IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  «Και είπεν ο Θεός· γενηθήτωσαν φωστήρες εν τω στερεώματι του ουρανού εις φαύσιν επί της γης, του διαχωρίζειν ανά μέσον της ημέρας και ανά μέσον της νυκτός· και έστωσαν εις σημεία και εις καιρούς και εις ημέρας και εις ενιαυτούς». Γένεσις κεφ. 1, απόσπασμα-λιθαράκι από τα Βιβλικά θεμέλια Σύμπαντος κόσμου. Kαι η υπεράνθρωπη προσπάθεια να χυθεί άπλετο φως στα  θαυμαστά μυστήρια της Δημιουργίας, να γίνει κατανοητό το απερινόητο, να αξιολογηθεί  το απειροελάχιστο του μικρόκοσμου και –ει δυνατόν...– χαρτογραφηθεί το αχανές με πλοηγό την επιστημονική γνώση, συναρπάζει και εμάς τους αδαείς. Η Κιβωτός ανακαλύψεων και αποκαλύψεων θα παραδίδεται στη σκυταλοδρομία των γενεών σ’ ένα ταξίδι που εκτιμάται ότι καλώς εχόντων των πραγμάτων θα διαρκέσει 5 δισ. χρόνια, όσο δηλαδή το προσδόκιμο ζωής του ήλιου μας. Εως τότε –ποιος δεν το εύχεται;– η μαζική έξοδος σε άλλους, ασφαλείς πλανήτες, ίσως έχει κατακτηθεί προ πολλού (φωτ. shutterstock). Σχετικότητα, Απροσδιοριστία, η θεωρία καταστροφών,  το χά

  MODE-LIST VIA GETTY IMAGES     Ανακάλυψη δεκάδων κόσμων πιθανώς καταλληλότερων για ζωή από τη Γη. Οι 24 αυτοί πλανήτες μπορεί να είναι πιο «άνετοι» για τη ζωή  από τον ίδιο μας τον πλανήτη.   Η Γη, ως «λίκνο» της μέχρι τώρα γνωστής ζωής που υπάρχει στο σύμπαν, θεωρείται «παραδοσιακά» ως ο κατεξοχήν φιλόξενος για τη ζωή πλανήτης- ωστόσο το σύμπαν είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε, και ως εκ τούτου, αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν είναι καθόλου απίθανο να υπάρχουν κόσμοι οι οποίοι είναι πιο «γήινοι» από την ίδια τη Γη. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ποιος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος θα ήταν κατοικήσιμος αν δεν υπήρχε ο Δίας Σε αυτό το πλαίσιο, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Astrobiology παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά μιας σειράς εξωπλανητών που είναι πιθανώς «superhabitable» (θα αποδιδόταν ως «υπερκατοικήσιμοι»). Μεταξύ των πλανητών αυτών υπάρχουν κόσμοι οι οποίοι είναι λίγο θερμότεροι, πιο υγροί και ελαφρώς μεγαλύτεροι από τη Γη, ενώ κάποιοι περιστρέφονται και γύρω από τα άστρα

Oι δύο μαύρες τρύπες που συγκρούστηκαν ήταν 65 και 85 φορές μεγαλύτερες από τον Ηλιο, ενώ από την ένωσή τους προέκυψε μαύρη τρύπα όσο 142 ήλιοι. (Φωτ. SHUTTERSTOCK)| Στ. Κατσανέβας στην «Κ»:  Ανακαλύπτουμε το «σκοτεινό» σύμπαν.        Σε μια εποχή χωρίς βεβαιότητες, με τον πλανήτη υπό σοβαρή δοκιμασία, όπου όλα μοιάζουν «στον αέρα», ο ουρανός προσφέρει θαλπωρή και ελπίδα. Αυτή την αίσθηση τουλάχιστον προκάλεσε σε εκατομμύρια πολίτες σε όλο τον κόσμο –εξοικειωμένων με τα της Κοσμολογίας και μη– η σπουδαία επιστημονική ανακάλυψη που ανακοινώθηκε προ ολίγων ημερών: ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων κατέγραψαν τη μεγαλύτερη σύγκρουση μελανών οπών μέχρι σήμερα, η οποία είχε λάβει χώρα πριν από… 7 δισ. χρόνια. Επιστήμη και τεχνολογία σε απόλυτο συγχρονισμό ήταν εκεί για να «πιάσουν» το «νήμα» που είχε αφήσει το σύμπαν από τότε που είχε τη μισή του ζωή. Πόσο συναρπαστική εποχή να ζεις. Εδώ, στη μικρή Ελλάδα αισθανθήκαμε δέος αλλά και περηφάνια, καθώς κρίσιμο ρόλο στην ανακ

