Αν πρέπει να συλληφθεί και να δικαστεί ο Πούτιν, θα έπρεπε να δικαστούν επίσης οι πρόεδροι Κλίντον, Μπους, Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν και πολλοί άλλοι.

«Ο «εγκληματίας» Πούτιν
και όσοι θα έπρεπε να δικαστούν μαζί του»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η δίωξη και το ένταλμα σύλληψης που εξέδωσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο εις βάρος του προέδρου της Ρωσίας είναι, σε πρώτη ματιά, μια γελοία ενέργεια. Ο μόνος τρόπος για να εκτελεσθεί είναι να γίνει ο τρίτος παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος, να χάσει η Ρωσία, να επιβιώσουν το Διεθνές Δικαστήριο και ο ίδιος ο Πούτιν και, μετά από όλα αυτά, να τον συλλάβουν και να τον δικάσουν.

Το ίδιο γελοίοι είναι, ειρήσθω εν παρόδω, και διάφοροι δυτικοί πολιτικοί που χαρακτηρίζουν εγκληματία και δολοφόνο τον Ρώσο πρόεδρο, στέλνοντας τα διαπιστευτήριά τους στις κατά τόπους αμερικανικές πρεσβείες.

Θυμίζουμε στο σημείο αυτό ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν έχει ασκήσει καμία δίωξη εναντίον των πρωτεργατών των πασίγνωστων, αποδεδειγμένων πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας, και τεράστιων εγκλημάτων πολέμου που διέπραξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και τα υπόλοιπα μέλη του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη κλπ. (Σε ό,τι μας αφορά πολύ άμεσα δεν έχει ασχοληθεί ούτε και με τη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις).

Αν πρέπει να συλληφθεί και να δικαστεί ο Πούτιν, θα έπρεπε να δικαστούν επίσης οι Αμερικανοί πρόεδροι Κλίντον, Μπους, Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν, ο Τόνι Μπλερ, ο Τζορτζ Κάμερον, ο Νικολά Σαρκοζί, οι αρχηγοί των υπολοίπων μελών του ΝΑΤΟ που τους συνέδραμαν, όλοι οι πρωθυπουργοί του Ισραήλ και πολλοί άλλοι ακόμα.

Η επιλεκτικότητα αυτή αποδεικνύει ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν είναι όργανο επιβολής της Διεθνούς Δικαιοσύνης, αλλά εργαλείο επιβολής των δυτικών συμφερόντων κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου.

Προβοκάτσια

Σε μια δεύτερη όμως ανάγνωση, η ιστορία αυτή είναι μια πολύ μεγάλη προβοκάτσια του «Κόμματος του Πολέμου» στους κόλπους της Δύσης, ακόμα πιο σοβαρή από αυτές που προηγήθηκαν (ανατίναξη των αγωγών Nord Stream, επίθεση στον μεγαλύτερο πυρηνικό σταθμό της Ευρώπης στη Ζαπαρόζιε, δολοφονία της Ντάρια Ντούγκινα στη Μόσχα, αποστολή πριν καν αρχίσει η σύγκρουση βρετανικού πολεμικού από τον Τζόνσον στα χωρικά ύδατα της Κριμαίας).

Και όπως και οι περισσότερες προβοκάτσιες έχουν και εδώ βάλει πιθανότατα το χέρι τους οι Βρετανοί, δια του προέδρου του Δικαστηρίου και με την ευρύτερη επιρροή τους σε αυτό. Το Λονδίνο και οι βρωμερές υπηρεσίες του δεν μπορεί βέβαια να αναστήσουν την Αυτοκρατορία που αιματοκύλησε, επί δύο αιώνες, όλη την ανθρωπότητα (περιλαμβανομένης της Ελλάδας και της Κύπρου). Του απέμεινε, ως θλιβερή και μίζερη φιλοδοξία, να παίζει (με αρκετή επιτυχία, ομολογουμένως) τον ρόλο διεθνούς προβοκάτορα.

Η Ευρώπη στο στόχαστρο

Πρώτος στόχος είναι πάλι η Ευρώπη. Αν η ανατίναξη των Nord Stream επεδίωκε να μην έχει τη δυνατότητα το Βερολίνο να ξανανοίξει, αν το αποφάσιζε, τη στρόφιγγα του αερίου, η υπόθεση του εντάλματος σύλληψης αποβλέπει στο να εξουδετερώσει προκαταβολικά οποιαδήποτε δυνατότητα του Βερολίνου ή του Παρισιού, να κινηθούν, πιεζόμενα από το αδιέξοδο της δυτικής πολιτικής στην Ουκρανία, προς την κατεύθυνση αναζήτησης ειρηνικής διεξόδου.

