IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Πώς οι μεγάλες δυνάμεις τρέφουν τον εξτρεμισμό  στη Μέση Ανατολή. Γιατί η «Αραβική Άνοιξη» δεν οδήγησε σε περισσότερη δημοκρατία, αλλά αντίθετα σε ακόμα πιο απολυταρχικά καθεστώτα στη Μέση Ανατολή. Οι ευθύνες των ξένων δυνάμεων και η κόντρα σουνιτών-σιιτών. Η απολυταρχία προελαύνει σε όλο τον κόσμο, είτε πρόκειται για την καταστολή διαδηλωτών από το Χονγκ Κονγκ ως τη Μόσχα ή την εθνικιστική λαϊκιστική επίθεση στα θεσμικά αντίβαρα από την Ουάσιγκτον ως το Λονδίνο ή από τη Βουδαπέστη ως την Άγκυρα. Σε μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου, εν τω μεταξύ, η κοινωνία έχει βυθιστεί σε ένα χομπσιανό τέλμα απολυταρχισμού και πολέμου -μια ανεξέλεγκτη βία με την ενθάρρυνση των ξένων δυνάμεων που η εμπλοκή τους δεν έχει κάνει τίποτε άλλο από το να προκαλέσει ακόμα περισσότερο τρόμο. Σε πολλές αραβικές πρωτεύουσες, αν όχι σε όλες, διαδηλωτές σαν αυτούς στον Χονγκ Κονγκ και στη Μόσχα θα κείτονταν ήδη νεκροί στους δρόμους. Από τις σφαγές στη Ραμπά στην Αίγυπτο το 2013, τις οποίες

Τα λάφυρα του πολέμου: Περπατώντας δίπλα σε χτυπημένα κτίρια στην Δαμασκό, στην Συρία, τον Μάιο του 2018. OMAR SANADIKI / REUTERS  Η νέα αραβική τάξη. Εξουσία και βία στην σημερινή Μέση Ανατολή*. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πλέον την ισχύ ή την θέση να επιβάλλουν μια περιφερειακή τάξη με τους δικούς τους όρους. Κατά πάσα πιθανότητα, η ηγεμονία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή δεν πρόκειται ποτέ να αποκατασταθεί, επειδή η περιοχή έχει αλλάξει θεμελιωδώς. Το 2011, εκατομμύρια πολίτες σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο κατέβηκαν στους δρόμους [1]. Οι λαϊκές εξεγέρσεις από την Τύνιδα ως το Κάιρο [2] υποσχέθηκαν να ανατρέψουν τις απολυταρχίες και να προωθήσουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Για μια στιγμή, φαινόταν σαν να τερματιζόταν η παλιά τάξη της Μέσης Ανατολής και να παίρνει την θέση της μια νέα και καλύτερη. Αλλά τα πράγματα διαλύθηκαν γρήγορα. Κάποια κράτη κατέρρευσαν υπό την πίεση και κατήλθαν σε εμφύλιο πόλεμο˙ άλλα βρήκαν τρόπους να προχωρήσουν παραπατώντας και να αποκτή

Συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει για το μέλλον του μεγαλύτερου πετρελαϊκού κοιτάσματος της Λιβύης, καθώς οι δυνάμεις που υποστηρίζουν την αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ κυβέρνηση της Τρίπολης μάχονται τις στρατιωτικές δυνάμεις του Στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή, δείχνει ότι, μετά την δολοφονία του Μουαμάρ Καντάφι το 2011 από αντάρτες, η Λιβύη δεν πορεύτηκε προς την δημοκρατία και την ειρήνευση, όπως χαιρέτιζε η Δύση. Η χώρα βρίσκεται παραδομένη στο χάος ενός εμφυλίου πολέμου, κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των ισχυρών διεθνών και τοπικών παικτών που σπεύδουν να εκμεταλλευτούν τα κενά ασφαλείας για να διευρύνουν την επιρροή τους, να προωθήσουν οικονομικά και γεωστρατηγικά συμφέροντά τους και να μεγιστοποιήσουν τα οφέλη τους στο χώρο της βόρειας Αφρικής. Σήμερα οκτώ χρόνια μετά την ισλαμική άνοιξη, η χώρα είναι, στην πράξη, διαιρεμένη στα τρία . Στα δυτικά με κέντρο την Τρίπολη και την Σύρτη ελέγχεται από την την αναγνωρισμένη από τα Ηνωμένα Έθνη κυβέρνηση Εθνικ

Σε αναδιάταξη του χάρτη και των γεωπολιτικών σφαιρών επιρροής στη Συρία καθώς και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, οδηγεί σε βάθος χρόνου η απόφαση Τραμπ για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το συριακό έδαφος. Η γεωπολιτική, ως γνωστόν, απεχθάνεται το κενό. Σε περίπτωση που υλοποιηθεί η αμερικανική απόφαση κατά τους επόμενους μήνες, ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί “κενό εξουσίας” στη βορειανατολική Συρία, καθώς είναι σαφές πως οι Κούρδοι και το YPG (Μονάδες Αυτοπροστασίας του Λαού) δεν είναι σε θέση να διατηρήσουν μόνοι τους τον έλεγχο στην τεράστια περιοχή που έχουν απελευθερώσει από τον ISIS -εννοείται με τη βοήθεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους- ανατολικά του Ευφράτη. Η περιοχή αυτή, υπόψιν, δεν κατοικείται μόνον από Κούρδους (περίπου 10% του πληθυσμού της Συρίας), αλλά και από Σύριους σουνίτες Άραβες και άλλες μειονότητες π.χ. Ασσύριους κ.ά. Οι “μνηστήρες” της βορειοανατολικής Συρίας Τον έλεγχο αυτής της περιοχής, που είναι πλούσια σε