Ισραήλ: Ενας πόλεμος από το μέλλον με βαθιές ρίζες στο παρελθόν.
Ισραήλ: Ενας πόλεμος από το μέλλον
με βαθιές ρίζες στο παρελθόν.
Οι τρομοκράτες της Χαμάς έχουν μελετήσει εντατικά τον τρόπο που κινήθηκαν τους προηγούμενους μήνες οι ισραηλινές δυνάμεις και επέλεξαν προσεκτικά τον χρόνο της επίθεσής τους.
Είναι ακόμα νωρίς για να καταφέρει κάποιος να εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα από την αιφνιδιαστική εισβολή των τρομοκρατών της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ. Ωστόσο έχει ενδιαφέρον να εστιάσουμε –με βάση τις πρώτες αυτές πληροφορίες– στο γεγονός ότι ένας από τους ισχυρότερους στρατούς του κόσμου, εξοπλισμένος με τεχνολογία αιχμής και με ένα εκτενές δίκτυο πληροφοριών, αιφνιδιάστηκε σε απόλυτο βαθμό σήμερα τα ξημερώματα.
Οι εικόνες αιχμάλωτων στρατιωτών των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων (IDF), κάποιοι από τους οποίους αιχμαλωτίστηκαν μέσα από στρατόπεδα εντός του κράτους του Ισραήλ, και η ταυτόχρονη εισβολή από έδαφος, αέρα και θάλασσα έδειξε ότι ακόμα και ο τελειότερος αμυντικός μηχανισμός έχει κενά.
Η αποτυχία των Ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών μεγεθύνεται από το γεγονός ότι οι επιθέσεις έγιναν από έναν θύλακα ο οποίος –θεωρητικά τουλάχιστον– παρακολουθείται σε 24ωρη βάση. Και, ας μην ξεχνάμε, οι πολίτες του Ισραήλ αποτελούν έναν πληθυσμό εκπαιδευμένο σε έκτακτες συνθήκες. Ζουν σε μια χώρα όπου η ειρήνη από τον πόλεμο μπορεί να απέχει κάποια λεπτά της ώρας.
Οι τρομοκράτες της Χαμάς χρησιμοποίησαν ένα προσφιλές σε αυτούς επιθετικό μέσο, τις ρουκέτες που εκτοξεύθηκαν από τη Λωρίδα της Γάζας προς το νότιο Ισραήλ. Ταυτόχρονα, με λέμβους και παραμοτέρ (μηχανοκίνητα αλεξίπτωτα πλαγιάς, αγγλιστί paramotor), και με μεθόδους οι οποίες διδάσκονται μόνο σε επίπεδο Ειδικών Δυνάμεων (εν ολίγοις κάποιος εκπαίδευσε τους τρομοκράτες της Χαμάς) κατόρθωσαν να καταλάβουν ολόκληρους οικισμούς στο νότιο Ισραήλ. Οποιος έχει επισκεφθεί το Σντερότ στα σύνορα με τη Γάζα γνωρίζει ότι δεν είναι απλώς μια πόλη, αλλά ένας οικισμός που έχει δημιουργηθεί ακριβώς για να ελέγχει ποιος και τι μπαινοβγαίνει στη Γάζα.
Αρκετοί εκτιμούν ότι οι ισλαμιστές της Χαμάς είναι πια οι καλύτεροι μαθητές των μεθόδων που αναπτύχθηκαν στην Ουκρανία. Αλλωστε, ήδη στις αχανείς πεδιάδες της Ουκρανίας είδαμε ότι τα κύρια άρματα μάχης είναι από μόνα τους ένας ακίνητος στόχος για «Javelins» και για άλλα όπλα παρόμοιας δυναμικότητας.
Πάνω απ’ όλα, βέβαια, είναι απεχθείς τρομοκράτες που – όπως φαίνεται από τις πρώτες εικόνες που φτάνουν από το Ισραήλ- σφαγιάζουν και απαγάγουν αδιακρίτως άμαχους και άοπλους πολίτες.
