Η Χαμάς ή το πογκρόμ του ισλαμοφασισμού.

Ορθώς η πολιτεία, καθώς και ο κάθε άνθρωπος με κοινή λογική ξεχωριστά καταδικάζει την σημερινή σφαγή που εξαπέλυσε η Χαμάς (η οποία είναι το κόμμα των ερειπίων της Γάζας και γνωρίζει πολύ καλά πώς η κυριαρχία της εκεί προϋποθέτει να μην ειρηνεύσει ποτέ η περιοχή και να μην υπάρξει ποτέ μια κάποια κοινά αποδεκτή λύση της αραβο-ισραηλινής διαμάχης επί της Παλαιστίνης).

Το γιατί βέβαια την ίδια στιγμή που καταδικάζουμε είμαστε η χώρα που έχουμε αναλάβει αυτήν την περίοδο, μέσα από το λεγόμενο ‘θετικό κλίμα’ και τις ενέργειες χαμηλής πολιτικής να εξωραΐσουμε στα μάτια της Δύσης το κατ’ εξοχήν κράτος-σπόνσορα του απανταχού ισλαμοφασισμού –την Τουρκία δηλαδή– αποτελεί μυστήριο. Αυτή η στάση μας εκθέτει.

Οι ίδιες οι εξελίξεις διαψεύδουν τις προσδοκίες της συγκεκριμένης πολιτικής τους πηγαίους τίτλους και τον ευσεβιποθισμό αρθρογράφων του Βήματος, των Νέων και της Καθημερινής. Όταν η Δύση καταλάβει επιτέλους πως οι κινήσεις καλής θέλησης της Τουρκίας, είναι γαλιφιές που υποκρύπτουν την επιχειρούμενη υπονόμευσή της, η Ελλάδα θα καταστεί υπόλογη γιατί συνέβαλε σε μια πολιτική που επεξέτεινε την εξαπάτηση.

Όσο για την Παλαιστίνη και το Ισραήλ, πολλοί αντιμετωπίζουν την χτεσινή σφαγή με μια διάθεση συμψηφισμού της με τα εγκλήματα που έχει διαπράξει το ισραηλινό κράτος. Ιδίως τις τελευταίες δεκαετίες, τα ‘γεράκια’ του Ισραήλ κερδίζουν ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος: ένας σιωνιστικός φονταμενταλισμός ισχυροποιείται ως δήθεν απάντηση της διολίσθησης του παλαιστινιακού κινήματος στον ισλαμισμό. Πολύ πρόσφατα, η ισραηλινή κοινωνία ζούσε μέρες αναταραχής, ακριβώς διότι κομμάτια της κοινωνίας αντιδρούσαν σε αυτό το κλίμα που ήθελε να επιβάλει ο Νετανιάχου μέσα στο Ισραήλ.

Τα κομμάτια αυτά, όμως, αντιτάσσονται επίσης στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Αλλά υπερασπίζονται το Ισραήλ ως μια εκκοσμικευμένη δημοκρατία που έχει ενσωματώσει τις ιδέες της ισότητας των φύλων και της πλουραλιστικής κοινωνίας αποτελώντας ένα εναλλακτικό ως προς το Ισλάμ πρότυπο στη Μέση Ανατολή. Στην ίδια βάση, οι μερίδες αυτές της κοινωνίας συζητούν και την αποθρησκειοποίηση του δικού τους κράτους –ένα από τα σημεία της αντίθεσής τους με τον Νιετανιάχου– και αποδέχονται την ενσωμάτωση της μειονότητας των Αράβων, αρκεί η τελευταία να εγκαταλείψει τον θρησκευτικό φατριασμό. Αυτή η προοπτική είναι και η μόνη που θα επέτρεπε στις αρχέγονες xριστιανικές κοινότητες της περιοχή να επιβιώσουν, καθώς πιεζόμενες από την εκατέρωθεν έξαρση των αρτηριοσκληρωτικών ιδεολογιών απειλούνται με εξαφάνιση ακόμα και από την ίδια την Ιερουσαλήμ.