Οι Αιγύπτιοι αντιστοιχούσαν τη μορφή των άστρων του δικού μας Ωρίωνα με τον θεό τους Οσιρι, ενώ δίπλα του τοποθετούσαν και την πιστή του σύζυγο, Ισιδα, που αντιπροσωπευόταν από τον Σείριο. Η Ανατολή του Σείριου. Τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου, μαζί με την ανατολή του Ηλιου, έχουμε και την ανατολή του Σείριου, του λαμπρότερου άστρου στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός, αλλά και γενικότερα του λαμπρότερου άστρου στον ουρανό. Στην αρχαιότητα, μάλιστα, απέδιδαν την επιπλέον αύξηση της θερμοκρασίας αυτή την περίοδο (τα λεγόμενα «κυνικά καύματα») στην υποτιθέμενη προσθήκη της ακτινοβολίας του Σείριου σε εκείνη του Ηλιου! Για τους Αιγύπτιους, ιδιαίτερα, ο Σείριος είχε μεγάλη σημασία. Μερικοί ερευνητές υπολογίζουν ότι οι Αιγύπτιοι αντιστοιχούσαν τη μορφή των άστρων του δικού μας Ωρίωνα με τον θεό τους, τον Οσιρη, ενώ δίπλα του τοποθετούσαν και την πιστή του σύζυγό, την Ισιδα, που αντιπροσωπευόταν από τον Σείριο. Για περισσότερο από δύο μήνες, κάθε χρόνο, ο Σείριος έδυε τόσ

'Ενα μικροσκοπικό κόκκινο διπλό αστρικό σύστημα μας προσπέρασε μόλις πριν από 70.000 χρόνια, την εποχή δηλαδή κατά την οποία ο τότε ανθρώπινος πληθυσμός άρχισε να μεταναστεύει από την Αφρική προς την Ευρασία, όπου συναντήθηκε με τους Νεάντερταλ. Το χαϊδευτικό του όνομα είναι «Αστρο του Scholz». Το πλησιέστερο άστρο.  Σε μια φιλική συζήτηση που είχα στα τέλη του περασμένου μήνα ρωτήθηκα, μεταξύ άλλων, και για το πλησιέστερο άστρο στο ηλιακό μας σύστημα, που είναι φυσικά ο Εγγύτατος του Κενταύρου ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 4,24 ετών φωτός. Πρόκειται, δηλαδή, για το μικρότερο (με μάζα 12,5% τη μάζα του Ηλιου) και το πιο αμυδρό από τα τρία άστρα που αποτελούν το τριπλό αστρικό σύστημα του Αλφα Κενταύρου. Το άστρο αυτό, λόγω της μικρής του μάζας, θα ζήσει 1.000 φορές περισσότερο απ’ ό,τι ο Ηλιος μας, αλλά δεν θα είναι πάντα, ούτε ήταν στο παρελθόν, το πλησιέστερο σ’ εμάς άστρο. Γιατί όλα τα άστρα, περιλαμβανομένου και του Ηλιου μας, είναι «σαν καράβια που προσπερνού

