Κάποια στιγμή πρέπει να αντιδράσουμε εάν θέλουμε να μας πάρουν στα σοβαρά.
Αμφισβητείται διαρκώς η εδαφική μας ακεραιότητα και όχι μόνο από την Τουρκία. Κάποια στιγμή πρέπει να αντιδράσουμε εάν θέλουμε να μας πάρουν στα σοβαρά.
Για να μπορέσει να λειτουργήσει μια κοινωνία, ένα κράτος δικαίου και η διεθνής κοινότητα χωρίς προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ κρατών, απαιτείται η ύπαρξη ενός πλήρους εσωτερικού δικαίου για τα κράτη και ενός πλέγματος διεθνών συνθηκών, που να ρυθμίζει τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως και η πιστή εφαρμογή της νομιμότητας, που πηγάζει από το Εσωτερικό και Διεθνές Δίκαιο.
Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) είναι διεθνής συμφωνία, που θεσπίζει νομικό πλαίσιο για όλες τις θαλάσσιες δραστηριότητες μεταξύ των οποίων την Υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), έχει δε υπογραφεί από 168 χώρες πλην της Τουρκίας.
Η χώρα μας αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις εσωτερικές αλλά κυρίως διεθνείς, που είναι οι πλέον επικίνδυνες, γιατί αμφισβητείται η εδαφική μας ακεραιότητα στην οποία περιλαμβάνεται ο θαλάσσιος χώρος και η ΑΟΖ, που ασχέτως αν δεν έχει ακόμα χαραχθεί, αναγνωρίζεται από το Διεθνές Δίκαιο.
Οι προκλήσεις είναι διαχρονικές και βασικά οφείλονται σε δικά μας λάθη, παραλείψεις και στις συνεχείς υποχωρήσεις έναντι των προκλήσεων, που εκμεταλλεύτηκαν οι κατά ευφημισμό άσπονδοι φίλοι μας και οι κολαούζοι τους, για δημιουργήσουν τετελεσμένες καταστάσεις όχι μόνο στη Κύπρο, αλλά παντού κυρίως στα θαλάσσια σύνορα μας.
Σχεδόν όλες οι προκλήσεις είτε ευθείες, είτε υπό τη κάλυψη προασπίσεως ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και οι απαντήσεις και κινήσεις των κυβερνήσεων μας δεν είναι καθ’ ολοκληρία γνωστές στο ελληνικό κοινό, γιατί από τα ΜΜΕ, που τα περισσότερα είναι κρατικοδίαιτα, παρουσιάζονται αποσπασματικά ή πολλές φορές φιλτραρισμένες, σε σημείο που θυμίζουν τις πολεμικές ανακοινώσεις, όπως αυτή με την υποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων που την παρουσίαζαν ως εξής: «τα ημέτερα στρατεύματα έθεσαν επιτυχώς εαυτά μακράν του εχθρού».
Κανείς ακόμα, ούτε ο διεθνής παράγων, μπορεί να επιβάλλει στη γείτονα να σταματήσει τις προκλήσεις, γιατί στην επεκτατική της πολιτική αφενός εκμεταλλεύεται τη γεωπολιτικής θέση της σε σημείο που για να την ικανοποιήσουν «οι μεγάλοι σύμμαχοι μας» μας πιέζουν για να δείχνουμε κατανόηση στη συμπεριφορά της. Ετσι η παράνομη εισβολή στη Κύπρο μεταβλήθηκε σε διαφορά μεταξύ δύο λαών ή για να συνεχίσομε ένα ατέρμονα διάλογο άνευ νοήματος, γιατί κάθε μέρος απλά διατυπώνει τις θέσεις του, για να πάρει η Τουρκία τα F-16 και να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις για την ένταξη στη Ε.Ε. Αφετέρου ηθελημένα παραβλέποντας τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν το κράτος και τη νοοτροπία της γείτονας χώρας μιλάμε για οριοθέτηση της ΑΟΖ με παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χωρίς η Τουρκία να έχει προσχωρήσει στη Συνθήκη για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που σημαίνει, ότι το Διεθνές Δικαστήριο δεν θα δικάσει βάσει αυτής αλλά ex aequo et bono και μπορεί να μοιράσει την μεταξύ των δύο χωρών ΑΟΖ στη μέση.
