ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ F-16 Block 50 και οι… πρόωροι “πανηγυρισμοί” περί υπεροχής έναντι της THK.
ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ F-16 Block 50 και οι… πρόωροι “πανηγυρισμοί” περί υπεροχής έναντι της THK.
Απαξίωση του στόλου των ελληνικών F-16, την ώρα της ριζικής αναβάθμισης των τουρκικών με αμερικανική βοήθεια – Το F-35A δεν είναι το μόνο θύμα του παζαριού για τα F-16V. Το ζήτημα έχει απασχολήσει κατ’ επανάληψη το DP τα τελευταία τέσσερα χρόνια, λόγω της κρισιμότητάς του για την ελληνική άμυνα συνολικά. Το 30% της δύναμης μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή το F-16 στις παλιότερες εκδόσεις του σε ελληνική υπηρεσία, απαξιώνεται ταχύτατα, πλέον όχι μόνο λόγω των καθυστερήσεων στον εκσυγχρονισμό τους που θα τα καταστήσει αξιόμαχα με λελογισμένο κόστος, αλλά και λόγω της αδράνειας εξοπλισμού των δύο εκδόσεων, Block 30/50, με όπλα αέρος-εδάφους μακρού πλήγματος, νέας γενιάς. Αντιδιαμετρικά αντίθετες είναι οι εξελίξεις στην Τουρκία, που θα αποδώσουν πριν το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας, έναν στόλο 280 περίπου αξιόμαχων F-16.
Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Οι εξελίξεις του Σεπτεμβρίου που πέρασε, υπήρξαν καταιγιστικές και εξόχως αρνητικές για την Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο οι καταστροφικές πλημμύρες της κακοκαιρίας Daniel που για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια ανέδειξαν τις τραγικές ελλείψεις (βλ. διαθεσιμότητες…) σε πτητικά μέσα και γενικότερα της υποστήριξης των μέσων στις τάξεις των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Ταυτόχρονα προκάλεσαν την απώλεια πολύτιμου εξοπλισμού συντήρησης και υποστήριξης, καθώς και ελικοπτέρων της Αεροπορίας Στρατού, στο Στεφανοβίκειο του Βόλου. Ούτε ήταν μόνο η τραγική κατάληξη της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Λιβύη, που υπενθύμισε μεταξύ άλλων την άκρως ελλειμματική δυνατότητα άμεσης μεταφοράς φορτίου και προσωπικού από την πλευρά της Πολεμικής Αεροπορίας και κατ’ επέκταση του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων.
Σε αυτά ήρθε να προστεθεί η απώλεια -ευτυχώς όχι φυσική…- ενός θερμού υποστηρικτή της Ελλάδας στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού. Ενός ανθρώπου που με σθένος, σαφή και περιεκτικό λόγο, σε ό,τι μας αφορά, ανέλυσε στο Κογκρέσο τους λόγους για τους οποίους η Τουρκία δεν επιδεικνύει απλά παραβατική, αλλά εχθρική προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ συμπεριφορά και επομένως δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια… φυσιολογική σύμμαχος χώρα. Πολλώ δε μάλλον να επιτραπεί η αποδέσμευση μαχητικών F-16 Block 70 για τον εξοπλισμό της αεροπορίας της (ΤΗΚ).
Ωσάν να μην έφτανε ο συνδυασμός φυσικών καταστροφών και αμέλειας, που εκ των πραγμάτων επηρεάζουν και την κατανομή των κονδυλίων του προϋπολογισμού, βρισκόμαστε ενώπιον της προοπτικής οριστικής απαξίωσης και των 38 F-16C/D Block 50 που διαθέτει η Πολεμικής Αεροπορία. Σε αυτά να υπολογιστούν φυσικά και τα 32 F-16C/D Block 30, των οποίων η τύχη μοιάζει εν πολλοίς προδιαγεγραμμένη.
Ενώ λοιπόν η επικαιρότητα επικεντρώνει στοχευμένα στο αν οι ΗΠΑ θα αποδεσμεύσουν και πότε για την Ελλάδα το F-35A, πάντα στο πλαίσιο της πολιτικής ισορροπιών που τηρούν έναντι της Τουρκίας, αποκρύπτεται συστηματικά, ή δεν δίνεται η πρέπουσα σημασία, στην καθυστέρηση στην αποστολή απάντησης των Αμερικανών (LOA) στο ελληνικό αίτημα (LOR) που είχε αποσταλεί νωρίτερα, το καλοκαίρι του 2022, για τον εκσυγχρονισμό των 38 ελληνικών F-16C/D Block 50!
