Κακοποίηση ζώων: Το γαϊδουράκι της Ζίτσας και οι γκρίζες ζώνες στην εφαρμογή του νόμου.
Κακοποίηση ζώων: Το γαϊδουράκι της Ζίτσας
'Οταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αποσύρεται, οι παραβάτες αξιοποιούν τα παραθυράκια στη νομοθεσία και τα ζώα παραμένουν ανυπεράσπιστα.
Ο σκύλος που υπέστη ακρωτηριασμό των όρχεών του με τανάλια από τον κηδεμόνα του στα Χανιά «επειδή ήθελε συνέχεια παιχνίδια». Ενας άλλος σκύλος, που κακοποιήθηκε στη Νίκαια από δύο άνδρες: ο ένας τον μαχαίρωνε με σουγιά και ο άλλος τον χτυπούσε στο κεφάλι με μεταλλική ράβδο. Oι σκελετωμένες από την ασιτία αγελάδες στο Ζερβοχώρι Θεσπρωτίας. Η σχεδόν καθημερινή εξόντωση γατών με φόλες. Και τώρα το γαϊδουράκι της Ζίτσας: ένα ακόμη περιστατικό σε μια μακρά λίστα κακοποιήσεων ζώων στη χώρα μας.
Οπως δείχνουν τα στοιχεία, οκτώ στις δέκα κακοποιήσεις αφορούν ζώα δεσποζόμενα: οι κηδεμόνες τους τα θεωρούν αντικείμενα τα οποία μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Ο νέος νόμος υποτίθεται ότι δεν αφήνει τους βασανιστές να πέσουν στα μαλακά. Στην πραγματικότητα, όμως, όταν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αποσύρεται από τα συγκεκριμένα περιστατικά και το ποτάμι της οργής των φιλόζωων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κυλάει προς άλλη κατεύθυνση, οι αληθινοί φιλόζωοι και οι εθελοντές στην προστασία των ζώων εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα, οι παραβάτες αξιοποιούν τα παραθυράκια στη νομοθεσία και τα ζώα παραμένουν ανυπεράσπιστα.
Σύμφωνα με τον προηγούμενο νόμο, οι δήμοι είχαν τη δυνατότητα να επανεξετάσουν τα πρόστιμα που επέβαλλε η Αστυνομία, ακόμη και να τα ακυρώσουν, εάν το έκριναν δικαιολογημένο. Αυτό συνέβαινε στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, γιατί ποιος αιρετός θέλει να κακοκαρδίσει τους ψηφοφόρους του; «Υπήρχε, πράγματι, ένα καθεστώς εκδουλεύσεων. Ο νόμος πλέον επιτρέπει στους δήμους να επανεξετάζουν μόνο τα πρόστιμα που επιβάλλουν οι ίδιοι. Το πρόβλημα, όμως, έχει μετατοπιστεί αλλού: στην ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου από τις αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές. Πολλές φορές δεν δίνεται σε κακοποιήσεις ζώων η δέουσα προσοχή ή υπάρχουν κωλυσιεργίες, σκόπιμες ή μη, με το επιχείρημα “έχουμε σοβαρότερες υποθέσεις να ασχοληθούμε”», επισημαίνει ο δικηγόρος Κώστας Τοκατλίδης (νομικός εκπρόσωπος της Save a Greek Stray στην υπόθεση των δημοτικών κυνοκομείων-κολαστηρίων της Σπάρτης). «Η δίωξη του αντιδημάρχου Ζίτσας πρέπει να είναι για κακούργημα και η τιμωρία του τέτοια ώστε να ταρακουνήσει όσους δεν καταλαβαίνουν από ηθικές αξίες», καταλήγει. Η υπόθεση της Ζίτσας έχει και μια άλλη πλευρά: επιβεβαιώνει με τραγικό τρόπο, για μια ακόμη φορά, ότι τα ιπποειδή στην Ελλάδα ζουν ένα Μεσαίωνα. «Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στις οποίες άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια δεν περιλαμβάνονται στην κατηγορία των ζώων συντροφιάς και ανταλλάσσονται με τρακτέρ, ακόμη και με κλιματιστικά, μέσα από ιστοσελίδες πώλησης αυτοκινήτων», λέει η Ρόζα Ρούσσου, ιδρυτικό μέλος του Πανελληνίου Συλλόγου Προστασίας Ιπποειδών ΙΠΠΟΘΕΣΙΣ. «Για την προστασία τους χρησιμοποιείται κυρίως ο νόμος 1197 του 1981. Η καθημερινότητά μας παραμένει εξαιρετικά δύσκολη. Ζητούμε την άμεση καταγραφή και αναγνώριση των ιπποειδών, καθώς και τη δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα τα προστατεύει στο σύνολό τους».