Ξεχνάμε ότι ακόμα ισχύει η απόφαση της Τουρκικής Βουλής, ότι αποτελεί casus belli η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στο Αιγαίο, και έτσι δεν τολμάμε να ασκήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα για την επέκταση των χωρικών υδάτων, όχι μόνο στο Αιγαίο, ακόμα ως εκ περισσού στα νότια παράλια της Κρήτης. Επίσης ανεχθήκαμε να αμφισβητεί ακόμα και τη κυριαρχία μας στη Γαύδο, που την θεωρεί μέρος της Γαλάζιας Πατρίδας και την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ για το Καστελόριζο, που τις αναγνωρίζει ο χάρτης της Σεβίλλης.
Τραγικό επίσης λάθος αποτελεί η συμφωνία του Νταβός για τη μη άντληση πετρελαίου ανατολικά της Θάσου, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε με το Mea Culpa ο Α.Παπανδρέου.
Οι διεθνείς σχέσεις διέπονται από τις διεθνείς συνθήκες και την αμοιβαιότητα καθόσον τις κενού περιεχομένου νότες διαμαρτυρίας για τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου δεν τις λαμβάνει υπόψη η γείτονα χώρα, γιατί δεν συνοδεύονται από κάποια ή έστω απειλή αντιποίνων και περιοριζόμαστε στη λογική του Καραγκιόζη, που όταν τον έδερνε ο Βεληγκέκας, του έλεγε «με δέρνεις, με δέρνεις, θα ιδρώσεις, θα κρυώσεις, θα πάθεις πνευμονία και στο τέλος θα πεθάνεις». Δεν θα αναφερθώ στη διαχρονική σειρά προκλήσεων από τη Τουρκία, αλλά μόνο στις πολύ πρόσφατες, όπως τις συνεχείς προκλήσεις στη Θράκη, που με ψευδή ερμηνεία της συνθήκης της Λωζάνης, που επιμένει, ότι κατοικούν Τούρκοι που καταπιέζονται και όχι Έλληνες μουσουλμάνοι, το χάρτη της Γαλάζιας Πατρίδας, που περιλαμβάνει το μισό Αιγαίο, την επιθετική navtex στο Αιγαίο τη στιγμή της συνάντησης των ηγετών των δύο χωρών, τη μετατροπή σε τζαμί της Αγίας Σοφίας και Μονής της Χώρας, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς και την απαράδεκτη παρέμβαση του ΥΠΕΞ της γείτονας Φιντάν για τα θαλάσσια αιολικά πάρκα, κίνηση που επιδιώκει τη συνεκμετάλλευση της αιολικής ενέργειας και των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και μάλιστα σε εποχή ηρεμίας στις σχέσεις των δύο κρατών.
Όλα τα προβλήματα ακόμα και οι προκλήσεις από την Αλβανία και τα Σκόπια, που είναι κρυπτοσύμμαχοι και ομόθρησκοι με τη γείτονα, ενώ εμείς είμαστε έθνος ανάδελφο, ξεκινούν από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Τούρκοι είναι ένας κατακτητικός λαός, που ήλθε από τα βάθη της Ασίας, που έχει καταγγεγραμένο ιστορικό βιαιοτήτων και γενοκτονιών σε βάρος των Ελλήνων, των Αρμενίων και άλλων, όχι μόνο χριστιανικών λαών. Γενοκτονίες, που αναγνωρίσαν ακόμα η Γαλλία και οι ΗΠΑ. Η Τουρκία καλλιεργεί τον φανατικό ισλαμισμό ως μέσο για την επικράτηση της. Εισέβαλε παράνομα στη Κύπρο και ενώ επιζητεί τη σύνδεση της με την Ε.Ε. δεν αναγνωρίζει τη Κυπριακή Δημοκρατία και συνεχώς προκαλεί ένοπλες συγκρούσεις με όμορες χώρες.