Έχουν περάσει 15 ολόκληροι μήνες και δεν υπάρχει καμία εξέλιξη. Ούτε βέβαια φαίνεται να υπάρχει οριστική απόφαση για το αν τελικά τα Block 50 θα εκσυγχρονιστούν στο επίπεδο Viper ή θα είναι διαμόρφωσης F-16C/D Block 50M (Block 50++ Advanced). Μια απόφαση που όσο δεν λαμβάνεται, ενδεχομένως να χρησιμοποιείται και ως πρόσχημα για την μη αποστολή της απαντητικής LOA…
Έχουν παρέλθει ούτε λίγο, ούτε πολύ, τρία ολόκληρα χρόνια (Σεπτέμβριος 2020!) από τότε που η κατασκευάστρια Lockheed Martin πρότεινε στην Πολεμική Αεροπορία έναν χαμηλού κόστους εκσυγχρονισμό (λόγω της αξιοποίησης απαρτίων και συστημάτων που προέρχονται από τα 83 υπό εκσυγχρονισμό νεότερα ελληνικά F-16, στο επίπεδο Viper). Έναν εκσυγχρονισμό που θα μπορούσε να επεκταθεί και στα δομικά αναβαθμισμένα Block 30, είτε παραμείνουν στις τάξεις της Αεροπορίας, είτε πωληθούν… H ελληνική πολιτεία συνεπώς, δείχνει να προκρίνει τελικά την οριστική εγκατάλειψη των 32 Block 30 και όσο αντέξουν. Όσο δε περνά ο χρόνος, η ανησυχία και για τα Block 50 εύλογα μεγαλώνει.
Όσο αφορά δε την απόκτηση από τις ΗΠΑ κρίσιμων αεροφερόμενων όπλων (AGM-158 JASSM, AGM-84L Harpoon, JSM, AGM-88E AARGM), ούτε λόγος να γίνεται… Κατά συνέπεια, το πραγματικό πρόβλημα της Ελλάδας και της Πολεμικής Αεροπορίας δεν εστιάζεται στην αποδέσμευση του F-35A. Παρόλο που την προσοχή της δημοσιότητας τραβούσαν πάντα οι νέες πλατφόρμες, που είναι κατανοητό μέχρις ενός σημείου, ζωτικής σημασίας ζητούμενο παραμένει η αγορά νέων συστημάτων στοχοποίησης (SNIPER, LITENING) και όπλων, καθώς επίσης και η ομογενοποίηση του στόλου των μαχητικών F-16 στο επίπεδο -V.
Αυτό συνιστά μάλλον μονόδρομο πλέον, δεδομένου ότι ο κρίσιμος χρόνος για το εκσυγχρονισμό των 38 Block 50 ή/και των 32 Block 30 σε Block 50M, έχει παρέλθει. Ας ελπίσουμε ότι η αξία των απαρτίων που υπερβαίνει τα 150 εκατ. ευρώ, θα αξιοποιηθεί, για να αποσβεστεί μέρος του κόστους του προγράμματος αναβάθμισης. Διότι προς το παρόν, τίποτα δεν παραπέμπει σε κάποια ουσιαστική εξέλιξη επ’ αυτού. Ας ελπίσουμε να ευθύνεται αυτή η -έστω στρεβλή- αντίληψη περί απορρήτου που έχει πλήξε τα τελευταία χρόνια τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Η αναιτιολόγητη καθυστέρηση αποστολής, από την πλευρά των ΗΠΑ, της LOA προς επέκταση της διακρατικής σύμβασης (FMS) GR-D-SNY AMD 6, για τον εκσυγχρονισμό και των 38 F-16C/D Block 50 στο επίπεδο Viper, καθιστά προς το παρόν αδύνατη τη συγκρότηση με χαμηλό κόστος, δύναμης 120 F-16V από την ΠΑ, Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ελληνική άμυνα. Εμμέσως δε, παρέχεται στην Τουρκία ο αναγκαίος χρόνος κινητοποίησης για τη συγκρότηση από την πλευρά της μίας τέτοιας δύναμης μαχητικών (40 νέας κατασκευής Viper και 80 εκσυγχρονισμένα)!