Η Χαμάς εχθρεύεται περισσότερο ιδεολογικά και πολιτικά αυτήν ακριβώς την άποψη, όπως και μια ευρύτερη προοπτική εξομάλυνσης των ισραηλο-αραβικών σχέσεων που άρχισε να διαφαίνεται μετά τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Το ίδιο κάνει και το Ιράν, αφού η εν λόγω εξομάλυνση θα αφαιρέσει ένα ακόμα επιχείρημα πάνω στο οποίο επιβιώνει το δικό του αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς.

Η σκλήρυνση του ισραηλινού κράτους, άλλωστε, αποτέλεσε σχέδιο και επιδίωξη της Χαμάς ήδη από τις ειρηνευτικές συμφωνίες του 1993-1995. Σε αυτό, βεβαίως, συνέβαλε με τον τρόπο της και η Παλαιστινιακή Αρχή, που αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που δόθηκε ώστε να υπάρξει μια αφετηρία αυτοδιάθεσης για τους Παλαιστίνιους, την σπατάλησε μέσα σ’ ένα όργιο διαφθοράς και καθεστωτισμού.  

Μετά από αυτήν την αποτυχία, η Χαμάς ανέλαβε σε μια διαδικασία που εν τέλει θα οδηγήσει στην καθίζηση του παλαιστινιακού κινήματος. Κυριαρχεί μεν στην Γάζα και εργαλειοποιεί την έννοια της αντίστασης, εντούτοις μιλάει για Χαλιφάτο και όχι για παλαιστινιακή αυτοδιάθεση· υποτάσσει το εθνικό αίσθημα στην ιδέα παλινόρθωσης μιας ισλαμικής αυτοκρατορίας που θα ξεκινάει από τον Ατλαντικό και την Ευρώπη και θα καταλήγει στον Ειρηνικό. Στην ίδια τη Γάζα, η ιδεολογία που προωθεί η οργάνωση, είναι υπερεθνική: εορτάζεται, για παράδειγμα, η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

Στην δε Ευρώπη οι Παλαιστίνιοι βλέπουν το αλλοτινό κύρος των αιτημάτων τους να καταβαραθρώνεται. Κι αυτό συμβαίνει επειδή οι ισλαμοφασιστικές δυνάμεις ταυτίζουν την Παλαιστινιακή υπόθεση με την τρομοκρατία, τις ολοκληρωτικές παράλληλες κοινωνίες των μεταναστών που εγκαθιδρύονται στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις, την μαντήλα και την καταπίεση της γυναίκας, και μια νέα εκδοχή αντισημιτισμού που εκφράζεται από τις κοινότητες αυτές. Έτσι, μόνον η περίφημη ‘ισλαμοαριστερά’ και το ρεύμα των αφυπνισμένων (woke) έχει απομείνει να υποστηρίζουν την ισλαμική εκδοχή της Παλαιστινιακής αντίστασης. Κι εκείνοι, όμως, πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι με τις αντιφάσεις των διακηρυγμένων ελευθεριακών σκοπών τους, με τις ολοκληρωτικές συμμαχίες που επιλέγουν.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η χθεσινή σφαγή που εξαπέλυσε η Χαμάς δεν δικαιολογείται από το δικαίωμα των Παλαιστινίων να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, όπως είπε ένας Μαχμούτ Αμπάς που έχει περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου και τριτακολούθου του Ερντογάν. Η ισοπέδωση κάθε διάκρισης μεταξύ εμπόλεμου και αμάχου, η στοχοποίηση οι βιασμοί, και οι απαγωγές γυναικών που πιάνονται σαν ‘σκλάβες’, το παιδομάζωμα είναι το πρόγραμμα που επιφυλάσσει ο ισλαμικός φονταμενταλισμός εναντίον οποιουδήποτε απίστου.