Πώς θα τηλεφωνήσουν ή θα συναντηθούν αύριο ο Σολτς ή ο Μακρόν με τον «εγκληματία» Πούτιν; Αυτό ισχύει ακόμα και για τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο, αν τυχόν αποφάσιζε αύριο να εξετάσει τα επιχειρήματα πιο φρόνιμων φωνών μέσα στο αμερικανικό κράτος. Με έναν εγκληματία, με έναν δολοφόνο ή με ένα «Χίτλερ» δεν κουβεντιάζεις. Μόνο πολεμάς.

Πόλεμος μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό!

Από την αρχή της σύγκρουσης, η Ουάσιγκτον κάνει ό,τι μπορεί ώστε αυτή να μη σταματήσει. Τον Μάρτιο οι Αμερικανοί έστειλαν ειδικό απεσταλμένο και ο ίδιος ο Μπόρις Τζόνσον ταξίδεψε στο Κίεβο, για να τορπιλίσουν, όπως και κατάφεραν να το κάνουν στο τέλος, τις ειρηνευτικές συνομιλίες που είχαν αρχίσει με τουρκική πρωτοβουλία μεταξύ Μόσχας και Κιέβου.

Τώρα η απόφαση για την έκδοση εντάλματος σύλληψης ήρθε παραμονή της επίσκεψης του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ στη Μόσχα, με ένα από τα θέματα συζήτησης των ηγετών Κίνας και Ρωσίας το σχέδιο του Πεκίνου για μια ειρηνική λύση.

To επιβεβαίωσε άλλωστε ο ίδιος ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Τζον Κίρμπι στις παραμονές της επίσκεψης Σι στη Μόσχα: «Δεν υποστηρίζουμε εκκλήσεις για εκεχειρία τώρα. Και βεβαίως δεν υποστηρίζουμε εκκλήσεις για εκεχειρία που θα μπορούσαν να γίνουν από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας σε μια συνάντηση στη Μόσχα που απλά θα ωφελήσει (η εκεχειρία) τη Ρωσία». (Προσέξτε το ύφος. Αναφέρεται σε «μια συνάντηση στη Μόσχα» και δεν περιέχει ούτε καν τα ονόματα Πούτιν και Σι. Τέτοια είναι η λύσσα της Ουάσιγκτον).

Σημειωτέον ότι ο ίδιος ο Ζελένσκι δήλωσε ότι εξετάζει καταρχήν τις κινεζικές προτάσεις. Για όλους τους παραπάνω λόγους υποστηρίξαμε ότι η έκδοση του εντάλματος σύλληψης δεν είναι παρά μια προσπάθεια του «Κόμματος του Πολέμου» εντός του δυτικού κατεστημένου να τορπιλίσει προκαταβολικά κάθε προσπάθεια εξεύρεσης ειρηνευτικής λύσης, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνέχιση, αλλά και την κλιμάκωση και του πολέμου στην Ουκρανία και του νέου παγκόσμιου Ψυχρού Πολέμου.

Έστω και αν αυτή η πολιτική αποτελειώνει την ίδια την Ουκρανία, καθιστά πιθανό το πυρηνικό και βέβαιο το κλιματικό και ευρύτερο οικολογικό ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας.

21/3/2023

Πηγή: kosmodromio.gr


             ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ            

1.

Το «ένταλμα σύλληψης» κατά του Ρώσου προέδρου και  η   πολιτική   εργαλειοποίηση  του  Διεθνούς Ποινικού  Δικαστηρίου  (ΔΠΔ).

Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο οι αρχηγοί κρατών και τα μέλη κυβερνήσεων καλύπτονται από ασυλία και απολαμβάνουν διεθνούς προστασίας. Ο εν ενεργεία αρχηγός οποιουδήποτε κράτους εκπροσωπεί  τα έσω την ίδια την υπόστασή του , οπότε κάθε προσβολή στο πρόσωπό του ισοδυναμεί με προσβολή προς το ίδιο το κράτος . Η δολοφονία, η σύλληψη ή η με οποιοδήποτε άλλο -εξωγενή- τρόπο «θέση εκτός λειτουργίας» του αρχηγού του κράτους ισοδυναμεί με κατάλυσή του, άρα με αποτελέσματα ανάλογα ολοκληρωτικής ήττας σε πόλεμο [ οι «ενδογενείς» περιπτώσεις κατάλυσης του κράτους ,πραξικοπήματα, επαναστάσεις κλπ δεν εξετάζονται στο πλαίσιο αυτού του άρθρου]. Δεν είναι λίγες οι φορές στην ιστορία που προσβολές εναντίον του ανώτατου άρχοντα οδήγησαν σε πόλεμο.