Περιττό να υπογραμμιστεί ότι η εισβολή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ θα θέσει σε τεράστια δοκιμασία τις λεγόμενες Συμφωνίες του Αβραάμ της Ιερουσαλήμ με κράτη της Μέσης Ανατολής που –εκ των πραγμάτων– είναι αδύνατον να υποστηρίξουν δημοσίως το Ισραήλ. Δεκαετίες προσπαθειών να πέσουν διπλωματικές γέφυρες ανάμεσα στο Ισραήλ και στις αραβικές μοναρχίες και καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής κινδυνεύουν να εξανεμιστούν μπροστά σε αυτή τη νέα μορφή πολέμου που σαρώνει το Ισραήλ.
Εφόσον ο πόλεμος συνεχιστεί, εξέλιξη εξαιρετικά αρνητική για το Ισραήλ με βάση τη γεωγραφική του ιδιαιτερότητα, δεν έχει να περιμένει βοήθεια παρά μόνο από τις ΗΠΑ. Η Ευρώπη, ως συνήθως, λειτουργεί ως ένας σύλλογος προβληματισμού με τεράστια αδυναμία στη δράση.
Αν και δεν είναι η στιγμή για συγκρίσεις και για προσπάθεια εξαγωγής
συμπερασμάτων για εγχώρια χρήση, θα ήταν καλό όλοι όσοι βρίσκονται σε
υπεύθυνες θέσεις και έχουν λόγο και βαρύτητα στον τρόπο με τον οποίο
διαμορφώνεται η αμυντική στρατηγική της χώρας να «διαβάσουν» πολύ καλά
αυτά που συμβαίνουν αυτές τις δύσκολες ώρες για το Ισραήλ. Η Ιστορία δεν
συγχωρεί ούτε τους αδαείς ούτε τους απροετοίμαστους.
Βασίλης Νέδος
7.10.2023
https://www.kathimerini.gr/world/562659766/enas-polemos-apo-to-mellon-me-vathies-rizes-sto-parelthon/
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Τα διακυβεύματα για το Ισραήλ
και οι κίνδυνοι για τη Μέση Ανατολή
(και όχι μόνο).
Το Ισραήλ έπεσε θύμα της επιτυχημένης πολιτικής του στο εξωτερικό, της αστάθειας στο εσωτερικό και της απροθυμίας του εδώ και χρόνια να δει σοβαρά την επίλυση του Παλαιστινιακού.
Πράγματι, σήμερα το Ισραήλ βρίσκεται στην ισχυρότερη γεωπολιτικά θέση των τελευταίων ετών, έχοντας μετριάσει την αντιπαλότητα με τα περισσότερα αραβικά κράτη και έχοντας πετύχει την αναγνώρισή του από αρκετά από αυτά, καταφέρνοντας να βάλει σε δεύτερη μοίρα το Παλαιστινιακό, η διευθέτηση του οποίου δεν αποτελεί καν προϋπόθεση για τη βελτίωση των σχέσεων με αραβικές ηγεσίες.
Οι σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν σταθερές, παρά την κακή χημεία Μπάιντεν – Νετανιάχου. Το Ιράν βρίσκεται σε αναδίπλωση λόγω της υπερέκτασής του στη Μέση Ανατολή, η απειλή που αυτό συνιστούσε για την ασφάλεια του Ισραήλ -χωρίς να έχει εκλείψει- συγκρατείται σχετικά μετά και τη συμφωνία της Τεχεράνης με το Ριάντ και τον έλεγχο των μετώπων σε Συρία, Υεμένη και Λίβανο, ενώ με τον τελευταίο το Ισραήλ είχε υπογράψει πρόσφατα συμφωνία συνεκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και φαινόταν ότι, με τη μεσολάβηση του Κατάρ, κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνει και για τη Λωρίδα της Γάζας προκειμένου οι Παλαιστίνιοι να αξιοποιήσουν τον ορυκτό πλούτο τους.
