Καλά τα F-35 αλλά καλύτερη η επένδυση στο “ντοπαρισμένο πυροβολικό”.
Οι τίτλοι των άρθρων της ανάρτησης:
(1) Καλά τα F-35 αλλά καλύτερη η επένδυσηστο “ντοπαρισμένο πυροβολικό”. (2) Διαβάστε ποια ελληνικά νησιά θεωρούν δικά τους οι Τούρκοι Αττίλες: Βασικά όλα τα Δωδεκάνησα και όχι μόνο… [λίστα] (3) Ευκαιρία για την Ελλάδα για ματ στο Αιγαίο με αμερικανικό υπερπύραυλο.
(1) Καλά τα F-35 αλλά καλύτερη η επένδυσηστο “ντοπαρισμένο πυροβολικό”. (2) Διαβάστε ποια ελληνικά νησιά θεωρούν δικά τους οι Τούρκοι Αττίλες: Βασικά όλα τα Δωδεκάνησα και όχι μόνο… [λίστα] (3) Ευκαιρία για την Ελλάδα για ματ στο Αιγαίο με αμερικανικό υπερπύραυλο.
1.
Καλά τα F-35 αλλά καλύτερη η επένδυση
στο “ντοπαρισμένο πυροβολικό”.
Ένα από τα στοιχεία της επίσκεψης Μητσοτάκη στις ΗΠΑ ήταν ότι η Ελλάδα προτίθεται να αγοράσει μία μοίρα των 5ης γενιάς μαχητικών F-35. Τον δρόμο είχε ανοίξει η ψήφιση από το Κογκρέσο του νομοσχεδίου Μενέντεζ-Ρούμπιο για την “Αμερικανοελληνική αμυντική και διακοινοβουλευτική εταιρική σχέση”, με το οποίο είχε απελευθερωθεί η εξαγωγή στην Ελλάδα των F-35, από αυτά που προορίζονταν για την Τουρκία. Για την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική, ωστόσο, σημαντικότερη είναι η επένδυση στο “ντοπαρισμένο πυροβολικό”.
Το μαχητικό F-35, πάντως, παραμένει αμφιλεγόμενο όσον αφορά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, τις δυνατότητες του και κυρίως τον οπλισμό που θα αποδεσμεύσουν γι’ αυτό οι ΗΠΑ. Το πρόβλημα είναι ότι η συζήτηση για τα F-35 εν Ελλάδι αγνοεί ότι τα μαχητικά stealth, όπως το F-35, δημιουργήθηκαν για να επιτύχουν μια βελτιωμένη σχέση κόστους προς απόδοση, όσον αφορά τις αποστολές κρούσης. Αυτό συνδυάζεται με το γεγονός ότι σήμερα έχουμε μια σημαντική εξέλιξη σε αυτόν τον κρίσιμης σημασίας τομέα, που είναι η αναβάθμιση του πυροβολικού.
Το βασικό πλεονέκτημα των αεροσκαφών stealth τακτικής κρούσης, με πρώτο το εμβληματικό F-117 Nighthawk, ήταν ότι μπορούσαν να επιχειρούν μόνα τους, χωρίς να χρειάζονται προστασία. Αντιθέτως, στην αμερικανική αεροπορία τα συμβατικά αεροσκάφη για να διεξάγουν μια αποστολή αεροπορικής κρούσης επιχειρούν σε “πακέτα”. Κάποια αεροσκάφη ανοίγουν τον δρόμο, ασκώντας αποστολές καταστολής-καταστροφής της εχθρικής αεράμυνας (SEAD και DEAD αντιστοίχως), κάποια άλλα παρέχουν προστασία από εχθρικά αεροσκάφη και κάποια έχουν άλλα καθήκοντα. Για παράδειγμα, αεροσκάφη όπως το πανάκριβο EF-111 Raven, στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, υπήρχε για να τυφλώνει με τους παρεμβολείς του τα εχθρικά ραντάρ για να μπορούν να επιχειρούν τα αεροσκάφη κρούσης.
Έτσι, στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 συνήθως απαιτούνταν έξι με οκτώ αεροσκάφη για να ριφθούν μόλις έξι βόμβες στον στόχο. Στην επίθεση κατά της Σερβίας η κατάσταση μάλλον χειροτέρεψε. Ναι μεν οι πιλότοι εκτελούσαν τις αποστολές τους με σχετική ασφάλεια, αλλά η προβολή ισχύος κατέστη πολύ ακριβή. Αυτή η μετακίνηση των δυνάμεων από “θετική δράση” (positive action) σε αυτοπροστασία χαρακτηρίζεται από τον στρατηγιστή Edward Luttwak ως «άτυπες απώλειες» (“virtual attrition”). Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι σε μια αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1991, εξήντα αεροσκάφη από δύο αεροπλανοφόρα χρησιμοποιήθηκαν για να ριφθούν 32 τόνοι βομβών, όλοι κι όλοι, από οκτώ βομβαρδιστικά A-6 Intruder.
Η αμερικανική στροφή στα stealth
Ήδη από το Βιετνάμ, κατά τη διάρκεια της μαζικής επιχείρησης βομβαρδισμού Linebacker, πυρήνας κάθε “πακέτου” κρούσης ήταν οκτώ με δώδεκα αεροσκάφη οπλισμένα με βόμβες προσβολής ακριβείας με καθοδήγηση λέιζερ (LGB). Δεδομένου ότι οι βόμβες καθοδήγησης λέιζερ εξαρτιόνταν από τον καθαρό καιρό, μετεωρολογικά αεροσκάφη προηγούνταν των βομβαρδιστικών, ενώ πάνω από την περιοχή του στόχου βρίσκονταν δύο με τέσσερα μαχητικά σε αποστολή εναέριας περιπολίας μάχης (CAP) για την προστασία των βομβαρδιστικών από μαχητικά MiG.
Ακολουθούσαν οκτώ με δώδεκα μαχητικά F-4 Phantom εφοδιασμένα με βόμβες διασποράς αεροφύλων Mk-129, στόχος των οποίων ήταν να προκαλέσουν σύγχυση στα ραντάρ των συστοιχιών των πυραύλων αεράμυνας και των αντιαεροπορικών πυροβόλων. Οκτώ ακόμη F- 4 εφοδιασμένα με ατρακτίδια ηλεκτρονικών αντιμέτρων (ECM) συνόδευαν τα βομβαρδιστικά για να προσφέρουν προστασία από τα αντιαεροπορικά πυρά. Τον σχηματισμό υποστήριζαν αεροσκάφη ηλεκτρονικού πολέμου ΕΒ-66 και μαχητικά Wild Weasel για καταστολή της εχθρικής αεράμυνας με πυραύλους αντι-ραντάρ Shrike.
Το υψηλό κόστος αυτών των “πακέτων” έκανε τους Αμερικανούς να στραφούν προς τα αεροσκάφη stealth που θα μπορούσαν να επιχειρούν από μόνο τους. Ωστόσο, τις προσδοκίες αυτές δεν τις δικαίωσαν τα “αόρατα” αεροσκάφη, τα οποία στοιχίζουν πάρα πολύ τόσο ως προς την κατασκευή όσο κυρίως ως προς τη συντήρησή τους. Έτσι λοιπόν, stealth ή όχι, φαίνεται πως τα επανδρωμένα μαχητικά αεροσκάφη έχουν φθάσει κοντά στα όριά τους να συνεχίσουν να εκπληρώνουν τον ρόλο για τον οποίο σχεδιάστηκαν. Δηλαδή να λειτουργούν ως το βασικό μέσον εκτόξευσης πυρών στο πεδίο της μάχης.
Το “ντοπαρισμένο πυροβολικό”
Σήμερα, δεν έχουμε αεροσκάφη αντίστοιχα των Ilyushin Il-2 Shturmovik ή των Junkers Ju-87 Stuka του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα οποία ουσιαστικά λειτουργούσαν σαν ιπτάμενο πυροβολικό. Τα εξεζητημένων τεχνολογιών και υψηλού κόστους σημερινά αεροσκάφη, όπως είναι το F-35 ή ακόμη και τα παλαιότερα F-16, F-18, Tornado κλπ, δύσκολα μπορούν να λειτουργήσουν ως προέκταση του πυροβολικού λόγω των μικρών αριθμών που διατίθενται.