Αν η έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του αρχηγού του ρωσικού κράτους  είχε γίνει από άλλο κράτος θα ήταν ισοδύναμη με κήρυξη πολέμου. Ομως  η « κήρυξη πολέμου» κατά της Ρωσίας από ένα ήσσονος σημασίας διεθνές όργανο δεν είναι χωρίς συνέπειες, οι οποίες μπορούν αναλόγως της πορείας των πραγμάτων να γίνουν μεγάλες ή και κρίσιμες. Πρακτικά δίνει το δικαίωμα σε κάθε υπάλληλο χώρας – μέρους του ΔΠΔ (δηλαδή χώρας που έχει υπογράψει και κυρώσει  το καταστατικό του), η χώρας που απλά δηλώνει ότι αποδέχεται τη δικαιοδοσία του σε συγκεκριμένο ζήτημα,  να συλλάβει τον αρχηγό του ρωσικού κράτους,  εφ’ όσον βρεθεί στο έδαφός της. Αν διέλθει από τον εναέριο χώρο της δίνει «δικαίωμα» αναγκαστικής προσγείωσης του αεροπλάνου του. Να σημειώσουμε ότι  ο εναέριος χώρος των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων  είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο της μητροπολιτικής τους έκτασης ,  αφού συμπεριλαμβάνει και τον εναέριο χώρο των αποικιών που διατηρούν ακόμη, δηλαδή διάφορων νησίδων, περασμάτων, εδαφικών λωρίδων κλπ. που δεν είναι λίγες  και έχουν χωρικά ύδατα, άρα και εναέριο χώρο, 200 ναυτικά μίλια. Αν σε αυτόν προσθέσουμε τον εναέριο χώρο των άτυπων  προτεκτοράτων και  δορυφόρων των ΗΠΑ τότε καταλαβαίνουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη μπορεί να μετατραπεί σε άβατο  για το Ρώσο πρόεδρο και τους συνεργάτες του . Η αβλαβής διέλευση  είναι όμως η ελάχιστη εγγύηση που όλα τα κράτη του κόσμου είναι  υποχρεωμένα από το διεθνές δίκαιο να  διασφαλίζουν σε κρατικούς παράγοντες και διπλωμάτες οποιασδήποτε χώρας .

Τα χειρότερα δεν μπορούν να αποκλειστούν: Με την ερμηνεία που έδωσαν στο παρελθόν οι δυτικοί  σε ανάλογα διωκτικά έγγραφα και λίστες του ίδιου ή ανάλογων διεθνών οργάνων δεν θα πρέπει να αποκλείεται και η περίπτωση απαγωγής ή δολοφονίας (περιπτώσεις Μιλόσεβιτς ,Μλάντιτς , Σολειμανί κλπ)  .

Για να γίνει κατανοητή η διωκτική αλλά και η πολιτική λειτουργία τέτοιων «ενταλμάτων» στο διεθνές σύστημα είναι αναγκαίο να πούμε μερικά βασικά για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΠ-ICC) και πρώτα απ’ όλα ότι  είναι διαφορετικό από το “Διεθνές Δικαστήριο” («ΔΔ» ή  «International Court of Justice – ICJ» ) που ιδρύθηκε από τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ το 1945. Το μόνο κοινό που έχουν είναι ότι εδρεύουν και τα δύο στη Χάγη. To ΔΔ-ICJ εξετάζει αποκλειστικά διακρατικές διαφορές και δέχεται προσφυγές αποκλειστικά από κράτη, ενώ μέλη του είναι όλα τα κράτη που έχουν υπογράψει τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ, πρακτικά όλες οι χώρες του κόσμου.  Το ΔΠΔ-ICC  που εξέδωσε το ένταλμα  ιδρύθηκε με διεθνή συμφωνία ορισμένων μόνο κρατών ( τη σύμβαση  της Ρώμης του 1998 που ενέκρινε το καταστατικό του )  και άρχισε να λειτουργεί  την 1.7.2002.  Μέλη του είναι αποκλειστικά όσες χώρες υπέγραψαν και επικύρωσαν το καταστατικό του . Δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές οι ΗΠΑ, η Ουκρανία, η Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Τουρκία, Ισραήλ, Πακιστάν, Ινδονησία και πολλές ακόμη που εκπροσωπούν την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης. Συνολικά σήμερα έχει 123 μέλη κυρίως χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Λατινικής Αμερικής και κάποιες από την Αφρική. Σύμφωνα με το καταστατικό του έχει αντικείμενο την ποινική δίωξη της ατομικής ποινικής ευθύνης για τρείς κατηγορίες εγκλημάτων: α) Της γενοκτονίας β) των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας γ) των εγκλημάτων πολέμου. Υπάρχει πρόνοια να αναλάβει προοπτικά και το έγκλημα της «επίθεσης» όταν υπάρξει συμφωνία για  τον ορισμό  του. Η αρμοδιότητά του ορίστηκε υποχρεωτικά επικουρική δηλαδή θεμελιώνεται  μόνο όταν αδιαφορεί για τη δίωξη το κράτος του οποίου ο δράστης είναι υπήκοος . Εχει δικαιοδοσία αποκλειστικά για πρόσωπα – υπηκόους κρατών-μελών, ή για πράξεις που τελέστηκαν στο έδαφος κράτους – μέλους, ανεξαρτήτως υπηκοότητας του δράστη. Η Ρωσία και η Ουκρανία όπως προείπαμε, δεν είναι συμβαλλόμενα μέρη, οπότε  η έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του προέδρου της Ρωσίας είναι κατ’ αρχήν εκτός της δικαιοδοσίας του ΔΠΔ. Το ένταλμα εκδόθηκε με επίκληση ότι η Ουκρανία με επιστολή της προς το ΔΠΔ αποδέχθηκε την αρμοδιότητά του αποκλειστικά για πράξεις που συνέβησαν στο έδαφός της από το Νοέμβριο του 2013 και μετά, δηλαδή από την έναρξη των συγκρούσεων που στηρίχθηκαν από τις ΗΠΑ και την ΕΕ και οδήγησαν το Φλεβάρη του 2014 στην ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης, τη διάλυση του κοινοβουλίου, την απαγόρευση  της αντιπολίτευσης και την έναρξη του πογκρόμ εναντίον των ρωσικών πληθυσμών.