Και η απάντηση του Ισραήλ δεν θα πρέπει να ακολουθήσει το ίδιο μοτίβο, ακολουθώντας τη θρησκευτική ακροδεξιά, ή αντίθετα θα ενταχθεί σε μια στρατηγική διαχωρισμού της Χαμάς από τους Παλαιστίνιους. Διότι μόνο η ανασύσταση ενός δημοκρατικού παλαιστινιακού πολιτικού χώρου, θα έχει την ελπίδα να οδηγήσει σε μια συνάντηση  με το δημοκρατικό ισραηλινό κίνημα. 

Γιώργος Ρακκάς
8 Οκτωβρίου 2023

https://ardin-rixi.gr/archives/253255

                     ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ                   

1.
Υπολογισμοί του Ισραήλ  vs. Χαμάς

Πριν από λίγο έγιναν γνωστές δύο κινήσεις από την πλευρά της αιμοσταγούς ισλαμιστικής οργάνωσης Χαμάς στη Γάζα. Από τη μία πλευρά απειλεί να εκτελέσει Ισραηλινούς ομήρους που έχει στα χέρια της και από την άλλη, δηλώνει έτοιμη για συνομιλίες που θα οδηγήσουν σε εκεχειρία με το Ισραήλ.

Ήδη, σύμφωνα με πληροφορίες από ανοιχτές πηγές, σε κίνηση έχουν τεθεί παρασκηνιακοί διπλωματικοί μηχανισμοί στους οποίους συμμετέχουν οι Αιγύπτιοι, οι Αμερικανοί, καθώς επίσης και η κυβέρνηση του Κατάρ, η οποία διαθέτει πολύ μεγάλη επιρροή στη Λωρίδα της Γάζας, πληρώνοντας αδρά και συστηματικά σε μια προσπάθεια “κηδεμόνευσης” των Παλαιστινίων εκεί, ενώ διατηρεί και ανοιχτά κανάλια με το εβραϊκό κράτος και την Τεχεράνη. Από κοντά η Τουρκία και ίσως ακόμα και η Κίνα. Η αποστολή όμως όσων ενδιαφέρονται να πετύχουν αποκλιμάκωση, αυτή τη φορά και ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση, είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Η ποιοτική διαφοροποίηση δεν είναι η πετυχημένη αιφνιδιαστική επίθεση των παλαιστινιακών δυνάμεων, αλλά ο κτηνώδης τρόπος που συμπεριφέρθηκαν στους αμάχους, αφήνοντας πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς, παίρνοντας μαζί εκατοντάδες τραυματίες, έχοντας βιάσει, έχοντας διαπομπεύσει, ακόμα και νεκρούς. Κι όλη αυτή η ζωώδης συμπεριφορά, σαν να μην έφτανε που είναι ο ορισμός των εγκλημάτων πολέμου, έτυχε πανηγυρισμών από την ηγεσία της οργάνωσης και… προσευχών σε κάποιον -ψυχοπαθή προφανώς- Αλλάχ, που τους έδωσε τη δύναμη να πετύχουν τους στόχους τους. Άρα προφανώς τους το επέτρεψε.

Φυσικά, όλα αυτά είναι επικοινωνιακά κόλπα που έχουν αντιγράψει από τη Δύση. Όμως, ως ουσία και καθοριστική παράμετρος για όσα θα συμβούν, παραμένει η κτηνώδης συμπεριφορά απέναντι στους αμάχους. Εάν είχαν περιοριστεί στις επιθέσεις απέναντι στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των Ισραηλινών, ακόμα και με την προσθήκη της μαζικής εκτόξευσης βλημάτων προς τα ισραηλινά αστικά κέντρα, όλα θα ήταν διαφορετικά. Στην καταφανή επιθυμία – στρατηγική επιλογή να σπείρουν τον τρόμο στην ισραηλινή κοινωνία, ακόμα κι αν δεν το καταλάβαιναν εξ αρχής, έχουν υπαγορεύσει οι ίδιοι κάποια νέα δεδομένα, για όσα θα συμβούν προσεχώς.