Αντιθέτως, το πυροβολικό τείνει να αντιστρέψει την τάση και να επεκτείνει τη δράση του έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργήσει ως συμπλήρωμα της αεροπορίας, ακόμη και σε στρατούς όπως ο αμερικανικός, που είχε αναγορεύσει την αεροπορική προβολή ισχύος σε ύψιστη αρετή. Η εξέλιξη αυτή φέρνει ριζικές δυνητικές αλλαγές στη μεθοδολογία του μάχεσθαι και ταιριάζει απόλυτα με τις ιδιαίτερες γεωγραφικές και επιχειρησιακές συνθήκες της Ελλάδας. Κατά τα φαινόμενα όμως δεν λαμβάνει την προσοχή που θα έπρεπε να έχει. Αυτό δεν σημαίνει πως τα σημερινά μαχητικά αεροσκάφη δεν έχουν θέση στους σημερινούς πολέμους και θα πρέπει να αντικατασταθούν με πλέγματα αναγνώρισης-κρούσης. Αυτή η θέση, που εκφράστηκε στο παρελθόν, αποδείχθηκε λανθασμένη.
Όμως, φαίνεται πως ένα “επαυξημένο πυροβολικό” (enhanced artillery) –”ντοπαρισμένο πυροβολικό” (artillery on steroids) επί το γλαφυρότερον– εφοδιασμένο με συστήματα ικανά να ασκήσουν πλήγματα υψηλής καταστρεπτικότητας και παρατεταμένης διάρκειας στον αντίπαλο, μπορεί να αποτελέσει τη βάση έδρασης μιας δικτυοκεντρικής δύναμης. Μέσα σ’ αυτήν οι δυνάμεις ελιγμού θα μπορέσουν να δράσουν αποτελεσματικότερα, ενώ οι πλατφόρμες υψηλής αξίας, όπως τα μαχητικά αεροσκάφη και τα πλοία, θα αποτελέσουν μέρος μιας κινητής γεωγραφίας ισχύος που θα προσαρμόζεται διαρκώς στη ρευστή πραγματικότητα της μάχης.
Η ιδανική αρχιτεκτονική μάχης
Ας μην ξεχνάμε ότι οι πολεμικές ικανότητες εδράζονται πάνω στα αποτελέσματα που επιφέρουν στον αντίπαλο. Κατά συνέπεια, κάθε εξοπλιστική προσπάθεια και σχεδίαση πολεμικών ικανοτήτων πρέπει να ξεκινά από αυτό το δεδομένο. Και τα αποτελέσματα τα επιτυγχάνουν τα βλήματα. Αντιθέτως, οι πλατφόρμες μεταφοράς βλημάτων, όσο προηγμένες και “εξωτικών” τεχνολογιών κι αν είναι, δεν έχουν αξία από μόνες τους. Ούτε το μυθοποιημένο στις μέρες μας “δίκτυο” που διαμορφώνεται από σύνθετες αρχιτεκτονικές C4ISR, ούτε “μαγικά” τεχνουργήματα, όπως αόρατα αεροσκάφη.
Όλα αυτά αποτελούν υπηρέτες των βλημάτων, γιατί αυτά ασκούν τα επιθυμητά καταστρεπτικά αποτελέσματα στον αντίπαλο. Άρα, αν θέλουμε να επενδύσουμε σε μια αποτελεσματική και κυρίως οικονομική αρχιτεκτονική μάχης, πρέπει να ξεκινήσουμε τον σχεδιασμό με βάση τα αποτελέσματα που θέλουμε να υποστεί ο αντίπαλος σε τακτικό, επιχειρησιακό και στρατηγικό επίπεδο. Κι αφού σχεδιάσουμε, κατόπιν να επιδιώξουμε να επιτύχουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα αυτά με τον οικονομικότερο, ασφαλέστερο και αποτελεσματικότερο τρόπο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επενδύσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στα βλήματα, τα οποία είναι αυτά που επιφέρουν τα αποτελέσματα, και όσο το δυνατόν λιγότερο στις πλατφόρμες που μεταφέρουν τα βλήματα. Το “ντοπαρισμένο πυροβολικό” υπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες.
Αυτό εκφράζεται ξεκάθαρα στην αντίληψη των “Διαχωρικών Πυρών” (“Cross
Domain Fires”) του στρατού των ΗΠΑ, η οποία με τη σειρά της αποτελεί
στοιχείο της ευρύτερης αντίληψης της “πολυχωρικής μάχης” (“Multi Domain
Battle/ MDB”), καθώς και με τις αντίστοιχες αντιλήψεις του Σώματος των
Πεζοναυτών (USMC). Στο πλαίσιο της “πολυχωρικής μάχης” επιδιώκεται μία
σύζευξη: “ντοπαρισμένο πυροβολικό” με ηλεκτρονικό πόλεμο και
κυβερνοπόλεμο. Αυτά τα τρία αντιμετωπίζονται πλέον ως ενότητα.
Αναφέρονται μάλιστα με το αρκτικόλεξο CEMA (“Cyber Electromagnetic
Activities”). Με την προαναφερθείσα σύζευξη αφενός μεν επιταχύνεται η
διαδικασία στοχοποίησης του αντιπάλου, αφετέρου δε επιφέρονται
συνδυαστικά πλήγματα που διευκολύνουν την αποδιοργάνωση της εχθρικής
δύναμης.
Κώστας Γρίβας
https://slpress.gr/ethnika/kala-ta-f-35-alla-kalyteri-i-ependysi-sto-quot-ntoparismeno-pyrovoliko-quot/
20/5/2022
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
.jpg)
2.
Διαβάστε ποια ελληνικά νησιά θεωρούν δικά τους οι Τούρκοι Αττίλες: Βασικά όλα τα Δωδεκάνησα και όχι μόνο… [λίστα]
Με τίτλο «Το πρόβλημα των Νησιών δεν λύνεται στο τραπέζι: Η Τουρκία έχει το δικαίωμα να παρέμβει για τα 23 νησιά που οπλίζουν οι ΗΠΑ και η Ελλάδα» δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα TR Haber ανυπόγραφο ρεπορτάζ.
Το εν λόγω κείμενο οποίο αναπαράγει, μεταξύ άλλων, νομικά και ιστορικά αστήρικτες απόψεις του Τούρκου υποναύαρχου ε.α. και φερόμενου ως εμπνευστή του Τουρκολιβυκού MoU Cihat Yaycı.
Το παραθέτουμε αυτούσιο διότι πρέπει να διαβαστεί από τους αναγνώστες μας και να μελετηθεί από τους αρμοδίους. Τα όσα γράφει η TR Haber, που βασικά ψεύδεται και παραπληροφορεί, είναι απαράδεκτα, ελεεινά και δεν καλύπτονται από το Διεθνές Δίκαιο (σημειώνουμε ότι διατηρήσαμε τη γλώσσα του κειμένου χωρίς καμία παρέμβαση):
“Τα 23 νησιά του Αιγαίου είναι σε «μη στρατιωτικό» καθεστώς τόσο σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης όσο και του Παρισιού. Εάν αυτά τα νησιά, τα οποία χωρίζονται σε 3 ομάδες, Βορείου Αγαίου, Ανατολικές Σποράδες και Δωδεκάνησα, «εξοπλίζονται» όπως κάνει τώρα η Ελλάδα, κι οι διατάξεις της συμφωνίας αναιρούνται από μόνες τους.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρεται σαν να έχει αφήσει την κυριαρχία της χώρας του ολοκληρωτικά στον Λευκό Οίκο, αντί να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που έχει με την Τουρκία μέσω αμοιβαίων επαφών.
Αυτή η κατάσταση, που έχει κάνει την Αθήνα την 51η πολιτεία των ΗΠΑ, ήρθε στο φως με την πρόσφατη επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Οι Έλληνες, τους οποίους οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως «δύναμη πληρεξουσίου» κατά της Τουρκίας, επιδεικνύουν πολεμική ετοιμότητα κατά της Άγκυρας για μερικά μαχητικά αεροσκάφη F-35 και μερικές εκατοντάδες τεθωρακισμένα οχήματα.
Η υφιστάμενη εικόνα είχε ως αποτέλεσμα τη σκληρή αντίδραση του Τούρκου Προέδρου Erdoğan με τα λόγια «Δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης για μένα». Ενώ οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας είχαν μειωθεί στο χαμηλότερο επίπεδο, η ελπίδα επίλυσης των ζητημάτων στο Αιγαίο στις διαπραγματεύσεις εξαφανίστηκε.
Οι δραστηριότητες που πραγματοποιεί ο ελληνικός στρατός στη ‘Θάλασσα των Νησιών’ [sic] μαζί με τους Αμερικανούς στρατιώτες είναι του είδους που θα οδηγήσουν σε πόλεμο. Διότι η Αθήνα εξόπλισε βαριά την ομάδα νησιών στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών, παραβιάζοντας τόσο τις συμφωνίες της Λωζάνης όσο και των Παρισίων.
ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΗ!
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Mevlüt Çavuşoğlu προειδοποίησε την Ελλάδα για τα «νησιά» στις 10 Φεβρουαρίου, τονίζοντας ότι τα τμήματα εδάφους εκεί «δόθηκαν υπό όρους» στην Αθήνα και έκανε δήλωση ότι «αν η Ελλάδα δεν τον εγκαταλείψει (τον εξοπλισμό των νησιών), τίθεται υπό συζήτηση η κυριαρχία αυτών των νησιών».
Αυτά τα κομμάτια γης, που δόθηκαν στην Ελλάδα «με τον όρο αποστρατιωτικοποίησης» με τις Συνθήκες της Λωζάνης (1923) και του Παρισιού (1947), έχουν εξοπλιστεί βαριά από τον στρατό της Αθήνας που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατάσταση, η οποία είναι ξεκάθαρα αντίθετη με τις διεθνείς συμφωνίες, έχει γίνει τόσο σημαντική που θα ανοίξει τη συζήτηση εκ νέου τα για κυριαρχικά δικαιώματα επί των νησιών.
Το «Turkish Maritime and Global Strategies Center» (TÜRK DEGS), με επικεφαλής τον πρώην Αρχηγό του Επιτελείου Ναυτικού, υποναύαρχο ε.α. Cihat Yaycı, μοιράστηκε σημαντικά στοιχεία για την τρέχουσα κατάσταση στα νησιά του Αιγαίου.
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ!
Ο κατάλογος των νησιών όπου απαγορεύεται ο εξοπλισμός σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της Λωζάνης και του Παρισιού, με τα τουρκικά τους ονόματα και τα ονόματα που αναφέρονται στη συμφωνία, έχει ως εξής [σσ. διατηρείται η πρωτότυπη καταγραφή του δημοσιεύματος]:
Taşoz (Tasos)
Bozbaba (Aya Evstratios)
İpsara (Psara)
Semadirek (Semothrace)
Limni (Lemnos)
Midilli (Mityelene)
Sakız (Chios)
Ahikerya (Nicaria)
Sisam (Samos)
İstanbulya (Stampalia)
Rodos (Rhodes)
Herke (Calki)
Kerpe (Scarpanto)
Çoban (Cassos)
İleki (Piscopis – Tilos)
İncirli (Misiros – Nisyros)
Kelemez (Calimnos)
İleryöz (Leros)
Batnoz (Patmos)
Lipso (Lipsos)
Sömbeki (Simi)
Με τίτλο «Το πρόβλημα των Νησιών δεν λύνεται στο τραπέζι: Η Τουρκία έχει το δικαίωμα να παρέμβει για τα 23 νησιά που οπλίζουν οι ΗΠΑ και η Ελλάδα» δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα TR Haber ανυπόγραφο ρεπορτάζ.
Το εν λόγω κείμενο οποίο αναπαράγει, μεταξύ άλλων, νομικά και ιστορικά αστήρικτες απόψεις του Τούρκου υποναύαρχου ε.α. και φερόμενου ως εμπνευστή του Τουρκολιβυκού MoU Cihat Yaycı.
Το παραθέτουμε αυτούσιο διότι πρέπει να διαβαστεί από τους αναγνώστες μας και να μελετηθεί από τους αρμοδίους. Τα όσα γράφει η TR Haber, που βασικά ψεύδεται και παραπληροφορεί, είναι απαράδεκτα, ελεεινά και δεν καλύπτονται από το Διεθνές Δίκαιο (σημειώνουμε ότι διατηρήσαμε τη γλώσσα του κειμένου χωρίς καμία παρέμβαση):
“Τα 23 νησιά του Αιγαίου είναι σε «μη στρατιωτικό» καθεστώς τόσο σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης όσο και του Παρισιού. Εάν αυτά τα νησιά, τα οποία χωρίζονται σε 3 ομάδες, Βορείου Αγαίου, Ανατολικές Σποράδες και Δωδεκάνησα, «εξοπλίζονται» όπως κάνει τώρα η Ελλάδα, κι οι διατάξεις της συμφωνίας αναιρούνται από μόνες τους.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συμπεριφέρεται σαν να έχει αφήσει την κυριαρχία της χώρας του ολοκληρωτικά στον Λευκό Οίκο, αντί να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που έχει με την Τουρκία μέσω αμοιβαίων επαφών.
Αυτή η κατάσταση, που έχει κάνει την Αθήνα την 51η πολιτεία των ΗΠΑ, ήρθε στο φως με την πρόσφατη επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσιγκτον. Οι Έλληνες, τους οποίους οι ΗΠΑ θέλουν να χρησιμοποιήσουν ως «δύναμη πληρεξουσίου» κατά της Τουρκίας, επιδεικνύουν πολεμική ετοιμότητα κατά της Άγκυρας για μερικά μαχητικά αεροσκάφη F-35 και μερικές εκατοντάδες τεθωρακισμένα οχήματα.
Η υφιστάμενη εικόνα είχε ως αποτέλεσμα τη σκληρή αντίδραση του Τούρκου Προέδρου Erdoğan με τα λόγια «Δεν υπάρχει πια Μητσοτάκης για μένα». Ενώ οι διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας είχαν μειωθεί στο χαμηλότερο επίπεδο, η ελπίδα επίλυσης των ζητημάτων στο Αιγαίο στις διαπραγματεύσεις εξαφανίστηκε.
Οι δραστηριότητες που πραγματοποιεί ο ελληνικός στρατός στη ‘Θάλασσα των Νησιών’ [sic] μαζί με τους Αμερικανούς στρατιώτες είναι του είδους που θα οδηγήσουν σε πόλεμο. Διότι η Αθήνα εξόπλισε βαριά την ομάδα νησιών στα ανοιχτά των τουρκικών ακτών, παραβιάζοντας τόσο τις συμφωνίες της Λωζάνης όσο και των Παρισίων.
ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΕΠΕΜΒΑΣΗ!
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ Mevlüt Çavuşoğlu προειδοποίησε την Ελλάδα για τα «νησιά» στις 10 Φεβρουαρίου, τονίζοντας ότι τα τμήματα εδάφους εκεί «δόθηκαν υπό όρους» στην Αθήνα και έκανε δήλωση ότι «αν η Ελλάδα δεν τον εγκαταλείψει (τον εξοπλισμό των νησιών), τίθεται υπό συζήτηση η κυριαρχία αυτών των νησιών».
Αυτά τα κομμάτια γης, που δόθηκαν στην Ελλάδα «με τον όρο αποστρατιωτικοποίησης» με τις Συνθήκες της Λωζάνης (1923) και του Παρισιού (1947), έχουν εξοπλιστεί βαριά από τον στρατό της Αθήνας που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια. Αυτή η κατάσταση, η οποία είναι ξεκάθαρα αντίθετη με τις διεθνείς συμφωνίες, έχει γίνει τόσο σημαντική που θα ανοίξει τη συζήτηση εκ νέου τα για κυριαρχικά δικαιώματα επί των νησιών.
Το «Turkish Maritime and Global Strategies Center» (TÜRK DEGS), με επικεφαλής τον πρώην Αρχηγό του Επιτελείου Ναυτικού, υποναύαρχο ε.α. Cihat Yaycı, μοιράστηκε σημαντικά στοιχεία για την τρέχουσα κατάσταση στα νησιά του Αιγαίου.
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ!
Ο κατάλογος των νησιών όπου απαγορεύεται ο εξοπλισμός σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της Λωζάνης και του Παρισιού, με τα τουρκικά τους ονόματα και τα ονόματα που αναφέρονται στη συμφωνία, έχει ως εξής [σσ. διατηρείται η πρωτότυπη καταγραφή του δημοσιεύματος]:
Taşoz (Tasos)
Bozbaba (Aya Evstratios)
İpsara (Psara)
Semadirek (Semothrace)
Limni (Lemnos)
Midilli (Mityelene)
Sakız (Chios)
Ahikerya (Nicaria)
Sisam (Samos)
İstanbulya (Stampalia)
Rodos (Rhodes)
Herke (Calki)
Kerpe (Scarpanto)
Çoban (Cassos)
İleki (Piscopis – Tilos)
İncirli (Misiros – Nisyros)
Kelemez (Calimnos)
İleryöz (Leros)
Batnoz (Patmos)
Lipso (Lipsos)
Sömbeki (Simi)
İstanköy (Cos)
Meis (Castellorizo)
ΌΡΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Τα νησιά του καταλόγου βρίσκονται σε καθεστώς «αυστηρά αποστρατιωτικοποιημένο» (demilitarized status strictly prohibits). Κατά συνέπεια, κάθε είδους ναυτικός, στρατιωτικός και αεροπορικός εξοπλισμός, οχυρώσεις, στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, στρατιωτικές πτήσεις, διελεύσεις τράνζιτ, κάθε είδους μόνιμες-προσωρινές οχυρώσεις (εκτός από περιορισμένη τοποθέτηση για λόγους εσωτερικής ασφάλειας) «απαγορεύονται» σύμφωνα με διεθνείς συμφωνίες. Επιπλέον, το αποστρατιωτικοποιημένο status των νησιών περιλαμβάνει χερσαία, όπως και χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο.
