Οι δίδυμες κρίσεις του Πακιστάν

     Αυτές οι κρίσεις είναι έτοιμες να επιδεινωθούν. Και παρόλο που προς το παρόν αναπτύσσονται χωριστά, θα αλληλοτροφοδοτηθούν αν αφεθούν ανεξέλεγκτες. Η τρέχουσα προσέγγιση του Πακιστάν να καθυστερεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και να εφαρμόζει δημοσιονομικά ημίμετρα το θέτει σε τροχιά οικονομικής αποτυχίας, η οποία θα τροφοδοτήσει την δημόσια δυσαρέσκεια˙ η πολιτική του να υποβαθμίζει την υποστήριξη των Ταλιμπάν προς την TTP θα οδηγήσει επίσης σε τρομοκρατικές επιθέσεις.

Εν μέσω ερειπίων από έκρηξη αυτοκτονίας, στην Πεσαβάρ, στο Πακιστάν, τον Φεβρουάριο του 2023. Fayaz Aziz / Reuters
 

Οι δίδυμες κρίσεις του Πακιστάν

Η επικίνδυνη σύγκλιση μιας καταρρέουσας οικονομίας και μιας αυξανόμενης τρομοκρατίας.
 
Το Πακιστάν πλήττεται από δίδυμες κρίσεις. Μια οικονομική κατάρρευση, που βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και αρκετά χρόνια, έχει μετατραπεί σε μια πλήρως ανεπτυγμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης στο ισοζύγιο πληρωμών. Η πυρηνικά εξοπλισμένη χώρα ξεμένει από δολάρια για να πληρώσει για βασικές εισαγωγές, όπως το πετρέλαιο, και η βοήθεια από το ΔΝΤ παραμένει στάσιμη επειδή η πολιτική ηγεσία του Πακιστάν είναι απρόθυμη να θέσει σε εφαρμογή μια σειρά από βασικές μεταρρυθμίσεις. Ταυτόχρονα, μια αντιπακιστανική τρομοκρατική ομάδα, η Tehreek-e-Taliban Pakistan (TTP), έχει αναζωπυρωθεί, τροφοδοτούμενη από την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία στο Αφγανιστάν -που, κατά ειρωνικό τρόπο, ευνοήθηκε από την πολιτική του ίδιου του Πακιστάν να υποστηρίζει τους Ταλιμπάν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Τον Ιανουάριο του 2023, ένας βομβιστής αυτοκτονίας σκότωσε πάνω από 100 άτομα σε ένα τζαμί που επισκέπτονταν συχνά αστυνομικοί στην πόλη Πεσαβάρ, σημειώνοντας την πιο θανατηφόρα τρομοκρατική επίθεση κατά των δυνάμεων ασφαλείας.

Αυτές οι κρίσεις είναι έτοιμες να επιδεινωθούν. Και παρόλο που προς το παρόν αναπτύσσονται χωριστά, θα αλληλοτροφοδοτηθούν αν αφεθούν ανεξέλεγκτες. Η τρέχουσα προσέγγιση του Πακιστάν να καθυστερεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ και να εφαρμόζει δημοσιονομικά ημίμετρα το θέτει σε τροχιά οικονομικής αποτυχίας, η οποία θα τροφοδοτήσει την δημόσια δυσαρέσκεια˙ η πολιτική του να υποβαθμίζει την υποστήριξη των Ταλιμπάν προς την TTP θα οδηγήσει επίσης σε τρομοκρατικές επιθέσεις. Οι Κινέζοι σύμμαχοι του Πακιστάν, οι οποίοι έχουν σημαντικές επενδύσεις στο Πακιστάν στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας Ζώνη και Οδός» (Belt and Road Initiative, BRI), ενδέχεται να παρέμβουν με οικονομική υποστήριξη την τελευταία στιγμή καθώς η κρίση κορυφώνεται, αλλά οι όροι τους για μια τέτοια παρέμβαση θα διαβρώσουν περαιτέρω την κυριαρχία του Πακιστάν χωρίς να ανακουφίσουν ούτε την οικονομική ούτε την τρομοκρατική κρίση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα πρέπει να βοηθήσουν το Πακιστάν να πάρει αναστολή από τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει το ΔΝΤ, αλλά να το κατευθύνουν προς μια διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους. Θα πρέπει επίσης να πιέσουν το Πακιστάν να περιορίσει τους οικονομικούς δεσμούς του με τους Ταλιμπάν και, ταυτόχρονα, να αποκαλύψουν την υποστήριξη των Ταλιμπάν σε τρομοκρατικές ομάδες, όπως η TTP. Αυτό από μόνο του δεν θα λύσει την δυσλειτουργία που ταλαιπωρεί το Πακιστάν, αλλά θα αποτελέσει την βάση για την οικονομική ανάκαμψη και τον περιορισμό της τρομοκρατικής απειλής -και θα προωθήσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ

Η συνεχιζόμενη οικονομική κατάρρευση έχει τις άμεσες ρίζες της σε ένα συνεχώς διακοπτόμενο πρόγραμμα του ΔΝΤ, στο οποίο το Πακιστάν εντάχθηκε απρόθυμα υπό τον πρωθυπουργό, Imran Khan, το 2019. Μετά την αρχικά υπεύθυνη εφαρμογή του προγράμματος, η κυβέρνηση του Khan έγειρε σε λαϊκιστικά μέτρα -προσφέροντας μεγάλες επιδοτήσεις στο πετρέλαιο, αναλαμβάνοντας πρόσθετο χρέος, και αρνούμενη να αυξήσει τους φόρους- που εκτροχίασαν την διαδικασία. Μετά την απομάκρυνση [1] του Khan [από την εξουσία] τον Απρίλιο του 2022, η νέα κυβέρνηση αναβίωσε το πρόγραμμα του ΔΝΤ αποσύροντας εν μέρει τις επιδοτήσεις καυσίμων και ηλεκτρικής ενέργειας.

Αλλά καθώς ο πόνος αυτών των προσαρμογών άρχισε να γίνεται αισθητός, ο πρωθυπουργός, Shehbaz Sharif, δεν θέλησε να εφαρμόσει περισσότερα μέτρα λιτότητας που απαιτούσε το ΔΝΤ. Ο Sharif -και ο αδελφός του Nawaz Sharif, ο οποίος έχει διατελέσει τρεις φορές πρωθυπουργός- παρέλυσε από τις πολιτικές επιπτώσεις των σχεδίων του ΔΝΤ, γεγονός που βοήθησε μόνο τον κύριο πολιτικό τους αντίπαλο, τον Khan. Πράγματι, ο έκπτωτος πρωθυπουργός, ο οποίος κατήγγειλε ότι ο στρατός μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες μεθόδευσαν την απομάκρυνσή του, εκμεταλλεύτηκε την εκτίναξη του πληθωρισμού και την οικονομική ύφεση για να δημιουργήσει αναταραχή και επέτεινε το αίτημά του για πρόωρες εκλογές. Σε απάντηση, ο Sharif παρακάλεσε τους εταίρους του στην Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, και την Μέση Ανατολή για βοήθεια προκειμένου να αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλε το ΔΝΤ. Η Κίνα, η οποία κατέχει το 30% του εξωτερικού χρέους του Πακιστάν ύψους 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, έχει παράσχει κάποια βοήθεια, συμπεριλαμβανομένου ενός δανείου 700 εκατομμυρίων δολαρίων για αναχρηματοδότηση. Όμως το Πεκίνο δεν βοήθησε με τον τρόπο που ήλπιζε το Ισλαμαμπάντ -για παράδειγμα, παρέχοντας επιταχυνόμενες μετατροπές δανείων και πρόσθετη χρηματοδότηση αρκετά μεγάλη για να αντισταθμίσει το βάρος του χρέους του Πακιστάν. Μόνο κατά το τρέχον οικονομικό έτος, το Πακιστάν οφείλει [2] σχεδόν 9 δισεκατομμύρια δολάρια από τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια για την εξυπηρέτηση του χρέους προς την Κίνα. Επειδή η κυβέρνηση κωλυσιεργεί στις μεταρρυθμίσεις και το ΔΝΤ είναι επιφυλακτικό ως προς τις υποσχέσεις της για αλλαγές στο μέλλον, το Πακιστάν έχασε μια κρίσιμη δόση του ΔΝΤ για να αναπληρώσει τα φθίνοντα συναλλαγματικά του αποθέματα, γεγονός που επιδείνωσε την κρίση.