Η συμπεριφορά τους δεν μπορεί να περάσει αναπάντητη, με την τιμωρία εκ μέρους των Ισραηλινών να είναι ανάλογης σφοδρότητας και μάλιστα με πολύ λιγότερους ανασταλτικούς παράγοντες σε σχέση με το παρελθόν. Καταρχάς, είναι καταφανές ότι το Ισραήλ σπεύδει να αξιοποιήσει την αηδία που έχουν προκαλέσει οι χασάπηδες της Χαμάς με τη συμπεριφορά τους απέναντι στους αμάχους και να κάνει κάτι που προσπαθούσε να αποφύγει να κάνει στο παρελθόν, φοβούμενο τον δραματικά αρνητικό επικοινωνιακό αντίκτυπο.

Πριν προλάβει δηλαδή ο κόσμος να συνέλθει από το σοκ των παλαιστινιακών ενεργειών, οι αεροπορικές του δυνάμεις επιχειρούν να ισοπεδώσουν και να εξουδετερώσουν κάθε είδος υπόγειου κέντρου διοίκησης ή/και αποθήκευσης οπλισμού, όπου κι αν αυτό βρίσκεται. Στο παρελθόν, τέτοιες εγκαταστάσεις είχαν εντοπιστεί κάτω από τζαμιά, από νοσ0μκομεία από πολυκατοικίες απλών καθημερινών ανθρώπων. Πλέον, σε αυτή την αρχική φάση, δεν υπάρχει απολύτως κανένας ανασταλτικός παράγοντας. Όλα είναι στόχος.

Όλα ισοπεδώνονται, διότι δεν τολμάει κανείς αυτή τη στιγμή να αρθρώσει οτιδήποτε εναντίον του Ισραήλ. Κι αν το κάνει, δεν θα φέρει το αποτέλεσμα που έφερνε κάποιες άλλες φορές. Εν ολίγοις, οι της Χαμάς, έχασαν το όποιο “ηθικό πλεονέκτημα” τους πίστωναν οι ουκ ολίγοι υποστηρικτές τους διεθνώς. Ένα δεδομένο που προβλημάτιζε σοβαρά τους Ισραηλινούς σχεδιαστές των επιχειρήσεων, ασκώντας πάνω τους σαφή αποτρεπτική επιρροή. Ασφαλώς, αυτή περίοδος θα είναι ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΗ, προτού αρχίσει να συσσωρεύει κόστος για το εβραϊκό κράτος. Κι αυτό σπεύδουν να προλάβουν οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, επιθυμώντας να καταγράψουν μετρήσιμα αποτελέσματα επί του πεδίου.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, είναι ενδεχόμενο να ανοίξει θέμα και για το κατά πόσον η απόφαση μονομερούς αποχώρησης των Ισραηλινών από τη Λωρίδα της Γάζας ήταν σοφή κίνηση, κρινόμενη εκ των υστέρων. Διότι αποδεικνύεται ότι μοναδικός τρόπος ελέγχου της συμπεριφοράς της Χαμάς, είναι η εξαφάνισή της. Πιθανώς και η φυσική, των ηγετικών της στελεχών. Για να εκλείψει δηλαδή η καταγεγραμμένη συστηματική προσπάθεια να τορπιλίσει οτιδήποτε στην κατεύθυνση κάποιας συμφωνίας,  Να υπογραμμιστεί εδώ εμφατικά, ωστόσο, ότι αυτή η συμπεριφορά της Χαμάς ΔΕΝ ήταν στρατηγικά παράλογη.

Αυτή τη στιγμή, οι Ισραηλινοί περνούν το μήνυμα ότι θα κάνουν οτιδήποτε για να πλήξουν σκληρά τη Χαμάς. Προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει σαφής επιθυμία χερσαίας επίθεσης – εισβολής, αλλά μόνο απειλή. Αυτό ασφαλώς μπορεί να αλλάξει εντός ωρών. Διατάχθηκε ο πλήρης αποκλεισμός της Γάζας, Ούτε ρεύμα, ούτε νερό, ούτε καύσιμα, όπως χαρακτηριστικά είπε ο υπουργός Άμυνας. Παρόλο που εκατοντάδες Ισραηλινοί βρίσκονται στα χέρια της Χαμάς, δεν θέλει να δείξει αδυναμία και να εμπλακεί σε συζητήσεις, υποχωρώντας “στις επιθυμίες των τρομοκρατών“. Τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.