Η πλατφόρμα TURK DEGS εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι αυτά τα κομμάτια γης έχουν τεθεί σε αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς στη Συνθήκη Λωζάνης λόγω της εγγύτητάς τους με την Τουρκία και της σημασίας τους για την ασφάλεια της Ανατολίας. Με άλλα λόγια, η προϋπόθεση του αφοπλισμού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ασφάλεια της Τουρκίας.
Meis (Castellorizo)
ΌΡΟΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ
Τα νησιά του καταλόγου βρίσκονται σε καθεστώς «αυστηρά αποστρατιωτικοποιημένο» (demilitarized status strictly prohibits). Κατά συνέπεια, κάθε είδους ναυτικός, στρατιωτικός και αεροπορικός εξοπλισμός, οχυρώσεις, στρατιωτικές εκπαιδεύσεις, στρατιωτικές πτήσεις, διελεύσεις τράνζιτ, κάθε είδους μόνιμες-προσωρινές οχυρώσεις (εκτός από περιορισμένη τοποθέτηση για λόγους εσωτερικής ασφάλειας) «απαγορεύονται» σύμφωνα με διεθνείς συμφωνίες. Επιπλέον, το αποστρατιωτικοποιημένο status των νησιών περιλαμβάνει χερσαία, όπως και χωρικά ύδατα και εναέριο χώρο.
Η πλατφόρμα TURK DEGS εφιστά την προσοχή στο γεγονός ότι αυτά τα κομμάτια γης έχουν τεθεί σε αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς στη Συνθήκη Λωζάνης λόγω της εγγύτητάς τους με την Τουρκία και της σημασίας τους για την ασφάλεια της Ανατολίας. Με άλλα λόγια, η προϋπόθεση του αφοπλισμού είναι απαραίτητο στοιχείο για την ασφάλεια της Τουρκίας.
.jpg)
ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ 3 ΟΜΑΔΕΣ
Υπάρχουν 3 ομάδες νησιών με αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς στο Αιγαίο (Θάλασσα των Νήσων) [sic]. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε ποια συνθήκη καθόρισε το κυριαρχικό δικαίωμα αυτών των νησιών:
Στην πρώτη ομάδα βρίσκονται τα Νησιά Βορείου Αιγαίου [σσ. έμπροσθεν Βοσπόρου στο πρωτότυπο]. Είναι η Λήμνος (Ελλάδα), η Σαμοθράκη (Ελλάδα), η Ίμβρος (Τουρκία) και η Τένεδος (Τουρκία). Τα νησιά αυτά αποστρατικοποιήθηκαν σύμφωνα με το άρθρο 4 της Συνθήκης της Λωζάνης. Η Λήμνος και η Σαμοθράκη αναφέρονται και στο άρθρο 12 της Λωζάνης με τον όρο της «αποστρατιωτικοποίησης».
Η δεύτερη ομάδα περιλαμβάνει τα νησιά Ανατολικών Σποράδων. Η Λέσβος, η Σάμος, η Χίος, τα Ψαρά και η Ικαρία, των οποίων η κυριαρχία δόθηκε στην Ελλάδα, βρίσκονται σε αυτήν την ομάδα. Ο αφοπλισμός των Νήσων Ανατολικών Σποράδων προβλέπεται στο άρθρο 12 της Συνθήκης της Λωζάνης. Το 13ο άρθρο της ίδιας συνθήκης επιτρέπει μόνο σε δυνάμεις επιβολής τάξης (αστυνομία και χωροφυλακή) να είναι παρούσες στα νησιά αυτά. Εκτός αυτού, απαγορεύεται αυστηρά η εγκατάσταση ταγμάτων, ταξιαρχιών, αεροπορικών και ναυτικών βάσεων.
Στην τρίτη ομάδα όμως βρίσκονται τα Δωδεκάνησα. Το καθεστώς που τηρήθηκε στη Λωζάνη για άλλες νησιωτικές ομάδες επεκτάθηκε με τη Συμφωνία του Παρισιού το 1947 και περιλάμβανε τα Δωδεκάνησα, γνωστά και ως «Δώδεκα Νησιά». Σύμφωνα με το άρθρο 14 της Συνθήκης του Παρισιού, μπορεί να απασχοληθεί μόνο προσωπικό εσωτερικής ασφάλειας αρκετό για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης στα νησιά Κάσο, Κάρπαθο, Ρόδο, Νίσυρο, Κω, Λέβιθα [σσ. δεν αναφέρεται στην ανωτέρω ‘λίστα’], Αστυπάλαια και Λέρο. Απαγορεύεται η ίδρυση στρατιωτικών αεροπορικών και ναυτικών βάσεων και η συγκρότηση ταξιαρχιών/τμημάτων σε αυτή την ομάδα νησιών. Ωστόσο, η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;
Σήμερα και τα 23 αυτά νησιά είναι οχυρωμένα από τον ελληνικό στρατό σε διάφορα επίπεδα. Σε κάθε περίπτωση, η διοίκηση της Αθήνας δεν αρνείται ότι όπλισε αυτούς τους χώρους. Η αιτιολόγηση που προβάλλουν είναι το «δικαίωμα στη νόμιμη άμυνα» στο άρθρο 51 των Ηνωμένων Εθνών.
Το «αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς», σε αντίθεση με το «καθεστώς αφοπλισμού», αναφέρεται σε ένα καθεστώς που εξαλείφει κάθε δυνατότητα οχύρωσης της κυρίαρχης χώρας και σύμφωνα με την αρχή του τρισδιάστατου κράτους ισχύει στην εναέρια, χερσαία και θαλάσσια επικράτεια.
Ενώ η χρήση του όρου «αφοπλισμένος» επιτρέπει την πτήση και ακόμη και τη διαμονή στρατιωτικών αεροσκαφών που δεν χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς, το «αποστρατιωτικοποιημένο καθεστώς» δεν επιτρέπει ούτε πτήσεις, διελεύσεις τράνζιτ, μόνιμες και προσωρινές αναπτύξεις, ούτε μη επανδρωμένα θαλάσσια και εναέρια μέσα.
Αφοπλίστηκαν οι νήσοι Βορείου Αιγαίου (Λήμνος και Σαμοθράκη) με το άρθρο 8 της Σύμβασης για τα Στενά της Συνθήκης της Λωζάνης, τα νησιά των Ανατολικών Σποράδων (Λέσβος, Χίος, Σάμος και Ικαρία) με το άρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης, και τα 12 νησιά με την παράγραφο 2 του άρθρου 14 της Συνθήκης Ειρήνης του Παρισιού του 1947. Με τις συμφωνίες αυτές ορίστηκε ότι στα νησιά δεν θα πρέπει να φυλάσσονται άλλες ένοπλες δυνάμεις εκτός από δυνάμεις επιβολής τάξης και να μην γίνονται οχυρώσεις.
Για την Ελλάδα, υπάρχουν πολλά άρθρα που περιλαμβάνουν την αποδοχή του «Μη Στρατιωτικού Καθεστώτος» με τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια συζήτησης. Δεδομένου ότι αυτές οι συμβάσεις δεν περιλαμβάνουν ειδικές διατάξεις για τις αεροπορικές και θαλάσσιες χώρες, το καθεστώς θα πρέπει να εφαρμόζεται με την ευρύτερη ερμηνεία.
Στην πραγματικότητα, φαίνεται ότι διάφορα προνόμια του «Αποστρατιωτικοποιημένου Καθεστώτος» ορίζονται συγκεκριμένα στη «Σύμβαση που Ρυθμίζει την Ουδετερότητα της Νήσου Άαλαντ το 1921», που αφορά την ασφάλεια της Φινλανδίας. Από αυτή την άποψη, ακόμη και τα πολιτικά αεροσκάφη που χρησιμοποιούνται για στρατιωτικούς σκοπούς στο τρέχον καθεστώς δεν θα πρέπει να επιτρέπεται να διέρχονται από τον εναέριο χώρο. Ομοίως, σύμφωνα με το Εγχειρίδιο San Remo του 1994, τα εμπορικά πλοία που χρησιμοποιούνται για στρατιωτικές δραστηριότητες θα πρέπει επίσης να αποτραπούν, ενώ και τα σκάφη της ακτοφυλακής που βρίσκονται στο καθεστώς των στρατιωτικών πλοίων θα πρέπει να αποσυρθούν.
