Το μεταναστευτικό έχει και γεωπολιτική πτυχή…

Ναυάγιο στην Πύλο και Μεταναστευτικό “νομιμοποιούν”… στην πράξη και τη συμπεριφορά Τουρκίας-Ερντο.

Η τραγωδία με τους παράνομους μετανάστες στα ανοιχτά της Πύλου, σε διεθνή χωρικά ύδατα, αφενός έδωσε την αφορμή για να ανοίξει εκ νέου η γνωστή συζήτηση για το μεταναστευτικό, αφετέρου όμως, απέδειξε για άλλη μια φορά τη συλλογική ανωριμότητα, αν όχι την ανοησία, που επικρατεί σε μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Κι επειδή “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”, το θεμελιακό πρόβλημα είναι η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να συμφωνήσει ακόμα και στα βασικά. Κυρίως όμως η αδυναμία κατανόησης του ότι πρόκειται για μέρος ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παιγνίου, το οποίο μεταξύ άλλων απειλεί σοβαρά και την ελληνική εθνική ασφάλεια.

Γράφει ο Ζαχαρίας Β. Μίχας
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)

Θα περίμενε κανείς να επιδεικνύεται μια πιο ρεαλιστική θεώρηση του προβλήματος, χωρίς διεκδίκηση του μονοπωλίου στον ανθρωπισμό. Οι δε αναφορές στο γεωπολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου εξελίσσεται αυτό το φαινόμενο είναι αποσπασματικές και με τη μορφή ιδεολογημάτων. Ως αποτέλεσμα, απουσιάζει ένα ρεαλιστικό συμπέρασμα που θα αποτελέσει οδηγό στη χάραξη εθνικής πολιτικής. Η θεωρητικολογία βασιλεύει σε βάρος της ρεαλιστικής θεώρησης μιας πραγματικότητας που απαιτεί τη λήψης άμεσων μέτρων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι αιτίες του φαινομένου είναι πολύπλοκες. Η αναφορά στο αποικιοκρατικό παρελθόν και στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Αφρικής είναι μια πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και για την αυθαίρετη χάραξη των αφρικανικών συνόρων που έχει γεννήσει κράτη χωρίς εθνική συνοχή που μαστίζονται συχνά από εμφυλίους. Αυτά σε συνδυασμό με την υπανάπτυξη και τους εκρηκτικούς δημογραφικούς δείκτες, εγγυάται όχι μόνο τη συνέχιση, αλλά και την παρόξυνση του φαινομένου.

Παλιά και νέα αποικιοκρατία

Το να επιχειρηματολογεί κανείς όμως με ιδεοληπτικούς όρους για το πως θα διορθωθούν οι συνέπειες της αποικιοκρατίας, απλώς αποκαλύπτει την απόσταση που τον χωρίζει από τη σημερινή πραγματικότητα. Η ουσία είναι ότι βαδίζοντας προς τα δύο δισεκατομμύρια κατοίκους με πάνω από τους μισούς να είναι κάτω των 30 ετών, η αφρικανική ήπειρος θα συνεχίσει να αποτελεί πρόβλημα ασφαλείας για την Ευρώπη, κυρίως δε για τις χώρες τους ευρωπαϊκού Νότου.

Η δε τεχνολογική πρόοδος εξασφαλίζει καλή εικόνα για τον τρόπο ζωής της Ευρώπης, με πολλούς Αφρικανούς να τη θεωρούν “Γη της Επαγγελίας”. Από την άλλη πλευρά, όπως αποδεικνύουν οι κοινότητες των Αφρικανών μεταναστών, η πολιτισμική ασυμβατότητα δημιουργεί σοβαρά ζητήματα ενσωμάτωσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Η πίεση για μεταφορά των πολιτισμικών προτύπων των μεταναστών αποδεικνύεται ισχυρότερη από τα προβαλλόμενα σε αυτούς οφέλη μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης.

