και τις δημοσκοπήσεις. Έχουν αποσυνδεθεί εντελώς απο το λογιστικό σύστημα των αγχωτικών συναλλαγών της καθημερινότητας στα ταμεία, στο φροντιστήριο των παιδιών, στο πρατήριο της γειτονιάς, στους λογαριασμούς κάθε είδους.

Η επιδότηση για την ακρίβεια δεν είναι χαριστική πράξη λόγω της ανάγκης να κερδίσει επενδυτική βαθμίδα η χώρα ή γιατί δεν υπάρχει δημοσιονομικός χώρος. Υπάρχει και ο καθημερινός ζωτικός χώρος του κάθε πολίτη, της κάθε οικογένειας, του κάθε επαγγελματία. Αυτός ο χώρος ασφυκτιά, ζητάει οξυγόνο. Δεν ζητάει επιδότηση στις τιμές αγοράς για να χρηματοδοτεί την κερδοσκοπία αλλά μείωση αυτών ακριβώς των τιμών, δηλαδή μείωση του υπερκέρδους των ολιγοπωλίων (που το γράφουν σε περίοδο κρίσης εις βάρος των πολλών).

Και αυτή η μείωση μπορεί και πρέπει να γίνει με την ίδια ευκολία που μειώθηκαν μισθοί και συντάξεις, με την ίδια ευκολία που νομοθετήθηκαν χαράτσια επι δέκα χρόνια με τα μνημόνια, και ο βίος απαξιώθηκε για τους περισσότερους σε αυτό τον τόπο...
 
 Ηλίας Καραβόλιας

https://www.europeanbusiness.gr/page.asp?pid=10030

 18 Μαρτίου 2022