Πρακτικά και επί της ουσίας όμως, με τις ενέργειες αυτές, εμμέσως ήδη διαπραγματεύεται. Στην ουσία διαμηνύει στους ενδιαφερόμενους μεσολαβητές, “πρώτα αφήστε ελεύθερους ΟΛΟΥΣ τους αμάχους  για να συζητήσω οτιδήποτε”. Διαφορετικά, οι κτηνώδεις ενέργειες των Παλαιστινίων μαχητών απέναντι στους Ισραηλινούς αμάχους, δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για διπλωματικές διαδικασίες. “Δώστε μας κάτι ουσιαστικό, ώστε να νομιμοποιηθούμε στο εσωτερικό της κοινωνίας μας να επανεξετάσουμε τη στάση μας”… αυτό μοιάζει να είναι το μήνυμα. Εάν υποτεθεί ότι δεν έχουν αποφασίσει να τελριώσουν τη Χαμάς.

Πάντα η “τιμωρία” ήταν μέρος της στρατηγικής των Ισραηλινών, σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσουν την “αποτροπή” (deterrence), η οποία προφανώς είχε καταρρεύσει από τη στιγμή που είχαν ξεσπάσει συγκρούσεις. Αυτό συμβαίνει και τώρα. Η αξιολόγηση των παλαιστινιακών ενεργειών επί του πεδίου, σε αυτή την επίθεση, επιβάλλει διαφορετική ποιοτικά και ποσοστικά απάντηση. Διαφορετικά, υπάρχει ο πραγματικός φόβος η ηγεσία της Χαμάς να λάβει το λάθος μήνυμα.

Το αν θα κινηθεί για τη φυσική εξόντωση της ηγεσίας της οργάνωσης ή την ανακατάληψη της Γάζας, είναι συνάρτηση του κατά πόσον αυτό είναι εφικτό επιχειρησιακά με λελογισμένο κόστος. Διότι κατά τα άλλα, υπό τη φόρτιση της στιγμής, μοιάζει να αποδείχθηκε ότι η μονομερής αποχώρηση ερμηνεύθηκε ως αδυναμία και απόλυτη προτεραιότητα ήταν ο εξοπλισμός και όχι η καλοπέραση του παλαιστινιακού πληθυσμού.

Ρόλο θα παίξει όμως και το αν ενδεχόμενη τέτοια απόφαση θα εκτιμηθεί ότι θα αναιρούσε στην πράξη τα επιτεύγματα της διπλωματίας (π.χ. συμφωνίες Αβραάμ). Διότι κι αυτός ήταν στρατηγικός στόχος για τους Ισραηλινούς, άρα έχουν κάθε κίνητρο να προστατεύσουν τα αποτελέσματα που έφεραν με πολύ κόπο. Προς το παρόν όμως, θα συνεχίσουμε να βλέπουμε μόνο ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΎΡΙ.

  Ζαχαρίας Μίχας
 (Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)

9/10/2023

https://www.defence-point.gr/news/amesi-analysi-oi-ypologismoi-toy-israil-vs-chamas-thelei-ekecheiria-alla-kai-apeilei


2.
Γιατί είναι αδιέξοδη η στρατηγική του Ισραήλ
στο Παλαιστινιακό.

Η πρωτόγνωρη εισβολή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, με τις εκατοντάδες νεκρούς, συνιστά ποιοτικό άλμα στη χρόνια αυτή σύγκρουση. Τόσο η αναβαθμισμένη επιχειρησιακή ικανότητα της ισλαμιστικής οργάνωσης, όσο και ο απόλυτος αιφνιδιασμός των ισραηλινών υπηρεσιών ασφαλείας, καταδεικνύουν σε όσους έχουν τη δυνατότητα να αναστοχαστούν με ψυχραιμία και νηφαλιότητα ότι η στρατηγική του Ισραήλ έχει αποτύχει, είναι εδώ και πολλά χρόνια σε αδιέξοδο.