Η αποικιοκρατία σήμερα συνεχίζεται με μια νέα μορφή, ξανά με έπαθλο τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Μαύρης Ηπείρου, εμπλέκοντας κυρίως ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της Αφρικής, συνεπεία της αυθαίρετης χάραξης των συνόρων, χρησιμοποιούνται ως πιόνια στη σκακιέρα αυτού του ανταγωνισμού. Αυτό είναι το στρατηγικό επίπεδο, στο οποίο πρέπει να αναζητηθούν συνεργατικά θεραπείες για τον σταδιακό περιορισμό του μεταναστευτικού φαινομένου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για την ΕΕ.

Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Οι Βρυξέλλες αναλαμβάνουν κάποιες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Στην δε μεσογειακή της περιφέρεια που αποτελεί στρατηγικό επίπεδο για την Ένωση, τα πιόνια του παιγνίου των ισχυρών χρησιμοποιούνται αλλιώς! Η εργαλειοποίηση των απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή είναι ευδιάκριτη.

Η “μάχη” της Λιβύης και η Τουρκία

Το μοιραίο πλοίο των δουλεμπόρων ξεκίνησε από την Αίγυπτο και πέρασε από το Τομπρούκ της ανατολικής Λιβύης, όπου φόρτωσε παράνομους μετανάστες. Η Αίγυπτος δεν απέτρεψε τον απόπλου όπως και η ανατολική Λιβύη που ελέγχεται από τον στρατηγό Χάφταρ. Οι δυο αυτές πλευρές συμμαχούν στο λιβυκό έδαφος. Τα “στραβά μάτια” που έκαναν, θα μπορούσαν να είναι έμμεσα αντίμετρα στην πρωτοβουλία της Ρώμης να υπογράψει νέες συμφωνίες με τη δυτική Λιβύη, η οποία συμμαχεί με την Τουρκία!

Όλως τυχαίως, λίγες ημέρες νωρίτερα είχε μεταβεί στη Λιβύη και ο περιώνυμος Χακάν Φιντάν, πρώην επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (MIT) και νυν υπουργός Εξωτερικών. Το γνωστό και μη εξαιρετέο μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, εμφανίζεται ως βασικός υπονομευτής στην εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα της Λιβύης, εργαλειοποιώντας με τη σειρά της, και εκεί, το μεταναστευτικό ζήτημα. Η Συμμαχία από την πλευρά της, παρότι διαπιστώνει το πρόβλημα, αδυνατεί να παρέμβει αποφασιστικά.

Η Λιβύη κατέρρευσε την περίοδο, κατά την οποία εκδηλώνονταν σε χώρες της βόρειας Αφρικής επαναστάσεις, ενώ επέλαυνε η υποστηριζόμενη από το καθεστώς Ερντογάν Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το κύμα αυτό τελικά ανασχέθηκε, αλλά η Τουρκία εξακολούθησε να έχει ισχυρή παρουσία στη Λιβύη, αποφασισμένη να διατηρήσει τα ερείσματά της. Η περίπτωση της Λιβύης με την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι περιείχε σημαντικά διδάγματα για τους Τούρκους.

Διδάγματα για τη δυναστεία Κιμ στην Κορέα και τον Ερντογάν

Ο Μουαμάρ Καντάφι ανατράπηκε παρότι είχε συμφωνήσει να εγκαταλείψει το μη συμβατικό του οπλοστάσιο. Αυτό επηρέασε τις ισορροπίες μέχρι και τη χερσόνησο της Κορέας. Ο θάνατος Καντάφι απέδειξε στη δυναστεία των Κιμ, ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο αποτελεί τη μοναδική αποτελεσματική καθεστωτική ασπίδα. Πανομοιότυπο ήταν το μήνυμα που έλαβε και το τουρκικό αυταρχικό καθεστώς, που λίγα χρόνια αργότερα κατηγορούσε τους Αμερικανούς για το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016.