Παράλληλα, και παρά τις κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, συνεπεία της προμήθειας του ρωσικού συστήματος S-400, αμερικανικές εταιρείες έχουν λάβει το πράσινο φως συμμετέχουν στο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού OZGUR 2, το οποίο περιλαμβάνει τα τουρκικά F-16 των εκδόσεων Block 30TM, Block 40M και Block 50M! Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού δε, θα περιληφθούν και πιστοποιήσεις τουρκικής ανάπτυξης και παραγωγής αεροφερόμενων όπλων, όπως το SOM και οι καθοδηγούμενες βόμβες HGK, KGK και LGK.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η ελληνική πλευρά κινδυνεύει και πάλι να αποδειχθεί ο μεγάλος χαμένος του αμερικανοτουρκικού παζαριού… Διότι η ραχοκοκαλιά της δύναμης των μαχητικών της Πολεμικής Αεροπορίας, δηλαδή ο στόλος των F-16, απαξιώνεται ταχύτατα μετά από αδράνεια πολλών ετών, ενώ ο αντίστοιχος στόλος της ΤΗΚ, οδεύει ταχέως προς εκσυγχρονισμό και αποκτά νέα όπλα σε μεγάλους αριθμούς.
Στην Ελλάδα κάνουν θραύση δημοσιεύματα με πομπώδεις τίτλους, για την υποτίθεται εξασφαλισμένη υπεροχή της ΠΑ έναντι της ΤΗΚ. Καλό θα είναι να είναι όλοι πιο προσεκτικοί, επιφυλακτικοί και λιγότερο ενθουσιώδεις. Η Πολεμική Αεροπορία έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει, έως ότου πετύχει τον τελικό στόχο της δημιουργίας ενός πραγματικά αξιόμαχου στόλου 200 μαχητικών… και ακόμα μεγαλύτερο για την απόκτηση νέων όπλων, σε ικανούς αριθμούς, που θα της εξασφαλίσουν εκ νέου, την ποιοτική υπεροχή που απολάμβανε κάποτε. Μέχρι το τέλος της τρέχουσας δεκαετίας η ΤΗΚ θα διαθέτει περί τα 280 F-16, δύο βασικών διαμορφώσεων και εξοπλισμένα με ραντάρ AESA στο σύνολό τους.
Αντίστοιχο νούμερο δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε, γιατί αυτό δεν είναι οικονομικά εφικτό. Ας αποφασίσουμε επιτέλους να καταστήσουμε αξιόμαχα τα μαχητικά που ήδη διαθέτουμε. Έγκαιρα. Ένα πρώτο σημαντικό βήμα έγινε για το στόλο των F-16, έστω με δεκαετή καθυστέρηση, μέσω της απόφασης για την προμήθεια των συλλογών SPICE και των πυραύλων Rampage από το Ισραήλ. Ας ελπίσουμε ότι θα συμβασιοποιηθούν γρήγορα.
https://www.defence-point.gr/news/ta-xechasmena-mas-f-16-block-50-kai-oi-poly-prooroi-quot-panigyrismoi-quot-peri-yperochis-enanti-tis-thk
28/9/2023
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
RAMPAGE / SPICE: Κι αν “βολεύουν” τους Αμερικανούς; Πόσο σύντομα θα τελειώσει το F-35;
Την επαύριον της σύγκλησης του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΚΥΣΕΑ) και των αποφάσεων που έλαβε, καταγράφονται οι πρώτες αντιδράσεις. Ως επί το πλείστον είναι θετικές, καθώς όλοι αντιλαμβάνονται το δυνητικό επιχειρησιακό αποτύπωμα της εισαγωγής συστημάτων όπως οι συλλογές κατεύθυνσης SPICE και τα κατευθυνόμενα βλήματα Rampage στο ελληνικό οπλοστάσιο. Όμως δε λείπουν και οι φωνές της κριτικής, όχι όμως με τη μορφή αμφισβήτησης της ορθότητας της απόφασης. Μιλούν επί της ουσίας για “μισές δουλειές”. Δικαιολογημένα, καθώς ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Παράλληλα, το θέμα της απόκτησης των F-35 έρχεται έντονα στο προσκήνιο, με τρόπο όμως που ενδεχομένως να μην αποτυπώνει επακριβώς την κατάσταση, υποκρύπτοντας, μεταξύ άλλων και επικοινωνιακή σκοπιμότητα.
