Βρέθηκε τελικά ο ένοχος της τραγωδίας των Τεμπών, ο σταθμάρχης!
Τριήμερο εθνικό πένθος κηρύχθηκε μέχρι και την 3η Μαρτίου λόγω της πολύνεκρης τραγωδίας με τους δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, μετά την σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη.
Βρέθηκε τελικά ο ένοχος της τραγωδίας των Τεμπών,
ο σταθμάρχης!
Τελικά βρέθηκε ο ένοχος της νέας τραγωδίας στα Τέμπη τη φορά αυτή. Ο σταθμάρχης. Δεν αντελήφθη ότι στα δυο του χέρια ακουμπούσε όλη η Ελλάδα και άφησε τον εαυτό του να υποπέσει στο αδίκημα της «κακιάς ώρας». Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία από το σύνολο των κομμάτων με κορυφαία την Πρόεδρο του κράτους (της δημοκρατίας, λέει!) εκφράζει τη συντριβή της, υπόσχεται να αποκαλύψει τα αίτια και να τιμωρήσει παραδειγματικά τον πρωταίτιο της καταστροφής. Ήδη ο κέρβερος της δικαιοσύνης, ο γνωστός από το παρελθόν του κ. Ντογιάκος, έχει επιληφθεί προκειμένου να χυθεί άπλετο φως στην τραγωδία.
Πριν από λίγες ημέρες η εφημερίδα «κυριακάτικη Καθημερινή» είχε αποφανθεί ότι μία άλλη πλευρά της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η ελληνική κοινωνία. Αυτή παρασύρει την πολιτική ηγεσία στον όλεθρο εμποδίζοντάς την να εγγράψει στον σκοπό του κράτους το συμφέρον της χώρας. Ο μακρινός Χαρίλαος Τρικούπης έδωσε γραμμή στο επιχείρημα: «για να πάει μπροστά η Ελλάδα», είπε, «πρέπει ο πολιτικός να ελευθερωθεί του πολίτη».
Ώστε για όλα τα δεινά της χώρας και του ελληνισμού ένοχος είναι ένας: η ελληνική κοινωνία και ένα έκαστο από τα μέλη της. Η μεν κοινωνία διότι τραβάει από το μανίκι την πολιτική τάξη και δεν την αφήνει να εκπληρώσει τον δημόσιο σκοπό του κράτους. Τα δε μέλη επειδή, όπως στην περίπτωση του σταθμάρχη, τους ανατίθεται η τύχη της χώρας (εν προκειμένω της ασφάλειας του σιδηροδρομικού δικτύου) και επιδεικνύουν εγκληματική αδιαφορία. Δεν θα είχα δυσκολία να διευρύνω το σκεπτικό αυτό και να αποδεχθώ ότι φταίνε και οι επιβάτες/θύματα του τρένου που απερίσκεπτα δεν συνεκτίμησαν την «κακιά ώρα» ώστε να μετακινηθούν με «Μαζεράτι» ή κάτι ανάλογο.
Παρουσιάζεται, έτσι, το φαινόμενο σύσσωμη η πολιτική τάξη της χώρας, από καταβολής του ελλαδικού κράτους, να φιλοδοξεί να αφήσει έργο πίσω της, να ανατάξει τη χώρα και τον ελληνισμό στον δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί της από τον Θεμιστοκλή και τον Περικλή, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους επιγόνους έως τους Βυζαντινούς Μακεδόνες και τον Καποδίστρια, όμως εντέλει να υποκύπτει στην αυτοκαταστρεπτική μανία που έχει καταλάβει την ελληνική κοινωνία.
Εύλογα, λοιπόν, όλοι μαζί οι πολιτικοί μέντορες της χώρας και μαζί τους οι μύριοι όσοι συνοδοιπόροι τους στον αγώνα τον καλό νομιμοποιούνται να επιδείξουν με κλαυθμούς και οδυρμούς τη συντριβή και την αγανάκτησή τους μπροστά στους νεκρούς, θύματα του δράστη σταθμάρχη. Με τον ίδιο θρηνώδη τρόπο έκλαψαν όλες τις παρελθούσες καταστροφές του ελληνισμού οι ηγήτορες του αθηναϊκού κράτους. Για να μη μακρύνουμε στο απώτερο παρελθόν, ας θυμηθούμε τη λεηλασία και/ή την απαξίωση της Ολυμπιακής, της κραταιάς Πυρκάλ, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, της Λάρκο, των Νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων και γενικότερα του εκπαιδευτικού συστήματος, των φυλακών, της εκ συστήματος ερήμωσης της υπαίθρου, της αποκαθήλωσης των συνεταιρισμών, της παράδοσης του αρχαιολογικού κεφαλαίου βορά στην αρχαιοκαπηλία, των πλείστων όσων «πακέτων Ντελόρ», της αποξένωσης, της διασποράς από την ελληνική πατρίδα και του δημόσιου αγαθού στη διαπλοκή και στη διαφθορά και εντέλει την ξεδιάντροπη λεηλασία της χώρας από τη δεκαετία του 1980 που κόστισε την εξορία 2 εκατομυρίων Ελλήνων και την παράδοσή της στους δανειστές και στη διεθνή των αγορών για να την αποτελειώσουν.