Γενικότερα, η προηγούμενη κυβέρνηση στο Ισραήλ είχε χαλαρώσει τον κλοιό γύρω από τη Γάζα, ενώ είχε αναστείλει και τη συνήθη, τα τελευταία χρόνια, πρακτική των εποικισμών και της προσπάθειας αλλαγής των δημογραφικών δεδομένων σε ανατολική Ιερουσαλήμ και Δυτική Οχθη.
Ολα αυτά δεν εξανεμίστηκαν την 7η Οκτωβρίου, ωστόσο επαναφέρουν με οδυνηρό τρόπο την εχθρότητα ανάμεσα στις δύο πλευρές και δίνουν χώρο στην επικράτηση των πιο αδιάλλακτων και ακραίων φωνών. Μάλιστα, ανάλογα με την πορεία των εξελίξεων (εμβάθυνση και διεύρυνση των εχθροπραξιών ή σχετικά γρήγορη αποκλιμάκωση) επηρεάζονται στρατηγικά τόσο η δυναμική που αναπτύχθηκε μεταξύ Ισραήλ και αραβικών καθεστώτων όσο και οι ευρύτερες προσπάθειες εξομάλυνσης στη Μέση Ανατολή, καθώς βεβαίως και το «ξεχασμένο» από πολλούς Παλαιστινιακό.
Εξάλλου, οι επιλογές της Ιερουσαλήμ υπόκεινται σε αυτή τη φάση σε περιορισμούς: επιθυμεί οπωσδήποτε να ελέγξει άμεσα το μέτωπο στα νότια και πέριξ της Γάζας, να αποτρέψει ενέργειες στην υπόλοιπη επικράτεια (ενώ η Χαμάς έχει καλέσει σε γενικότερο ξεσηκωμό), να ελέγξει αποτελεσματικά τις επιθέσεις από τη Χεζμπολάχ και τον Λίβανο, να δείξει αποφασιστικότητα και πυγμή, αποφεύγοντας εντούτοις την υπέρμετρη χρήση βίας (αμφίβολο όχι μόνο λόγω της ιδεολογικής προέλευσης των κυβερνώντων, αλλά και της ανάγκης/πίεσης για αντίποινα) που θα προκαλέσει την κατακραυγή ακόμη και όσων σήμερα αποδοκιμάζουν τις τρομοκρατικές πράξεις της Χαμάς και των παραφυάδων της.
Από την άλλη, η πολιτική αστάθεια στην οποία βρίσκεται εδώ και πάνω από μια τετραετία το Ισραήλ (διεξήχθησαν πέντε εκλογικές αναμετρήσεις μεταξύ Απριλίου 2019 και Νοεμβρίου 2022), και μια κυβέρνηση, η τωρινή, που μοιάζει πιο σταθερή από τις προηγούμενες, αλλά στο εσωτερικό αμφισβητείται έντονα, με διαδηλώσεις εναντίον της, οπωσδήποτε αποτέλεσαν προϊόν εκμετάλλευσης από τη Χαμάς, η οποία «διάβασε», όπως αποδείχτηκε, καλά την κατάσταση και κατέδειξε τις αδυναμίες μιας στρατιωτικής μηχανής και ενός συστήματος πληροφοριών και μυστικών υπηρεσιών που θεωρούνταν περίπου άτρωτο.
Παρότι η μοίρα των ηγετικών στελεχών της μόνο ευοίωνη δεν προδιαγράφεται (πολύ δύσκολα θα αποφύγουν την εξόντωση μετά τον εξευτελισμό της ισραηλινής άμυνας, αλλά και τον πολύ μεγάλο αριθμό θυμάτων που προκάλεσαν στην άλλη πλευρά), η ενέργειά τους ανακατεύει την τράπουλα.
