IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η γαλλική εφημερίδα, αναδημοσιεύοντας κείμενο του γαλλικού πρακτορείου ειδήσεων, σχολιάζει πως η ενώ η Γερμανία παρουσιάζεται ως σοβαρή και ευσυνείδητη, αρκετές από τις εμβληματικές βιομηχανίες της κατηγορούνται για συμμετοχή σε σκάνδαλα διαφθοράς στην Ελλάδα που διόγκωσαν το χρέος της χώρας. Όπως σχολιάζει η Liberation, η αφρόκρεμα των γερμανικών βιομηχανιών, Siemens, Daimler, Rhainmetall, έχουν απασχολήσει με κάμποσες υποθέσεις διαφθοράς στην Ελλάδας, ενώ, το Βερολίνο συνεχίζει να προειδοποιεί για τα ασταθή οικονομικά της Αθήνας. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην μεταπολεμική Ελλάδα Αναφερόμενη στη Siemens η εφημερίδα τονίζει ότι το αμερικανικό CorpWatch έχει χαρακτηρίσει την υπόθεση ως « το μεγαλύτερο εταιρικό σκάνδαλο στην μεταπολεμική Ελλάδα» . Σημειώνει, ακόμη, ότι μπορεί να μην έχει οριστεί ακόμη δικάσιμος για τα 19 πρώην μεγαλοστελέχη της Siemens, ωστόσο η δίκη θα είναι μια από τις μεγαλύτερες της δεκαετίας στην Ελλάδα.  Το άρθρο σημειώνει ότι η σύνδε

 Όταν στην κοινή συνέντευξη Σόιμπλε-Βαρουφάκη, ο δημοσιογράφος Παντελής Βαλασσόπουλος έθεσε για πρώτη φορά με τόσο ευθύ τρόπο στον Γερμανό υπουργό την ερώτηση για το σκάνδαλο Siemens, στην αίθουσα επικράτησε μια αμηχανία, η οποία μάλιστα έγινε πιο έντονη από τη μη απάντηση επί της ουσίας του κ. Σόιμπλε. Η ερώτηση έμοιαζε παράταιρη. Σε μια συνέντευξη για το ελληνικό χρέος, τα μνημόνια, τους δανειστές, μια ερώτηση για ένα πολυσυζητημένο σκάνδαλο, έμοιαζε να μην έχει θέση εκεί. Να είναι άσχετη. Κι όμως, ήταν ίσως από τις πιο ουσιαστικές ερωτήσεις. Γιατί, μπορεί να μην αφορούσε τις σχέσεις των δανειστών με τη νέα ελληνική κυβέρνηση, αλλά αναδείκνυε κάτι περισσότερο. Πως δεν μπορείς ν' αποκλείεις από μια συζήτηση γύρω από ένα πρόβλημα, μια τόσο σημαντική παράμετρο που δεν είναι άσχετη με αυτό. Γύρω από το «σκάνδαλο Siemens» δεν συμβολίζονται μόνο, μ' έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, οι λόγοι που οδήγησαν τη χώρα ως εδώ. Αλλά και η στάση της πανίσχυρης Γερμανίας, η οποία α

Ο κ. Σόιμπλε δεν δικαιούται να ομιλεί για ευθύνες της επιχειρηματικής και πολιτικής ελίτ της Ελλάδας στην αποτυχία του προγράμματος διάσωσης. Όχι γιατί έχει λάθος στην διαπίστωσή του, ότι υπάρχει μία άθλια επιχειρηματική και πολιτική ελίτ, αλλά είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο! Αυτή την σαθρή επιχειρηματική ελίτ, η οποία με την σειρά της στήριξε ό,τι πιο σαθρό υπήρξε στο πολιτικό σύστημα, ήταν δικό τους δημιούργημα! Όταν θα στείλει πίσω στην Ελλάδα σιδηροδέσμιο τον Χριστοφοράκο, τότε τα λόγια του θα έχουν άλλο βάρος. Στις άλλες χώρες υπάρχει μεγαλοαστική τάξη που έχει τα χρήματά της και τις επενδύσεις της στην πατρίδα της και ανησυχεί, όπως είναι φυσικό, για την εξέλιξη της Οικονομίας και την τύχη της περιουσίας της. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μεγαλοαστική τάξη με αυτά τα χαρακτηριστικά. Στην χώρα αυτή ευδοκίμησαν επιχειρηματικές οικογένειες που ευνοήθηκαν υπερβολικά από το ίδιο το κράτος. Μεταπράτες και έμποροι που έγιναν ζάμπλουτοι απομυζώντας το κράτος

