IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Σκίτσο του Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα και η ολιγαρχία των ΜΜΕ Στο  προηγούμενο κείμενό μου  είχα υποστηρίξει ότι το θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα είναι ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εξουσίας δημιουργεί και αναπαράγει τις πολιτικές ελίτ. Και είναι αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα διότι οι πολιτικές ελίτ, στο όνομα δήθεν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων των πολιτών και της κοινωνίας, σε τελευταία ανάλυση εξυπηρετούν πρώτα, πάνω απ’ όλα και σε μέγιστο βαθμό τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα εξουσίας και χρήματος, σε βάρος βέβαια των πολιτών και της κοινωνίας. Μόνο ψίχουλα ωφέλειας προκύπτουν για τους πολίτες και την κοινωνία από τη δράση των πολιτικών ελίτ. Για τα ψίχουλα αυτά, βέβαια, δεν αξίζει να υπάρχει το παρόν πολιτικό σύστημα που δουλεύει αποκλειστικά προς όφελος των ελίτ. Και είναι μόνο η αδράνεια και η χαμηλή ποιότητα της σκέψης που διαχέουν στη κοινωνία οι πολιτικές ελίτ, μέσω των διαπλεκόμενων μαζί τους, με διάφορους τρόπους, ΜΜΕ, που εμποδίζουν

Έχετε δει τον «Νονό» ή άλλες αντίστοιχες ταινίες, όπου περιγράφονται οι σχέσεις μεταξύ των μαφιόζικων οικογενειών; Όσοι τον έχουν δει ας τον θυμηθούν και όσοι δεν τον έχουν δει ας μην τον χάσουν. Θα βρουν εκεί τη βασική αιτία, που η αξιολόγηση μονίμως καρκινοβατεί, είτε είναι δεύτερη είτε εκατοστή, και που ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης Κλάους Ρέγκλινγκ αποκαλεί την Ελλάδα «ειδική περίπτωση». Για να ξεκινήσω από τις μαφίες, η μεγάλη έχει στη δούλεψή της τις μικρές ή οι μικρές της πληρώνουν νοίκι για τις περιοχές που ελέγχουν. Ανεξάρτητη μαφιούλα που να δουλεύει σε πόλη δεν υπάρχει. Όποιος παραβαίνει τον κανόνα πεθαίνει. Παρ όλο που κάποιοι θα σοκαριστούν, το ίδιο γίνεται και στην οικονομία. Επειδή τα λεφτά είναι πολλά και η εξουσία μεγάλη. Στην πόλη Ευρώπη κάνουν κουμάντο οι μεγάλες Μαφίες με capo τη Γερμανία τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες είναι κλεφτρόνι. Και δεν είναι κλεφτρόνι λόγω μεγέθους, αλλά λόγω νοοτροπίας. Λουξεμβο

Άραγε η Δημοκρατία κινδυνεύει πράγματι στην εποχή μας;  Λόγω της ανόδου νέων αντιδημοκρατικών και ακραίων δυνάμεων του λαϊκισμού, είτε της Δεξιάς είτε της Αριστεράς; Λόγω των καταχρήσεων και της ασυδοσίας των «κερδισμένων» της παγκοσμιοποίησης που έχουν οδηγήσει τους «χαμένους» του παιχνιδιού στην σημερινή αμφισβήτηση κάθε συστήματος; Άραγε έφθασε η στιγμή που οι «αξιοθρήνητοι» (deplorables, κατα την Χίλαρι Κλίντον), οι σύγχρονοι «άθλιοι» της παγκοσμιοποίησης, αυτοί που είχαν αυθαίρετα θεωρηθεί «εκτός παιγνίου» επιστρέφουν για να εκτοπίσουν τις ελίτ από την πολιτική σκηνή της ιστορίας; Μήπως έφθασε η στιγμή που οι άξεστοι και αμόρφωτοι άνθρωποι του λαού εκδικούνται τους πολιτισμένους και μορφωμένους; Εάν κάτι τέτοιο όντως συνέβαινε,  θα καταλήγαμε αναγκαστικά στο μοιραίο συμπέρασμα ότι αυτό που απειλεί σήμερα την Δημοκρατία δεν είναι παρά η ίδια η Δημοκρατία με την επέκταση της σε κοινωνικά στρώματα και πληθυσμούς που μέχρι πρόσφατα προτιμούσαν την αποχή και την πε