Τέσσερις μόλις ημέρες (!) μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας , ο βρετανός δικηγόρος Καρίμ Χαν που το 2021 ορίστηκε εισαγγελέας του ΔΠΔ, ανακοίνωσε ότι ξεκινάει έρευνα για εγκλήματα πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας. Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα , στις 28.2.23  επισκέφθηκε την Ουκρανία και συναντήθηκε με τον Ζελένσκι σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα . Για την περίσταση μάλιστα είχε ντυθεί με το γνωστό κάζουαλ ντύσιμο που λανσάρουν οι δυτικοί όταν επισκέπτονται το Κίεβο για να βγάλουν ένα «πολεμικό» επικοινωνιακό εφέ [ https://www.president.gov.ua/en/news/prezident-ukrayini-zustrivsya-z-prokurorom-mizhnarodnogo-kri-81349]. Την υποχρέωση των δικαστικών λειτουργών να απέχουν από προσωπικές  σχέσεις και επαφές με ερευνώμενα πρόσωπα και να κρατούν ίσες αποστάσεις από τους διαδίκους, ο κ. Εισαγγελέας προφανώς δεν τις έχει ακούσει .

Η Εισαγγελία του ΔΠΔ για μια 10ετία τώρα αρνείται προκλητικά με τα πιο απίθανα προσχήματα  να ανοίξει έρευνα για τα εγκλήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, η οποία είναι μέρος του ΔΠΔ , παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις διάφορων κοινωνικών και νομικών οργανώσεων και την  υποβολή φακέλων τεκμηρίωσης για πληθώρα Ισραηλινών εγκλημάτων . Μεταξύ πολλών αρνήσεων  είχε δηλώσει ότι η δολοφονία οκτώ αόπλων Τούρκων πολιτών πάνω στο σκάφος Mavi-Marmara από τον ισραηλινό στρατό, δεν είναι «αρκετά σοβαρή υπόθεση» για να ξεκινήσει έστω απλή έρευνα!! Τώρα θεωρεί  την υιοθεσία ορφανών παιδιών ρωσικής καταγωγής από τις ρωσικές περιοχές του Ντονμπάς, υπόθεση όχι απλά άξια να ερευνηθεί, αλλά και για  να εκδώσει εντάλματα σύλληψης  κατά αρχηγού κράτους.

To Αφγανιστάν είναι συμβαλλόμενο μέρος του  ΔΠΔ,  οπότε αυτό  έχει δικαιοδοσία έρευνας εγκλημάτων που έγιναν στο έδαφός του. Όταν η προηγούμενη εισαγγελέας, Φατού Μπενσούντα, είχε ζητήσει από το δικαστήριο  να ερευνήσει τα εγκλήματα (και) των αμερικανών στο Αφγανιστάν,  οι ΗΠΑ επέβαλαν κυρώσεις εναντίον της και απείλησαν ότι θα τη συλλάβουν. Στη συνέχεια φρόντισαν ο διάδοχός της να είναι Βρετανός, ο δικηγόρος Καρίμ Χαν,  οπότε το αίτημα για έναρξη  έρευνας ανακλήθηκε και οι αμερικανικές κυρώσεις άρθηκαν…    

Οι ΗΠΑ δεν είναι μέρος του ΔΠΔ, αντίθετα από την ίδρυσή του εμμονικά αρνούνταν οποιαδήποτε δικαιοδοσία του επί πολιτών τους. Εχουν υπογράψει με περισσότερες από 100 χώρες διμερείς συμφωνίες με τις οποίες το αμερικανικό στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό εξαιρείται από τη δικαιοδοσία του.  Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήταν αντίθετες με τη σύστασή του. Την υποστήριξαν μέσω των μεγάλων δυτικών χωρών – συμμάχων τους, προκειμένου να λειτουργήσει σαν ένα όργανο προώθησης των συμφερόντων της «συλλογικής Δύσης».