Εν ολίγοις, για τη μεταβολή του κράτους σε ιδιωτικό χώρο των λυμεώνων της κομματοκρατίας φταίει η κοινωνία και ένα έκαστο των μελών της. Εάν η πολιτική τάξη είχε αφεθεί απερίσπαστη στο έργο της, οι δημόσιοι θεσμοί, το κράτος στο σύνολό του, θα λειτουργούσαν όπως στις «προηγμένες» χώρες της Ευρώπης και οι Έλληνες θα ευημερούσαν.
Η άποψη αυτή που καλά κρατεί δηλώνει ότι αν το κράτος έχει μεταβληθεί σε γάγγραινα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας υπαίτια είναι η ίδια και ένα έκαστο των μελών της που δεν συναισθάνονται το καθήκον τους και θέτουν σε δοκιμασία τις καλές προθέσεις του κομματικού συστήματος και του ομόλογου πολιτικού προσωπικού.
Ευλόγως, επομένως, ένας ολόκληρος κομματικός στρατός έχει επιστρατευθεί καθώς πλησιάζουν οι εκλογές για να εγκαλεί όσους διακινούν την ιδέα της αποχής ότι ρίχνουν νερό στον μύλο των εχθρών της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας» και, αν δεν είναι χουντικοί, επιδιώκουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους ενώπιον του τόπου. Επομένως, μία είναι η λύση για τη σωτηρία της χώρας, η μόνη ικανή να αποτρέψει ασύμμετρες καταστροφές, όπως αυτή της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών: να τιμωρηθεί παραδειγματικά ο ένοχος σταθμάρχης και να συνταχθούμε με την ψήφο μας πίσω από την κομματική στέγη και τις πολύφερνες ηγεσίες της. Για να μας σώσουν από τον κακό εαυτό μας.
Αυτό άλλωστε προτείνουν οι πάσης φύσεως δεοντολογούντες, διδάσκοντας ότι είναι ζήτημα παιδείας (του λαού) και ευθύνης ενός εκάστου και όχι του πολιτικού συστήματος. Αν, επομένως, η δεοντολογία δεν πέτυχε τον στόχο της επί δύο αιώνες δεν είναι επειδή δεν εισακούεται από τις πολιτικές ηγεσίες, αλλά γιατί δεν ψηφίζουμε το σωστό κόμμα και τον σωστό πολιτικό ηγέτη. Δηλαδή τον κομματικά προσκείμενο.