Αιφνιδιασμός
Η επιτυχία τους συνίσταται σε δύο πεδία: στον απόλυτο αιφνιδιασμό και στη δημιουργία μιας νέας διπλωματικά συνθήκης που, τουλάχιστον για την ώρα, απαγορεύει οτιδήποτε παραπάνω/περισσότερο από το πάγωμα των σχέσεων του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη που το έχουν αναγνωρίσει, ενώ εκτροχιάζει τη διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεων ανάμεσα σε Ισραήλ και Σαουδική Αραβία.
Αυτή την παράμετρο, όπως και την αντίστοιχη των ομήρων που κρατά η Χαμάς, θα πρέπει να τη λάβει σοβαρά υπόψη του το Ισραήλ για την επιλογή της απάντησης που επιφυλάσσει για τη Λωρίδα της Γάζας. Γιατί, αν αντιδράσει με τη σφοδρότητα που μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν, ίσως και με ακόμη μεγαλύτερη λόγω του τεράστιου πλήγματος στο γόητρό του, καθώς και της ανάγκης εξουδετέρωσης πυρήνων της Χαμάς και άλλων τρομοκρατικών οργανώσεων, θα φέρει σε δύσκολη θέση τις αραβικές ηγεσίες των κρατών που το αναγνώρισαν πρόσφατα και θα απομακρύνει για το ορατό μέλλον την πιθανότητα συμφωνίας με τη Σαουδική Αραβία.
Και βέβαια τυχόν χερσαία εισβολή στη Γάζα, αν δεν είναι σύντομης διάρκειας, εκτός του ότι θα θεωρηθεί κατοχή, ενδεχομένως να οδηγήσει σε οδομαχίες εντός της πλέον πυκνοκατοικημένης περιοχής στον πλανήτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ανθρώπινων απωλειών και εικόνας, νομιμοποιώντας στα μάτια αρκετών μουσουλμάνων επιθετικές ενέργειες (π.χ. από τη Χεζμπολάχ) εις βάρος του Ισραήλ, παγιώνοντας τον φαύλο κύκλο της βίας.
Και κάτι ακόμη: η ανέχεια, απότοκο του πολέμου στην Ουκρανία και της κρίσης στα σιτηρά και σε αλλά βασικά προϊόντα, που είναι ορατή σε μεγάλο κομμάτι των μουσουλμανικών -και όχι μόνο- κοινωνιών, έχει προκαλέσει αναβρασμό, ο οποίος θα μπορούσε να στραφεί εις βάρος των ηγεσιών (σε μια νέου τύπου Αραβική Ανοιξη) αν η σύγκρουση κρατήσει για καιρό και επεκταθεί.
Οι αιτίες του κύκλου βίας και οι λόγοι αποτυχίας
Η δε επιχειρησιακή αποτυχία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και των δυνάμεων ασφαλείας είναι εκκωφαντική και, όπως σωστά σημείωσε ο Ιαν Μπρέμερ, παραπέμπει στην 11η Σεπτεμβρίου του Ισραήλ. Οχι απλώς πιάστηκαν στον ύπνο, αλλά θα έπρεπε να έχουν δει τα σημάδια της επιδείνωσης των σχέσεων με το παλαιστινιακό στοιχείο ήδη από το 2022, που ήταν το πιο θανατηφόρο έτος μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα (2005).