Ας πάρουμε όμως τα ζητήματα ένα ένα. Οι αντιδράσεις για τη δημοσιοποίηση, μέσω διαρροών, της έγκρισης απόκτησης των συλλογών κατεύθυνσης Spice της Rafael για “χαζές” βόμβες 1000/2000 λιβρών, που θα αξιοποιήσει σημαντικό απόθεμα που διαθέτει η Πολεμική Αεροπορία και των υπερηχητικών πυραύλων Rampage της Elbit είναι θετικές, όπως άλλωστε αναμενόταν. Μέχρι στιγμής, η κριτική ασκείτο καταλογίζοντας ολιγωρία στη λήψη της τελικής απόφασης. Πλέον, άλλαξε πίστα…
Η κριτική λοιπόν εστιάζεται στο ότι μπορεί να πρόκειται για σωστή απόφαση, είναι όμως “άτολμη”, κρίνοντας από τους αριθμούς των πυραύλων και των συλλογών που θα αποκτηθούν. Θεμιτή η ένσταση, όμως αφενός ισχύει το “από το ολότελα…” και αφετέρου, η εξοικείωση της Πολεμικής Αεροπορίας με τα νέα συστήματα και η συνειδητοποίηση στην πράξη της διαφοράς που μπορούν να κάνουν στο πεδίο, θα οδηγήσουν σε αλλαγές στην προτεραιοποίηση των αναγκών και θα οδηγήσει σε επαρκές απόθεμα. Ας μην ξεχνάμε επίσης την οικονομική διάσταση και μάλιστα σε σχέση με τις συνθήκες που δημιουργεί η μεγάλης έκτασης φυσική καταστροφή που έπληξε τη Θεσσαλία. Ο προϋπολογισμός για την προμήθεια των συλλογών κατεύθυνσης SPICE ανέρχεται σε 130 εκατ. ευρώ και για τα βλήματα Rampage σε 50 εκατ. ευρώ.
Το δεύτερο σκέλος της απόλυτα θεμιτής κριτικής, είναι ότι οι αποφάσεις αυτές, θα έπρεπε να συνοδεύονται από την απόκτηση ατρακτιδίων στοχοποίησης, τα οποία θα αποτελέσουν πραγματικό πολλαπλασιαστή ισχύος για τον αεροπορικό στόλο. Αξιόπιστες επιχειρησιακά επιλογές προσφέρονται τόσο από τις ΗΠΑ (Sniper της LM όσο και από το Ισραήλ (Litening της Rafael, το οποίο στις ΗΠΑ προωθεί η Northrop Grumman). Το πρόγραμμα έχει συνδεθεί με την αναβάθμιση των F-16 Block 50 (συμπεριλαμβάνεται), οπότε το πλήττει η καθυστέρηση που σημειώνεται εκεί. Ας ελπίσουμε ότι θα ξεμπλοκάρει σύντομα και όχι μόνο για τα ατρακτίδια…
Στο σημείο αυτό, αξίζει η αρχική ανάλυση της είδησης για τα ισραηλινά όπλα να πάει ένα βήμα παρακάτω. Στην πρώτη ανάλυση του DP, υποστηρίχθηκε ότι η απόφαση για τα Rampage / Spice “οριοθετούν” τη σχέση της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, διαβιβάζοντας το μήνυμα “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές”, όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε. Παρότι απολύτως υπαρκτή, αυτή όμως είναι η μία διάσταση! Διότι σήμερα θα προσθέσουμε ότι αυτή η απόφαση ίσως εξυπηρετεί, χωρίς υπερβολή, σε τακτικό επίπεδο και τα συμφέροντα των ΗΠΑ! Παράξενο; Καθόλου…
Όπως εξηγήθηκε, οι ΗΠΑ εμφανίζονται “δυσκίνητες” στην αποδέσμευση προηγμένων οπλικών συστημάτων προς την Ελλάδα, καθώς όλα εντάσσονται στον ευρύτερο καμβά των ελληνοτουρκικών. Η ανακοίνωση αποδέσμευσης π.χ. των μαχητικών F-35, συνέπιπτε με την ανάγκη να απειληθεί το καθεστώς Ερντογάν που συμπεριφερόταν “αντισυμμαχικά”, μετά την προμήθεια των S-400 Triumf. Τώρα όμως επικρατεί η προσμονή εξεύρεσης ενός modus vivendi με τους Τούρκους, συν τη διαδικασία επαναπροσέγγισης Αθήνας-Άγκυρας, οπότε η διστακτικότητα έχει επανέλθει!
