'Οταν ακόμη και η Ελβετία εξοπλίζεται…

 
'Οταν ακόμη και η Ελβετία εξοπλίζεται…

Εκτός Ελλάδος, στη χώρα που ακριβώς πριν από πενήντα χρόνια, επί δικτατορίας, μου προσέφερε ασφαλές καταφύγιο. Τη διακρίνει η εμβληματική οργάνωση, η διακριτικότητα, ο προγραμματισμός τόσο σε επίπεδο συνομοσπονδίας όσο και σε επίπεδο καντονιών και δήμων και κοινοτήτων και η τριεπίπεδη αποκεντρωμένη κατανομή πόρων, ανθρώπινου δυναμικού, ανταποδοτικών οφελών, εξουσιών και υποχρεώσεων. Σε όλα τα επίπεδα, κυρίως όμως στο επίπεδο της κεντρικής κυβέρνησης, στο πολυκομματικό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο (Conseil Federal), η συναίνεση (consensus) και το αίσθημα της συλλογικότητας (collegiality) είναι η βάση αναζήτησης λύσεων και λήψης αποφάσεων.

Η επίδειξη ατομικής πειθαρχίας, χωρίς μεταφυσικές υπεκφυγές, στις αποφάσεις που αφορούν στο σύνολο αποτελεί για την Ελβετία, περισσότερο ίσως από τις τράπεζες, την εξήγηση της επιτυχίας. Συναίνεση και συνέχεια, καταγεγραμμένες και αφομοιωμένες εδώ και δεκαετίες διαδικασίες και απλά αυτοματοποιημένες δράσεις –αυτά που λόγω πανδημίας μάθαμε να αποκαλούμε πρωτόκολλα–, αυτοσεβασμός και ατομική ευθύνη συνιστούν βασικούς παράγοντες ευημερίας, ισορροπίας, σταθερότητας.

Στέκομαι στην άμυνα. Υποδειγματική η οργάνωση των πολιτών της, εφέδρων και επί μακρόν οιονεί κληρωτών. Θεμελιώδη παρακαταθήκη αποτελεί το δόγμα της «ολοκληρωτικής άμυνας» –υποδειγματικό και για χώρες με νησιωτικά συμπλέγματα– του εμπνευστή της, στρατηγού Ενρί Γκιζάν, τον Ιούνιο 1942. Δοθέντος ότι η Ελβετία είναι περίκλειστη χώρα, στηρίχθηκε στην αξιοποίηση της μορφολογίας του εδάφους και των ορεινών όγκων. Συνδεδεμένοι ακόμη σήμερα με ένα μοναδικό σύστημα υπερσύγχρονων μυστικών πλήρως εξοπλισμένων οχυρωματικών έργων, μυστικών υπόγειων αεροδρομίων και καλοσυντηρημένων καταφυγίων που μπορούν να φιλοξενήσουν μεγάλο τμήμα του αστικού πληθυσμού. Βασικό μέλημα, η διατήρηση της λειτουργίας των κυβερνητικών και κρατικών δομών σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. Σε άριστη κατάσταση εδώ και 80 χρόνια. Η δυνατότητα αυτόνομης, αποφασιστικής εθνικής άμυνας σε βάθος χρόνου, με δραματικό κόστος για τον επίδοξο εισβολέα, θεωρείται ότι αποτέλεσε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποφασιστική αποτροπή προς τη ναζιστική Γερμανία. Με ταυτόχρονο όμως το ερώτημα αν και κατά πόσον υπήρξε τότε πραγματική απειλή. Γιατί διατηρούνται; Η απάντηση το 2022 μοιάζει να είναι ευκολότερη. Η απειλή στην Ευρώπη είναι πραγματική.

Μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ελβετική Συνομοσπονδία ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την υπόλοιπη Ευρώπη και τις ΗΠΑ στην ενεργητική λήψη οικονομικοτραπεζικών μέτρων και άλλων κυρώσεων κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Οι περί ουδετερότητας προτροπές και οι διακηρυκτικοί αστερίσκοι –συμβαίνει δυστυχώς και στην Ελλάδα– δεν εμπόδισαν τη συνταγματικά ουδέτερη Ελβετία να ενεργοποιηθεί. Απέναντι στη μεγαλύτερη μεταπολεμική στρατιωτική επιχείρηση αναθεώρησης και αλλαγής συνόρων στην Ευρώπη, έλαβε αποφάσεις –με πολιτικό ασφαλώς υπόβαθρο– υπερεξοπλισμού της. Συμπεριλαμβανομένης της αγοράς 31 αμερικανικών F-35Α και συνεργειών με βορειοατλαντικές διευθετήσεις συλλογικής ασφάλειας. Η πολιτική αυτή θεωρήθηκε από συγκεκριμένους πολιτικούς και τμήμα της κοινής γνώμης ως εγκατάλειψη της παραδοσιακής ουδετερότητας. Ανάλογες όμως ήσαν οι επικρίσεις προ εικοσαετίας, όταν η Ελβετία εντάχθηκε στα Ηνωμένα Εθνη (Σεπτέμβριος 2002) έπειτα από διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας αποτελεί ιστορικό και σύγχρονο σύμβολο των ελληνοελβετικών συνειρμών. Δεν είναι τυχαίο ότι η παρακείμενη του γραφείου του υπουργού Εξωτερικών αίθουσα φέρει το όνομά του. Να γίνουμε Ελβετία; Εφικτό, πραγματισμός και ρεαλισμός, έννοιες παραπλήσιες αν όχι ταυτόσημες, είναι αναπόδραστα συνδεδεμένες με τη φύση του διπλωμάτη.