Πόσοι άραγε θα εκπλαγούν εάν προσεχώς προκύψει μια πυρηνική Τουρκία; Ήδη συμπεριφέρεται ανεξάρτητα, αδιαφορώντας για τη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Για να συμφωνήσει σε οτιδήποτε ζητά ανταλλάγματα ακόμα και σε βάρος όλων των υπόλοιπων κρατών-μελών. Μήπως η δυτική συμπεριφορά και οι στρατηγικές της επιλογές έχουν εμμέσως “νομιμοποιήσει” τη σημερινή συμπεριφορά του Ερντογάν; Μήπως τα χειρότερα βρίσκονταν μπροστά μας;

Όλες αυτές οι παράμετροι λείπουν από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα. Ακόμα κι όταν υπάρξει αναφορά, οι πολιτική προδιάθεση οδηγεί στο σύνηθες blame game (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών). Η δε πολυπλοκότητα της υπόθεσης δεν βοηθά στην κατανόηση του ζητήματος από τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Η έλλειψη σοβαρότητας όμως δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Διαπιστώνεται και στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού στο επίπεδο της ΕΕ. Η συμφωνία–συμβιβασμός που επιτεύχθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.

“Ευρωπαϊκά πανηγύρια” για το 20χίλιαρο…

Αν όμως οι Βρυξέλλες έχουν αποτύχει λόγω της πανσπερμίας απόψεων που δεν μπορούν να γεφυρωθούν, πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα, που είναι είσοδος για την παράνομη μετανάστευση, όπως η Ελλάδα, να παρουσιάζεται ως επιτυχία το πρόστιμο των 20.000 ευρώ που αποφασίστηκε να πληρώνει εφάπαξ μια χώρα για κάθε μετανάστη που της αναλογεί και αρνείται να τον φιλοξενήσει; Με την καταβολή να μην γίνεται καν προς το κράτος όπου τελικά θα παραμείνει ο μετανάστης, αλλά σε κάποιο ευρωπαϊκό ταμείο που θα χρηματοδοτεί δράσεις για τον τομέα!

Ποια συλλογική αντιμετώπιση μπορεί να υπάρξει όταν οι χώρες εισόδου αντιμετωπίζονται βολικά σαν πάρκινγκ μεταναστών, χωρίς να γίνεται αντιληπτό ότι σε βάθος χρόνου ΕΕ και ΝΑΤΟ πυροβολούν τα πόδια τους, καθώς η στάση τους θα υπονομεύσει νομοτελειακά την ασφάλεια στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Αυτό αποδεικνύει και την παντελή έλλειψη σοβαρότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ αποκαλύπτει και τα όρια της παρεμβατικής δυνατότητας της ΕΕ.

Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη, αφενός να αντιμετωπίσει τα εύπεπτα κηρύγματα των δικαιωματιστών, αφετέρου να χαράξει ελληνοκεντρική στρατηγική, παρότι θα έχει αναφορά στο ευρωπαϊκό και το συμμαχικό πλαίσιο. Αυτό που για την Αθήνα συνιστά κίνδυνο εθνικής ασφαλείας, αποτελεί για την Άγκυρα εργαλείο στην απόπειρα αποσταθεροποίησης της Ελλάδας. Γενικότερα όμως, αυτό αποκαλύπτει, ότι η αποκλειστική προσκόλληση της Ελλάδας σε οποιονδήποτε σύμμαχο, αντιμετωπίζοντάς τον σαν πανάκεια στην επίλυση του προβλήματος ασφαλείας, αποτελεί συνταγή αυτοκαταστροφής.

16/6/2023

https://www.defence-point.gr/news/nayagio-stin-pylo-kai-metanasteytiko-quot-nomimopoioyn-quot-stin-praxi-kai-ti-symperifora-toyrkias-erntogan

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μεταναστευτικό:
Μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης.