Με την ανακοίνωση λοιπόν της απόφασης προμήθειας για τα ισραηλινά όπλα, η Ουάσιγκτον αποκτά ένα ισχυρό επιχείρημα απέναντι στην Τουρκία! Όσο κι αν εκ πρώτης όψεως ακούγεται περίεργο: “Εάν δεν δώσουμε εμείς τα όπλα που ζητούν οι Έλληνες, θα τα δώσουν άλλοι. Από εμάς θα μπορούσατε να εξασφαλίσετε κάποια ανταλλάγματα σε εξισορρόπηση, από τους άλλους όχι”! Δηλαδή, οι ΗΠΑ δυνητικά βγαίνουν διπλά κερδισμένες. Και θα το χρησιμοποιήσουν για να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές ενστάσεις και… θα πουλήσουν και στις δυο χώρες!
Ας μην ξεχνάμε ότι η απόκτηση των γαλλικών υποστρατηγικών βλημάτων κρουζ τύπου SCALP EG (MBDA), οδήγησε στην αποδέσμευση των AGM-84K SLAM-ER στην Τουρκία, βλήματα τα οποία δεν έχουν αποδεσμευτεί για την Ελλάδα, παρότι -φέρονται- να έχουν ζητηθεί! Πίσω από αυτή την απόφαση υποκρύπτεται αυτή η εξαιρετικά επιπόλαιη αμερικανική αντίληψη περί “ισορροπίας” μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Διότι δεν συνυπολογίζεται η κατάσταση στο ναυτικό πεδίο που επιδεινώνεται διαρκώς. Η οποία με τη σειρά της, φέρεται να έπαιξε ρόλο στην απόφαση απόκτησης ισραηλινών αερομεταφερόμενων όπλων…
Αυτό το σκεπτικό όμως μας οδηγεί και σε άλλο ένα συμπέρασμα, αφού δεν μπορεί παρά να εφαρμόζεται και στην περίπτωση αποδέσμευσης των F-35 για την Ελλάδα! Η κυρίαρχη ερμηνεία της καθυστέρησης αποστολής της Επιστολής Προσφοράς προς Αποδοχή (LOA: Letter of Offer and Acceptance), η οποία διαδικαστικά ακολουθεί την Επιστολής Εκδήλωσης Αιτήματος (LoR: Letter of Request) που έχει στείλει η Ελλάδα και έπρεπε να έχει σταλεί στην Αθήνα προ των εκλογών, επικεντρώνει στην εξέλιξη των ελληνοτουρκικών (και των αμερικανοτουρκικών)…
Κατά συνέπεια, όπως απειλούσαν έμμεσα τον Ερντογάν με την αποδέσμευση των F-35 στην Ελλάδα, τώρα που ο Ερντογάν διαπραγματεύεται (βλ. εκβιάζει) με την μη επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί καθυστερούν την αποστολή της LOA στην Ελλάδα για να μην τον κακοκαρδίσουν και του δώσουν πρόσχημα… Έλα όμως που μεγάλα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα, αίφνης, υποστηρίζουν ότι “ξεκολλάει” η υπόθεση των F-35! Τι συμβαίνει; Δύο είναι τα τινά…
Το ένα λογικά είναι ότι ο στόχος είναι επικοινωνιακός: Να χρυσωθεί το χάπι της αποδέσμευσης των F-16 για την Τουρκία, μια προσπάθεια που επιταχύνεται την επαύριον της απαγγελίας των αμφιλεγόμενων -για τρίτη φορά ίδιων- κατηγοριών εναντίον του μεγάλου αντιπάλου του Ερντογάν και των Τούρκων, του Γερουσιαστή Μενέντεζ, δηλαδή του -μέχρι την παραίτηση συνεπεία της δίωξης- επικεφαλής της πανίσχυρης Επιτροπής της Γερουσίας, αρμόδιας για την έγκριση εξοπλιστικών προγραμμάτων με ξένες χώρες, που διαθέτει και δυνατότητα άσκησης βέτο…
Έχει όμως και αντίστροφη ανάγνωση. Ο Λευκός Οίκος που τάσσεται υπέρ της αποδέσμευσης των F-16 στην Τουρκία για να αποσπάσει την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας, από τη μία πιέζει για να πετύχει τον στόχο, από την άλλη όμως επαναφέρεται το ζήτημα των F-35 στην Ελλάδα, τόσο για να κατευνάσει τις ελληνικές αντιδράσεις -με επίκεντρο το γνωστό αφήγημα “η Τουρκία παίρνει F-16 όμως τα F-35 θα πάνε Ελλάδα“- όσο και για να υπενθυμίσει στους Τούρκους ότι εξακολουθεί να κρατά ένα όπλο στα χέρια, σε περίπτωση που η Άγκυρα “εκτραπεί” εκ νέου…
Εάν όμως αυτό το σκεπτικό ισχύει, τότε οι πανηγυρισμοί για την προοπτική ένταξης των F-35 στο οπλοστάσιο της Πολεμικής Αεροπορίας ίσως αποδειχθούν πως είναι λίγο πρόωροι. Διότι μπορεί να αποδειχθεί στην πορεία, ότι άλλο το “ξεμπλοκάρουν“, άλλο το “έρχονται“. Είναι εντελώς απίθανο ο Ερντογάν να μην έχει θέσει θέμα για την προοπτική πώλησης των F-35 στην Ελλάδα.