Για την ηθοποιό Τατιάνα Παπαμόσχου, συνιδρύτρια της Γαϊδουροχώρας / Ελληνικού Κέντρου για το Γαϊδούρι, η έλλειψη σήμανσης είναι σοβαρό πρόβλημα, όπως και η άγνοια των αρμοδίων, εκείνων που θα κληθούν να εφαρμόσουν τον νόμο δηλαδή. «Οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν ξέρουν τι σημαίνει καλή και κακή κατάσταση για ένα ιπποειδές, ακόμη και οι νομοκτηνίατροι συχνά έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Επειτα, λόγω γραφειοκρατίας, ο χρόνος που μεσολαβεί από μια καταγγελία κακοποίησης μέχρι τον επιτόπιο έλεγχο είναι συνήθως μεγάλος. Ο κηδεμόνας προλαβαίνει να μεταφέρει το ζώο αλλού, ακόμη και να το εξαφανίσει. Επίσης, δεν είναι λίγα τα περιστατικά συγκάλυψης από τις τοπικές αρχές».
Αρα; Τι πρέπει να γίνει; Νομικοί και φιλοζωικές οργανώσεις υποστηρίζουν ότι είναι άμεση ανάγκη, μεταξύ άλλων, να εκσυγχρονιστεί το μητρώο παραβατών της Ελληνικής Αστυνομίας, ώστε να ενημερώνεται για όλα τα περιστατικά μέσα από καταγραφή των καταγγελιών σε εθνικό επίπεδο. Γιατί οι κακοποιήσεις ζώων και οι πράξεις βίας απέναντι σε ανθρώπους είναι κρίκοι στην ίδια εγκληματική αλυσίδα.
Μάρσα Δημοπούλου, ειδική γραμματέας για τα ζώα συντροφιάς στην «Κ»: Νομοθετικές ρυθμίσεις για τα ιπποειδή
«Το περιστατικό της Ζίτσας υπενθυμίζει για μια ακόμη φορά την
αναγκαιότητα ύπαρξης νομοθετικού έργου για την προστασία των ιπποειδών.
Δυστυχώς η έλλειψή του οδηγεί σε συχνά και πλείστα φαινόμενα κακοποίησης
ή παραβίασης των κανόνων ευζωίας τους. Η έλλειψη ιχνηλασιμότητας
καθιστά το έργο των αρχών ακόμα πιο δύσκολο. Ως Ειδική Γραμματεία
επιθυμούμε την άμεση δημιουργία νομοθετικής ρύθμισης για να αποτρέψουμε
τέτοια φαινόμενα.»
Τασούλα Επτακοίλη
30/8/2022
https://www.kathimerini.gr/
.jpg)
Χρήστος Παπανίκος - ''Ελλάδα 24'' (29-8-2022)
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ - ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κατακραυγή για την κακοποίηση του γαϊδάρου στη Ζίτσα
Ζίτσα: Θλιβερά νέα - Το γαϊδουράκι που κακοποιήθηκε υποβάλλεται σε ευθανασία
1.