Είναι σαφές ότι εάν η Ελλάδα δεν εκπληρώσει τις απαιτήσεις του status quo στα νησιά, η συνθήκη μεταβίβασης των νησιών θα εκλείψει [sic]
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΩΝ
Η συζήτηση για την ιδιοκτησία των Δωδεκανήσων, των οποίων η μεταφορά στην Ελλάδα το 1947 ήταν παράνομη, συνεχίζεται. Τα Δωδεκάνησα αφέθηκαν στην Ιταλία με το 15ο άρθρο της Λωζάνης και στη συνέχεια στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού το 1947, στην οποία η Τουρκία δεν συμμετείχε, λέγοντας ότι η «πλειονότητα του πληθυσμού» ήταν Έλληνες, αφού πάρθηκαν από την Ιταλία τα έδωσαν στην Ελλάδα. Όμως η παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947 είναι αντίθετη στο Άρθρο 108 του Καταστατικού του ΟΗΕ του 1945 και πολλά άρθρα της Σύμβασης της Βιέννης του 1969 για το Δίκαιο των Συνθηκών.
Ο βασικός κανόνας για την αλλαγή των διατάξεων των πολυμερών συνθηκών είναι η ομοφωνία ή η πλειοψηφία των 2/3. Το άρθρο 15 της Λωζάνης, στο οποίο είναι συμβαλλόμενα μέρη 8 κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, τροποποιήθηκε το 1947 με τη συμμετοχή 5 κρατών που συμμετείχαν στη Λωζάνη (Αγγλία, Γαλλία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Ιταλία) και 16 κρατών που δεν ήταν μέρη στη Συνθήκη της Λωζάνης. Συνεπώς, η παράνομη παραχώρηση 12 νησιών στην Ελλάδα χωρίς ομόφωνη ψήφο ή πλειοψηφία δύο τρίτων δεν είναι θεμιτή.
https://hellasjournal.com/2022/05/diavaste-pia-ellinika-nisia-theoroun-dika-tous-i-tourki-attiles-vasika-ola-ta-dodekanisa-ke-ochi-mono/
27/5/2022
3.
Ευκαιρία για την Ελλάδα για ματ στο Αιγαίο με αμερικανικό υπερπύραυλο.
Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στον βληματοκεντρικό πόλεμο (projectile centric warfare) ως εξέλιξη του δικτυοκεντρικού πολέμου (network centric warfare). Με τον όρο βληματοκεντρικός πόλεμος αναφερόμαστε στην ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της πληροφοριοκεντρικής διαδικασίας (εντοπισμός του εχθρού-μετάδοση της σχετικής πληροφορίας-αξιοποίηση της πληροφορίας και εξόντωση του εχθρού) στο ίδιο το βλήμα με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Σε αυτές για παράδειγμα εντάσσονται οι προηγμένοι και φθηνοί αισθητήρες, συνδυασμένοι με ισχυρούς αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, που επιτρέπουν την αυτόνομη αναζήτηση, εντοπισμό, ιχνηλάτηση, εγκλωβισμό και προσβολή στόχων. Αυτή η ικανότητα ενισχύεται από το διαρκώς αυξανόμενο βεληνεκές των βλημάτων, την ενίσχυση της φονικότητάς τους, της ποικιλίας των αποτελεσμάτων που μπορούν να ασκήσουν στον αντίπαλο κλπ.
Τέλος, τα βλήματα συνδυάζονται με την επίσης μεγάλη αύξηση των άυλων ικανοτήτων προβολής ισχύος που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια, στις οποίες περιλαμβάνονται τα όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας (DEW), ο ηλεκτρονικός πόλεμος και ο κυβερνοπόλεμος. Αξίζει να επισημανθεί ότι οι δύο τελευταίοι χώροι (domains) ενοποιούνται στην αντίληψη του αμερικανικού στρατού και αναφέρονται ως δράσεις στον κυβερνοχώρο και το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα (Cyber ElectroMagnetic Activities / CEMA).
Σε γενικές γραμμές, βληματοκεντρικά είναι τα μοντέλα μάχης που αντιπαραθέτουν στις πλατφόρμες του αντιπάλου (πολεμικά πλοία, μαχητικά αεροσκάφη κλπ) δικτυακές δομές προβολής ισχύος, κομβικό στοιχείο των οποίων είναι βλήματα διαφόρων τύπων, κυρίως πύραυλοι και ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς και αυξημένων δυνατοτήτων προσβολής ακριβείας τόσο στατικών όσο και κινούμενων στόχων.
Η μέθοδος της Πολυχωρικής Μάχης
Τέτοιας φιλοσοφίας ήταν τα δίκτυα αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2/AD) που ανέπτυξε η Κίνα έτσι ώστε να διώξει μακριά από τις ακτές της τα αμερικανικά πολεμικά πλοία και να εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία της στην Ανατολική και στη Νότιο Σινική Θάλασσα. Αξίζει να σημειωθεί πως οι θάλασσες αυτές θεωρούνται από την Κίνα “γαλάζιο έδαφος” (blue soil), δηλαδή ως ένα είδος προέκτασης της στεριάς της μέσα στη θάλασσα. Αυτό αποτέλεσε και την πηγή της έμπνευσης για τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας περί “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Εν συνεχεία και οι ΗΠΑ επένδυσαν σε παρόμοια μοντέλα έτσι ώστε να διαπεράσουν τα κινεζικά πλέγματα, καθώς και τις “φυσαλίδες” αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής των χερσαίων ρωσικών δυνάμεων, οι οποίες αποτελούνταν από πυκνά και επικαλυπτόμενα στρώματα αντιαεροπορικής άμυνας, έτσι ώστε η διείσδυση μαχητικών αεροσκαφών σε αυτή να καθίσταται απαγορευτική.
Για να καλύψει αυτήν την απαίτηση, ο Στρατός των ΗΠΑ διαμόρφωσε τη μεθοδολογία της Πολυχωρικής Μάχης (Multi Domain Battle), η οποία προβλέπει τη σύζευξη των πέντε χώρων μάχης (στεριά, θάλασσα, αέρας, διάστημα και κυβερνοχώρος μαζί με το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα) σε μια αδιαίρετη επιχειρησιακή ενότητα. Πυρήνας της πολυχωρικής μάχης είναι η ικανότητα εκπομπής διαχωρικών πυρών (Cross Domain Fires) σε όλο το εύρος και βάθος του χώρου επιχειρήσεων. Με τον όρο διαχωρικά πυρά εννοούμε την ικανότητα προσβολής στόχων στη στεριά, τη θάλασσα και τον αέρα, κινητών και ακίνητων με τα ίδια όπλα.
Όργανο υλοποίησης των διαχωρικών πυρών για τον στρατό των ΗΠΑ είναι μια πολυεπίπεδη πυραυλική αρχιτεκτονική, η οποία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή υπό ανάπτυξη και φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα είδος “πριονοκορδέλας” που θα διαπεράσει τα ρωσικά και κινεζικά πλέγματα A2/AD, χτυπώντας από αποστάσεις ασφαλείας. Πυρήνας αυτής της αρχιτεκτονικής είναι ο πύραυλος PrSM (Precision Strike Missile) που βρίσκεται υπό ανάπτυξη (αναφέρεται και ως Deep Strike) για να αντικαταστήσει τους υπάρχοντες ATACMS, τους οποίους διαθέτει και ο ελληνικός στρατός.
Η αμερικανική πυραυλική αρχιτεκτονική
Ο πύραυλος PrSM είχε προβλεπόμενο βεληνεκές 499 χλμ για να μην παραβιάζει τους όρους της συνθήκης INF. Μετά την έξοδο των ΗΠΑ από τη συνθήκη αυτή τον Αύγουστο του 2019, το βεληνεκές αναμένεται να αυξηθεί, φθάνοντας ή και ξεπερνώντας τα 600 χλμ. Στις 13 Οκτωβρίου 2021 ο PrSM πέτυχε κατά τη διάρκεια δοκιμής βεληνεκές 500 χλμ και συνεχίζει. Οι PrSM θα έχουν διαχωρικές (cross domain) ικανότητες, όντας σε θέση να προσβάλουν κινούμενους στόχους σε στεριά και θάλασσα. Θεωρούνται αντίδοτα των ρωσικών πλεγμάτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2/AD), στοχεύοντας συστήματα αεράμυνας, όπως είναι οι S-400 αλλά και πολεμικά πλοία.