Οπότε, ας έρθει πρώτα η LOA, να
δούμε τι περιλαμβάνει και πόσο θα διαρκέσουν οι ελληνοαμερικανικές
διαπραγματεύσεις για την κατάρτιση της σύμβασης και μετά πανηγυρίζουν,
όσοι το επιθυμούν. Διότι, όλα δείχνουν ότι η εν λόγω υπόθεση, θα έχει αρκετά ακόμα -γεωπολιτικά- επεισόδια.
27/9/2023
ΚΥΣΕΑ: Τα SPICE και τα RAMPAGE παρότι άργησαν, μας δείχνουν τον ΟΡΘΟ ΔΡΟΜΟ…
Μια πολύ σημαντική απόφαση επιφύλασσε η συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΚΥΣΕΑ) σήμερα. Χωρίς βέβαια να έχει υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη ενημέρωση αλλά μέσω διαρροών, όπως άλλωστε συνηθίζεται εδώ και πολύ καιρό, πληροφορηθήκαμε ότι το ανώτατο αυτό κυβερνητικό όργανο ενέκρινε την απόκτηση “των πυραύλων SPICE και RAMPAGE” από το Ισραήλ. Το DP, ωστόσο, επιμένει απόλυτα στο ρεπορτάζ-ανάλυση της 9ης Σεπτεμβρίου με τίτλο “Πέρασαν ΚΥΣΕΑ οι RAMPAGE και ακολουθούν SPICE εν… αναμονή των “δυσκοίλιων” Αμερικανών“, ότι η έγκριση των Rampage της ισραηλινής Elbit από το ΚΥΣΕΑ, είχε προηγηθεί διά περιφοράς και όπως είχε προαναγγελθεί, θα ακολουθήσει η έγκριση των Spice της έτερης ισραηλινής εταιρίας, της Rafael. Όπερ και εγένετο…
Το ΚΥΣΕΑ όμως έβγαλε και άλλες ειδήσεις – πάντα με τη μέθοδοι των διαρροών. Λες κι έχουν να κρύψουν κάτι. Λες και… ντρέπονται να το πουν δημόσια. Είτε σε μια στρεβλή αντίληψη περί απορρήτου που δυστυχώς επικρατεί παντού, είτε για να μην κατηγορηθούν από τους Τούρκους, ότι υπονομεύουν τη διαδικασία επαναπροσέγγισης! Των Τούρκων βέβαια, που έριξαν στο νερό όχι μία, αλλά δυο κορβέτες την ίδια ημέρα και φρόντισαν να το διαφημίσουν αρκούντως με μεγαλοπρεπείς τελετές και τις αντίστοιχες μεγαλόστομες διακηρύξεις. Σταματώντας ένα μόλις βλήμα πριν αρχίσουν τα γνωστά περί “Mavi Vatan“, της δήθεν δικής τους “Γαλάζιας Πατρίδας“.