Πάνω από 200 Παλαιστίνιοι και 31 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν πέρσι (ενώ τα θύματα της χθεσινής επίθεσης είναι πολλαπλάσια μόλις σε ένα 24ωρο) και ευρύτερα ήδη είχε ανοίξει ένας νέος κύκλος βίας ανάμεσα στα δύο μέρη, με πυρήνα την απομάκρυνση της όποιας προοπτικής επίλυσης του Παλαιστινιακού (μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1990), που επιδρά αρνητικά και στις δύο πλευρές (οι μεν Ισραηλινοί, στην πλειονότητά τους, πλέον, θεωρούν ότι ακόμη και η δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους δεν θα τους έκανε να νιώθουν ασφαλείς, οι δε Παλαιστίνιοι πιστεύουν πως οι Ισραηλινοί ναρκοθετούν τη λύση των δύο κρατών). Το κενό εξουσίας στη Δυτική Οχθη, με τον 87χρονο Αμπάς πολιτικά εξασθενημένο και σε πίεση από τις νεότερες και πιο εξτρεμιστικοποιημένες γενιές, που απαιτούν δυναμικότερες και βιαιότερες ενέργειες εις βάρος του Ισραήλ, η συνεχιζόμενη φτωχοποίηση των Παλαιστινίων, η απουσία διαύλων επικοινωνίας μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, αλλά και η επιλογή Νετανιάχου να συμμαχήσει με ακραία και εθνικιστικά στοιχεία (ώστε να επανέλθει στην πρωθυπουργία) ασφαλώς επηρεάζουν αρνητικά την πολιτική της χώρας και διατηρούν την ένταση με προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες, ερεθίζοντας έτσι περαιτέρω τους Παλαιστινίους.
Στους λόγους της αποτυχίας φέρεται να συγκαταλέγεται και η έμφαση που
δινόταν τους τελευταίους μήνες στη Δυτική Οχθη, όπου συχνά είχαμε
επεισόδια ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Παλαιστινίους (ίσως ηθελημένα να
αποσπάστηκε η προσοχή ώστε η Χαμάς και άλλες τρομοκρατικές ομάδες να
έχουν τον χρόνο να εκπαιδευτούν σε νέες τακτικές και να προετοιμάσουν
ένα ολοκληρωμένο σχέδιο επιθέσεων), στη συνακόλουθη υποτίμηση του
προερχόμενου από τη Γάζα κινδύνου (καθότι η Χαμάς έδειχνε ένα πιο
καθεστωτικό πρόσωπο), όπως και στις ανακατατάξεις στο εσωτερικό των
δυνάμεων ασφαλείας λόγω της εγχώριας πόλωσης στο Ισραήλ, ακόμη και στην
απειθαρχία ορισμένων στελεχών προς την κυβέρνηση, καθώς και στην απώλεια
πρόσβασης μέσω πληροφοριοδοτών ειδικότερα στη Γάζα.
Κωνσταντίνος Φίλης
8.10.2023
https://www.kathimerini.gr/world/562660102/arthro-kon-fili-ta-diakyveymata-gia-to-israil-kai-oi-kindynoi-gia-ti-mesi-anatoli-kai-ochi-mono/
2.
Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973 καθόρισε την "αρχιτεκτονική” της Μέσης Ανατολής από κάποιες απόψεις μέχρι και τις μέρες μας. Ο αιφνιδιασμός του Ισραήλ τότε από την επίθεση των αραβικών στρατών και οι αρχικές επιτυχίες των τελευταίων στο πεδίο των μαχών αντιστάθμισαν κατά έναν τρόπο την μεγάλη ισραηλινή νίκη στον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967, υποχρέωσαν τις αραβικές μοναρχίες να μπουν δυναμικά στο παιχνίδι με το πετρελαϊκό εμπάργκο του 1973 (πυροδότη μιας ευρύτερης οικονομικής κρίσης που σοβούσε διεθνώς) και κυρίως ώθησαν το Ισραήλ και τους υποστηρικτές του πέραν του Ατλαντικού να αναζητήσουν περιφερειακές διευθετήσεις, που θα περιόριζαν τις εντάσεις, χωρίς απαραίτητα να θίγουν την ουσία του παλαιστινιακού ζητήματος.
Από εκεί προέκυψαν επί της ουσίας οι ιστορικές συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ το 1978 που οδήγησαν σε εξομάλυνση των σχέσεων του εβραϊκού κράτους με την Αίγυπτο, έως τότε φυσική ηγέτιδα του αραβικού κόσμου.