Στο φτωχό μου μυαλό εγείρονται, ωστόσο, ορισμένα ερωτήματα:
Εάν συμφωνήσουμε ότι η αιτία της σιδηροδρομικής τραγωδίας οφείλεται στη διαχρονική εγκατάλειψη του δικτύου στις συνθήκες του 19ου αιώνα δεν θα έπρεπε πρωταίτιοι του εγκλήματος να θεωρηθούν οι παρόντες και οι πρώην πολιτικοί υπεύθυνοι με πρώτους τους πρωθυπουργούς; Ποιος τους εμπόδισε να εκσυγχρονίσουν το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας ώστε να μην κρέμεται από την όποια ετοιμότητα του εκάστοτε σταθμάρχη; Δεν είναι αυτοί που κατέχουν την πλήρη πολιτική κυριαρχία σε πρώτο και τελευταίο βαθμό; Αναλογίζεται κανείς ότι στην «κακή ώρα» μπορεί να είναι και ο αιφνίδιος θάνατος του υπεύθυνου υπαλλήλου;
Θα διατυπώσω μία απλή υπόθεση: εάν με αφορμή τη δήωση της Ολυμπιακής και τόσων άλλων δημόσιων οργανισμών τη δεκαετία του 1980 είχαν υποστεί τις ποινικές και αστικές συνέπειες οι κατεξοχήν υπεύθυνες κομματικές (συνδικαλιστικές κ.λπ.) ηγεσίες που την οργάνωσαν, εάν δηλαδή η πολιτική τάξη υπέκειτο στη δικαιοσύνη, θα είχε αποτολμήσει να ιππεύσει η ίδια στο πολιτικό σύστημα και να μεταβάλει το κράτος σε λάφυρό της; Εάν η κοινωνία ως συλλογικό υποκείμενο ηδύνατο να αποκαταστήσει το λάθος της στην κάλπη και να ανακαλέσει την πολιτική ηγεσία που εμπιστεύθηκε, η τελευταία θα της κουνούσε το δάκτυλο ή θα μπορούσε να την εξαγοράσει μεταβάλλοντάς την σε κομματικό άθυρμα; Έχω κατά καιρούς θέσει και άλλα συναφή ερωτήματα που οι λάτρεις της κομματοκρατίας αποστρέφονται με περιφρόνηση ή οργή. Σήμερα τι έχουν να πουν; Πώς απαντούν στους νεκρούς νέους και στους οικείους τους;
Εν ολίγοις, όλοι αυτοί που σήμερα και τις επόμενες ημέρες θα οδύρονται ως μοιρολογίστρες επάνω στα θύματά τους γνωρίζουν καλά ότι σε μερικές εβδομάδες θα θέσουν ξανά την κοινωνία αντιμέτωπη ενώπιον του διλήμματος: να τους ψηφίσει για να μην πάει χαμένη η ψήφος της, γνωρίζοντας καλά ότι έτσι θα την κάνουν συμμέτοχη ενός διαρκούς εγκλήματος που παρήγαγε το πολιτικό σύστημα της απολυταρχίας και στη συνέχεια της εκλόγιμης μοναρχίας. Αυτό που σερβίρουν οι μέντορες της κρατικής διανόησης ως αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να εγκιβωτίσουν τη σκέψη ενός εκάστου ψηφοφόρου στο επιχείρημα ότι μόνη εναλλακτική λύση στον μοναρχικό «κοινοβουλευτισμό» είναι η χούντα. Αυτό το διαρκές έγκλημα μέλλεται να διαρκέσει όσο το πολιτικό σύστημα της εκφυλισμένης εκλόγιμης μοναρχίας επιτρέπει στην κομματοκρατία να αισθάνεται και να λειτουργεί ως ξένο σώμα έναντι της κοινωνίας και του έθνους.
Με άλλα λόγια, εάν η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να θρηνήσει και άλλα θύματα του τύπου της Μάνδρας, του Ματιού ή των Τεμπών και μάλιστα να διασώσει ό,τι ακόμη μπορεί να διασωθεί για τη χώρα, μία λύση υπάρχει: να πάψει να γίνεται συνένοχος του εγκλήματος με την ψήφο της και να αξιώσει να εθνικοποιηθεί το κράτος, δηλαδή να διεκδικήσει την πολιτική της ελευθερία, που επάγεται την ανάληψη έστω κατά μικρόν της ευθύνης της συλλογικής της μοίρας.
Η λογική της εναλλαγής στην εξουσία δοκιμάστηκε επί δύο αιώνες με τραγικά για τον ελληνισμό αποτελέσματα. Όσο και αν η κρατική διανόηση προσπαθεί να τα σκεπάσει κάτω από το χαλί της αλλοτρίωσης και της επινόησης μιας ιστορίας που δεν ανήκει στον ελληνισμό, η πραγματικότητα είναι αδήριτη και διακρίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς που ήταν ο ελληνισμός σε συνθήκες εθνικής κατοχής και πού βρίσκεται σήμερα.
Εν κατακλείδι, μπροστά στα άψυχα σώματα τόσων νέων ανθρώπων είναι σκάνδαλο να σκυλεύονται τον θρήνο των οικείων τους οι πρωταίτιοι του εγκλήματος: σύσσωμη η πολιτική τάξη με πρώτη την ηγεσία της κομματοκρατίας. Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αποχωρήσει εν σιωπή και μετάνοια. Να ντραπεί αν της απομένει λίγο φιλότιμο. Επιτέλους.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
1.
Αι Ειδοί του Μαρτίου: «Πάμε και όπου βγει...»
1η Μαρτίου 2023 μια ακόμη αποφράδα ημέρα.
