Λογοθεσίες.
Μοντέρνοι καπιταλιστές
Ενώ ο ιστορικός καπιταλισμός προέκυψε από τον, ομολογουμένως σκαμπρόζικο, συνδυασμό του τυχοδιωκτικού πνεύματος των corsairs-capitalists και της προτεσταντικής ηθικής, οι κατιόντες επίγονοί του έφτιαξαν ένα καινούργιο κοκτέιλ με τα πιο απεχθή συστατικά του προηγούμενου. Από τους κουρσάρους κράτησαν τη ληστρική ροπή αλλά όχι την παράτολμη διάθεση και από τους προτεστάντες τη φιλαργυρία αλλά όχι και την προθυμία επανεπένδυσης ιδίων κεφαλαίων.
Οι σημερινοί πολυεκατομμυριούχοι λοιπόν, δεν είναι τίποτε αετονύχηδες αλλά κοράκια που κόβουν κύκλους πάνω από την κάθε εθνική οικονομία, προτιμώντας να παίζουν με ξένα λεφτά και ελάχιστο ρίσκο. Ιδρύουν επενδυτικές εταιρείες σπεκουλάροντας πάνω στην πλάτη όσων τους εμπιστεύονται και εξασφαλίζουν με δωροδοκίες σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους σε κρατικές παραγγελίες. Όταν οι μπίζνες πάνε καλά τσεπώνουν τα κέρδη φοροδιαφεύγοντας ανενόχλητοι κι αν το πράγμα στραβώσει καταφεύγουν στο δημόσιο για να τους ξελασπώσει με το υστέρημα των φορολογούμενων.
Οι πιο θρασείς ανάμεσά τους, τύποι σαν τον Μπερλουσκόνι, τον Τράμπ και εσχάτως τον Ρίσι Σούνακ, σκέφτονται μάλιστα ότι αφού ο δημόσιος κορβανάς έχει μετατραπεί λαθραία σε παράπλευρο ιδιωτικό τους ταμείο, ήρθε ο καιρός να επισημοποιήσουν την μετατροπή αναλαμβάνοντας οι ίδιοι τη διαχείρισή του. Μ’ αυτή τη φιλοδοξία βγαίνουν στην αγορά, ηγούνται παλαιών παρατάξεων ή φτιάχνουν νέα κόμματα και κατεβαίνουν στις εκλογές. Αντί δηλαδή, όπως συνέβαινε άλλοτε, ν’ αφήνουν το υπηρετικό πολιτικό τους προσωπικό να κάνει διακριτικά τη βρώμικη δουλειά, ανακατεύονται οι ίδιοι με τα πίτουρα — και το πιο θλιβερό: οι πολίτες των δυτικών δημοκρατιών είναι πλέον τόσο μεταλλαγμένες κότες που όχι μόνο δεν τους τρώνε αλλά τους ψηφίζουν!
~.~
Απ’ την Κική και την Κοκό, ποιά να διαλέξω!
Η επισήμως καταγραφόμενη επαγγελματική πορνεία είναι ως γνωστόν μονάχα η κορυφή του παγόβουνου ενώ η ερασιτεχνική, με όγκο ακαταμέτρητο, υπερτερεί κατά πολύ. Άλλοτε τα κορίτσια που συμπλήρωναν το πενιχρό τους εισόδημα με σεξεργατικές υπερωρίες ήταν στην πλειονότητά τους καπελούδες ταπεινές, λουλουδούδες νυχτερινών απόκεντρων ή μοδιστρούλες από φτωχογειτονιές. Σήμερα, στις περιστασιακά εκδιδόμενες συγκαταλέγονται επίσης, φοιτήτριες, μικροαστές νοικοκυρές, πωλήτριες και υπάλληλοι γραφείων.