Διακηρύξεις συμβατές με τη γνωστή αλά Τούρκα ανάγνωση-ερμηνεία του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, την οποία επιχειρούν να επιβάλουν ειδικά στην περιοχή μας, ειδικά απέναντι στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα η οποία στα πολεμικά πλοία δεν υπολείπεται μόνο σε αριθμούς. Διότι αυτό πάντα ίσχυε. Αλλού στηριζόταν το Πολεμικό Ναυτικό για να διασφαλίσει πειστική αποτροπή. Στην ποιότητα του υλικού και του προσωπικού. Σε έναν συνδυασμό δηλαδή έξυπνων επιλογών όπλων/συστημάτων και στη ναυτοσύνη του έθνους…
Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να κληθεί κάποιος ειδικός και να εξηγήσει στα μέλη του ΚΥΣΕΑ πως έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες αυτή η εξίσωση. Ίσως αυτό θα τους έκανε να αντιληφθούν όσα το DP γράφει, σε όλους τους τόνους, τα τελευταία χρόνια, κρούοντας αγωνιωδώς τον κώδωνα του κινδύνου. Θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν αυτή την ανάγκη ορθολογικής προτεραιοποίησης. Αυτή είναι δουλειά της στρατιωτικής ηγεσίας βέβαια. Των πολιτικών είναι να επιλέγουν αυτή την ηγεσία και να την αξιολογούν διαρκώς…
Αυτή είναι η αρνητική όμως διάσταση της όλης υπόθεσης. Διότι υπάρχει και θετική, στην οποία είχε αναφερθεί επιμένοντας το DP: Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στον ναυτικό τομέα, έπρεπε να λυθεί κατά προτεραιότητα. Δεν αναβαθμίσαμε τις τέσσερις φρεγάτες MEKO 200HN διότι τα χρήματα που υπήρχαν δόθηκαν αλλού. Ναυπηγήσεις δεν έγιναν, παρόλο που την περασμένη δεκαετία υπήρξαν “ευφάνταστες” και υλοποιήσιμες προτάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν λύση. Δυστυχώς, η τότε πολιτική ηγεσία “χόρευε” στον ρυθμό που υπαγόρευαν οι εταίροι και δανειστές που είχαν επιβάλλει τα Μνημόνια στον τόπο, ενώ είχαν πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι θα συμβεί το ακριβώς ανάποδο.
Με δεδομένη τη διαχρονικά προβληματική προτεραιοποίηση των εξοπλιστικών αναγκών και το σοβαρό αδιέξοδο στον ναυτικό τομέα σήμερα, η απόφαση του ΚΥΣΕΑ για Rampage και Spice, είναι ένα πρώτο βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Η ναυτική αποτροπή που κινδύνευε έπρεπε να ενισχυθεί. Και έστω με μεγάλη καθυστέρηση, διότι από αυτές τις αποφάσεις θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει ο επανεξοπλισμός της χώρας, επιχειρείται να αντισταθμιστεί το πρόβλημα στη θάλασσα, με την απόκτηση πολύ σοβαρών δυνατοτήτων κρούσης εναντίον στόχων επιφανείας από μεγάλες-ασφαλείς (stand-off) αποστάσεις.
Δηλαδή, ελήφθη μια κορυφαίας επιχειρησιακής σημασίας απόφαση, η οποία ενισχύει ταυτόχρονα και την Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό. Αρκεί να υλοποιηθεί ταχέως.Παρά τη “γκρίνια” που διατυπώνεται από δημοσιογραφικής πλευράς, η αλήθεια είναι ότι κοντά στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται πολύ καλά όλες τις διαστάσεις αυτού που αποκαλείται “εθνική ασφάλεια“. Και τη γεωπολιτική και τη στενά αμυντική-επιχειρησιακή διάστασή της. Τελικά την ισορροπία δυνάμεων και την της αποτροπή (deterrence).
Η απόκτηση των όπλων αυτών από την ισραηλινή αμυντική βιομηχανία, αξιοποιεί επιτέλους, πιο ολιστικά, τις αεροπορικές πλατφόρμες, καινούργιες και παλαιότερες. Διότι όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, αυτές ΔΕΝ πολεμούν μόνες τους. Αγοράζει και λίγο χρόνο για να εγκριθεί η υλοποίηση άλλης μιας απόφασης που έχει καθυστερήσει πάρα πολύ. Αυτή είναι η απόφαση για την αναβάθμιση και των 38 F-16 Block 50 που κινδυνεύουν με επιχειρησιακή απαξίωση και “αποστρατεία”.
Ένα έργο που θα υλοποιηθεί με δαπάνη μικρότερη του ενός δισ. ευρώ, ενώ η αντικατάσταση από σύγχρονα καινούργια μαχητικά, του ιδίου τύπου, απαιτεί επένδυση πολλαπλάσια. Και δεν αρκεί να υπολογίζει κανείς στην αγορά μαχητικών αεροσκαφών 4.5-5ης γενιάς (Radale ή F-35) με τη λογική ότι θα χρειαστούν λιγότερα, λόγω ανώτερων δυνατοτήτων. Στην εξίσωση υπεισέρχεται και το κρίσιμο ζήτημα του κόστους επιχειρησιακής αξιοποίησης. Της “λάντζας” στο Αιγαίο όπως χαρακτηριστικά έχει αποκληθεί. Το να χρησιμοποιείς Rafale και F-35 σε τέτοιους ρόλους, είναι συνταγή οικονομικής καταστροφής, πέραν της εκπαίδευσης του αντιπάλου στην αντιμετώπισή τους.