Ολες οι περιπτώσεις που μέχρι τώρα το ΔΠΔ ανέλαβε  ή αρνήθηκε να αναλάβει δράση, ήταν σε αρμονία με τα αντίστοιχα αμερικανικά συμφέροντα . Με τα εντάλματα κατά του Ρώσου προέδρου και της Ρωσίδας υπεύθυνης για τα δικαιώματα των παιδιών είναι η πρώτη φορά που το ΔΠΔ διώκει λευκούς . Μέχρι τώρα παρήγαγε περίπου 30 υποθέσεις, όλες εναντίον αφρικανών  στρατιωτικών ή πολιτικών ηγετών, με πιο κραυγαλέες την έκδοση δύο ενταλμάτων σύλληψης , το 2009 και το 2010 εναντίον του τότε προέδρου του Σουδάν Ομάρ Αλ Μπασίρ προκειμένου να αναγκασθεί να συναινέσει στη διάσπαση της χώρας του, της μεγαλύτερης μέχρι τότε  αφρικανικής χώρας. Εκτός από τον πρόεδρο, εξέδωσε εντάλματα σύλληψης και για τους δύο διαδοχικούς κυβερνητικούς αρμόδιους  για τα θέματα του Νοτίου Σουδάν , του υπουργού εσωτερικών, το 2007, και του υπουργού άμυνας το 2012. Ο Αλ Μπασίρ μέχρι τώρα  ήταν ο μόνος αρχηγός κράτους εναντίον του οποίου  το ΔΠΔ είχε εκδώσει  εντάλματα  σύλληψης, τα οποία βέβαια συνάντησαν  τεράστια κατακραυγή από όλες τις αφρικανικές χώρες και έμειναν ανεκτέλεστα μέχρι σήμερα. Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι, προκειμένου να καταφέρουν να διασπάσουν τη χώρα, εκτός από τη δουλειά του ΔΠΔ, χρειάστηκαν πολλά περισσότερα, μεταξύ των οποίων και να σκοτωθεί σε αεροπορικό «δυστύχημα»  ο τότε νεοεκλεγμένος ηγέτης του Νοτίου Σουδάν ο οποίος ήταν αντίθετος στη διάσπαση της χώρας και  επιζητούσε μόνο αυτονομία στο πλαίσιο του ενιαίου Σουδάν….

Άλλη ακραία περίπτωση πολιτικής εργαλειοποίησης  του ΔΠΔ ήταν η έκδοση εντάλματος σύλληψης εναντίον του προέδρου της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, του γιού του και ενός ακόμη Λίβυου κρατικού αξιωματούχου  στις 27.6.2011 , τρείς μήνες μετά την έναρξη των Νατοϊκών βομβαρδισμών που ισοπέδωναν  τη χώρα. Στον ιστότοπο του Δικαστηρίου δεν αναφέρεται ούτε λέξη σχετικά με το πραγματικό των κατηγοριών εναντίον τους. Η έκδοση των ενταλμάτων απλά ήταν η συμβολή του στη νομιμοποίηση  της εν εξελίξει τότε επιχείρησης ανατροπής της κυβέρνησης  η οποία λίγους μήνες αργότερα κατέληξε στη δολοφονία του Λίβυου ηγέτη και την ολοκληρωτική  καταστροφή της χώρας. Μετά την διάλυση της χώρας, η υπόθεση τέθηκε στο αρχείο από το ίδιο το ΔΠΔ. Τίποτα, ούτε καν μια δίκη – θέατρο  δεν έπρεπε να θυμίζει την Κανταφική  Λιβύη, την  χώρα που όσο παρέμεινε ανεξάρτητη έφτασε να έχει  το υψηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης στην Αφρική.   