Η πρόσφατη οικονομική κακοδιαχείριση του Khan και του Sharif και η αποφυγή των μεταρρυθμίσεων αποτελούν μέρος ενός μακροχρόνιου μοτίβου. Για χρόνια, οι Πακιστανοί ηγέτες έχουν υποεπενδύσει στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Ο στρατός, ο οποίος κατέχει τεράστια δύναμη, έχει στρεβλώσει την οικονομική πολιτική δίνοντας προτεραιότητα στην αντιπαλότητα με την Ινδία και παίρνοντας σημαντικά κομμάτια από την στενή βάση των πόρων της χώρας. Οι ελίτ έχουν νοθεύσει μεγάλο μέρος της οικονομίας, γεγονός που έχει αποθαρρύνει τις άμεσες ξένες επενδύσεις και την καινοτομία. Τόσο οι στρατιωτικές όσο και οι πολιτικές ελίτ έχουν αποφύγει τις μεταρρυθμίσεις, ενώ υποστηρίζουν ότι το Πακιστάν είναι πολύ μεγάλο για να αποτύχει, καθώς αναζητούν βοήθεια –σε βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από υποστηρικτές στην Μέση Ανατολή, καθώς και σε ακριβά έργα επιβαρυμένα με χρέη από την Κίνα. Όλα αυτά έχουν συμβάλει στην χαμηλή παραγωγικότητα, την κακή είσπραξη φόρων, και το υπερβολικό χρέος σε σχέση με την ικανότητα του Πακιστάν να το αποπληρώσει. Κατά την τελευταία δεκαετία, τα έσοδα από τις εξαγωγές δεν αντιστάθμισαν τις χαμηλές επενδύσεις και τις μειωμένες εισροές βοήθειας, ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυξάνοντας έτσι την πίεση του χρέους του Πακιστάν.

Όπως και η οικονομική του κατάρρευση, η τρομοκρατική κρίση του Πακιστάν, η οποία οφείλεται κυρίως στην TTP, είναι επίσης αυτοπροκαλούμενη. Η αναζωπύρωση της TTP οφείλεται βασικά στην άνοδο των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν -οι οποίοι υποστηρίχθηκαν από το Πακιστάν για να αντιμετωπιστεί η υποτιθέμενη ινδική επιρροή στην χώρα. Αμερικανοί αξιωματούχοι είχαν προσπαθήσει να πείσουν την πακιστανική ηγεσία ότι η υποστήριξή τους προς τους Ταλιμπάν τροφοδοτούσε την TTP, αλλά οι Πακιστανοί αξιωματούχοι παρέμειναν βέβαιοι για την ικανότητά τους να πολεμήσουν την TTP και ταυτόχρονα να υποστηρίξουν [3] τους Ταλιμπάν. Για μια περίοδο, η TTP είχε αποδυναμωθεί από τις αμερικανικές επιδρομές μη επανδρωμένων αεροσκαφών και τις πακιστανικές στρατιωτικές εκστρατείες. Η ομάδα υποχώρησε στα βουνά του ανατολικού Αφγανιστάν. Αλλά η κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν έδωσε στην TTP μια τεράστια ώθηση. Σχεδόν αμέσως, οι Ταλιμπάν παρείχαν στην κορυφαία ηγεσία της TTP πολιτικό άσυλο και κάλυψη για την εκστρατεία βίας της στο Πακιστάν.