Υπάρχει τέλος και άλλη μια διάσταση, στην οποία έχει επίσης αναφερθεί το DP. Είναι το ότι μπορεί οι ΗΠΑ να είναι κορυφαίος σύμμαχος της χώρας, όμως είναι ηλίου φαεινότερο το ότι καταβάλουν εργώδεις προσπάθειες για να τηρήσουν μια “ισορροπία” στα ελληνοτουρκικά, όπως την αντιλαμβάνεται η Ουάσιγκτον, στην προσπάθειά τους να μην χάσουν την Τουρκία από το “δυτικό μαντρί”. Η κριτική έχει ασκηθεί. Όμως, το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά το τι κάνεις εσύ για το δικό σου σπίτι, ποιες αποφάσεις λαμβάνεις…
Το ελληνικό αμυντικό πρόβλημα είναι συγκεκριμένο, μέρος του οποίου αποτυπώθηκε ανωτέρω. Η απόφαση υλοποίησης προμηθειών από “εναλλακτικούς” προμηθευτές είναι πολλαπλώς η δέουσα. Δεν λύνεις απλώς ένα πρόβλημα, αλλά διαμηνύεις ξεκάθαρα στον σύμμαχο που κωλυσιεργεί και επί της ουσίας αρνείται να σου δώσει τη λύση στην κάλυψη των αναγκών σου, ότι “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές”.
Η Πολωνία π.χ. είναι μια χώρα πρώτης γραμμής για το ΝΑΤΟ και δεν έχει κάποια Τουρκία ώστε να την προβληματίζει η “αμερικανική επιλογή”. Όπως και η Ελλάδα. Αντί όμως για τη “σύμμαχο” Τουρκία, ως αντίπαλο έχει τη Ρωσία. Η ιστορική εμπειρία την έχει οδηγήσει να μην αφήσει τίποτα στην τύχη και εξοπλίζεται “μέχρι τα δόντια”, αποφασισμένη να μην επιτρέψει να επαναληφθεί το παρελθόν. Κυρίως όμως, να στηριχτεί στα δικά της μέσα εάν το απευκταίο συμβεί. Κάνει άραγε η Ελλάδα το ίδιο, ή η ηγεσίας της ακούει κάποιους εκ πεποιθήσεως ανόητους που εξακολουθούν να πιστεύουν και να αρθρογραφούν σχετικά, περί αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών Ελλάδας και Τουρκίας…
Η Πολωνία λοιπόν που εξαρτάται αμυντικά και από τη συμμαχία με ΝΑΤΟ/ΗΠΑ, έχει λάβει τις αποφάσεις της. Δεν στηρίζεται μόνο στους συμμάχους, αλλά ενεργοποιεί την εγχώρια αμυντική βιομηχανία σε όλα τα επίπεδα για να υπάρχει η μέγιστη δυνατή επιστροφή της επένδυσης στην οικονομία της χώρας. Έχει προχωρήσει σε κολοσσιαίες παραγγελίες –αρμάτων μάχης K2 Black Panther, αυτοκινούμενων οβιδοβόλων K9 Thunder (από εκεί έχουν προκύψει και τα τουρκικά T-155 Firtina…), ελαφρών μαχητικών αεροσκαφών FA-50 Fighting Eagle, πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων Chunmoo– ύψους 13,7 δισ. δολαρίων από τη Νότια Κορέα. Οι ΗΠΑ, έχουν επίσης λάβει παραπλήσιο εξοπλιστικό “πακέτο” – άρματα μάχης M1A2 Abrams, επιθετικά ελικόπτερα Apache, μαχητικά αεροσκάφη F-35, πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων HIMARS, συστήματα αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας Patriot.
Η εμπλοκή της Νότιας Κορέας, αφενός λύνει το πρόβλημα της αδυναμίας ανταπόκρισης ακόμα και της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίες στις τεράστιες ανάγκες της Πολωνίας και την ταχύτητα που απαιτεί στους χρόνους παράδοσης, οριοθετεί όμως παράλληλα και τη σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες…
27/9/2023
https://www.defence-point.gr/news/kysea-ta-spice-kai-ta-rampage-paroti-argisan-mas-deichnoyn-ton-ortho-dromo