Οι προϋποθέσεις του "διπλού παιχνιδιού" του Ερντογάν.

Οι προϋποθέσεις του "διπλού παιχνιδιού"
του Ερντογάν.

 
Του Κώστα Ράπτη

Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι: σε επίπεδο κορυφής, ο Ταγίπ Ερντογάν είχε άλλη μία τηλεφωνική επικοινωνία με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, αναζητώντας προφανώς την ανοχή της Ρωσίας στη νέα στρατιωτική επιχείρηση που σχεδιάζει εντός της συριακής επικράτειας, με στόχο τους Κούρδους συμμάχους της Ουάσιγκτον.

Όμως, σχεδόν την ίδια στιγμή, ο εξ απορρήτων του Τούρκου προέδρου Ιμπραχίμ Καλίν είχε και αυτός άλλη μία τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας Τζέικ Σάλιβαν, με κύριο αντικείμενο την Ουκρανία και ειδικότερα την απελευθέρωση των ουκρανικών εξαγωγών σιτηρών.

Και στο φόντο, το τουρκικό βέτο, που δεν δείχνει να οδηγείται σε άρση, απέναντι στην προοπτική εισδοχής της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, οι πληροφορίες της βρετανικής Express ότι στον εν λόγω παζάρι ο Ερντογάν θα παρεμβάλει, κατόπιν αιτήματος του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσίν Τατάρ και την απαίτηση αναγνώρισης του ψευδοκράτους, καθώς βέβαια και η διακοπή του διαλόγου με την Ελλάδα και η εντατικοποίηση της απαίτησης αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, ενώ στην τουρκική δημόσια συζήτηση η χώρα μας περιγράφεται όλο και συχνότερα ως εργαλείο μιας "αμερικανικής πολιορκίας” της γείτονος.

Αν όλα αυτά αποδίδονται με μιαν ορισμένη ευκολία στην "αφερεγγυότητα", τις "αντιδυτικές ιδεολογικές εμμονές" και τις "εσωτερικές πολιτικές πιέσεις" του Ταγίπ Ερντογάν, μάλλον θα αισθάνονταν αμηχανία όσοι αναλυτές τα υποστηρίζουν αυτά με την πρόκληση του ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Τουρκίας προς τους κυβερνώντες να νομοθετήσουν το κλείσιμο της αμερικανικής βάσης του Ιντσιρλίκ.

Με την πρότασή του αυτή, ο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου μάς διαφωτίζει διπλά. Καταδεικνύει ότι τα προβλήματα που προκαλεί η Άγκυρα στο εσωτερικό του δυτικού στρατοπέδου δεν είναι ζήτημα "Ερντογάν", αλλά κάτι βαθύτερο που περιλαμβάνει και τους κεμαλιστές αντιπάλους του, είναι "ζήτημα Τουρκίας".

Από την άλλη, όμως, για τις ανάγκες της αντιπολιτευτικής αντιπαράθεσης, ο Κιλιτσντάρογλου αποδεικνύει ότι ο "αντιδυτικισμός" του Ερντογάν είναι σε ένα μέτρο ανειλικρινής ή πάντως έχει όρια. Η βάση του Ιντσιρλίκ, από την οποία μάλιστα λέγεται ότι καθοδηγήθηκε η απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, αποτελεί πυλώνα της αμερικανικής παρουσίας στη Μέση Ανατολή, αλλά και της τουρκο-αμερικανικής σχέσης.

Η Τουρκία έχει την δυνατότητα να κινείται ως "μαύρο πρόβατο" του ΝΑΤΟ, ακριβώς διότι αποτελεί μέλος του. Η ελευθερία κίνησης που διεκδικεί και εξασφαλίζει, ξεκινώντας από την ιδιόμορφη σύμπραξή της με την ιστορικά εχθρική Ρωσία και φθάνοντας μέχρι τις απειλές προς την Ελλάδα (οι οποίες αντιμετωπίζονται, όπως και στο τηλεφώνημα Καλίν-Σάλιβαν, με εκκλήσεις για "διάλογο" στο πνεύμα των συμφερόντων της συμμαχίας), δεν θα υπήρχε δίχως τη μείζονα προϋπόθεση της ατλαντικής της τοποθέτησης. Οποιοσδήποτε άλλος, "μοναχικός" δρόμος, σαν αυτόν λ.χ. που προτείνει με στόμφο ο συμπολιτευόμενος ηγέτης των εθνικιστών Ντεβλέτ Μπαχτσελί, θα είχε, όπως επισημαίνει ο Μάικλ Ρούμπιν του American Enterprise Institute, περισσότερα κόστη και περιορισμούς.

Και η συγκυρία μόνο ευκαιρίες παρουσιάζει για τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αναδεικνύει περαιτέρω τον ρόλο της Τουρκίας ως κλειδοκράτορα των Στενών, ενώ κρατά απορροφημένες τόσο την Ρωσία όσο και τις ΗΠΑ σε μέτωπα απομακρυσμένα από αυτό της Συρίας, όπου αμφότερες είναι ευάλωτες στον εκβιασμό της τουρκικής παρεμβολής, προκειμένου να διαφυλάξουν την δική τους στρατιωτική παρουσία στην περιοχή, αλλά και την αξιοπιστία τους έναντι των τοπικών συμμάχων τους, δηλ. της κυβέρνησης Άσαντ και του κουρδικού PYD αντιστοίχως.

31/5/2022

https://www.capital.gr/diethni/3637646/oi-proupotheseis-tou-diplou-paixnidiou-tou-erntogan