IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο «αιχμηρός θιασώτης της Θεωρίας των Παιγνίων», τέθηκε στο περιθώριο των διαπραγματεύσεων, το... παίγνιο της κρίσης όμως δεν τέλειωσε. Διότι το παιχνίδι «είναι πολιτικό και «όχι οικονομικό» και διότι οι αλήθειες που λέει ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών είναι «αδιαμφισβήτητες». Μ' αυτό το συμπέρασμα το ''New Yorker'' κάνει μια διαφορετική προσέγγιση της υπόθεσης Βαρουφάκη και της ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης και ο γνωστός αναλυτής του αμερικανικού περιοδικού Τζον Κάσιντι προειδοποιεί ότι εάν δεν αντιμετωπιστεί το θέμα του ελληνικού χρέους δεν θα υπάρξει και λύση του δράματος. John Cassidy- ''the new yorker''  Ο Τζον Κάσιτνι , αφού παραθέτει το χρονικό του « ψαλιδίσματος » Βαρουφάκη, επισημαίνει ότι η κίνηση αυτή μπορεί βραχυπρόθεσμα να βοηθήσει και να κάνει σχετικά πιο εύκολο τον συμβιβασμό και για τις δύο πλευρές. ''Στη βάση'', σημειώνει, '' πως καμία πλευρά δεν θέλει να φύγει η Ελλάδ

Σκίτσο του Π.ΖΕΡΒΟΥ Είκοσι τέσσερις ώρες μετά, η ελπιδοφόρα δήλωση Μέρκελ ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα για να μην ξεμείνει από ρευστό η Ελλάδα αποδείχτηκε λόγια χωρίς αντίκρισμα. Η σύνοδος του Eurogroup ήρθε να διαψεύσει τις ελπίδες της Αθήνας πως με μία πολιτική συνεννόηση στο ανώτατο επίπεδο μπορεί να σπάσει το τείχος αδιαλλαξίας που έχει υψωθεί στο επίπεδο των εμπειρογνωμόνων (Brussels Group).   Προφανώς οι τόσο διαφορετικές δημόσιες δηλώσεις της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν οφείλονται στην απόσταση που χωρίζει τις Βρυξέλλες από τη Ρίγα. Ούτε μπορεί να ερμηνευτεί ως διαφωνία για το ελληνικό πρόβλημα ανάμεσα στην καγκελάριο και στον υπουργό Οικονομικών της. Ο Γερμανός κυβερνητικός εκπρόσωπος άλλωστε διευκρίνισε πως μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Μέρκελ δεν άλλαξε η πολιτική του Βερολίνου.     Παρ’ όλα αυτά, στο Μαξίμου παραμένουν αγκιστρωμένοι στη δεδηλωμένη αισιοδοξία τους. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι το πρωτοφανές σε ένταση αρνητικό κλίμα που επικράτησε

Μιντιακό σύστημα με «καλολαδωμένα γρανάζια»,  που ελέγχεται από τους Γερμανούς, εδρεύει στις Βρυξέλλες   EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ Οποιος κατέχει τα ηνία στα δίκτυα ενημέρωσης, έχει και μεγαλύτερη δύναμη», λένε όσοι γνωρίζουν τα της πολιτικής επικοινωνίας, που τα εργαλεία της δεν εξαντλούνται σε προεκλογικές περιόδους. Κάθε άλλο. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση η δύναμη στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν στηρίζεται μόνο στο μέγεθος μιας οικονομίας, αλλά και στον τρόπο που χειρίζεται τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ. Είναι άλλωστε κοινό μυστικό στις Βρυξέλλες ότι τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2008, τη χρονιά που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση, λειτουργεί με ένα μιντιακό σύστημα με «καλολαδωμένα γρανάζια», που μπορούν να μεταφέρουν άμεσα την πληροφορία και να τη μοιράσουν σε λίγες ώρες σε όλα τα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου. Ο μηχανισμός αυτός στηρίζεται στη μυστικότητα των πηγών των δημοσιογράφων, αρχή απαραβίαστη για τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Ωστόσο, εδώ χρησιμοποιείται

 Μ’ ένα «ανέντιμο Plan B», όπως θα έλεγε ίσως κι ο «τυχοδιώκτης» Γιάνης Βαρουφάκης, οι πιστωτές σπέρνουν με νάρκες κάθε πολιτική δίοδο προς το new deal που επιδιώκει η κυβέρνηση με την Ευρώπη. Το εν λόγω σχέδιο δεν είναι ούτε το Grexit, ούτε το Graccident με το οποίο απείλησε ευθέως στο χθεσινό Eurogroup ο - γνωστός «λαγός» του Σόιμπλε - υπουργός Οικονομικών της Σλοβενίας, προκαλώντας τον Γιάνη Βαρουφάκη να μιλήσει για «ανέντιμα» και «αντιευρωπαϊκά» σενάρια. Δεν είναι επίσης ούτε τα προειδοποιητικά πυρά περί capitals controls, ούτε η πλήρης πιστωτική ασφυξία την οποία υπαινίχθηκε επίσης χθες ο Μάριο Ντράγκι. Το «ανέντιμο Plan B» του σκληρού κλαμπ των πιστωτών είναι απλά ο σταθερός και κλιμακούμενος τορπιλισμός κάθε δυνατότητας για έναν πραγματικά «έντιμο συμβιβασμό». Με το Grexit να έχει αποκλειστεί οριστικά και αμετάκλητα στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο από τον άξονα Μέρκελ - Γιούνκερ, η «φράξια των γερακιών» πυροβολεί κατά ριπάς το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης

(...) Οι τρέχουσες διαφωνίες με τους εταίρους μας δεν είναι αγεφύρωτες. Η κυβέρνησή μας είναι πρόθυμη να προχωρήσει στον εξορθολογισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος (για παράδειγμα, με τον περιορισμό της πρόωρης συνταξιοδότησης), να προχωρήσει στη μερική ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, να αντιμετωπίσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, που φράζουν τo πιστωτικό σύστημα (credit circuits) της οικονομίας, τη δημιουργία μιας πλήρως ανεξάρτητης υπηρεσίας εσόδων (fully independent tax commission) και να προωθήσει την επιχειρηματικότητα. Οι διαφορές που εξακολουθούν να υπάρχουν, αφορούν το πως κατανοούμε τις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων μεταρρυθμίσεων και του μακροοικονομικού περιβάλλοντος. Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξευρεθεί άμεσα κοινός τόπος. Η ελληνική κυβέρνηση θέλει μια πορεία δημοσιονομικής εξυγίανσης που να έχει νόημα και θέλουμε μεταρρυθμίσεις που όλες οι πλευρές να πιστεύουν ότι είναι σημαντικές. Το καθήκον μας είναι να πείσουμε τους εταίρους μας ότι οι

(...)  Η πραγματική αξία των εθνικών μας αφηγήσεων Ιστορικός δεν είμαι και αδυνατώ να κρίνω κατά πόσον εθνικές αφηγήσεις, όπως εκείνη περί του Χορού του Ζαλόγγου, του Μυστικού Σχολειού κ.λπ., ανταποκρίνονται σε πραγματικά, ιστορικά γεγονότα.  Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να αξιολογήσω την σημασία των εθνικών αφηγήσεων για μένα προσωπικά, και απολύτως ανεξάρτητα από τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας.  Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα, όταν ήμουν ακόμα στο σχολείο, με τον αγαπητό μου δάσκαλο, τον ποιητή Ματθαίο Μουντέ, που κάποιοι από εμάς είχαμε την τύχη να μας διδάσκει το μάθημα των Θρησκευτικών για τέσσερα συναπτά χρόνια (1974-78). Η γενναιοδωρία του Μουντέ απέναντι σε ανόητα παιδιά όπως ο υπογράφων ήταν μοναδική. Αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στο διαμέρισμά του πίσω από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός ώστε να συζητάμε τα Σαββατοκύριακα περί φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ποίησης, μουσικής, και ό,τι άλλο έφερνε η κουβέντα. Σεβόταν απόλυτα τη δεδηλωμένη (από τότε) αθεΐα

Στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις κρίνονται από την αντιπαράθεση των υποσχέσεων και των πράξεών τους. Ο κ. Σαμαράς, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση δηλαδή, υποσχέθηκαν τον Ιούνιο του 2012 επαναδιαπραγμάτευση του 2ου Μνημονίου με στόχο το κούρεμα του μη βιώσιμου χρέους. Αυτό υποσχέθηκαν. Χωρίς να τους υποχρεώσει κανείς. Υποσχέθηκαν να κουρέψουν το μη βιώσιμο, κατ' εκείνους, χρέος. Είπαν στον ελληνικό λαό: Κάντε υπομονή, υποστείτε μερικά δεινά παραπάνω, αποδεχθείτε τα χαράτσια και τις περικοπές και, όταν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, κι έχουν τελειώσει οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές, τότε θα μας κουρέψουν το χρέος. Κι αν δεν το κάνουν θα έχουν να κάνουν μ’ εμάς. Στα τέλη του 2013, είπαν ότι το πολυπόθητο πλεόνασμα ήρθε. Αλλά παράλληλα, κατ' εντολή του Βερολίνου (όπου η κ. Μέρκελ επανεξελέγη, με τους σοσιαλδημοκράτες να αντικαθιστούν το ηττημένο FDP στον ρόλο του κομπάρσου), οι κυβερνώντες μας «διευκρίνισαν» πως το χρέος δεν έχει ανάγκει να κου

Διαβάζουμε ότι κάποιοι μάνατζερς κερδοσκοπικών επενδυτικών ταμείων (hedge funds) του Λονδίνου «φρίκαραν» μετά από συνάντησή τους με εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι τους παρουσίασαν τις προθέσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν γνωρίζω τι ειπώθηκε μεταξύ τους. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι τα hedge funds θα εγκατέλειπαν την χώρα έτσι κι αλλιώς, με οποιαδήποτε κυβέρνηση ante portas. Και ότι όσο πιο γρήγορα φύγουν τόσο καλύτερα. Γιατί να φύγουν; Δεν θέλουμε τις επενδύσεις τους; Όχι ιδιαίτερα! Τα hedge funds ποτέ δεν επενδύουν παραγωγικά. Δεν είναι η δουλειά τους αυτή. Δουλειά και σκοπός τους είναι να αγοράσουν κάποια χαρτιά φτηνά, ελπίζοντας ότι οι τιμές των χαρτιών που αγόρασαν θα αυξηθούν γρήγορα, θα ξεπουλήσουν στα γρήγορα (πολλές φορές εντός λεπτών της ώρας) και θα μεταβούν σε νέα πεδία δόξης λαμπρά χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τι θα αφήσουν πίσω τους. Μόνο στην απελπισμένη Μνημονιακή Ελλάδα μπορούσε να γιορταστεί ως χαρμόσυνο νέο (όπως έγινε το 2012) η έλευση