Σε αντίθεση η χώρα μας είναι ειρηνική, δεν διεκδικεί τίποτα και παθητικά προσπαθεί να διατηρήσει την ακεραιότητα της και χωρίς να αντιδρά στις προκλήσεις, αφήνει τη γείτονα να γκριζάρει περιοχές του Αιγαίου. Φυσικά δεν είμαι πολεμοκάπηλος να επιζητώ πολεμικές συγκρούσεις, αλλά πιστεύω ότι οι προκλήσεις πρέπει να ανταποδίδονται με κάθε νόμιμο μέσο ακόμα και αν φαίνονται ότι αυξάνουν τις πιθανότητες ένοπλης σύρραξης, που αποκλείω να το αποτολμήσει η Τουρκία, γιατί η πρόσφατη ιστορία έδειξε, ότι κάνει πολέμους μόνο εκ του ασφαλούς.
Επιπλέον να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε και τα γειτονικά μας Σκόπια. Η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η νέα Κυβέρνηση παραβιάζουν τη διεθνή συνθήκη των Πρεσπών και αποκαλούν τη χώρα τους μόνο με το όνομα Μακεδονία, αλλά δεν αναμένω να επιβληθούν στα Σκόπια κυρώσεις από την ΕΕ πλην προφορικών διαμαρτυριών, η χώρα μας όμως θα μπορούσε να καταγγείλει τη συνθήκη και να μη την αναγνωρίζει ως κράτος με τη νέα ονομασία, να μη κυρώσει τα μνημόνια, να κλείσει τα σύνορα και να την αποκόψει από το νότο και να σταματήσει το λαθρεμπόριο, αλλά θα υποστεί τις γκρίνιες από τους ομόρους ημεδαπούς που ψωνίζουν φτηνά από τα Σκόπια.
Σοβαρά όμως προβλήματα προκάλεσε η εκδήλωση του Αλβανού Πρωθυπουργού Ράμα στην Αθήνα και οι απαράδεκτες δηλώσεις του, που δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο λαών και ενισχύουν την επεκτατική πολιτική της Αλβανίας και τα οποία η Κυβέρνηση όφειλε να προλάβει καθώς είχε τρόπους να το πράξει.
Πιστεύω ειλικρινά, ότι πολλά από τα παραπάνω προβλήματα εσωτερικά και διεθνή θα μπορούσαν να μην είχαν συμβεί ή οι συνέπειες να ήταν λιγότερες , αν διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνήσεις ενεργούσαν μέσα στα πλαίσια των διεθνών συνθηκών και διεκδικούσαν πιο ενεργητικά την εκπλήρωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, που σημαίνει συμμόρφωση με την διεθνή νομιμότητα με τη στήριξη του Ελληνικού Λαού, αντί να τηρούν «άψογη στάση» που εκλαμβάνεται ως πολιτική και εθνική αδυναμία, κυρίως από τους ασπόνδους φίλους μας.
Και για να μην το ξεχάσω ακόμη να αναζητηθούν ευθύνες από τους υπεύθυνους της ΕΡΤ για τις απαράδεκτες δηλώσεις των μουσουλμάνων χορευτών του Ελληνικού Συγκροτήματος στη Eurovision, που δήλωσαν ότι είναι Τούρκοι της Θράκης.
Αρεοπαγίτης ε.τ.
25/05/2024
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Το τουρκικό Ναυτικό είναι το μέσο υλοποίησης των οραματισμών Ερντογάν περί “Γαλάζιας Πατρίδας” (Mavi Vatan). Ο εξοπλισμός του τα τελευταία χρόνια ακολουθεί φρενήρεις ρυθμούς. Παράλληλα, από τη μία ο ηγέτης της γειτονικής χώρας αναλαμβάνει αποκλειστικά όλη την ευθύνη κήρυξης πολέμου οπουδήποτε και μετάπτωσης της τουρκικής οικονομίας σε πολεμική και από την άλλη, η χώρα που απειλείται άμεσα, αν πιστέψουμε τα περί “υπαρξιακής απειλής” που διακηρύσσει ο υπουργός που κατέχει το χαρτοφυλάκιο της άμυνας, σχεδιάζει όχι για να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει άμεσα ενδεχόμενη εκτροπή, αλλά για να χτίσει, κάποια στιγμή, το Ναυτικό εκείνο που θα είναι αντάξιο της άρρηκτης σχέσης της θάλασσας με την Ιστορία και το μέλλον του Ελληνισμού.