Οι μαχητές της Χαμάς οι οποίοι (πιθανότατα σε συντονισμό και με άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις) εξαπέλυσαν από το πρωί του Σαββάτου πρωτοφανή χερσαία επίθεση εναντίον του Ισραήλ γνωρίζουν καλά το παιχνίδι των συμβολισμών: όχι μόνο διότι ονομάτισαν την στρατιωτική τους ενέργεια "Επιχείρηση Αλ Άκσα”, κινητοποιώντας τις ευαισθησίες των απανταχού Μουσουλμάνων και υποδηλώνοντας ούτε λίγο ούτε ότι φιλοδοξούν να κυριεύσουν την Ιερουσαλήμ, αλλά και γιατί επέλεξαν χρονικά τις μέρες που συμπληρώνονται ακριβώς πενήντα χρόνια από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ.
Ο αιφνιδιασμός στο Ισραήλ θυμίζει ημέρες του 1973 – εξ ού και ήδη γίνεται ευρύτατα λόγος για μεγάλη αποτυχία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Η χώρα που εξάγει λογισμικό παρακολουθήσεων ανά τον κόσμο βρέθηκε εντυπωσιακά απληροφόρητη, ενώ και το σύστημα αεράμυνας Iron Dome αποδείχθηκε λιγότερο αποτελεσματικό απέναντι στη βροχή ρουκετών της Χαμάς από όσο το ήθελε η φήμη του.
Η εικόνα αμάχων κατοίκων παραμεθόριων οικισμών που εγκαταλείπουν άρον άρον τις εστίες τους και η αιχμαλωσία ισραηλινών αξιωματικών και στρατιωτών (που ασφαλώς θα χρησιμοποιηθούν ως διαπραγματευτικό χαρτί για την αποφυλάκιση Παλαιστινίων κρατουμένων) είναι αρκούντως τραυματική για το Ισραήλ.
Σε αντίθεση βέβαια με το 1973, το Ισραήλ δεν μάχεται με στρατούς αραβικών κρατών, αλλά με μη-κρατικές οργανώσεις. Δεν υπάρχουν πλέον αραβικά καθεστώτα με ουσιαστικά εμπόλεμες διαθέσεις απέναντι στο εβραϊκό κράτος. Η κληρονομιά του Γιομ Κιπούρ έχει μετεξελιχθεί στις πρόσφατες Συμφωνίες του Αβραάμ και η υπόθεση της υπεράσπισης των Παλαιστινίων έχει αναληφθεί από εξωαραβικές δυνάμεις, όπως το Ιράν και σε μικρότερο βαθμό η Τουρκία.
Όμως, το ότι η Χαμάς πέρασε από την παλαιότερη μεθοδολογία των επιθέσεων αυτοκτονίας και της εκτόξευσης ρουκετών στην συντεταγμένη είσοδο στο έδαφος του Ισραήλ από τέσσερις πλευρές συνιστά μιαν εντυπωσιακή αναβάθμιση των δυνατοτήτων προετοιμασίας, συντονισμού και διεξαγωγής επιχειρήσεων από μέρους της. Και το ίδιο ισχύει για την επικοινωνιακή διαχείριση των εχθροπραξιών μέσω Διαδικτύου. Το να αναζητηθεί "κρατικός δάκτυλος” είναι λογική υποψία.
Παρεμπιπτόντως, ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν, αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ δήλωσε πρόσφατα ότι "ποντάρουν σε άλογο που χάνει” όσοι προθυμοποιούνται να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Επειδή δε η ισραηλινή απάντηση απέναντι όχι μόνο στους μαχητές, αλλά και τους αμάχους της Λωρίδας της Γάζας προεξοφλείται αμείλικτη, ο ισχυρός άνδρας της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκηπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν έχει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να υπαναχωρήσει από την προσχώρηση στις Συμφωνίες του Αβραάμ, προς την οποία τον πιέζει η αμερικανική πλευρά.