Η ανείπωτη τραγωδία στα διεθνή ύδατα της Πύλου, όπου βυθίστηκε αύτανδρο αλιευτικό σκάφος στο οποίο ήταν στοιβαγμένοι 500 με 700 άνθρωποι και έχουν διασωθεί μόλις 104, επαναφέρει με οδυνηρό τρόπο στο προσκήνιο το μεταναστευτικό πρόβλημα. Η τραγωδία αυτή φωτίζει έντονα την υποκρισία, αλλά και την καταλυτική ανεπάρκεια της Ε.Ε. εν σχέσει με την μεταναστευτική της πολιτική, αφού η επικρατούσα συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ αντικειμενικά αποτελεί τον αιτιώδη σύνδεσμο για τις τραγωδίες και τα ναυάγια των μεταναστών στη Μεσόγειο, που έχει μετατραπεί σε υγρό τάφο ψυχών του τρίτου κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά τις προσπάθειες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου με διάφορες προτάσεις αναθεώρησης του συστήματος ασύλου και μετανάστευσης, η ηγεσία της ΕΕ υπό την πίεση και καθοδήγηση των χωρών του Βορρά επιλέγει τον στρουθουκαμηλισμό που συνίσταται στη διατήρηση της επαίσχυντης συμφωνίας του Δουβλίνου ΙΙ ως προς τις εσωτερικές ρυθμίσεις εντός των ευρωπαϊκών συνόρων, κάτι που έχει ως συνέπεια τη μετατροπή των χωρών του Νότου σε αποθήκες ψυχών. Παράλληλα, έχει συνάψει μη δεσμευτικές πολιτικές στα εξωτερικά της σύνορα (Τουρκία, Λιβύη, Μαρόκο κλπ), όπου συρρέουν τα κύματα προσφύγων και μεταναστών, που με αντίτιμο την ίδια τους τη ζωή επιχειρούν τη μετάβαση από την “κόλαση του τρίτου κόσμου” στην “Εδέμ της Ευρώπης”.

Αυτές όμως οι πολιτικές της ΕΕ δίνουν τη δυνατότητα στις αυταρχικές κυβερνήσεις και στις τεράστιες συμμορίες διακινητών στην Τουρκία, Λιβύη, Μαρόκο κλπ, να εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό με πρωτοπόρο την Τουρκία, έτσι ώστε αφενός να λαμβάνουν περισσότερα χρήματα από την ΕΕ (χωρίς καμία ουσιαστική λύση στο πρόβλημα) και αφετέρου να αισχροκερδούν ανεξέλεγκτα τα πολυποίκιλα κυκλώματα διακίνησης .

Είναι αλήθεια ότι το μεταναστευτικό είναι ένα σύνθετο και πολυπαραγοντικό πρόβλημα, χωρίς εύκολες λύσεις. Είναι απόρροια των πληγών που επιφέρουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη κ.λπ.), η δράση αυταρχικών καθεστώτων στον Τρίτο και Τέταρτο Κόσμο, σε συνδυασμό με τις δραματικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Έτσι, το μεταναστευτικό αποτελεί ήδη ωρολογιακή βόμβα μεγάλης ισχύος στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν δεν κατανοηθεί άμεσα από τις ισχυρές καπιταλιστικές ελίτ του Βορρά ότι η διαχείριση του προβλήματος αυτού είναι κατεξοχήν κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα και όχι εθνική υπόθεση κάθε μέλους, ελλοχεύει ο κίνδυνος αποδόμησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Οι δύο κυρίαρχες απόψεις