Τέτοια λόγια μοιάζουν άτοπα στην παρούσα συγκυρία, όπου στο Ισραήλ κυριαρχεί το απέραντο πένθος και η εξίσου απέραντη επιθυμία για σκληρή εκδίκηση. Κι όμως, με απέραντο σεβασμό στο εβραϊκό αίμα που χύθηκε και στο πλαιστινιακό που έχει ήδη αρχίσει να χύνεται, είναι ίσως η πιο κατάλληλη ώρα για να τεθεί το ζήτημα με στρατηγικούς όρους κι όχι απλώς με όρους εκδίκησης, οι οποίοι το μόνο που καταφέρνουν είναι να αναπαράγουν τον φαύλο κύκλο.

Ο ορατός δια γυμνού οφθαλμού στόχος του εβραϊκού κράτους ήταν και παραμένει ο πολιτικός κατακερματισμός και η στρατιωτική συντριβή του ένοπλου παλαιστινιακού κινήματος. Το Ισραήλ πίστευε ότι θα έκαμπτε το ηθικό των Παλαιστινίων και θα διέλυε την αντίστασή τους. Θα υποχρέωνε πολλούς απ’ αυτούς (κυρίως τα πιο ενεργά στοιχεία) να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους και να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, όπως έχουν ήδη κάνει πολλοί ομοεθνείς τους. Οι υπόλοιποι θα υποχρεώνονταν να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχθούν μία διευθέτηση της αρεσκείας του εβραϊκού κράτους.

Σύμφωνα πάντα με τους σχεδιασμούς του, μία τέτοια εξέλιξη θα του επέτρεπε να οικειοποιηθεί μεγάλο τμήμα της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη και να δημιουργήσει μία μη βιώσιμη και ως εκ τούτου απολύτως εξαρτημένη και ελεγχόμενη παλαιστινιακή διοίκηση σε νησίδες της Δυτικής Όχθης και στη Λωρίδα της Γάζας. Με άλλα λόγια, θέλει “Πατουστάν”, όπως αυτά που είχε δημιουργήσει πριν καταρρεύσει το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής. Ουσιαστικά ήθελε περιοχές υπό παλαιστινιακή διοίκηση, αλλά υπό την κυριαρχία του Ισραήλ, οι οποίες να λειτουργούν σαν γιγαντιαίες αποθήκες παλαιστινιακού πληθυσμού.

Δεν πρόκειται για αυθαίρετο ισχυρισμό. Η εξέλιξη του πληθυσμιακού χάρτη της περιοχής, όπως απεικονίζεται παραπάνω από το 1946 και μετά είναι η αδιάψευστη απόδειξη ότι έχει σε μεγάλο βαθμό πραγματοποιηθεί εθνική κάθαρση. Η επέκταση των εβραϊκών οικισμών έχει πολυδιασπάσει τη συνέχεια και ενότητα των παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Όχθη, ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα ίδρυσης ενιαίου παλαιστινιακού κράτους.

Η άνοδος του ισλαμισμού

Ουσιαστικά, οι Ισραηλινοί αρνούνται στους Παλαιστίνιους αυτό που για πολλά χρόνια οι Άραβες αρνούνταν στους Εβραίους: το δικαίωμα να αποκτήσουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος. Αυτή είναι η πηγή της βίας, που ματώνει τους δύο αντιπάλους. Η λεγόμενη Παλαιστινιακή Αρχή, όπως και η διάσπαση της εδαφικής συνέχειας των παλαιστινιακών περιοχών, είναι πολιτικοδιπλωματικά τερατουργήματα. Είναι ασταθείς προσωρινές καταστάσεις, που τροφοδοτούν το κλίμα σύγκρουσης.

Μην ανοίγοντας στους Παλαιστίνιους μία προοπτική αξιοπρεπούς εθνικής επιβίωσης, η διεθνής κοινότητα τους εξωθεί στην απόγνωση και κατ’ επέκταση στα άκρα. Είναι ευθύνη και του Ισραήλ και της Δύσης, που οι ισλαμιστικές οργανώσεις Χαμάς και Τζιχάντ απέκτησαν τόσο μεγάλη λαϊκή απήχηση, εκτοπίζοντας από την πρώτη γραμμή τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις με κοσμική ιδεολογία, όπως η PLO.

