IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Όταν η πολιτική ηγεσία της χώρας μας και οι ιθύνοντες των μεγάλων ενεργειακών οργανισμών μπορέσουν να αξιολογήσουν και να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας, σε συνάρτηση πάντα με τις γύρω χώρες, ίσως μπορέσουμε να χαράξουμε μια ρεαλιστική περιφερειακή ενεργειακή στρατηγική. Όπου το επίκεντρο ασφαλώς δεν θα είναι η οπτασία του «ενεργειακού κόμβου» αλλά το ευρύτερο γεωστρατηγικό εκτόπισμα της χώρας με το θαλάσσιο στοιχείο, τις μεταφορές, τις υπηρεσίες, το εμπόριο, τον τουρισμό και την ανάδειξη της μοναδικής Ελληνικής μακροχρόνιας ιστορίας να αποτελούν την βάση για μια εξωστρεφή πολιτική. Εχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που η χώρα ευρίσκεται αντιμέτωπη με οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα αυξάνεται ο αριθμός των δηλώσεων, άρθρων και αναλύσεων που προβάλλουν την γεωπολιτική μοναδικότητα της Ελλάδος και πως αυτή, εις πείσμα κάθε λογικής, είναι ικανή να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα. Έτσι τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε δηλ

Πέρασαν σχεδόν 130 χρόνια από τότε που ο καγκελάριος Bismarck δήλωσε ότι δεν σκόπευε να θυσιάσει ούτε τη ζωή ενός «Πομεριανού γρεναδιέρου» για τα Βαλκάνια. Λίγα χρόνια μετά, οι διάδοχοι και οι σύμμαχοί του ενεπλάκησαν, με αφορμή τον έλεγχο της περιοχής, στη μεγαλύτερη σφαγή που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ανθρωπότητα, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αναμφίβολα, η πανσπερμία ανταγωνιζομένων εθνοτήτων, με ριζικά διαφορετικές καταβολές, που κατακλύζουν εδώ και αιώνες την περιοχή των Βαλκανίων ευθύνεται σημαντικά για τη συγκρουσιακή κατάσταση που επικρατεί. Αντίστοιχες όμως και οι ευθύνες των μεγάλων δυνάμεων που διαχρονικά ανταγωνίζονται για την επικράτηση και επιρροή τους χρησιμοποιώντας επιδέξια τους συναισθηματικούς, ευέξαπτους και ευκολόπιστους Βαλκάνιους. Κατά γενική ομολογία, η τελευταία δεκαπενταετία, στα άλλοτε ταραγμένα Βαλκάνια, υπήρξε ασυνήθιστα ήρεμη. Εν μέρει παράδοξο, γιατί σχεδόν κανένα από τα προβλήματα που κληρονόμησε ο προηγούμενος αιώνας δεν έχει επιλυθεί. Η απ

Σκίτσο του Μ.ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ Την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία αναζητεί διέξοδο από το τέλμα στο οποίο με επιταχυνόμενους ρυθμούς βυθίζεται, τα πολιτικά μας κόμματα επιδίδονται σε ιδεολογικές έριδες άσχετες, τόσο με την αγωνιώδη αυτή  αναζήτηση, όσο και με τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα γενικότερα. Εν πρώτοις, η διαιωνιζόμενη επικοινωνιακή αντιπαράθεση μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς στερείται σήμερα αντικειμενικού αντικρίσματος. Προϊόν της Γαλλικής Επανάστασης, κατέγραφε αρχικά τη σύγκρουση των δυνάμεων της κοινωνικοπολιτικής συντήρησης με εκείνες της ανατροπής. Μετά δε την Οκτωβριανή Επανάσταση χρησιμοποιήθηκε ως ισοδύναμο του διπόλου κομμουνισμός-αντικομμουνισμός. Αφότου όμως το σοβιετικό καθεστώς και η ιδεολογική του ατζέντα περιήλθαν στα αζήτητα της ιστορίας, η διάκριση αυτή απώλεσε το ουσιαστικό της περιεχόμενο. Ενώ η έκτοτε επιχειρούμενη σε επικοινωνιακό επίπεδο ταύτιση της Δεξιάς με τον πατριωτισμό και της Αριστεράς με την κοινωνική ευαισθησία προσκρούει σ