Ο πύραυλος αυτός θα τοποθετείται στους πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών Μ270 MLRS, που διαθέτει και ο ελληνικός στρατός και στη θέση ενός ATACMS θα μπαίνουν δύο PrSM, δηλαδή το σύστημα θα μπορεί να εξαπολύει τέσσερις εν συνόλω. Επίσης, δύο PrSM τοποθετούνται στο ελαφρύτερο HIMARS. Δεν είναι ξεκάθαρο στον γράφοντα αν οι υπάρχοντες στο ελληνικό οπλοστάσιο εκτοξευτές Μ270 μπορούν να λάβουν ως έχουν τον PrSM ή χρειάζονται τροποποιήσεις ή αναβάθμιση, αλλά αυτό επιλύεται.
Ο PrSM είναι το πρώτο στάδιο μιας πυραυλικής αρχιτεκτονικής. Στο ενδιάμεσο στάδιο, για τα βεληνεκή μεταξύ 500 και 2000 χλμ, αναπτύσσεται ένας νέος πύραυλος, όπως ανακοινώθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2020, ο οποίος επίσης θα μπορεί να προσβάλει στόχους τόσο στην στεριά όσο και στη θάλασσα. Και το τελευταίο στάδιο περιλαμβάνει έναν πύραυλο πάνω στον οποίο θα τοποθετείται ένα υπέρ-υπερηχητικό (hypersonic) όχημα αερολίσθησης (HGV) που θα προσβάλει στόχους σε μεγάλα βεληνεκή, επίσης κινητούς και ακίνητους.
Ο πύραυλος αυτός αναπτύσσεται από τις ΗΠΑ και η πρώτη του δοκιμαστική εκτόξευση έγινε τον Μάρτιο 2019. Ως hypersonic αναφέρονται τα βλήματα ή αεροσκάφη που επιτυγχάνουν ταχύτητες τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερης του ήχου. Στο κάτω μέρος αυτού του οικοδομήματος προβολής ισχύος, οι Αμερικανοί τοποθετούν το νέο σύστημα πυροβόλου ERCA (External Range Cannon Artillery), το οποίο σε αρχική φάση περιλαμβάνει το αυτοκινούμενο πυροβόλο M109A7 Paladin της BAE Systems διαμετρήματος 155 mm και με σωλήνα πυροβόλου μήκους 58 διαμετρημάτων, που θα μπορεί να προσβάλει στόχους σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 70 χλμ.
Για να παρέχονται δεδομένα στοχοποίησης σε αυτό το πολυώροφο βληματικό δίκτυο η αμερικανική SDA (Space Development Agency) αναπτύσσει μια νέα υπερφιλόδοξη διαστημική αρχιτεκτονική, τη National Defense Space Architecture. Αυτή θα αποτελείται από εκατοντάδες διασυνδεδεμένους δορυφόρους, οι οποίοι θα προσφέρουν δεδομένα στοχοποίησης στα συστήματα στο έδαφος. Στις 31 Αυγούστου 2020 η SDA επέλεξε τις εταιρείες Lockheed Martin και York Space Systems για την κατασκευή των 20 δορυφόρων της έκδοσης Tranche 0 που θα είναι το αρχικό στάδιο γι’ αυτήν τη δορυφορική αρχιτεκτονική.
Μεταπυρηνικά υπερόπλα για το Αιγαίο;
Με άλλα λόγια, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ αναπτύσσουν μια πυραυλική αρχιτεκτονική τεράστιων δυνατοτήτων, κάποια κομμάτια της οποίας αλλά και η γενικότερη φιλοσοφία της είναι σαν να έχουν φτιαχτεί για το περιβάλλον του Αιγαίου. Με γνώμονα λοιπόν τη νέα δυναμική που προσφέρει στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις η υπογραφείσα συμφωνία MDCA προκύπτει ένα πρωτοφανές παράθυρο ευκαιρίας για τη “μετάγγιση” μαχητικών ικανοτήτων κρίσιμης σημασίας στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η συνεργασία αυτή μπορεί να ξεκινήσει από το επίπεδο της στρατιωτικής επιστήμης όσον αφορά τη μελέτη και τις δυνατότητες εφαρμογής στην Ελλάδα των νέων δογμάτων του Στρατού των ΗΠΑ, όπως είναι η πολυχωρική μάχη και τα διαχωρικά πυρά. Εν συνεχεία, μπορεί να εξεταστεί, στο πλαίσιο των ανανεωμένων ελληνοαμερικανικών σχέσεων, πως σχετικά συστήματα κρούσης και οι περιφερειακές τους αρχιτεκτονικές συλλογής πληροφοριών, έρευνας, αναγνώρισης, επιτήρησης και πρόσκτησης στόχων (ISTAR), μπορούν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές θαλασσοχερσαίο φράγμα στο Αιγαίο και να διαχωρίσουν από γεωστρατηγικής άποψης τη Μαύρη Θάλασσα από την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι ικανότητες αυτές είναι συνεργατικές με τα νέα αεροσκάφη, τα γαλλικά Rafale και πιθανώς στο μέλλον των αμερικανικών F-35. Χάρη στα πολύ ισχυρά ραντάρ και τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και σύντηξης δεδομένων που διαθέτουν τα αεροσκάφη αυτά, μπορούν να αποτελέσουν τα αυτιά, τα μάτια και το συντονιστικό όργανο των χερσαία εδραζόμενων πυραυλικών αρχιτεκτονικών.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα νέα αεροσκάφη, εξαιτίας των μικρών αριθμών που θα διατίθενται στο ελληνικό οπλοστάσιο σε σχέση με τους προκατόχους τους, καθώς και του τεράστιου κόστους απόκτησης και συντήρησης και της συνακόλουθη δυσκολία αναπλήρωσής τους σε περίπτωση απώλειας, δεν είναι σοφό να λειτουργήσουν ως αυτόνομα μέσα, διεξάγοντας τον δικό τους πόλεμο αλλά ως πολλαπλασιαστές ισχύος και ως οργανικά μέρη “πολυσυστημάτων” (systems-of-systems). Δηλαδή, θα πρέπει να ενοποιηθούν σε διακλαδικές (joint) αρχιτεκτονικές προβολής ισχύος που θα επιτυγχάνουν πολλαπλασιαστικά και όχι απλώς αθροιστικά αποτελέσματα.
Άλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον του Αιγαίου αποτελεί μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα μάχης και απαιτεί παρόμοιες προσεγγίσεις, ειδικά στο σημερινό τεχνολογικό-επιχειρησιακό περιβάλλον.
Ειδικά για τους πύραυλους PrSM χάρη στο τεράστιο βεληνεκές τους για τα δεδομένα του ελληνοτουρκικού χώρου αντιπαράθεσης και την ικανότητα αυτοκατεύθυνσης στην τερματική φάση προσβολής μπορούν να αποτελέσουν ένα είδους μεταπυρηνικού υπερόπλου (post nuclear super weapon) για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, προσβάλοντας από αποστάσεις ασφαλείας τις μονάδες επιφανείας του τουρκικού ναυτικού, τις συστοιχίες των S-400 και μια σειρά από άλλους στόχους κρίσιμης σημασίας.
Δύο απλά ερωτήματα
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα αν οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να μας δώσουν αυτούς τους πυραύλους και άλλα σχετικά όπλα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η απάντηση θα ήταν ναι. Ο PrSM είναι ο διάδοχος του ATACMS και τοποθετείται στον πολλαπλό εκτοξευτή ρουκετών M 270 MLRS. Και τα δύο συστήματα υπάρχουν στο ελληνικό οπλοστάσιο. Άρα, από τη στιγμή που η ελληνοαμερικανική στρατηγική συνεργασία δείχνει να ενισχύεται αποφασιστικά, ενώ οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας είναι τεταμένες, δεν θα υπάρχει(;) πρόβλημα.
Ακόμη περισσότερο, θα περιμέναμε πως οι ΗΠΑ μάλλον θα ήθελαν η Ελλάδα να εξοπλιστεί και με τον μεσαίο πύραυλο του δικτύου, με βεληνεκές 2000 χλμ γιατί αυτό θα εξυπηρετούσε τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Για παράδειγμα, παρόμοιοι πύραυλοι στη Σούδα θα επέτρεπαν στην Ελλάδα, δηλαδή στο ΝΑΤΟ, την αποφασιστική προβολή ισχύος σε ολόκληρη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, καθιστώντας απαγορευτική τη δράση οποιασδήποτε μη φιλικής προς τη Δύση θαλάσσιας δύναμης στην περιοχή.