Ήταν σαν μπουνιά στο στομάχι. Η αναδημοσίευση από το «Βήμα» της απολογίας του Μιχάλη Χριστοφοράκου στις ανακριτικές αρχές του Μονάχου το καλοκαίρι του 2009 για το σκάνδαλο Siemens στο Βήμα πόνεσε πολύ όσους ήταν άμεσα αναμιγμένοι σε αυτό. Ταυτόχρονα, έξυσε παλιές πληγές. Στην απολογία αναφέρονται μεν μόνο τρεις πολιτικοί (ο ενδιάμεσα αποθανών νεοδημοκράτης Γιάννης Βαρθολομαίος, καθώς οι «πασόκοι» Θεόδωρος Τσουκάτος και Κώστας Γείτονας) που, σύμφωνα με τον κ.Χριστοφοράκο, «λαδώνονταν» από τη γερμανική πολυεθνική. Όμως τα μαύρα χρήματα δεν πήγαιναν στην τσέπη τους, αλλά στα κομματικά ταμεία. Υπόλογοι δεν είναι έτσι κάποια μεμονωμένα άτομα, αλλά το σύνολο του πολιτικού κατεστημένου στο δεύτερο μέρος της μεταπολιτευτικής περιόδου - από το  Πασοκ του Κώστα Σημίτη ως τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Ήταν η εποχή που η διαφθορά, αν και νομικά και ηθικά ανεπίτρεπτη και καταδικαστέα, ήταν πολιτικά καθιερωμένη: Η Siemens διέθετε το 2% του τζίρου της στην Ελλάδα για την, όπως λεγόταν

Του Κώστα Βαξεβάνη από το “HOT DOC” (μέσω Βαθύ Κόκκινο) Πριν από χρόνια η λέξη «διαπλοκή» απέδιδε σε γενικές γραμμές τη σχέση συμφερόντων που υπάρχουν μεταξύ πολιτικών, επιχειρηματιών και Μέσων Ενημέρωσης. Σήμερα η διαπλοκή είναι ένας ξεπερασμένος όρος. Οι παλιοί πρωταγωνιστές του, με τα χρόνια, αποτέλεσαν ένα κλειστό σύστημα εξουσίας, το οποίο δεν διαπλέκεται απλώς για να κερδίζει, αλλά θεσμοθετεί τη διαφθορά με νόμους, την αυθαιρεσία του με πολιτικές αποφάσεις και την εξουσία του με την σιωπή. Δεν είναι η εξουσία πια που εξυπηρετεί τη διαπλοκή, αλλά η διαπλοκή που είναι εξουσία. Στο σύστημα αυτό τα Μέσα Ενημέρωσης αποτελούν βασικό κρίκο. Όταν μιλάμε λοιπόν για χρηματισμό των δημοσιογράφων, δεν μιλάμε για τον διεφθαρμένο που ανοίγει το ένα χέρι για να γράψει με το άλλο «δυο καλές κουβέντες». Μιλάμε κυρίως για έναν εκμαυλισμό που διαστέλλει συνειδήσεις, που παρουσιάζει και παγιώνει το ανήθικο ως αναγκαίο. Ποτέ άλλοτε σε αυτή τη χώρα το «νόμιμο» δεν ήταν σε τόσο μεγάλ