Ως προς το κορυφαίο αυτό ζήτημα επικρατούν δύο αντίθετες απόψεις. Η μια εξ αυτών εκπορεύεται από τις χώρες του Βορρά, υπό την επήρεια και των ενισχυμένων ακροδεξιών τάσεων στις χώρες αυτές, σύμφωνα με την οποία η ΕΕ πρέπει να μετατραπεί σε “φρούριο”, δηλαδή με κάθε τρόπο να αποτραπεί η εισροή προσφύγων και μεταναστών. Η άποψη αυτή εκτός του γεγονότος ότι είναι αντιδημοκρατική στον πυρήνα της, είναι και προδήλως αναποτελεσματική και κυρίαρχα υποκριτική, αφού αυτή η πολιτική που υποστηρίζεται ουσιαστικά από το Δουβλίνο ΙΙ έχει μετατρέψει τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου σε αποθήκες ψυχών και παράλληλα επιτρέπει τη δημιουργία συνθηκών ζούγκλας στην εξωτερική περίμετρο της ΕΕ.

Από την άλλη κυριαρχεί η άποψη των ανοιχτών συνόρων, όπου πίσω από το ανθρώπινο προσωπείο και τη ρητορεία των δικαιωματιστών χωρίς να λαμβάνεται υπόψη οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας, όπως η κοινωνική ισορροπία, η εθνική ασφάλεια κλπ, πρωτοστατούν οι πάσης φύσεως ΜΚΟ και ένας τεράστιος μηχανισμός πάνω σε ένα πακτωλό δισεκατομμυρίων ευρώ.

Είναι όμως προφανές ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να αντέξει το σύνολο των ανθρώπων του Τρίτου και Τέταρτου κόσμου που επιθυμούν να εισέλθουν σε αυτήν. Κάτι τέτοιο θα είχε ως συνέπεια την άμεση κατάρρευση όλων των δομών του Κράτους Πρόνοιας που αποτελεί κατάκτηση του ευρωπαϊκού πολιτισμού, που σημειωτέον ήδη έχει πληγεί και υπονομευτεί από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών.

Χρηματοδότηση και αναδιοργάνωση δομών

Απέναντι σε αυτές τις δύο αντιλήψεις-πολιτικές που αποτελούν τη “Σκύλα” και τη “Χάρυβδη” εν σχέσει με το μεταναστευτικό πρόβλημα για την Ευρώπη, απαιτείται άμεσα η χάραξη και η εφαρμογή μιας κοινής, δίκαιης και ορθολογικής πολιτικής, που θα συνδυάζει τη στοιχειώδη ευρωπαϊκή ασφάλεια και την ισορροπία των ευρωπαϊκών κοινωνιών και παράλληλα τη λύση του αντικειμενικού προβλήματος των προσφυγικών ροών για τις οποίες συνυπεύθυνη είναι και η Δύση, που έχει συμβάλλει στη διάλυση διαφόρων κοινωνιών και συστημάτων προστασίας στη Βόρεια Αφρική (χαρακτηριστική περίπτωση η Λιβύη), αλλά και στη Μέση Ανατολή (Συρία) πριν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μετατραπεί σε ένα σωρό ερειπίων.

Είναι γνωστό ότι με βάση το Διεθνές Δίκαιο νόμιμο δικαίωμα ασύλου έχουν οι πρόσφυγες, αυτοί δηλαδή που διώκονται και απειλείται η ζωή τους από πόλεμο και διώξεις αυταρχικών καθεστώτων που ευδοκιμούν στον Τρίτο και Τέταρτο κόσμο. Εδώ θα προστεθεί και μια νέα κατηγορία, οι μετακινούμενοι πληθυσμοί από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής που φαίνεται ότι θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον ένα τεράστιο παγκόσμιο πρόβλημα. Απέναντι σε αυτό το υπαρκτό και οξύ πρόβλημα η ΕΕ θα πρέπει να εγκαταλείψει τη μέχρι τώρα υποκριτική και αναποτελεσματική πολιτική της, δημιουργώντας δεσμευτικές πολιτικές συμφωνίες με τα συνορεύοντα στα εξωτερικά της σύνορα κράτη, όπου συρρέουν οι πρόσφυγες, αλλά και οι μετανάστες (Τουρκία, Αίγυπτος, Λιβύη, Μαρόκο, Τυνησία).