Κι έτσι ξαφνικά, ένα γαϊδουράκι μπήκε στη ζωή μας, λίγο πριν εγκαταλείψει τη δική του… Κι όλοι πια οι Έλληνες, οι φιλόζωοι ξεδίπλωσαν τα αισθήματά τους! Τούτο ακριβώς είναι το πρόβλημά μας: το αιφνίδιο, που (πάντα) δεν προλαβαίνουμε να το διορθώσουμε. Εντυπωσιάστηκαν κάποιοι, οργίστηκαν περισσότεροι, άλλοι πάλι αηδίασαν κι άλλοι ένιωσαν ντροπή. Και πολλοί δεν μίλησαν…
Η εικόνα του ταλαίπωρου τετράποδου που είχε συρθεί από τον αφέντη του - που ‘φτασε κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό - προκάλεσε κεραυνούς από καταιγίδα ξαφνική.
Γιατί όμως; Μήπως το να προστρέξουμε στον μάρτυρα των ανθρώπων όνο, βοηθούσε στην παράβλεψη σωρών προβλημάτων που «παστουρώνουν» τη δική μας ζωή; Μήπως;
Γιατί, μην μου πείτε ότι δεν γνωρίζατε τον τρόπο που μεταχειρίζονται τα ζώα - και όχι μόνο τα γαϊδούρια - στην ελληνική ύπαιθρο; Και στις πόλεις και στα μεγάλα αστικά κέντρα; Ελάτε τώρα γραμματείς και φαρισαίοι…
Καλοκαίρι έχουμε ακόμα. Δεν έχετε δει στις παραλίες σκυλιά να βασανίζονται από τις κυρίες τους με τα μπραζίλιαν μαγιό, κάτω από τον σκληρό κι αδυσώπητο ήλιο, πατώντας τις τρυφερές πατούσες τους στην ηφαιστειακή άμμο; Για ένα μπανάκι του αφέντη… Μαρτύριο είναι κι αυτό για το σκυλάκι που δεν διαθέτει άδηλο αναπνοή σαν τη δική μας.
Έχετε ακούσει πώς συμπεριφέρονται στα σκυλιά τους (κάποιοι) κυνηγοί; Που τα σκοτώνουν - κυριολεκτικά - σαν δεν κάνουν ό,τι επιτάσσει το «άθλημά» τους; Που τα αφήνουν δεμένα και νηστικά επί νύχτες ατέλειωτες για τα συνετίσουν; Που τα κατακρεουργούν σαν χάσουν το θήραμα;
Ή μήπως σας έχει πέσει στην αντίληψη, πώς εκτελούν τ’ αγριογούρουνα οι κυνηγοί πάλι; Πώς τα παραδίδουν ημιθανή, βορά στα άγρια σκυλιά τους, για να «μάθουν» να τα κυνηγούν· πώς αποτελειώνουν τις φτωχές τσίχλες, τα κοτσύφια, τα κουρασμένα τρυγόνια, ό,τι πετάει κι ό,τι κινείται;
Έχετε μάθει πώς σφάζουν τα γουρουνάκια στην επαρχία; Εκείνα τα γουρουνάκια που τα ταΐζουν όλο το χρόνο για να τα μεγαλώσουν να τα παχύνουν και με μια σφυριά να τα φέρουν στον καταψύκτη τους; Αν α σφαγεία είχαν τζάμια αντί τοίχους…
Ακούσατε ποτέ, πώς κόβουν το κεφάλι από τις κότες και πώς κυνηγάνε το αλαφιασμένο ακέφαλο κορμί στην αυλή οι γιαγιάδες μπροστά στα έντρομα μάτια των εγγονών;
Πώς σκοτώνουν τα κουνέλια με ένα ξαφνικό χτύπημα στο σβέρκο; Τι, πρώτη φορά τα ακούτε αυτά;
Τα σκυλιά που εγκαταλείπονται κάθε χρόνο απροστάτευτα κι αβοήθητα στα δάση γιατί έπαψαν να είναι γουστόζικα; Κι αυτό πρώτη φορά το ακούτε;
Τα θηράματα που συλλαμβάνονται ζωντανά και δεινοπαθούν στα χέρια των αθλητών -κυνηγών για να εκπαιδεύσουν τους «Τζακ» και τους «Ντικ» τους, για να τους τα φέρνουν στο στόμα και που, όταν έρθει κι εκείνων η ώρα θα έχουν το ίδιο απάνθρωπο τέλος; Αυτό το γνωρίζατε;