Οι πολλές είναι ευχερώς προσβάσιμες μέσω των ποικίλων πορνοσκοπικών δικτύων μα οι πιο υψηλόπυγες δηλώνουν τραγουδίστριες, μοντέλες και ηθοποιές, συχνάζουν σε γκλαμουράτες πρωινές εκπομπές, μιλούν για ινστιτούτα αισθητικής ή διαφημίζουν γυμναστήρια, μεθόδους αδυνατίσματος και ανορθωτικές πλαστικές. Μαζί με τον ποπό ψηλώνει και ο νους τους, ψάχνουν νεόπλουτους χορηγούς και βρίσκουν τους πιο επιτήδειους προαγωγούς. Δεν είναι πάντως του ανωνύμου πλήθους οι κοινές, έχουν ακόλουθους πιστούς κι ένθερμους θαυμαστές – με τις ίδιες να μένουν ψυχρές. Αντί για μακροσκελείς ερωτικές εξομολογήσεις προτιμούν τους ισοσκελισμένους επί κλίνης λογαριασμούς και τις ταχείες εξοφλήσεις.
Αφήνουν στους ιδεολόγους τα κινήματα και διαδηλώνουν με κουνήματα τον πόθο τους για ιδεώδη ανώτερα: πισίνες, ακριβά αυτοκίνητα και κότερα. Ενδέχεται να μη ξημεροβραδιάζονται με την φαινομενολογία του πνεύματος, κατέχουν στην εντέλεια ωστόσο την αντίστοιχη του σώματος. Δίχως την οπισθοβουλία των πολιτικών, πάνε μπροστά πρεσβεύοντας μια συνεπή πολιτική των οπισθίων όψεων του κόσμου. Ίσως να είναι άμοιρες γραμμάτων, πλεονεκτούν εντούτοις σε μηριαίες αποκαλύψεις και γραμμώσεις των κοιλιακών μυών. Μπορεί να μη ξέρουν ποιήματα από στήθους αλλά προβάλουν, όλως ποιητικά, στηθαία επιχειρήματα. Τόσο αφοπλιστικά προσοντούχες, στα είκοσί τους ονειρεύονται κροίσους, στα τριάντα ξυπνούν ελπίζοντας μόνο σε κάποια αρπαχτή εις τας κοσμικάς νήσους και στα σαράντα –έτσι τα φέρνει η σκρόφα η ζωή– κάποιες τους γίνονται θεούσες!
~.~
Πέρα βρέχει!
Αχόρταγο, σαν το βυτιοφόρο εκκενώσεως βόθρων σε μια παλιά ελληνική κωμωδία, το φιλοθεάμον κοινό είναι εθισμένο στη δυσωδία. Όσο κοντύτερα μάλιστα είναι η πηγή της, εδώ στη χώρα μας, στην πόλη ή στη γειτονιά μας, τόσο αυξάνει ο ερεθισμός και η περιέργεια για τις πιο χυδαίες, νοσηρά γαργαλιστικές λεπτομέρειες, στις οποίες διαπρέπει η λεγόμενη αποκαλυπτική δημοσιογραφία. Εκδικητικοί βιτριολισμοί και ζηλοτυπικές θηλυκτονίες, ομαδικοί βιασμοί και εκπορνεύσεις ανηλίκων, στέλνουν ψηλά τα νούμερα της τηλεθέασης και μόλις το ενδιαφέρον κορεσθεί αποσύρονται στο βάθος της οθόνης για να παρελάσουν σε ατελείωτη σειρά νέες θηριωδίες — συνθέτοντας το ίδιο, παλιό και δοκιμασμένο οδυνοβλεπτικό μενού.
Το τέρας της διπλανής πόρτας όμως, που ευτυχώς δεν βίασε το δικό μας παιδί, είναι συνήθως ανατριχιαστικά οικείο. Στην κούρσα της αδηφαγίας για τη σάρκα των αδύναμων δεν προηγείται ο άπλυτος αναρχικός ή ο τρελαμένος άσημος καλλιτέχνης αλλά κάποιος σοβαρός επιχειρηματίας και στυλοβάτης της κοινωνίας, φίλος του νόμου και της τάξεως, θεοσεβούμενος και καλός οικογενειάρχης. Τα πιο φρικώδη εγκλήματα γίνονται από τα πρότυπά μας, τους έγκριτους και χρηστούς πολίτες που δεν δίνουν αφορμή για κουτσομπολιά, δεν κάνουν θορυβώδη πάρτυ και σπανίως συλλαμβάνονται να οδηγούν μεθυσμένοι. Κάθε φορά ωστόσο που μας παίρνει η μπόχα κάνουμε πως σοκαριζόμαστε, πέφτουμε από τα σύννεφα, οργιζόμαστε και ζητάμε κρεμάλες*. Λες και δεν ξέρουμε πως κανένα τέρας δεν μπορεί να ανδρωθεί χωρίς ευρεία συνενοχή, λες κι αγνοούμε ότι κανένας μαστροπός δεν μπορεί να σταθεί χωρίς πελάτες ή λες και δεν υποψιαζόμαστε πως αυτοί οι πελάτες, καθ’ όλα αξιοσέβαστοι εννοείται, ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.