Υπό μια έννοια λοιπόν, ο PrSM μπορεί να αποτελέσει ένα κρίσιμο τεστ για το πώς ακριβώς αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι ΗΠΑ. Αν όντως την βλέπουν ως πολύτιμο σύμμαχο τότε θα συναινέσουν να αποκτήσουμε αυτά τα όπλα και να μας “δέσουν” έτι περαιτέρω στη δυτική αρχιτεκτονική. Μένει να το δούμε. Αλλά για να το δούμε θα πρέπει να υπάρξει και το σχετικό ελληνικό ενδιαφέρον…
Κώστας Γρίβας
https://slpress.gr/ethnika/eykairia-gia-tin-ellada-gia-mat-sto-aigaio-me-amerikaniko-yperpyraylo/
17/10/2022
Έχουμε επανειλημμένως αναφερθεί στον βληματοκεντρικό πόλεμο (projectile centric warfare) ως εξέλιξη του δικτυοκεντρικού πολέμου (network centric warfare). Με τον όρο βληματοκεντρικός πόλεμος αναφερόμαστε στην ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της πληροφοριοκεντρικής διαδικασίας (εντοπισμός του εχθρού-μετάδοση της σχετικής πληροφορίας-αξιοποίηση της πληροφορίας και εξόντωση του εχθρού) στο ίδιο το βλήμα με τη χρήση νέων τεχνολογιών.
Σε αυτές για παράδειγμα εντάσσονται οι προηγμένοι και φθηνοί αισθητήρες, συνδυασμένοι με ισχυρούς αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης, που επιτρέπουν την αυτόνομη αναζήτηση, εντοπισμό, ιχνηλάτηση, εγκλωβισμό και προσβολή στόχων. Αυτή η ικανότητα ενισχύεται από το διαρκώς αυξανόμενο βεληνεκές των βλημάτων, την ενίσχυση της φονικότητάς τους, της ποικιλίας των αποτελεσμάτων που μπορούν να ασκήσουν στον αντίπαλο κλπ.
Τέλος, τα βλήματα συνδυάζονται με την επίσης μεγάλη αύξηση των άυλων ικανοτήτων προβολής ισχύος που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια, στις οποίες περιλαμβάνονται τα όπλα κατευθυνόμενης ενέργειας (DEW), ο ηλεκτρονικός πόλεμος και ο κυβερνοπόλεμος. Αξίζει να επισημανθεί ότι οι δύο τελευταίοι χώροι (domains) ενοποιούνται στην αντίληψη του αμερικανικού στρατού και αναφέρονται ως δράσεις στον κυβερνοχώρο και το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα (Cyber ElectroMagnetic Activities / CEMA).
Σε γενικές γραμμές, βληματοκεντρικά είναι τα μοντέλα μάχης που αντιπαραθέτουν στις πλατφόρμες του αντιπάλου (πολεμικά πλοία, μαχητικά αεροσκάφη κλπ) δικτυακές δομές προβολής ισχύος, κομβικό στοιχείο των οποίων είναι βλήματα διαφόρων τύπων, κυρίως πύραυλοι και ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς και αυξημένων δυνατοτήτων προσβολής ακριβείας τόσο στατικών όσο και κινούμενων στόχων.
Η μέθοδος της Πολυχωρικής Μάχης
Τέτοιας φιλοσοφίας ήταν τα δίκτυα αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2/AD) που ανέπτυξε η Κίνα έτσι ώστε να διώξει μακριά από τις ακτές της τα αμερικανικά πολεμικά πλοία και να εξασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία της στην Ανατολική και στη Νότιο Σινική Θάλασσα. Αξίζει να σημειωθεί πως οι θάλασσες αυτές θεωρούνται από την Κίνα “γαλάζιο έδαφος” (blue soil), δηλαδή ως ένα είδος προέκτασης της στεριάς της μέσα στη θάλασσα. Αυτό αποτέλεσε και την πηγή της έμπνευσης για τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες της Τουρκίας περί “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Εν συνεχεία και οι ΗΠΑ επένδυσαν σε παρόμοια μοντέλα έτσι ώστε να διαπεράσουν τα κινεζικά πλέγματα, καθώς και τις “φυσαλίδες” αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής των χερσαίων ρωσικών δυνάμεων, οι οποίες αποτελούνταν από πυκνά και επικαλυπτόμενα στρώματα αντιαεροπορικής άμυνας, έτσι ώστε η διείσδυση μαχητικών αεροσκαφών σε αυτή να καθίσταται απαγορευτική.
Για να καλύψει αυτήν την απαίτηση, ο Στρατός των ΗΠΑ διαμόρφωσε τη μεθοδολογία της Πολυχωρικής Μάχης (Multi Domain Battle), η οποία προβλέπει τη σύζευξη των πέντε χώρων μάχης (στεριά, θάλασσα, αέρας, διάστημα και κυβερνοχώρος μαζί με το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα) σε μια αδιαίρετη επιχειρησιακή ενότητα. Πυρήνας της πολυχωρικής μάχης είναι η ικανότητα εκπομπής διαχωρικών πυρών (Cross Domain Fires) σε όλο το εύρος και βάθος του χώρου επιχειρήσεων. Με τον όρο διαχωρικά πυρά εννοούμε την ικανότητα προσβολής στόχων στη στεριά, τη θάλασσα και τον αέρα, κινητών και ακίνητων με τα ίδια όπλα.
Όργανο υλοποίησης των διαχωρικών πυρών για τον στρατό των ΗΠΑ είναι μια πολυεπίπεδη πυραυλική αρχιτεκτονική, η οποία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή υπό ανάπτυξη και φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα είδος “πριονοκορδέλας” που θα διαπεράσει τα ρωσικά και κινεζικά πλέγματα A2/AD, χτυπώντας από αποστάσεις ασφαλείας. Πυρήνας αυτής της αρχιτεκτονικής είναι ο πύραυλος PrSM (Precision Strike Missile) που βρίσκεται υπό ανάπτυξη (αναφέρεται και ως Deep Strike) για να αντικαταστήσει τους υπάρχοντες ATACMS, τους οποίους διαθέτει και ο ελληνικός στρατός.
Η αμερικανική πυραυλική αρχιτεκτονική
Ο πύραυλος PrSM είχε προβλεπόμενο βεληνεκές 499 χλμ για να μην παραβιάζει τους όρους της συνθήκης INF. Μετά την έξοδο των ΗΠΑ από τη συνθήκη αυτή τον Αύγουστο του 2019, το βεληνεκές αναμένεται να αυξηθεί, φθάνοντας ή και ξεπερνώντας τα 600 χλμ. Στις 13 Οκτωβρίου 2021 ο PrSM πέτυχε κατά τη διάρκεια δοκιμής βεληνεκές 500 χλμ και συνεχίζει. Οι PrSM θα έχουν διαχωρικές (cross domain) ικανότητες, όντας σε θέση να προσβάλουν κινούμενους στόχους σε στεριά και θάλασσα. Θεωρούνται αντίδοτα των ρωσικών πλεγμάτων αντιπρόσβασης και άρνησης περιοχής (A2/AD), στοχεύοντας συστήματα αεράμυνας, όπως είναι οι S-400 αλλά και πολεμικά πλοία.
Ο πύραυλος αυτός θα τοποθετείται στους πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών Μ270 MLRS, που διαθέτει και ο ελληνικός στρατός και στη θέση ενός ATACMS θα μπαίνουν δύο PrSM, δηλαδή το σύστημα θα μπορεί να εξαπολύει τέσσερις εν συνόλω. Επίσης, δύο PrSM τοποθετούνται στο ελαφρύτερο HIMARS. Δεν είναι ξεκάθαρο στον γράφοντα αν οι υπάρχοντες στο ελληνικό οπλοστάσιο εκτοξευτές Μ270 μπορούν να λάβουν ως έχουν τον PrSM ή χρειάζονται τροποποιήσεις ή αναβάθμιση, αλλά αυτό επιλύεται.