Ή μήπως δεν έχετε δει τα θλιμμένα μάτια των ημιόνων της Σαντορίνης, που τα δέρνουν ούλοι, αφέντες δούλοι για να σηκώσουν την ανάλαφρη ανεμελιά και το βαρύ χαμόγελο του τουρίστα που θα φέρει το χρήμα;
Τα τρομαγμένα πουλάκια που κοιτάζουν τον ουρανό από τα κλουβιά τους, τα έχετε υπ’ όψη σας;
Τα κίτρινα κοτοπουλάκια που τα πουλάν στις λαϊκές πριν από το Πάσχα για να τα λιώσουν με τις παντόφλες τους μικροί δήμιοι, τα γνωρίζετε;
Τις δύσμοιρες γάτες, τις πατημένες στους δρόμους; Κάθε πότε τις βλέπετε; Έχετε ταξιδέψει στην κλασσική Ευρώπη ποτέ; Θυμηθείτε πότε είδατε μια γάτα πατημένη με τα μάτια χυμένα σαν γυάλινους βόλους στην άσφαλτο;
Τώρα λοιπόν εντυπωσιαστήκαμε με το γαϊδουράκι;
Εξοργίζουν κάποιους οι ιστορίες κακοποίησης ζώων και ξεχνούν τι έχουν κάνει οι ίδιοι…
Συγκινούνται πολλοί με σκύλους που μαρτύρησαν στα χέρια σκληρών αφεντάδων και δεν θυμούνται καν τον «Φριτς» που εγκατέλειψαν πριν από λίγα χρόνια στο δάσος του Σχινιά…
Νιώθουν απέχθεια για τους βασανιστές ζώων, αλλά το αγριογούρουνο του ξάδερφου το τιμούν κοκκινιστό…
Με την ασύνορη διάδοση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουμε γυρίσει στον «πολιτισμό της εικόνας», της εικόνας που μας την παρουσιάζουν οι αυτόκλητοι σκηνοθέτες, οι ερασιτέχνες συντάκτες των «ειδήσεων» που εντυπωσιάζουν, οι «τεχνικοί» που κόβουν και ράβουν κατά το δοκούν… Η όραση των αδρανών θεατών βομβαρδίζεται από εικόνες που αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα μεν, αλλά των «άλλων»· η δική μας κοιμάται σκονισμένη κάτω από το κρεβάτι.
Ποιος αγνοεί ότι ακόμα και ένα απλό βιντεάκι επιδιώκει την μέγιστη θεαματικότητα; Πίσω από όλα η ματαιοδοξία και – δυστυχώς – όχι η ουσία των πραγμάτων. Το ασήμαντο γίνεται σπουδαίο και η καθημερινότητα του βασανισμού ενός ζώου σπάνιο γεγονός. Και το μαλθακό κοινό μπουκωμένο (και) από εικόνες και θέαμα αδυνατεί να κρίνει και να συγκρίνει. Μονάχα βλέπει και εξοργίζεται σαν να είδε κάτι για πρώτη φορά! Και συνεχίζει τον ύπνο του…
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι που εκπλήσσονται και απλά γυρίζουν πλευρό, τόσο τα ζώα θα δεινοπαθούν.
Ήρθε η εποχή που στον «πολιτισμένο κόσμο» η δολοφονία και η κακοποίηση ενός ζώου προκαλεί την ίδια αιδώ και απέχθεια όπως η δολοφονία και η κακοποίηση ενός ανθρώπου. Το μέτρο αρκεί να βρούμε, και την αληθινή ευαισθησία, για να γίνουμε καλύτερα έμβια όντα. Άνθρωποι δυστυχώς είμαστε!
Κι όπως λέει κι παροιμία: Και στον (αντι) δήμαρχο να πας, γαϊδουρινή θα τηνε φας!