Οι ΗΠΑ μπορεί να μην είναι μέρος του ΔΠΔ, όμως το Μάρτιο του 2022 το Κογκρέσο έλαβε την υπ’ αριθ. S.Res. 546 ομόφωνη απόφαση που « ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να ζητήσουν από το ΔΠΔ ή άλλα κατάλληλα διεθνή δικαστήρια  να αναλάβουν κάθε κατάλληλο μέτρο για να ερευνήσουν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις»  https://truthout.org/articles/after-undermining-international-criminal-court-us-wants-it-to-charge-russians/ . Μετά την «ενθάρρυνση» του αμερικανικού Κογκρέσου    μερικές δεκάδες δορυφορικές χώρες , δηλαδή τα μέλη της ΕΕ οι αγγλοσαγωνικές , η Χιλή και μερικές ακόμη, υπέβαλαν αιτήματα στο ΔΠΔ να ερευνήσει τα «εγκλήματα» της Ρωσίας στην Ρωσονατοϊκή σύγκρουση που μαίνεται στην Ουκρανία . Σε αντίθεση με ότι έκανε στην περίπτωση της Παλαιστίνης και του Αφγανιστάν, έσπευσε να ευθυγραμμιστεί …

Από τα παραπάνω νομίζουμε είναι καθαρό ότι η έκδοση ενταλμάτων σύλληψης κατά του Ρώσου προέδρου και της Ρωσίδας υπεύθυνης για τα δικαιώματα των παιδιών είναι 1. κατάφωρα αντίθετη στο διεθνές δίκαιο που επιβάλλει την ασφάλεια και το ακαταδίωκτο των αρχηγών κρατών  2. Αντίθετη στις θεμελιώδεις αρχές που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία οποιουδήποτε δικαιοδοτικού οργάνου 3. Πολιτικά απαράδεκτη αφού εντάσσεται στην παράδοση της απονομιμοποίησης και δυσφήμισης  των χωρών – αντιπάλων του δυτικού συστήματος. Θέτει όμως και ένα ευρύτερο ζήτημα, αν μπορεί να υπάρχει διεθνής ποινική δικαιοσύνη, χωρίς τη δημοκρατική νομιμοποίηση και τις εγγυήσεις υπερ του κατηγορουμένου που προβλέπουν οι εσωτερικές έννομες τάξεις  που συνήθως έχουν και συνταγματική κατοχύρωση. Ποινική καταστολή εκτός του πλαισίου συγκεκριμένης δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας δύσκολα μπορεί να νοηθεί .Το συγκεκριμένο διεθνές ποινικό δικαστήριο προοριζόταν να αντικαταστήσει τα ad hoc δικαστήρια που ίδρυε η Δύση μετά από κάθε νίκη της,  τη 10ετία του ’90, προκειμένου να νομιμοποιούνται οι νεοαποικιοκρατικές πολιτικές με την επίκληση  «εγκλημάτων» που έκανε η εκάστοτε ηττημένη ηγεσία της χώρας – θύματος . Η δημιουργία ενός πάγιου δικαστικού οργάνου αποσκοπούσε στο να δώσει κάποιο κύρος στην επιβολή του δικαίου του νικητή. Η δράση του συγκεκριμένου δικαστικού μορφώματος κάθε άλλο παρά έπεισε για την αναγκαιότητά του και προφανώς δεν πρέπει να έχει θέση στο διεθνές σύστημα του αναδυόμενου πολυπολικού κόσμου. Η ποινική καταστολή πρέπει να παραμείνει εσωτερικό ζήτημα δημοκρατικά οργανωμένων κοινωνιών.

https://www.icc-cpi.int/news/statement-prosecutor-karim-khan-kc-issuance-arrest-warrants-against-president-vladimir-putin ( ανακοίνωση Καριμ Χαν) βρετανός δικηγόρος (γεν Εδιμβούργο)

  ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΧΙΩΤΗΣ

www.militaire.gr/ 23-3-2023

2.

Όταν οι ΗΠΑ παραβίαζαν το διεθνές δίκαιο

 
Σήμερα Δευτέρα συμπληρώνονται ακριβώς είκοσι χρόνια από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Οι συνέπειες είναι ορατές μέχρι σήμερα.

Η βία δεν σταματά, ακόμη και σήμερα. Μόνο τον Φεβρουάριο του 2023 σκοτώθηκαν στο Ιράκ τουλάχιστον 52 άμαχοι από πυρά ενόπλων, βομβιστικές επιθέσεις και τρομοκρατικές ενέργειες. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τα ξημερώματα της 20ής Μαρτίου 2003, όταν επιτέθηκε στη Βαγδάτη η «συμμαχία των προθύμων», στην οποία συμμετείχαν οι ΗΠΑ, η Μ.Βρετανία, η Αυστραλία και η Πολωνία. Σαράντα πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από αμερικανικά πλοία με στόχο κυβερνητικά κτίρια της ιρακινής πρωτεύουσας.

Σε λίγες εβδομάδες το αυταρχικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν κατέρρευσε και την Πρωτομαγιά του 2003 ο τότε Αμερικανός πρόεδρος Τζωρτζ Μπους εμφανίστηκε στο αεροπλανοφόρο «Άμπρααμ Λίνκολν» για να κηρύξει θριαμβολογώντας το τέλος των εχθροπραξιών. Μέσα σε ενάμιση μήνα οι Αμερικανοί είχαν εκτοξεύσει 29.166 πυραύλους και βόμβες, διαλύοντας μεγάλο μέρος των βιομηχανικών υποδομών στο Ιράκ. Τουλάχιστον 7.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, σύμφωνα με εκτιμήσεις της κατά τεκμήριο αξιόπιστης βρετανικής ΜΚΟ Iraq Body Count.