Όμως και να μην το είπε κάπως έτσι είναι τα πράγματα σε αυτόν τον τόπο. Ετσι, πρόχειρα σε όλα, τη μια φορά ήταν η στραβή στη βάρδια κάποιου, την άλλη οι καιρικές συνθήκες, πάντα μια δικαιολογία, πάντα μια μυστηριώδης σκοτεινή δύναμη που επιβουλεύεται αυτόν τον τόπο. Μην είναι το κακό το μάτι;
Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο, άνθρωποι καμμένοι, πνιγμένοι, ισοπεδωμένοι. Πολλοί οι νεκροί τα τελευταία χρόνια, πολλές οι κατεστραμμένες οικογένειες, πολλές οι υποσχέσεις για απόδοση δικαιοσύνης.
Και ενώ ο θρήνος παραμένει και αυξάνεται, παραμένουν όμως και οι «ατρακάριστοι», οι άφθαρτοι της δημόσιας ζωής, οι κρατικοί λειτουργοί. Συνήθως την πατάνε κάτι κλειδούχοι και σταθμάρχες, πιο ψηλά δεν πάει ο πήχης.
Το θέμα είναι, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένα σε ανάλογες περιπτώσεις, ότι ως δια μαγείας μας παρουσιάζεται ένα μπλεγμένο κουβάρι αρμοδίων, υπευθύνων και φορέων με αποτέλεσμα ποτέ να μην γνωρίζουμε ποιος ακριβώς φταίει για την κάθε τραγωδία που πλήττει τόσο συχνά αυτόν τον τόπο.
Η Δικαιοσύνη το ξέρουμε έχει πρόβλημα με την όρασή της.
Η υπευθυνότητα, η ευθιξία, η ανάληψη ευθυνών, δεν είναι χαρακτηριστικό μας.
Μην απατάστε όμως κυρίες και κύριοι. Όλοι ξέρουμε. Δεν το μάθαμε σήμερα, το γνωρίζουμε χρόνια τώρα.
Μην απορείτε λοιπόν γιατί ο Έλληνας πολίτης είναι εχθρικός με το κράτος του; Γιατί προσπαθεί να το κλέψει; Γιατί δεν το σέβεται; Γιατί ο κόσμος φεύγει από την χώρα του;
Καμία απορία και καμία βαθυστόχαστη σκέψη. Τα πράγματα είναι απλά.
Ο πολίτης δεν νιώθει πολίτης, αλλά υπήκοος, αναλώσιμος.
Σε κάθε ελληνική τραγωδία, ανεξαρτήτου πολιτικής ηγεσίας, κάποιοι πάντα επιχαίρουν. Ετσι θα γίνει και τώρα...
Και μες στην πολλή τοξικότητά μας θα το ξεχάσουμε και αυτό, μέχρι το επόμενο συμβάν.
Τελικά ποιο είναι το χαρακτηριστικό του Ελληνα, η λήθη, η υπομονή, η παθητικότητα, η αυτοκαταστροφή;
Εν τω μεταξύ η ζωή προχωράει, πάμε λοιπόν και όπου μας βγάλει...
2.
Τραγωδία στα Τέμπη:
Τα τρία λάθη που εντοπίζει πραγματογνώμων.
Τα λάθη που έγιναν στον σταθμό και οδήγησαν στην τραγωδία στα Τέμπη ήταν τρία σύμφωνα με τον πραγματογνώμονα σιδηροδρομικών ατυχημάτων κ. Αναστάσιο Δέδε που μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ και τον Γιώργο Κουβαρά.
ΠΗΓΗ ΕΡΤ
Όπως είπε: «Το πρώτο λάθος ήταν η αλλαγή κατεύθυνσης του σιδηροδρόμου, που κατευθύνθηκε αντί για την άνοδο στην πορεία καθόδου. Το δεύτερο ότι δεν ελέγχθηκε από την στιγμή που ξεκίνησε και έφυγε, σε ποια γραμμή κινείται, και αυτό ήταν υποχρέωση του σταθμάρχη. Το τρίτο λάθος από την στιγμή που έχεις μπροστά σου το πάνελ που ρυθμίζεις τα κλειδιά και το συγκεκριμένο 118, από την στιγμή που έφυγε το τρένο με μία απλή παρατήρηση θα μπορούσες να δεις ότι στην γραμμή ότι έφυγε στην ανάποδη γραμμή και να ειδοποιήσεις τον μηχανοδηγό να σταματήσει».