Την τελευταία εικοσιπενταετία ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, αφού το γεωπολιτικό πεδίο παρουσιάζει μια καινοφανή μεταβλητότητα, έτσι που η συνολική επανεκτίμηση είναι επιβεβλημένη. O κόσμος μας, έχει εισέλθει σε μια φάση που θα τολμούσα να την ονομάσω, “φάση της γεωπολιτικής δημιουργικής καταστροφής”.  Υπ’ αυτό το πρίσμα οι αξιωματούχοι του ΝΑΤΟ προετοιμάζονται για τη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου στη Βαρσοβία, όπου αναμένεται η συμμαχία να εγκαινιάσει την επόμενη φάση στην εξέλιξη της. Όπως διαφαίνεται θα αναγγελθεί μια ενισχυμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα ταχείας ανάπτυξης των δυνάμεων του, με σκοπό, να αποσταλεί ένα σαφές μήνυμα προς τη Ρωσία. Βρισκόμαστε στη διαδρομή μιας περιόδου όπου τα έθνη της παγκόσμιας κοινότητας ξεδιπλώνουν την ισχύ τους Είμαστε αντιμέτωποι με μια ριζική αναθεώρηση, διότι όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν ακόμη η μοναδική στρατιωτική υπερδύναμη παγκοσμίως, δεν ακολούθησαν μια συνεκτική και συνετή στρ

''Υπάρχει ελπίδα;   Για να υπάρξει ελπίδα πρέπει να συντρέξουν ταυτόχρονα σειρά παράγοντες. Μαζική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, οργάνωσή του σε νέες συλλογικές δομές, συνεταιριστικές και άλλες, δημιουργία παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης, διατήρηση της ψυχραιμίας και ευθυκρισίας του λαού μας, διαμόρφωση παράλληλα εθνικής ηγεσίας υψηλοτάτου επιπέδου, πολύ αποφασιστικής, πολύ ικανής να ελιχθεί σε μια από τις πιο επικίνδυνες συγκυρίες που βρέθηκε ο ελληνισμός, που θα μπορέσει να κινητοποιήσει όλους τους ‘Ελληνες και στο εξωτερικό και όσες δυνάμεις, όπου γης, για δικούς τους λόγους, μπορούν να μας βοηθήσουν.''   Ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης (Δ) ανεβαίνει στο βήμα στην Ολομέλεια της Βουλής. Αριστερά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ  Οφείλω να προειδοποιήσω τους αναγνώστες. Αν δεν θέλουν πολύ δυσάρεστες πραγματικότητες, ας μη διαβάσουν το άρθρο που ακολουθεί. Νομίζω όμως ότι, έτσι κι αλλιώς, το παραδεχόμαστε ή όχι συνειδητά

Είναι σαφές ότι διανύουμε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο στη σύγχρονη ιστορία μας όσον αφορά τόσο την εικόνα, όσο και -κυρίως- την κατοχύρωση των συμφερόντων της χώρας μας. Ως αποτέλεσμα δε της οικονομικής κρίσης, τα μέσα άσκησης εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής είναι περιορισμένα σε σχέση με το παρελθόν.  Η Ελλάδα καλείται λοιπόν να προετοιμαστεί, κάνοντας τις απαραίτητες στρατηγικές επιλογές, για τον ρόλο της στη νέα διεθνή τάξη πραγμάτων και τη θέση της στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων . Οι προκλήσεις -που άλλοτε εξελίσσονται σε προβλήματα ή απειλές και άλλοτε, σπανιότερα, σε ευκαιρίες-- είναι πολλαπλές. Η «Λευκή Βίβλος» του ΕΛΙΑΜΕΠ έχει τρεις βασικούς στόχους: (α) να σκιαγραφήσει τα χαρακτηριστικά, τις διαφαινόμενες κύριες τάσεις και τις προκλήσεις ασφαλείας του 21ου αιώνα (β) να καταγράψει τα τρέχοντα και μελλοντικά διλήμματα, προκλήσεις και ενδεχόμενες ευκαιρίες για την ελληνική εξωτερική πολιτική, άμυνα και ασφάλεια, και (γ) να διατυπώσει ρεαλιστικές προτάσεις

Η ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΑΠΕΙΛΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ «ΣΚΑΦΟΣ»  Ζητείται σωσίβιο για το έθνος  Το Αιγαίο Πέλαγος έχει μετατραπεί τελευταία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε θάλασσα ναυαγίων. Κάθε μέρα και ένα ναυάγιο με πολλά θύματα, ιδίως μικρά παιδιά, αφού οι ναυαγοί λαθρομετανάστες έκαναν το λάθος (;), αντί να προτιμήσουν ασφαλή χερσαία μονοπάτια σε γειτονικές ομόθρησκες και ιδίου πολιτισμού χώρες, όπως είναι π.χ. η Σαουδική Αραβία, στοιβάχτηκαν σε ένα πλεούμενο φέρετρο (η άλλη ονομασία του φουσκωτού), για να έλθουν στην Ελλάδα αψηφώντας τους κινδύνους της θάλασσας. Δεν είναι του παρόντος η ενασχόληση με το ζήτημα της ευθύνης των μεγάλων που κυβερνούν τον κόσμο, οι οποίοι με τις εγκληματικές πράξεις ή παραλείψεις τους ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, επειδή δεν μπορούσαν να απολαύσουν εκεί ένα πιάτο φαΐ χωρίς την οσμή της μπαρούτης ή μια θωριά ουρανό χωρίς τη θέα της οβίδας πάνω από τα κεφάλια του