Κερδίζεις τον πόλεμο, χάνεις την ειρήνη

Ο αριθμός των θυμάτων έμελλε να αυξηθεί περαιτέρω. Σήμερα εκτιμάται από 200.000 έως και ένα εκατομμύριο. Η ιατρική επιθεώρηση Lancet κάνει λόγο για 650.000 «επιπλέον απώλειες». Οι Αμερικανοί αποχώρησαν το 2011, αλλά αργότερα επέστρεψαν για να στηρίξουν τις ιρακινές ένοπλες δυνάμεις στον αγώνα τους κατά του «Ισλαμικού Κράτους». Ακόμη και μερικοί Γερμανοί στρατιώτες παραμένουν μέχρι σήμερα στο Ιράκ. Ο αριθμός τους ανέρχεται στους 120, όπως ανέφερε το υπουργείο Άμυνας, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της DW.

Πώς αποτιμούμε σήμερα τον πόλεμο; Ο Νταν Σμιθ, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ερευνών για την Ειρήνη (SIPRI) με έδρα τη Στοκχόλμη, δηλώνει στην DW ότι «ήταν μία από τις τελευταίες εκδηλώσεις της υπεροπτικής δυτικής αντίληψης ότι μπορείς να αναμορφώσεις μία ολόκληρη κοινωνία, ανάλογα με τις δικές σου προτιμήσεις…»

Πολύ μετά την εισβολή στο Ιράκ ο Χαβιέ Σολάνα, άλλοτε γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ και Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ για την Εξωτερική Πολιτική, θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι «αν σκοπός της επιχείρησης ήταν να απαλλάξει το Ιράκ από την τρομοκρατία, να ανοικοδομήσει τη χώρα και να εδραιώσει την ασφάλεια, τότε η επιχείρηση αυτή έχει αποτύχει πλήρως».

Παραβίαση του διεθνούς δικαίου

Πάνω από όλα όμως η εισβολή στο Ιράκ αποτελούσε μία «επιβολή βίας κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών», όπως επισημαίνει στην DW ο Κάι Άμπος, καθηγητής ποινικού και διεθνούς δικαίου στο πανεπιστήμιο του Τύμπινγκεν. «Ήταν ένας πόλεμος που δεν εδράζεται σε ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Η Γαλλία είχε προβάλει αντίσταση. Μετά από αυτό, μόνη δυνατότητα να δικαιολογηθεί η επιβολή βίας ήταν η επιίκληση του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη περί αυτοάμυνας. Αλλά ούτε και αυτό συνέτρεχε σε αυτή την περίπτωση».

Ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν είχε κάνει λόγο για έναν πόλεμο που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Η Γερμανία είχε αρνηθεί να συμμετάσχει με στρατιωτικές δυνάμεις στην πολεμική επιχείρηση. Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή Κάι Άμπος, «όταν η Γερμανία συμμετέχει διαθέτοντας τις στρατιωτικές βάσεις της, γίνεται συνεργός σε μία ενέργεια που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο».

Σε σχόλιό του για την εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ), που έμελλε να αποδειχθεί προφητικό, ο κορυφαίος Γερμανός διανοούμενος Γιούργκεν Χάμπερμας προειδοποιούσε ότι «η κανονιστική δύναμη και η αυθεντία της Αμερικής έχει καταρρεύσει» και ότι με την αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο εισβολή τους, οι ΗΠΑ θα αποτελούσαν «ένα επικίνδυνο παράδειγμα για μελλοντικές υπερδυνάμεις…»

Βασανιστήρια και εγκλήματα πολέμου

Νέα πλήγματα υπέστη το κύρος των ΗΠΑ μετά τις αποκαλύψεις για εγκλήματα πολέμου, αλλά και για βασανισμούς κρατουμένων, για παράδειγμα στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ. Το 2004 δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες που αποδείκνυαν τους βασανισμούς κρατουμένων από Αμερικανούς στρατιώτες. Ακολούθησαν αποκαλύψεις για σφαγές αμάχων, όπως η δολοφονία 24 άοπλων πολιτών από πεζοναύτες το 2005 στην πόλη Χαντίτα, αλλά και η δολοφονία 17 ανθρώπων στην πλατεία Νισούρ της Βαγδάτης από μισθοφόρους της ομάδας «Μπλακγουότερ».