Ο PrSM είναι το πρώτο στάδιο μιας πυραυλικής αρχιτεκτονικής. Στο ενδιάμεσο στάδιο, για τα βεληνεκή μεταξύ 500 και 2000 χλμ, αναπτύσσεται ένας νέος πύραυλος, όπως ανακοινώθηκε στα τέλη Σεπτεμβρίου 2020, ο οποίος επίσης θα μπορεί να προσβάλει στόχους τόσο στην στεριά όσο και στη θάλασσα. Και το τελευταίο στάδιο περιλαμβάνει έναν πύραυλο πάνω στον οποίο θα τοποθετείται ένα υπέρ-υπερηχητικό (hypersonic) όχημα αερολίσθησης (HGV) που θα προσβάλει στόχους σε μεγάλα βεληνεκή, επίσης κινητούς και ακίνητους.
Ο πύραυλος αυτός αναπτύσσεται από τις ΗΠΑ και η πρώτη του δοκιμαστική εκτόξευση έγινε τον Μάρτιο 2019. Ως hypersonic αναφέρονται τα βλήματα ή αεροσκάφη που επιτυγχάνουν ταχύτητες τουλάχιστον πέντε φορές μεγαλύτερης του ήχου. Στο κάτω μέρος αυτού του οικοδομήματος προβολής ισχύος, οι Αμερικανοί τοποθετούν το νέο σύστημα πυροβόλου ERCA (External Range Cannon Artillery), το οποίο σε αρχική φάση περιλαμβάνει το αυτοκινούμενο πυροβόλο M109A7 Paladin της BAE Systems διαμετρήματος 155 mm και με σωλήνα πυροβόλου μήκους 58 διαμετρημάτων, που θα μπορεί να προσβάλει στόχους σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 70 χλμ.
Για να παρέχονται δεδομένα στοχοποίησης σε αυτό το πολυώροφο βληματικό δίκτυο η αμερικανική SDA (Space Development Agency) αναπτύσσει μια νέα υπερφιλόδοξη διαστημική αρχιτεκτονική, τη National Defense Space Architecture. Αυτή θα αποτελείται από εκατοντάδες διασυνδεδεμένους δορυφόρους, οι οποίοι θα προσφέρουν δεδομένα στοχοποίησης στα συστήματα στο έδαφος. Στις 31 Αυγούστου 2020 η SDA επέλεξε τις εταιρείες Lockheed Martin και York Space Systems για την κατασκευή των 20 δορυφόρων της έκδοσης Tranche 0 που θα είναι το αρχικό στάδιο γι’ αυτήν τη δορυφορική αρχιτεκτονική.
Μεταπυρηνικά υπερόπλα για το Αιγαίο;
Με άλλα λόγια, οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ αναπτύσσουν μια πυραυλική αρχιτεκτονική τεράστιων δυνατοτήτων, κάποια κομμάτια της οποίας αλλά και η γενικότερη φιλοσοφία της είναι σαν να έχουν φτιαχτεί για το περιβάλλον του Αιγαίου. Με γνώμονα λοιπόν τη νέα δυναμική που προσφέρει στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις η υπογραφείσα συμφωνία MDCA προκύπτει ένα πρωτοφανές παράθυρο ευκαιρίας για τη “μετάγγιση” μαχητικών ικανοτήτων κρίσιμης σημασίας στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις.
Η συνεργασία αυτή μπορεί να ξεκινήσει από το επίπεδο της στρατιωτικής επιστήμης όσον αφορά τη μελέτη και τις δυνατότητες εφαρμογής στην Ελλάδα των νέων δογμάτων του Στρατού των ΗΠΑ, όπως είναι η πολυχωρική μάχη και τα διαχωρικά πυρά. Εν συνεχεία, μπορεί να εξεταστεί, στο πλαίσιο των ανανεωμένων ελληνοαμερικανικών σχέσεων, πως σχετικά συστήματα κρούσης και οι περιφερειακές τους αρχιτεκτονικές συλλογής πληροφοριών, έρευνας, αναγνώρισης, επιτήρησης και πρόσκτησης στόχων (ISTAR), μπορούν να δημιουργήσουν ένα συμπαγές θαλασσοχερσαίο φράγμα στο Αιγαίο και να διαχωρίσουν από γεωστρατηγικής άποψης τη Μαύρη Θάλασσα από την Ανατολική Μεσόγειο.
Οι ικανότητες αυτές είναι συνεργατικές με τα νέα αεροσκάφη, τα γαλλικά Rafale και πιθανώς στο μέλλον των αμερικανικών F-35. Χάρη στα πολύ ισχυρά ραντάρ και τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου και σύντηξης δεδομένων που διαθέτουν τα αεροσκάφη αυτά, μπορούν να αποτελέσουν τα αυτιά, τα μάτια και το συντονιστικό όργανο των χερσαία εδραζόμενων πυραυλικών αρχιτεκτονικών.
Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως τα νέα αεροσκάφη, εξαιτίας των μικρών αριθμών που θα διατίθενται στο ελληνικό οπλοστάσιο σε σχέση με τους προκατόχους τους, καθώς και του τεράστιου κόστους απόκτησης και συντήρησης και της συνακόλουθη δυσκολία αναπλήρωσής τους σε περίπτωση απώλειας, δεν είναι σοφό να λειτουργήσουν ως αυτόνομα μέσα, διεξάγοντας τον δικό τους πόλεμο αλλά ως πολλαπλασιαστές ισχύος και ως οργανικά μέρη “πολυσυστημάτων” (systems-of-systems). Δηλαδή, θα πρέπει να ενοποιηθούν σε διακλαδικές (joint) αρχιτεκτονικές προβολής ισχύος που θα επιτυγχάνουν πολλαπλασιαστικά και όχι απλώς αθροιστικά αποτελέσματα.
Άλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον του Αιγαίου αποτελεί μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα μάχης και απαιτεί παρόμοιες προσεγγίσεις, ειδικά στο σημερινό τεχνολογικό-επιχειρησιακό περιβάλλον.
Ειδικά για τους πύραυλους PrSM χάρη στο τεράστιο βεληνεκές τους για τα δεδομένα του ελληνοτουρκικού χώρου αντιπαράθεσης και την ικανότητα αυτοκατεύθυνσης στην τερματική φάση προσβολής μπορούν να αποτελέσουν ένα είδους μεταπυρηνικού υπερόπλου (post nuclear super weapon) για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, προσβάλοντας από αποστάσεις ασφαλείας τις μονάδες επιφανείας του τουρκικού ναυτικού, τις συστοιχίες των S-400 και μια σειρά από άλλους στόχους κρίσιμης σημασίας.
Δύο απλά ερωτήματα
Και εδώ προκύπτει το ερώτημα αν οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να μας δώσουν αυτούς τους πυραύλους και άλλα σχετικά όπλα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η απάντηση θα ήταν ναι. Ο PrSM είναι ο διάδοχος του ATACMS και τοποθετείται στον πολλαπλό εκτοξευτή ρουκετών M 270 MLRS. Και τα δύο συστήματα υπάρχουν στο ελληνικό οπλοστάσιο. Άρα, από τη στιγμή που η ελληνοαμερικανική στρατηγική συνεργασία δείχνει να ενισχύεται αποφασιστικά, ενώ οι σχέσεις Ουάσιγκτον-Άγκυρας είναι τεταμένες, δεν θα υπάρχει(;) πρόβλημα.
Ακόμη περισσότερο, θα περιμέναμε πως οι ΗΠΑ μάλλον θα ήθελαν η Ελλάδα να εξοπλιστεί και με τον μεσαίο πύραυλο του δικτύου, με βεληνεκές 2000 χλμ γιατί αυτό θα εξυπηρετούσε τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Για παράδειγμα, παρόμοιοι πύραυλοι στη Σούδα θα επέτρεπαν στην Ελλάδα, δηλαδή στο ΝΑΤΟ, την αποφασιστική προβολή ισχύος σε ολόκληρη τη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, καθιστώντας απαγορευτική τη δράση οποιασδήποτε μη φιλικής προς τη Δύση θαλάσσιας δύναμης στην περιοχή.
Υπό μια έννοια λοιπόν, ο PrSM μπορεί να αποτελέσει ένα κρίσιμο τεστ για το πώς ακριβώς αντιμετωπίζουν την Ελλάδα οι ΗΠΑ. Αν όντως την βλέπουν ως πολύτιμο σύμμαχο τότε θα συναινέσουν να αποκτήσουμε αυτά τα όπλα και να μας “δέσουν” έτι περαιτέρω στη δυτική αρχιτεκτονική. Μένει να το δούμε. Αλλά για να το δούμε θα πρέπει να υπάρξει και το σχετικό ελληνικό ενδιαφέρον…
Κώστας Γρίβας
https://slpress.gr/ethnika/eykairia-gia-tin-ellada-gia-mat-sto-aigaio-me-amerikaniko-yperpyraylo/
17/10/2022