Το κοσμικό βαλς του χωροχρόνου. Σύμφωνα με τη μαθηματική εξήγηση, είναι μια τετραδιάστατη πολλαπλότητα, εκεί όπου ο Χρόνος και ο τρισδιάστατος Χώρος συμπλέκονται. Πιο απλά, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το υφαντό του κόσμου, πάνω στο οποίο εξελίσσονται όλα τα γεγονότα. Αυτός είναι ο Χωροχρόνος. Τώρα, μια διεθνής ομάδα αστροφυσικών με επικεφαλής τον Αυστραλό καθηγητή Μάθιου Μπέιλς, κατόρθωσε μετά από εικοσαετή παρατήρηση να επιβεβαιώσει ότι όχι μόνο καμπυλώνεται αλλά και συστρέφεται από κινούμενα ουράνια σώματα. Τα νέα παρατηρησιακά δεδομένα επιβεβαιώνουν τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας – για μία ακόμη φορά - και προσθέτουν ένα μικρό κομμάτι στο πάζλ της κατανόησης του σύμπαντος. «Καθαρές» μετρήσεις Πριν από περίπου έναν αιώνα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατύπωσε μια θεωρία που άλλαξε την εικόνα που είχαμε για τον κόσμο. Σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα, η δύναμη της βαρύτητας προκύπτει από την καμπυλότητα του χώρου και του χρόνου. Με άλλα λόγια η βαρύτητα δεν ορίζεται πλέο

 Από τον μακρόκοσμο στον μικρόκοσμο:  Όταν η επιστήμη των υλικών μιμείται την Αστροφυσική.  Η μελέτη του φυσικού κόσμου εκτείνεται από τις μικρότερες δυνατές στις μεγαλύτερες παρατηρούμενες χωρικές κλίμακες. Από τη μία μελετάμε τα μικροσκοπικά σωματίδια που απαρτίζουν την ύλη και στη συνέχεια τα σωματίδια που, με τη σειρά τους, απαρτίζουν τα συστατικά της ύλης. Από την άλλη παρατηρούμε τους πλανήτες, τους αστέρες και τους γαλαξίες ως τις εσχατιές του Σύμπαντος. Δεδομένου ότι είμαστε εξοικειωμένοι με το μέγεθος του 1 μέτρου, οι αστέρες και οι γαλαξίες βρίσκονται σε αποστάσεις τετράκις εκατομμύρια (δηλαδή δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων) μεγαλύτερες, ενώ ο κόσμος των ατόμων περιορίζεται σε χώρους δισεκατομμύρια φορές μικρότερους από 1 μέτρο. Το 1 δισεκατομμυριοστό του μέτρου ονομάζεται νανόμετρο και η νανοτεχνολογία περιλαμβάνει τις τεχνικές που βασίζονται στη μελέτη και εκμετάλλευση των ιδιοτήτων των υλικών σε ατομικό και μοριακό επίπεδο. Δεν θα ήταν, επομένως, υπερβολή αν

 Διάστημα: Όταν «πέθανε» η Σελήνη.  Ένα πέπλο που εκτείνεται βαθιά στο Διάστημα. Μια φούσκα ή καλύτερα μια ασπίδα που προστατεύει τον πλανήτη μας από τα καυτά, φορτισμένα σωματίδια, που εξαπολύει ακατάπαυστα ο Ήλιος και άλλες κοσμικές πηγές. Αυτό είναι το μαγνητικό πεδίο της Γης, προϊόν του λιωμένου σιδήρου στον πυρήνα του πλανήτη μας, που καθόρισε τη δημιουργία και την εξέλιξη της ζωής. Χωρίς αυτό η Γη δεν θα ήταν παρά ένας ακτινοβολημένος διαστημικός βράχος, ένας νεκρός κόσμος. Την καλή τύχη της Γης δεν είχε, όμως, η Σελήνη. Ο δορυφόρος μας έχασε κάποια στιγμή το δικό του μαγνητικό πεδίο και ταυτόχρονα κάθε πιθανότητα να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από τον σκονισμένο, αφιλόξενο κόσμο που είναι τώρα. Ο χρόνος και ο μηχανισμός που το φεγγάρι έμεινε μαγνητικά «γυμνό», έρμαιο της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας, παρέμενε μυστήριο. Πρόσφατα, όμως, ερευνητές από το ΜΙΤ πήραν στα χέρια τους δύο μικρά πετρώματα από τη σεληνιακή επιφάνεια. Και από αυτά μπόρεσαν να δώσουν α