Μεταξύ των θεμελιωδών διαφορών της με την Ελλάδα είναι ότι καμία γειτονική της χώρα δεν συμπεριφέρεται όπως η Τουρκία. Καμία δεν έχει ως δόγμα την αλλαγή συνόρων, την αμφισβήτηση της κυριαρχίας και τον στρατιωτικοποιημένο αναθεωρητισμό. Ουδείς απειλεί την Ελβετία με πόλεμο.

Επιπλέον, ουδείς διανοήθηκε να θέσει θέμα ασυμβίβαστου των οχυρωματικών αμυντικών έργων και εξοπλισμών της Ελβετίας με το δόγμα της ουδετερότητας. Συνεχίζει να εξοπλίζεται. Σήμερα, ακόμη και η ευδαίμων Ελβετία νιώθει την απειλή του αναθεωρητισμού.

Σημείωση: Ο κ. Ιωάννης Πετσίλας, διευθυντής της τότε Γεν. Γραμ. Τύπου και Πληροφοριών, ευγενικά μου υπενθύμισε ότι ήταν ο υπεύθυνος και εμπνευστής της έκδοσης «Απειλή στο Αιγαίο» που εξαίρω στο άρθρο μου της 17ης Ιουλίου. Τον ευχαριστώ.

 Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς, πρέσβης επί τιμή.
  7/8/2022  

https://www.kathimerini.gr/opinion/561989710/otan-akomi-kai-i-elvetia-exoplizetai/


     ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ-ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ   

Πάνος Αγερίδης:''Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία: Ο Μεγάλος Ασθενής μιας χώρας που βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο'' (www.athensvoice.gr,5/9/2022)

'' (...) Δεν περνάει μέρα που να μην ακούσουμε τις ιταμές προκλητικές, προσβλητικές και απειλητικές δηλώσεις του Προέδρου και των Υπουργών του, κατά τη γνώμη πολλών σχολιαστών, ισλαμοφασιστικού καθεστώτος της γείτονος, σε πλήρη αναπαραγωγή από τα ελληνικά ΜΜΕ. Συνήθως, η αναπαραγωγή γίνεται μόλις τελειώσει κάποιο τουρκικό σίριαλ. (...)

Η ιταμότητα αυτή και το θράσος έχουν συγκεκριμένη βάση: την τουρκική πρωτοκαθεδρία, σε κάποιες περιπτώσεις παγκοσμίως, σε στρατιωτικά τεχνολογικά προϊόντα. Θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για να περιγράψω τα τουρκικά επιτεύγματα σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη και σκάφη, σε πυραύλους όλων των τύπων, σε πλοία επιφανείας και σε μέσα ηλεκτρονικού πολέμου. Κάτι δηλαδή σαν τον Turkish Defence Industry Product Catalogue των 600+ σελίδων, που εκδίδει κάθε χρόνο η Προεδρία Αμυντικών Βιομηχανιών (Presidency of Defence Industries / Savunma Sanayii Başkanlığı-SSB). Η τελευταία υπάγεται στην Προεδρία της Δημοκρατίας και επικεφαλής της είναι ο, απόφοιτος του ΜΙΤ, δόκτωρ İsmail Demir. Αυτός που την είσοδό του στις ΗΠΑ απαγόρευσε, λόγω της αγοράς των ρωσικών S400 από την Τουρκία, ο άγιος (για τη μικρόνοη χώρα μας) Bob Menendez, γερουσιαστής των Δημοκρατικών και πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας.

Προστίθεται στην SSB και το Επιστημονικό και Τεχνολογικό Ερευνητικό Συμβούλιο της Τουρκίας (TÜBİTAK) που απασχολεί 2.500 ερευνητές σε 15 επιμέρους ερευνητικά ινστιτούτα. Οι ερευνητές αυτοί παράγουν πραγματικό έργο (τυχαίνει να έχω προσωπική γνώση) και δεν αποτελούν κομματικοσυνδικαλιστικό κηφηναριό, όπως συμβαίνει σε άλλες γνωστές μας περιπτώσεις.

Έτσι, τo 2020 η Τουρκία βρέθηκε να έχει, στον κατάλογο των 100 Κορυφαίων Αμυντικών Βιομηχανιών, 7 περισσότερες εταιρείες από το Ισραήλ, τη Ρωσία, τη Σουηδία και την Ιαπωνία μαζί. Καλύπτει πλέον το 70% των στρατιωτικών αναγκών της με εγχώρια παραγωγή από 300 βιομηχανίες οι περισσότερες από τις οποίες ανήκουν στο Ταμείο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Όσο για τη χώρα μας, συμβαίνουν τα εξής:  (...) ''


ΕΔΩ , η συνέχεια του άρθρου