Όλα αυτά ξεσπούν σε μία συγκυρία κατά την οποία το Ισραήλ αποδεικνύεται ιδιαίτερα ευάλωτο, διότι οι διαμάχες σχετικά με την μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης (στην πραγματικότητα, η μάχη κοσμικών και θρησκευόμενων για τον τρόπο ζωής τους) έχουν αποδυναμώσει το εσωτερικό μέτωπο, ενώ η φρενήρης διπλωματική δραστηριότητα των τελευταίων μηνών έχει φέρει πιο κοντά πολλούς παίκτες της περιοχής που μέχρι τώρα διατηρούσαν ανταγωνιστικές σχέσεις (π.χ. Ιράν-Σαουδική Αραβία, Συρία-Αραβικό Σύνδεσμο, Τουρκία-Σαουδική Αραβία, Ιράν-Αίγυπτο κ.ο.κ.), με αποτέλεσμα να αρθεί και η απομόνωση της Χαμάς από τον "άξονα της αντίστασης” λόγω της στάσης της στην συριακή κρίση.
Στο διάγγελμα με το οποίο εξήγγειλε γενική επιστράτευση ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου ζήτησε "ενότητα” από τον λαό του, υποσχέθηκε ότι η Λωρίδα της Γάζας θα πληρώσει "βαρύ τίμημα”, ενώ προειδοποίησε να μην κάνει οποιοσδήποτε τρίτος "το λάθος να προσχωρήσει στον πόλεμο”. Πρόκειται για έμμεση πλην σαφή αναφορά στην λιβανική οργάνωση Χεζμπολάχ, η οποία ήδη με τον πόλεμο του 2006 διέψευσε στα βόρεια σύνορα το "αήττητο” του ισραηλινού στρατού.
Μένει να φανεί πώς θα κινηθούν τόσο οι εξωτερικοί παίκτες όσο και οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη (όπου το καθεστώς του Μαχμούντ Αμπάς είναι πλήρως απαξιωμένο και πληθαίνουν οι "νεόφυτες” ένοπλες οργανώσεις) ή και εντός των ισραηλινών συνόρων του 1967. Μένει επίσης να φανεί αν ο Ταγίπ Ερντογάν θα επιχειρήσει να καβαλήσει και αυτό το κύμα ρητορικά και αν ο στρατάρχης Σίσι της Αιγύπτου θα αντιμετωπίσει εσωτερικά προβλήματα από μια ανάφλεξη τέτοιου μεγέθους.
Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν στις ΗΠΑ βρίσκεται υποχρεωμένη να διαχειριστεί μία κρίση την οποία δεν ανέμενε, την ίδια στιγμή που είναι πλήρως απορροφημένη από το πολιτικο-δημοσιονομικό θρίλερ στο εσωτερικό και τον πόλεμο της Ουκρανίας στο εξωτερικό. Το ότι η "συλλογική Δύση” εμφανίζεται όλο αυτό το διάστημα λιγότερο ενωμένη από όσο θρυλείται και περισσότερο τρωτή σε πλανητικό επίπεδο υπήρξε ίσως ένας επιπλέον παράγοντας που έλαβαν υπόψη οι ισλαμιστές της Χαμάς δημιουργώντας τα δικά τους τετελεσμένα. Σημαίνει όμως και ότι το δυτικό αφήγημα της άνευ όρων υποστήριξης του "δικαιώματος του Ισραήλ να αμύνεται” δεν θα βρίσκει τη διεθνή εμβέλεια που είχε μέχρι τώρα. Οι σημερινές τοποθετήσεις "ίσων αποστάσεων” της ρωσικής διπλωματίας είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστικές.
https://www.capital.gr/diethni/3742253/ta-protofani-stoixeia-tis-anaflexis-sti-mesi-anatoli/