Οι συμφωνίες αυτές θα πρέπει να περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τα εξής: Από τη μια πλευρά επαρκή χρηματοδότηση των χωρών αυτών για την αντιμετώπιση των αναγκών των προσφύγων που έχουν καταφύγει σε αυτές, καθώς και υποχρεωτικός έλεγχος και διάλυση των επικίνδυνων κυκλωμάτων παράνομης διακίνησης, τα οποία συνήθως βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες των χωρών αυτών. Από την άλλη πλευρά δημιουργία ευρωπαϊκών δομών-γραφείων στις χώρες αυτές όπου οι πρόσφυγες θα καταθέτουν εκεί τις αιτήσεις για τη παροχή ασύλου και οι δικαιούμενοι αυτού θα προωθούνται απευθείας στις ευρωπαϊκές χώρες, βάσει της αναλογικής ποσόστωσης.

Κατάργηση του Δουβλίνου ΙΙ

Είναι προφανές ότι βασική προϋπόθεση μιας τέτοιας ριζοσπαστικής αντιμετώπισης θα είναι η κατάργηση του Δουβλίνου ΙΙ και η υποχρεωτική αναλογική κατανομή των προσφύγων στις ευρωπαϊκές χώρες με βάση το πληθυσμό τους, έτσι ώστε να υπάρχει ισότιμη κατανομή στις χώρες της ΕΕ. των δικαιούμενων πολιτικού ασύλου, με καταγραφή της αιτήσεώς τους στην πρώτη χώρα εισόδου και ολοκλήρωση της διαδικασίας στη χώρα της κατανομής.

Μια τέτοια πολιτική θα μπορούσε να ανατρέψει τη σημερινή χαοτική κατάσταση, που τρέφει την ανεξέλεγκτη δράση των αδίστακτων κυκλωμάτων διακίνησης με συνέπεια τα ναυάγια και τις χιλιάδες χαμένες ψυχές στο βυθό της Μεσογείου. Μόνο η ολιστική αντιμετώπιση του κορυφαίου αυτού προβλήματος μπορεί να δώσει τις απαραίτητες λύσεις και να συμβάλλει στην αποφυγή νέων τραγωδιών στο μέλλον.

Η Ελλάδα που βρίσκεται στο επίκεντρο του προβλήματος και παράλληλα αντιμετωπίζει και προβλήματα εθνικής ασφάλειας που προέρχονται από τον διακηρυγμένο στόχο της Τουρκίας να ρευστοποιήσει τα σύνορα μας (Θράκη, νησιά βορείου και ανατολικού Αιγαίου) με παγίωση μεγάλων μουσουλμανικών κοινοτήτων αμφισβητώντας τη συνθήκη της Λωζάνης, οφείλει παρά την αποδεδειγμένη μειωμένη επίδοση του πολιτικού προσωπικού εξουσίας, να πρωτοστατήσει για τη κατοχύρωση αυτών των πολιτικών που θα επαναφέρουν την ΕΕ στις αξίες και τον πολιτισμό της.

Παπασίμος Γεώργιος
Ο Γιώργος Παπασίμος γεννήθηκε στο Κεφαλόβρυσο Τρικάλων στις 21 Οκτωβρίου 1960 από αγροτική οικογένεια. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο. Ήταν στέλεχος του ΠΑΣΟΚ μέχρι το 1995. Έχει διατελέσει νομαρχιακός σύμβουλος στα Τρίκαλα. Σήμερα είναι μέλος της "Πρωτοβουλίας 14ης Μάη"

17/06/2023

https://slpress.gr/politiki/metanasteytiko-metaxy-skylas-kai-charyvdis/?fbclid=IwAR1XpT9S-ZzrWZ2Ah9TT2H51DTcrnVZDUc8GXZRogIty
lYPW0uqi9Az6vRA