Δυο ασκήσεις, εντός του 2024, με σενάρια που θα έπρεπε να χτυπούν καμπανάκια στην πολιτική ηγεσία, συνοδευόμενα από το ανάλογο οπτικοακουστικό υλικό για λόγους ψυχολογικών επιχειρήσεων και προπαγάνδας, σε μια προσπάθεια να κερδίσει τον πόλεμο επιτυγχάνοντας ελληνικές υποχωρήσεις, δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας. Η “EFES 24” και η “DENİZKURDU-2024” (Θαλασσόλυκος – γκρίζου χρώματος να φανταστούμε;), αξίζουν να αξιολογηθούν από κοινού, παρόλο που οι χολιγουντιανού τύπου υπερπαραγωγές δεν πρέπει να μας τρομάζουν, αλλά να μας κινητοποιούν. Έχουν πολλά αδύνατα σημεία που έχουν καταγραφεί από τα ελληνικά στρατιωτικά Επιτελεία και τελούν υπό συνεχή παρακολούθηση.
Μπορεί η συγκέντρωση των εξουσιών στα χέρια του Ερντογάν να έχουν και την ακριβώς αντίθετη ανάγνωση και να αποτυπώνουν ανησυχίες που αφορούν τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Τουρκίας. Μπορεί να μη σκοπεύει ποτέ να προβεί στο απονενοημένο, διότι αν μη τι άλλο ένα βασικό δίδαγμα των σύγχρονων πολεμικών συρράξεων είναι ότι η καταστρεπτικότητα είναι πολύ μεγάλη, ιδίως όταν ο αντίπαλος έχει αποδεδειγμένες στρατιωτικές ικανότητες, έστω και σε επιμέρους τομείς, ενώ η απεμπλοκή είναι δύσκολη υπόθεση. Επίσης, εάν κάτι δεν πάει καλά στον όλο σχεδιασμό τους, οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι γι’ αυτούς δραματικές. Για να μην πούμε ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών άλλων με το καθεστώς των νεοθωμανών.
Άλλο αυτό όμως και άλλο η πεποίθηση ότι η αποτροπή είναι εξασφαλισμένη για τον οποιονδήποτε λόγο. Συνήθως, έναν συνδυασμό στρατιωτικών – επιχειρησιακών ικανοτήτων από τη μία που υπονοεί ότι ουδείς θα ανεχόταν τέτοια “εμφύλια”, δηλαδή ενδοσυμμαχική εμπλοκή, παρότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων η Τουρκία είναι πλέον μόνο τύποις σύμμαχος χώρα. Από την άλλη, η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”, δηλαδή το πλέγμα των συμμαχιών που ενισχύει την αποτροπή μιας χώρας. Επί της ουσίας, η αποκαλούμενη ως “εξωτερική νομιμοποίηση” των επιλογών καθεμιάς χώρας. Πόσους και ποιους ικανοποιεί και πόσους ή δυσαρεστεί.Όλα παίζουν ρόλο. ΔΕΝ προεξοφλούν όμως οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
Οι “τεκτονικές πλάκες” της γεωπολιτικής βρίσκονται σε συνεχή κίνηση και εκλύουν διαρκώς “ενέργεια”. Έχουμε άραγε δει τον “κύριο σεισμό”; Οι σεισμολόγοι είναι πολύ επιφυλακτικοί στις εκτιμήσεις τους. Μήπως παρόμοια επιφυλακτικότητα θα έπρεπε να επιδεικνύουν και οι “πολιτικοί8 σεισμολόγοι” εν Ελλάδι και αντί για εύπεπτα αφηγήματα, να ασχολούνταν με επενδύσεις “άμεσης απόδοσης”, προτού είναι πολύ αργά; Τροφή για σκέψη για όλους.