Νίκος Τζιανίδης
Συντάκτης-Αρθρογράφος
https://www.ethnos.gr/opinions/article/222082/oiellhnesxafnikaeginanfilozooihtanestrabotoklimatoce84
fagekiogaidaros
30/8/2022
Η αγάπη για τα ζώα είναι υπόθεση αστική. Των πόλεων. Στην ύπαιθρο χώρα η αγάπη αυτή κουτσομπολεύεται σαν θηλυπρεπής. Εκεί η σχέση των εμφρόνων διπόδων με τα τετράποδα είναι περίπου ίδια με τη σχέση των αντρών με τις γυναίκες στις παραδοσιακές κοινωνίες: ο ιδιοκτήτης-κυρίαρχος και το κτήμα ή το θήραμα. Ή το «πράγμα», πάνω στο οποίο θα εκτονωθεί ο θυμός, συχνά δε και η απλή διάθεση για άγριο παιχνίδι ή για ακόμα πιο άγρια επίδειξη μαγκιάς.
Στα γαϊδούρια, για παράδειγμα, παλιά βάζαμε νέφτι. «Για πλάκα». Τώρα τα σέρνουμε πίσω από το αγροτικό. «Για να βάλουν μυαλό». Από αυτό που περισσεύει του οδηγού. Και επειδή ο νόμος είναι νόμος, πλην ο αστυνόμος είναι κατώτερος από κάθε κομματάρχη κάθε χωριού και κωμοπόλεως, και πρόστιμο να σου κόψει, αν βέβαια δεηθεί να προστρέξει, θα το πιεις τσίπουρα με την παρέα σου. Χασκογελώντας. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν και στην εκτός πόλεων Ελλάδα άνθρωποι που νοιάζονται τα ζωντανά, δεσποζόμενα και αδέσποτα. Συνήθως όμως η αγάπη τους είναι «τόση όση». Και δικό σου αν είναι το σκυλί, φύλακας στο κοπάδι ή στο κτήμα, δεν θα ασχοληθείς ιδιαίτερα μαζί του, για να μην «εκπολιτιστεί» από τα λίγα χάδια και τα δυο γλυκόλογα. Για τα γαϊδούρια, τέτοιες πολυτελείς χειρονομίες δεν περίσσευαν ποτέ. Δεν ήταν άλογα. Κι έμεινε η ποίηση να τραγουδάει με συμπάθεια το «σύμβολο το αιώνιο». Λίγες δεκαετίες πριν, η Ελλάδα ήταν γεμάτη γαϊδούρια (ή «γαϊδουράκια», όπως περίπου σεμνότυφα τα υποκορίζουμε, σύμφωνα με το πρωινό τηλεοπτικό έθιμο). Κάθε οικογένεια με χωράφια, περιβόλια, λιοστάσια, ζωντανά είχε τον κυρ-Μέντιο της. Η αστυφιλία, η εξάπλωση του οδικού δικτύου και η εισβολή των ντατσουνοειδών εκτόπισαν τα γαϊδούρια στην αγροτική προϊστορία. Πάνω από μισό εκατομμύριο στη δεκαετία του 1950, περί τα 10.000 σήμερα. Με τα πιο άτυχα στη «γραφική» υπηρεσία της «βαριάς βιομηχανίας μας» – του τουρισμού.
Να ζήλεψε τη δόξα του Αχιλλέα ο αντιδήμαρχος της Ζίτσας κι έσυρε τον γάιδαρό του με το αγροτικό, ένα ολόκληρο βασανιστικό χιλιόμετρο, όπως ο ομηρικός ήρωας τον Εκτορα; Η ψυχή του το ξέρει. Πάντως «μετάνιωσε». Ετσι είπε. Ετσι λένε συνήθως όσοι συλλαμβάνονται να σταυρώνουν γάτες, να τυραννάνε σκυλιά, να παστουρώνουν γελάδια. Και η μετάνοια, πολιτισμός είναι, αν είναι γνήσια. Το κακό όμως είναι ότι τη «συγγνώμη» τη ζητάς από τα άλλα δίποδα, όχι από τα τετράποδα. Αυτά φθείρονται, πεθαίνουν δηλαδή, με τον πόνο τους αδήλωτο.
Παντελής Μπουκάλας
1/9/2022