Εάν η ανθρωπότητα μπορούσε να ονειρευτεί συλλογικά, λέει ο Ρόμπερτ Μούζιλ, αυτό που θα προέκυπτε θα ήταν ένας παρανοϊκός σεξουαλικός εγκληματίας. Παριστάνοντας τους ανήξερους για τη συμμετοχή μας σ’ αυτό το όνειρο, θεριεύουν παραλλήλως ο υποκριτικός ηθικισμός των εφησυχασμένων και η σεξουαλική εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων.
~.~
Ασσάνζ και Τράγκας: βίοι αντίδρομοι
Κάθε κοινωνικό σύστημα κρίνεται ασφαλώς από τα πρότυπα και τις αξίες που υπερασπίζεται. Και οι επιλογές του δυτικού κόσμου είναι χαρακτηριστικές της διαστάσεως μεταξύ των υποκριτικών διακηρύξεων και των αληθινών του κινήτρων.
Ο Τζούλιαν Ασσάνζ αποκάλυψε εκτενώς τα στρατιωτικά εγκλήματα των Αμερικανών και των πρόθυμων συμμάχων τους σε διάφορα πολεμικά μέτωπα. Ο Γιώργος Τράγκας συγκάλυψε επιμελώς τα οικονομικά εγκλήματα των Ελλήνων πλουτοκρατών και των πειθήνιων πολιτικών τους υπηρετών. Ο Ασσάνζ πίστευε ότι όποιος έχει πρόσβαση σε κρίσιμες πληροφορίες δημοσίου ενδιαφέροντος οφείλει να τις δημοσιεύει με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, ιδιαίτερα εάν αφορούν τους ισχυρούς της γης. Ο Τράγκας πίστευε ότι αξίζει να κυνηγάς τέτοιες πληροφορίες για να τις αποκρύπτεις με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο, ειδικά αν αφορούν τους ισχυρούς της ημέρας. Ο Ασσάνζ απευθυνόταν στην αθώα συνείδηση, που δεν εκβιάζεται. Ο Τράγκας έψαχνε τη μαύρη ασυνειδησία, που εκβιάζεται. Ο Ασσάνζ έδειξε τι πρέπει να ερευνά και τι να γράφει ο σοβαρός τύπος των δυτικών δημοκρατιών για να είναι πράγματι σοβαρός. Ο Τράγκας έδειξε τι δεν πρέπει να γράφει ο εξωνημένος τύπος για να επιβραβεύεται γενναιόδωρα από όλους τους συστημικούς παράγοντες παριστάνοντας τον σοβαρό. Ο Ασσάνζ κυνηγήθηκε ανηλεώς, έζησε τα καλύτερά του χρόνια από φυλακή σε φυλακή, κατατροπώθηκε σωματικά και εξουθενώθηκε ψυχικά σ’ έναν πόλεμο δίχως τέλος – επειδή μίλησε. Ο Τράγκας πλούτισε αισχρά, έζησε από επαύλεως εις έπαυλιν με τη βλακώδη πολυτέλεια που ορέγεται κάθε ρηχός ανθρωπάκος και αναπαύεται εν ειρήνη — επειδή σώπασε.
Πληρώθηκαν δηλαδή και οι δύο ανάλογα με τη συνεισφορά τους στις κυρίαρχες (απ)αξίες του διαφημιζόμενου ως ελεύθερου κόσμου: το έγκλημα, τη διαφθορά, τη ληστρική ασυδοσία και την εξαθλιωτική ανισότητα