Όσο για το αν υπάρχουν και ποιες είναι οι δικλίδες ασφαλείας που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, ο κ. Δέδες απάντησε: «Όλα αυτά τα τρένα, τα οποία είναι ηλεκτροκίνητα, είναι εφοδιασμένα με συστήματα τηλεδιοίκησης και με συστήματα σηματοδότησης και ελέγχου με αισθητήρες. Δηλαδή υπάρχει καταρχήν φανάρι, το οποίο είναι και κατά την άνοδο και κατά την κάθοδο. Άρα θα μπορούσε να δει και ο ένας μηχανοδηγός και ο άλλος ότι υπάρχει κόκκινο φανάρι, άρα να σταματήσει τον συρμό.
“Δεύτερη δικλείδα ασφαλείας είναι τη στιγμή κατά την οποία το φανάρι αυτό παραβιάζεται για κάποιο λόγο από τον οδηγό, έχει συστήματα emergency break που σημαίνει ότι σταματάει άμεσα η αμαξοστοιχία με αυτόματο σταμάτημα και υπάρχει και το άλλο το σύστημα το οποίο είναι το ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου όπου βλέπουμε σε όλο το δίκτυο των γραμμών πού κινούνται τα τρένα, με ποια ταχύτητα κινούνται και όλα τα υπόλοιπα.
Σε ερώτηση του Γιώργου Κουβαρά αν δεν λειτούργησε κανένα από αυτά τα συστήματα, ο κ. Δέδες απάντησε: «Αυτά τα συστήματα, από ό, τι άκουσα δεν λειτουργούσαν ποτέ και εφόσον δεν λειτουργούσαν ποτέ, δεν λειτούργησαν και τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Το μόνο σύστημα το οποίο δουλεύει για την επιτήρηση και τον έλεγχο είναι στην περιοχή Τιθορέας, όπου εκεί δουλεύει το σύστημα κανονικά με κάμερες κλπ». Τέλος, στο ερώτημα όταν δεν λειτουργούν όλα τα συστήματα ασφαλείας, αν πρέπει να δίνετε άδεια στα τρένα να κάνουν δρομολόγια και ποιος τη δίνει αυτή την άδεια, ο πραγματογνώμονας απάντησε:
«Εδώ υπάρχει ένα άλλο ζήτημα, το οποίο θα το εξετάσουν οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να κάνουν αυτή τη δουλειά, δηλαδή οι δικαστικοί λειτουργοί, οι οποίοι θα εξετάσουν, πέραν των ευθυνών που έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ο οποίος έκανε λάθος στη γραμμή, και τα υπόλοιπα στοιχεία, τα οποία είναι: αυτός που έχει την υποδομή και η υποδομή είναι τα συστήματα αυτά που έχει η ΟΣΕ- ΤΡΑΙΝΟΣΕ και αυτός που έχει και το μεταφορικό κομμάτι που είναι η Hellenic Train.
“Εφόσον, υπήρχαν αναφορές, όπως άκουσα, ότι το σύστημα δεν λειτουργούσε, δεν είχε εγκατασταθεί κλπ και είχαν σταλεί και εξώδικα, συνεπώς προκύπτει ότι και η Hellenic Train γνώριζε ότι υπάρχει πρόβλημα στη σηματοδότηση και παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι υπάρχει πρόβλημα, έβαζε κόσμο από πάνω και τον μετέφερε, ενώ γνώριζε ότι μπορεί να γίνει και δυστύχημα. Άρα υπάρχει σωρευτική ευθύνη».
2/3/2023
https://www.defence-point.gr/news/ 
Mπροστά στα άψυχα σώματα τόσων νέων ανθρώπων είναι σκάνδαλο
να σκυλεύονται τον θρήνο των οικείων τους οι πρωταίτιοι του εγκλήματος:
σύσσωμη η πολιτική τάξη με πρώτη την ηγεσία της κομματοκρατίας. Το
καλύτερο που έχει να κάνει είναι να αποχωρήσει εν σιωπή και μετάνοια. Να
ντραπεί αν της απομένει λίγο φιλότιμο. Επιτέλους.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ - ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Αποκάλυψη – σοκ στη ''Ναυτεμπορική'' για την τραγωδία στα Τέμπη
«Με το μπακαλοτέφτερο σβήναν τα κονδύλια. Εγκληματικές οι προσλήψεις σταθμαρχών με μπλοκάκι» Εικόνα πλήρους εγκατάλειψης στον σιδηρόδρομο. Τεράστιο το πρόβλημα όχι μόνο στις υποδομές, αλλά και στο πώς προσλαμβάνεται το προσωπικό.
ΤΟ ΑΠΕΧΘΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.