Σήμερα, η TTP διαθέτει χιλιάδες μαχητές έτοιμους για πόλεμο εναντίον του Πακιστάν. Η ηγεσία της TTP έχει βρει ασφαλές καταφύγιο στο Αφγανιστάν, όπου πολλοί μαχητές των Ταλιμπάν εντάσσονται τώρα στην TTP. Το Πακιστάν έχει ζητήσει επανειλημμένα από τους Ταλιμπάν να περιορίσουν την TTP. Σε αντάλλαγμα, το Πακιστάν έχει προσφερθεί να υποστηρίξει την ομαλοποίηση [των σχέσεων] των Ταλιμπάν με τον υπόλοιπο κόσμο και έχει δελεάσει με οικονομικά κίνητρα, όπως η επέκταση του διαμετακομιστικού εμπορίου και του διμερούς εμπορίου Αφγανιστάν-Πακιστάν. Το 2022, το Αφγανιστάν υπό τους Ταλιμπάν έστειλε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε εξαγωγές στο Πακιστάν και εισέπραξε σημαντικά έσοδα από τους φόρους στα συνοριακά περάσματα μεταξύ των δύο χωρών. Παρόλα αυτά, οι Ταλιμπάν παραμένουν αμετάβλητοι διατηρώντας την υποστήριξή τους στην TTP. Ορισμένοι ηγέτες των Ταλιμπάν, ιδίως ο υπουργός Εσωτερικών, Siraj Haqqani, έχουν κατά καιρούς τραβήξει το λουρί της TTP. Αλλά οι περισσότεροι ηγέτες των Ταλιμπάν υποστηρίζουν την πολιτική ατζέντα της TTP και την εκστρατεία της κατά του Πακιστάν.

ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

Το Πακιστάν αντιμετωπίζει την προοπτική οικονομικής κατάρρευσης λόγω της εξάντλησης των συναλλαγματικών αποθεμάτων του και, με την σειρά της, της πλήρους διακοπής των εισαγωγών. Υπάρχουν δύο δρόμοι προς αυτήν την δυστυχία: ο ένας είναι αυτός κατά τον οποίο το Πακιστάν, βραχυπρόθεσμα, διαπραγματεύεται επιτυχώς εκ νέου με το ΔΝΤ και πείθει τους εταίρους από την Μέση Ανατολή και την Κίνα να εκδώσουν νέα δάνεια και να παρατείνουν τα παλαιά, αλλά λόγω των σημαντικών δανειακών υποχρεώσεων, των αδύναμων εξαγωγών, της μείωσης των εμβασμάτων, και των χαμηλών άμεσων επενδύσεων, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα εξακολουθήσουν να καθίστανται μη διαχειρίσιμες αργότερα το 2023. Η άλλη πιθανότητα είναι το Πακιστάν να παραμείνει εγκλωβισμένο σε ένα πάρε-δώσε με το ΔΝΤ, να συνεχίσει να εξαντλεί τα συναλλαγματικά του αποθέματα, και τελικά να καταλήξει να μην μπορεί να πληρώσει για τις εισαγωγές.

Καθώς το Πακιστάν παρασύρεται προς μια οικονομική άβυσσο και στα δύο σενάρια, θα αντιμετωπίσει σημαντικές πιέσεις από την TTP. Οι πιέσεις αυτές θα είναι διαφορετικές από εκείνες που αντιμετώπιζε το Πακιστάν από την TTP πριν από μια δεκαετία. Τότε, παρόλο που η βία ήταν τρομερή, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια σε ετήσια βοήθεια, στόχευαν τρομοκρατικές ομάδες μέσω χτυπημάτων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη εντός του Πακιστάν, και πολεμούσαν τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν. Αυτήν την φορά, το Πακιστάν στερείται βοήθειας από το εξωτερικό και οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν είναι πολύ ισχυρότεροι. Το Πακιστάν μπορεί να αντεπιτεθεί με διασυνοριακές επιθέσεις στην TTP, αλλά αυτό ίσως μόνο να προκαλέσει βίαια αντίποινα από την ομάδα και να εξοργίσει τους Ταλιμπάν, οδηγώντας σε μια πιο αιματηρή σύγκρουση.

Η TTP θα επιδιώξει να ενισχύσει το πλεονέκτημά της αυξάνοντας τον αριθμό των επιθέσεων, συμπεριλαμβανομένων των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας, και να αμφισβητήσει εδάφη στα βορειοδυτικά της χώρας. Αυτό θα δώσει επίσης ευκαιρίες σε μια σειρά από διεθνικούς και περιφερειακούς τρομοκράτες να δημιουργήσουν βάσεις σε εδάφη που κυριαρχούνται από την TTP στο Πακιστάν. Σε αυτό το σημείο, η αδυναμία του Πακιστάν να εισάγει αρκετό πετρέλαιο θα διαβρώσει την στρατιωτική και αστυνομική του ικανότητα. Η TTP θα έχει επίσης την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί την δημόσια οργή που προκαλείται από την οικονομική κατάρρευση και την έλλειψη αγαθών. Με το Πακιστάν να έχει προγραμματισμένες γενικές εκλογές το 2023, η πολιτική αναταραχή στην χώρα θα επιδεινωθεί. Όλα αυτά θα ασκήσουν σημαντική πίεση στην συνοχή του πακιστανικού στρατού, ο οποίος ήδη ταλανίζεται από τις κατηγορίες του Khan ότι ο στρατός συνωμότησε με τις Ηνωμένες Πολιτείες για να τον απομακρύνει από την εξουσία.

ΜΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ

Στην Ουάσιγκτον, η σημερινή δυσχερής θέση του Πακιστάν δεν προκαλεί ιδιαίτερη συμπάθεια, καθώς οι Αμερικανοί αξιωματούχοι θυμούνται τις προσπάθειες του Πακιστάν να υπονομεύσει την πολεμική τους προσπάθεια στο Αφγανιστάν. Τα προβλήματα του Πακιστάν χρησιμεύουν επίσης ως υπενθύμιση ότι οι ηγέτες του έκαναν απερίσκεπτες οικονομικές επιλογές και ενεπλάκησαν σε επικίνδυνη ακροσφαλή διπλωματία με τους πληρεξουσίους των τρομοκρατών. Οι ανταγωνιστικές προτεραιότητες και η απομάκρυνση από την καταπολέμηση της τρομοκρατίας περιορίζουν το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την αντιμετώπιση των κρίσεων του Πακιστάν. Το να αφήσουν το Πακιστάν να βράσει στο ζουμί του φαίνεται επίσης δελεαστικό -ιδιαίτερα επειδή αυτό μπορεί να είναι πιο επώδυνο για την Κίνα, η οποία επενδύει σε μεγάλο βαθμό στο Πακιστάν.

Ωστόσο, υπάρχουν συμφέροντα των ΗΠΑ που διακυβεύονται. Ακόμα και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν επιδιώκουν να ξεπεράσουν την αναπτυξιακή χρηματοδότηση και τις στρατιωτικές μεταφορές του Πεκίνου προς το Πακιστάν, η Ουάσινγκτον εξυπηρετείται καλύτερα από ένα κυρίαρχο Πακιστάν απαλλαγμένο από τον κινεζικό εξαναγκασμό. Η αποτροπή του Πακιστάν από το να βλάψει τις προτεραιότητες [των ΗΠΑ] στον Ινδο-Ειρηνικό είναι επίσης ένας κρίσιμος στόχος. Επιπλέον, είναι σημαντικό για τις Ηνωμένες Πολιτείες να αποτρέψουν τις διεθνικές τρομοκρατικές απειλές από το Αφγανιστάν και το Πακιστάν και να διασφαλίσουν την ασφάλεια των πυρηνικών όπλων του Πακιστάν. Εάν η οικονομική κρίση και η κλιμάκωση της τρομοκρατίας αρχίσουν να αλληλοτροφοδοτούνται, τα συμφέροντα αυτά θα τεθούν υπό πίεση. Η Κίνα μπορεί να παρέμβει με βοήθεια της τελευταίας στιγμής, αλλά αυτό δεν θα μετριάσει ούτε το οικονομικό αίνιγμα ούτε το πρόβλημα της αυξανόμενης τρομοκρατικής βίας. Αντίθετα, ίσως να συσσωρεύσει περισσότερο χρέος και να συνοδεύεται από καταναγκαστικούς όρους, όπως κινεζικές απαιτήσεις για περισσότερες στρατιωτικές βάσεις και πρόσβαση στις υπηρεσίες πληροφοριών -ένα σαφώς αρνητικό αποτέλεσμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Δεδομένων αυτών των κινδύνων, η ρεαλιστική διέξοδος είναι η αντιμετώπιση των δύο κρίσεων με στόχο την αποτροπή της ταυτόχρονης εκδήλωσής τους. Για τον σκοπό αυτό, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να πιέσουν το Πακιστάν να αναλογιστεί την πραγματικότητα [4] της υποστήριξης των Ταλιμπάν προς την TTP και να μειώσει τους οικονομικούς δεσμούς με τους Ταλιμπάν και την διπλωματική υποστήριξη προς αυτούς, οι οποίοι έχουν απαγορεύσει με σκληρό τρόπο τις γυναίκες και τα κορίτσια από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ξεχωριστά, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αποκαλύψουν την συνεχιζόμενη επικίνδυνη υποστήριξη των Ταλιμπάν προς τους διεθνείς τρομοκράτες, συμπεριλαμβανομένης της TTP. Εκτός του ότι φιλοξενούσαν τον Ayman al-Zawahiri [5], τον εκλιπόντα αρχηγό της Αλ Κάιντα, οι Ταλιμπάν παραβιάζουν την συμφωνία της Ντόχα μεταξύ ΗΠΑ και Ταλιμπάν και αρκετές από τις δικές τους δεσμεύσεις να μην αφήσουν το έδαφός τους να χρησιμοποιηθεί από διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις.

