IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ακόμη μια φορά, ο «θανατηφόρος» Γερμανός υπουργός Σόιμπλε επανέλαβε την ιδεοληψία του σχετικά με το ελληνικό πρόβλημα, σε διάσταση με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, τους εξειδικευμένους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και την οικονομική επιστήμη και εμπειρία. Στην ομιλία του σε συνέδριο τραπεζιτών στη Φρανκφούρτη στις 18 Νοεμβρίου, υποστήριξε ότι κάθε πρόταση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους βλάπτει την Ελλάδα, αφού αυτή θα αποθάρρυνε το «μεταρρυθμιστικό έργο». Ισχυρίστηκε ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους, αλλά το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Προσέθεσε ότι το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων παραμένει ανώτερο των δυνάμεών τους και γι' αυτό πρέπει να κατεβεί. Ανέφερε ότι οι ελληνικές κοινωνικές παροχές και συντάξεις παραμένουν ανώτερες από τις αντίστοιχες γερμανικές και από αυτές των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, πράγμα που οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο. Ευκρινές συμπέρασμα είναι ότι η δραστική φτωχοποίηση των Ελλήνων είναι όχι

Να ζει κανείς ή να μη ζει; Τι εκ των δυο είναι προτιμότερο;  Η ζωή είναι απαίσια, αλλά ο θάνατος φρικτότερος, γνωμοδοτεί η μάγισσα του Σαίξπηρ. Η προοδευτική ελληνική κυβέρνηση διαβεβαιώνει ικανοποίηση και αισιοδοξία για το μέλλον, παρ’ όλο που η κοινωνία την αντιμετωπίζει με αυξανόμενο σκεπτικισμό που φθάνει μέχρι την απόγνωση. Απελπιστικά μειούμενες προσδοκίες όχι μόνον στον επιχειρηματικό κόσμο, αλλά και σε ακόμη πιο κρίσιμο βαθμό στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, στους χαμηλόμισθους και συνταξιούχους. Κι όμως, ακόμη και αν γινόταν δεκτό ότι δεν υπάρχει διαφορετικός δρόμος για την κυβέρνηση, θα περίμενε κανείς από αυτήν τουλάχιστον να αναγνωρίζει με ειλικρίνεια τις συνέπειες των επιλογών της και όχι να τις ωραιοποιεί καταφεύγοντας στα επιχειρήματα των προκατόχων της. Ενώ η κυβέρνηση σωστά επισημαίνει ότι η συνεχιζόμενη λιτότητα στην Ευρώπη βαθαίνει την ύφεση, εν τούτοις, εφαρμόζοντας την αυτή πολιτική στη χώρα μας, διατείνεται ότι η ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών.

(...)  «Για την αδιάκοπη κατολίσθηση της ελληνικής οικονομίας και το συνεχιζόμενο έλλειμμα κάθε προοπτικής απεμπλοκής από αυτήν ευθύνονται τα πιο σκληρά στην Ιστορία προγράμματα λιτότητας που εφαρμόζονται σε αυτή τη χώρα κατά την τελευταία εξαετία». (...) Αυτοί που εξώθησαν την ελληνική οικονομία στην άβυσσο κατορθώνουν μέχρι σήμερα να μεταθέτουν στα θύματά τους την ευθύνη και το κόστος της κρίσης τους, απαλλάσσοντας εαυτούς από κάθε συνέπεια. Η άρχουσα ιδεολογία αποβαίνει κυρίαρχη, όταν υιοθετείται από τα θύματά της και ιδίως όταν τα τελευταία εκτίθενται έρμαια στο πέλαγος του υποθετικού «τέλους όλων των ιδεολογιών» και στη μάταιη αναζήτηση του «αποϊδεολογικοποιημένου» ατόμου. (...) Ολόκληρη η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα, 2016, βασίζεται σε υπαιτίως λανθασμένη διάγνωση, με συνέπεια να εφαρμόζεται εξίσου υπαιτίως λανθασμένη συνταγή και η χώρα, μοναδική περίπτωση στην υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, να μην εξέρχεται από την κρ