Επιδιώκοντας, όμως, τη συντριβή της αντίπαλης πλευράς κι όχι απλώς μία ευνοϊκή γι’ αυτό διπλωματική λύση, το Ισραήλ βολεύθηκε από την άνοδο του ισλαμικού φανατισμού στους κόλπους του παλαιστινιακού λαού. Το εβραϊκό λόμπι έχει χρησιμοποιήσει την άνοδο αυτή ως επιχείρημα για να πείσει τους Αμερικανούς και ευρύτερα τους Δυτικούς ότι ο πόλεμος εναντίον της ισλαμικής τρομοκρατίας κρίνεται στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα! Με τον τρόπο αυτό το Ισραήλ είχε λυμένα τα χέρια για να εφαρμόσει εμμέσως πλην σαφώς μία πολιτική εθνικής κάθαρσης.

Φαύλος κύκλος

Η τωρινή εισβολή της Χαμάς με την εκτέλεση αμάχων έχει προκαλέσει διεθνώς απολύτως δικαιολογημένο αποτροπιασμό. Πρέπει, ωστόσο, να σημειωθεί ότι η Δύση δεν έχει δείξει την ίδια ευαισθησία για τα τρομακτικά δεινά που έχει υποστεί ο παλαιστινιακός λαός (κυρίως άμαχοι) από τις κατά καιρούς στρατιωτικές επιχειρήσεις των Ισραηλινών. Ο απολογισμός τους είναι κι αυτός αποτροπιαστικός.

Ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει, τραυματίσει και συλλάβει χιλιάδες Παλαιστινίους. Όχι μόνο στελέχη της Χαμάς και της Τζιχάντ, αλλά και αμάχους. Κάθε τόσο διαλύει τον κρατικό μηχανισμό στη Γάζα, καταστρέφει υποδομές και κατεδαφίζει τεράστιο αριθμό σπιτιών. Το γεγονός ότι οι παλαιστινιακές τρομοκρατικές οργανώσεις έχουν διαπράξει και συνεχίζουν να διαπράττουν αποτρόπαια εγκλήματα δεν δίνει το δικαίωμα στο Ισραήλ να συμπεριφέρεται κατά παρόμοιο τρόπο. Του δίνει, βεβαίως, το δικαίωμα να προστατεύει τον εαυτό του, αλλά σε τελευταία ανάλυση, είναι κράτος, όχι τρομοκρατική οργάνωση, και ως εκ τούτου οφείλει να σέβεται το διεθνές δίκαιο.

Κατά κανόνα, οι καταστροφές τα τελευταία πολλά χρόνια ειδικά στη Γάζα –με θύματα και πολλούς αμάχους– δεν εξυπηρετούν συνήθως στρατιωτικές σκοπιμότητες. Γίνονται ως αντίποινα σε παλαιστινιακές τρομοκρατικές οργανώσεις, οι οποίες με τη σειρά τους γίνονται ως αντίποινα για την κατασκευή παράνομων εβραϊκών οικισμών και άλλων αυθαιρεσιών του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων. Και έτσι ο φαύλος κύκλος του αίματος καλά κρατεί.

Στο πλαίσιο αυτού του φαύλου κύκλου το εβραϊκό κράτος επιδιώκει με διάφορους τρόπους να εξαναγκάσει όσο το δυνατόν περισσότερους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Σ’ αυτό, όμως, έχει σε μεγάλο βαθμό αποτύχει. Παρά τις εφιαλτικές συνθήκες, οι Παλαιστίνιοι κατά κανόνα παρέμειναν, θρηνώντας για τους νεκρούς και τους εξαφανισμένους, για τους τραυματίες και τους φυλακισμένους, για τις καταστραμμένες περιουσίες και για τη θλιβερή τους μοίρα.