Στο οικονομικό μέτωπο, η αμερικανική κυβέρνηση δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσφέρει στις πακιστανικές ελίτ τις παρακάμψεις που επιδιώκουν, όπως με την διαμεσολάβηση [των ΗΠΑ] στο ΔΝΤ για την αναστολή των μεταρρυθμίσεων. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να ωθήσουν το Πακιστάν προς μια διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους, παρόμοια με αυτήν που εφαρμόζουν η Σρι Λάνκα και η Ζάμπια. Το κοινό πρόγραμμα-πλαίσιο του G-20 για την ελάφρυνση του χρέους, που προορίζεται για χώρες φτωχότερες από το Πακιστάν, παρέχει ένα πρότυπο. Το Πακιστάν θα χρειαστεί ένα νέο πρόγραμμα του ΔΝΤ ακόμη και μετά την ολοκλήρωση του τρέχοντος -και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να πιέσουν το Πακιστάν να ξεκινήσει την διαδικασία αναδιάρθρωσης τώρα. Μεγάλο μέρος του χρέους του Πακιστάν οφείλεται σε πολυμερή ιδρύματα, την Κίνα, τις χώρες της Λέσχης του Παρισιού, και σε ιδιώτες πιστωτές που μπορούν να χαλαρώσουν τους όρους αποπληρωμής με αντάλλαγμα ένα σχέδιο πραγματικής μεταρρύθμισης που θα προβλέπει μακροπρόθεσμες περικοπές δαπανών, ενώ παράλληλα θα χαρτογραφεί τρόπους ενίσχυσης των φορολογικών εσόδων, των επενδύσεων, και της οικονομικής ανάπτυξης του Πακιστάν. Οι πακιστανικές ελίτ θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τον πόνο και το κόστος της φήμης που συνδέεται με την αναδιάρθρωση και ίσως την οργή των Κινέζων συμμάχων τους, οι οποίοι ίσως να αντιταχθούν σε αυτήν για να μην χάσουν χρήματα ή να μην δημιουργήσουν προηγούμενο. Αλλά αν το Πακιστάν μπορέσει να επαναδιαπραγματευτεί με επιτυχία τους όρους αποπληρωμής του χρέους με άλλους σημαντικούς πιστωτές, η Κίνα δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να προβεί και αυτή σε αναδιάρθρωση. Αυτό θα μειώσει τη μόχλευση της Κίνας επί του Πακιστάν και θα μειώσει τον κίνδυνο η Κίνα να πιέσει το Πακιστάν για στρατιωτική πρόσβαση. Από την άλλη πλευρά, αν το Πακιστάν παραμείνει σε δυσχερή κατάσταση χρέους και οι Ταλιμπάν συνεχίσουν να υποστηρίζουν την TTP, είναι αναπόφευκτο ότι το Πακιστάν θα σκοντάψει σε μια οικονομική κατάρρευση ενώ οι τρομοκράτες γίνονται όλο και πιο θρασείς.

Σύνδεσμοι:

Copyright © 2023 by the Council on Foreign Relations, Inc.
All rights reserved.

Στα αγγλικά:  
https://www.foreignaffairs.com/pakistan/pakistans-twin-crises

Asfandyar Mir,
ανώτερος εμπειρογνώμονας στο πρόγραμμα της Νότιας Ασίας στο Ινστιτούτο Ειρήνης των ΗΠΑ.

06/03/2023

https://www.foreignaffairs.gr/articles/74049/asfandyar-mir/oi-didymes-kriseis-toy-pakistan?page=show