  Σε πρόσφατη παρέμβασή του, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος παρουσίασε τη δική του κατανόηση της ελληνικής κρίσης, δικαιώνοντας τους δανειστές και ενοχοποιώντας τη χώρα-οφειλέτρια. Σύμφωνα με αυτόν, τα Μνημόνια 1, 2, 3, που οι Ευρωπαίοι εταίροι και πιστωτές επιβάλλουν στη χώρα μας κατά την τελευταία 6ετία δεν ευθύνονται για την πρωτοφανή κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας από το 2010 μέχρι σήμερα, ούτε για τη σημερινή παντελή έλλειψη ορατότητος ακόμη και για το άμεσο μέλλον, παρ’ όλο που ουδέν προβλέπεται σε αυτά για τη σταθεροποίηση ή την ανάκαμψη. Ο ίδιος υποστήριξε ότι τα Μνημόνια δεν ήσαν ποτέ μέρος του προβλήματος, αλλά αντίθετα μέρος της λύσης του. Ισχυρίστηκε ότι η συρρικνωτική πολιτική ήταν μεν «δυσάρεστη», αλλά «αναγκαία» για τη θεραπεία των παθογενειών που είχαν συσσωρεύσει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις, όπως και η ελληνική κοινωνία με την αξίωσή της να διατηρεί με δανεικά βιοτικό επίπεδο ανώτερο των δυνάμεών της. Ο διοικητής προσέθεσε ότι για τ

''Εάν σήμερα μόλις 2% του παγκόσμιου πλούτου συνεισφέρει (μέσω επενδύσεων) στην αλληλοδιείσδυση των εθνικών οικονομιών, πως ειναι δυνατόν να διατείνονται οι ιθύνοντες ότι αυτό το θλιβερά ελάχιστο ποσοστό είναι αρκετό ώστε εν ονόματί του να δικαιολογείται η συντριβή του υπόλοιπου 98% των κοινωνιών ; 'Ωστε να αχρηστεύονται τα εργαλεία οικονομικής διαχείρισης, σταθεροποίησης και ανάκαμψης ; ... Ιδίως η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική ως « μοχλοί » για την στήριξη και προσαρμογή της εθνικής οικονομίας, για την σταθεροποίηση και ανάκαμψη. '' Δεν υπάρχει πιο ανίατη ασθένεια από αυτή που επιλέγουμε υπό το πρόσχημα ότι δήθεν έτσι αποφεύγουμε κάποια άλλη πολύ χειρότερη. Εάν σήμερα ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, υπάρχουν πάντα δικηγόροι του διαβόλου για να δατείνονται ότι, χωρίς την εσφαλμενη συνταγή που σήμερα καταποντίζει, θα πήγαινε ακόμη χειρότερα.  Η εποχή μας αλαζονικά αυτοπροβάλλεται ως ασεβής και αδιάφορη για όλα τα φετίχ και τ

 Αφού στη χώρα μας, η κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος εξαντλούνται στην τήρηση των συμπεφωνημένων εισπράττοντας τις αντιδράσεις της κοινωνίας στη συνέχιση των θυσιών που δεν οδηγούν παρά στο μεγάλο πουθενά και αφού οι κοινωνικές συνιστώσες αδυνατούν να προτείνουν κάτι το εναλλακτικό, πέρα από τη διατήρηση των συμφερόντων της κάθε μιας εξ αυτών, ίσως οι Μεγάλες Δυνάμεις στο γεωπολιτικό παιχνίδι της περιοχής, ακόμη μια φορά στην ιστορια, να είναι σε θέση να εξασφαλίσουν κάποια προοπτική που η ίδια η χώρα δεν τολμά ούτε καν να φαντασθεί ούτε να αρθρώσει. Στο σημείο που έχει σήμερα περιέλθει ο δημόσιος βίος της χώρας μας, θα μπορούσε κι αυτό να θεωρηθεί «μια κάποια λύσις» ή τέλος πάντων «κάτι» προτιμότερο από το απόλυτο «τίποτα». Η εμπλοκή που παρουσιάζεται σήμερα στην οικονομική κατάσταση της χώρας φαίνεται να επικεντρώνεται στην αξιολόγηση από τους «Θεσμούς» της μέχρι τώρα εφαρμογής της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου. Από την θετική ή όχι έκβαση της εξαρτάται η καταβολή της