Κι όλα αυτά, βεβαίως, με πολλαπλασιασμένο το μίσος και την απόφαση για εκδίκηση να αναδεικνύεται σε ύψιστο σκοπό, που τροφοδοτεί όσο τίποτα άλλο τις τρομοκρατικές επιθέσεις, όπως η τωρινή της Χαμάς. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις που καταφεύγουν στην τρομοκρατία δεν χρειάζεται να ψάξουν πολύ για εθελοντές. Υπάρχουν αρκετοί, που θέλουν, έστω και θυσιάζοντας τον εαυτό τους να μετατραπούν σε βόμβες για να συμπαρασύρουν στο θάνατο όσο το δυνατόν περισσότερους Εβραίους, αδιαφορώντας εάν θα σκοτώσουν παιδιά, γυναίκες ή ηλικιωμένους. Το αποτέλεσμα είναι να αναπαράγεται ο φαύλος κύκλος της βίας και του αίματος.

Και πολιτικό ζήτημα η ασφάλεια

Ούτε οι δολοφονίες ούτε οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ, όμως, έλυσαν το πρόβλημα. Παρά τα τεράστια πλήγματα που έχει υποστεί, οι ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις με τις τρομοκρατικές πρακτικές παραμένουν ζωντανές και όπως φάνηκε αυτές τις ημέρες με αναβαθμισμένη επιχειρησιακή ικανότητα. Οι Ισραηλινοί έχουν κερδίσει αλλεπάλληλους πολέμους. Η υπεροχή τους σ’ όλα τα επίπεδα είναι καταλυτική. Παρ’ όλα αυτά, με διαλείμματα, συνεχίζουν να ζουν στην ανασφάλεια και να πληρώνουν το δικό τους φόρο αίματος, όπως δείχνουν και τα τωρινά γεγονότα.

Εμμένοντας στην αναζήτηση στρατιωτικής λύσης σ’ ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα, το Ισραήλ αποφάσισε επιπροσθέτως να κατασκευάσει ένα τείχος στη Δυτική Όχθη, με σκοπό να ελέγχει αυστηρά την είσοδο των Παλαιστινίων στις υπό ισραηλινό έλεγχο περιοχές. Μετατρέποντας τις καθημερινές μετακινήσεις των Παλαιστινίων σε κόλαση, το Ισραήλ αναμφισβήτητα δυσκολεύει τους επίδοξους τρομοκράτες, αλλά ταυτοχρόνως φουντώνει το μίσος των Παλαιστινίων.

Οι Ισραηλινοί αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι σε τελευταία ανάλυση η πολυπόθητη ασφάλεια είναι πολιτικό κι όχι μόνο στρατιωτικό-αστυνομικό μέγεθος. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να την εγγυηθούν 100%, ακόμα και τα πιο αυστηρά μέτρα καταστολής και αστυνόμευσης. Κάποια στιγμή θα βρεθεί μία ρωγμή, μέσα από την οποία θα διεισδύσει ο τρομοκράτης, που είναι αποφασισμένος να θυσιάσει την ζωή του για να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς. Ειδικά όταν η απόγνωση πολλαπλασιάζει τον αριθμό των νέων Παλαιστινίων που θέλουν να πάρουν εκδίκηση.

Το Ισραήλ ταπεινώνει και ματώνει κατ’ εξακολούθηση τους Παλαιστίνιους, διαψεύδοντας τις κατά καιρούς ελπίδες τους για ομαλή εξέλιξη προς την κατεύθυνση της αναγνώρισης δικού τους ανεξάρτητου κράτους. Με τον τρόπο αυτό τους εξωθεί στην απόγνωση, στον φανατισμό και στο μίσος. Σ’ αυτές τις συνθήκες και μην έχοντας άλλο τρόπο αντίδρασης στο πλαίσιο αυτής της άνισης σύγκρουσης, οι Παλαιστίνιοι εξωθούνται σε τρομοκρατικές πρακτικές, σ’ έναν ολοκληρωτικό και χωρίς κανόνες πόλεμο.

Λυγερός Σταύρος
 9/10/2023

https://slpress.gr/diethni/giati-einai-adiexodi-i-stratigiki-toy-israil-sto-palaistiniako/