Συγκλονιστικό ήταν και το βίντεο «collateral murder» που διέρρευσε μέσω WikiLeaks το 2007 και έδειχνε αμερικανικά στρατιωτικά ελικόπτερα να επιτίθενται σε αμάχους, σκοτώνοντας δώδεκα ανθρώπους, μεταξύ αυτών δημοσιογράφους του πρακτορείου Reuters. Στην ίδια επίθεση τραυματίστηκαν σοβαρά και δύο μικρά παιδιά.

Πόλεμος …χωρίς αιτία;

Δύο βασικούς λόγους είχαν αναφέρει οι ΗΠΑ για να δικαιολογήσουν την εισβολή στο Ιράκ: Πρώτον, τον κίνδυνο των πυρηνικών όπλων που λέγεται ότι διέθετε το Ιράκ και, δεύτερον, τις υποτιθέμενες σχέσεις του Σαντάμ Χουσείν με την Αλ Κάιντα. Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Όπως εξηγεί στην DW ο Στίβεν Γουόλτ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, «είχαν ήδη πάρει την απόφαση γι’ αυτό που ήθελαν να κάνουν και απλώς έψαχναν τους ενδεδειγμένους λόγους. Οι αποφάσεις δεν βασίζονταν σε πληροφορίες, γιατί οι πληροφορίες είχαν παραποιηθεί…»

Αποκορύφωμα της καμπάνιας για τα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ ήταν μία προσεκτικά ενορχηστρωμένη ομιλία τον Φεβρουάριο του 2003 στον ΟΗΕ από τον τότε Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ. Ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας προσκόμισε τις υποτιθέμενες «αποδείξεις» ότι το Ιράκ κατείχε ήδη βιολογικά όπλα μαζικής εξόντωσης, ενώ ήταν θέμα χρόνου να αποκτήσει και πυρηνικά όπλα. Δύο χρόνια αργότερα ο Πάουελ θα χαρακτήριζε την ημέρα εκείνη «ντροπή» για τον εαυτό του και θα παραδεχόταν ότι παρουσίασε «λανθασμένες πληροφορίες στην παγκόσμια κοινή γνώμη, εξ ονόματος των ΗΠΑ».

Το ανεπιθύμητο καθεστώς του Ιράκ

Η επιθυμία των ΗΠΑ να απαλλαγούν από τον Σαντάμ Χουσείν είχε αποκρυσταλλωθεί πολλά χρόνια προηγουμένως. Έγινε μάλιστα επίσημος στόχος της αμερικανικής πολιτικής με τη νομοθεσία Iraq Liberation Act, που ψήφισε ο Μπιλ Κλίντον το 1998. Ακολούθησε ο Τζωρτζ Μπους (ο νεότερος), τον οποίο οι «ιέρακες» της Ουάσιγκτον πίεζαν να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσείν, πριν ακόμη οι τρομοκράτες της Αλ Κάιντα επιτεθούν στους Δίδυμους Πύργους τον Σεπτέμβριο του 2001.

«Το ότι ο Σαντάμ Χουσείν επιβίωσε στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991 αποτελούσε μία πρόκληση για τις ΗΠΑ», λέει ο Αμερικανός καθηγητής Ιστορίας Στέφεν Βέρτχαϊμ στην DW. «Οι ΗΠΑ πίστευαν ότι ο πόλεμος του 1991 θα σήμαινε το τέλος του. Αλλά εκείνος παρέμεινε και αποτελούσε εμπόδιο στα αμερικανικά σχέδια για ηγεμονία στην περιοχή». Έως ότου ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», που άρχισε μετά την 11η Σεπτεμβρίου, άνοιξε τον δρόμο για την ανατροπή του.

Είχαν περάσει δέκα χρόνια από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και οι ΗΠΑ βρίσκονταν στο απόγειο της δύναμής τους. Δεν ήθελαν να δεσμεύονται από περιορισμούς, όπως ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο καθηγητής Στίβεν Γουολτ: «Οι Αμερικανοί μιλούν προθύμως για τους κανόνες που διέπουν τη διεθνή τάξη πραγμάτων. Αλλά ευχαρίστως παραβιάζουμε αυτούς τους κανόνες, όταν μας είναι δύσκολο να τους εφαρμόσουμε…»

Από την πλευρά του ο Γερμανός καθηγητής Κάι Άμπος εκτιμά ότι αυτή ακριβώς η στάση επηρεάζει μέχρι σήμερα τη Βραζιλία, την Ινδία, τη Νότια Αφρική και άλλες χώρες, όταν διστάζουν να καταδικάσουν τον επιθετικό πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία ή να επιβάλουν κυρώσεις στη Μόσχα. «Ιδιαίτερα στο νότιο ημισφαίριο αυτή η υποκριτική στάση καταγράφεται σχολαστικά. Και τώρα τη βρίσκουμε μπροστά μας…», επισημαίνει.

Ματίας φον Χάιν

 Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδημητρίου

DW

www.anixneuseis.gr

20/03/2023