IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η αντίστροφη μέτρηση τελειώνει.  Οι σοφοί οικονομολόγοι (δηλαδή οι έντιμοι, οι ανεξαγόραστοι από τα κόμματα) χτυπάνε καμπανάκι: «Στα επόμενα εφτά χρόνια αναμένεται να διατεθούν στην Ελλάδα 50+ δισ. ευρώ: 32 δισ. από το 2021 έως το 2024 και επιπλέον 20 δισ., από το νέο ΕΣΠΑ, από το 2021 έως το 2027. Αν η χώρα δεν θελήσει η ίδια να μεταμορφωθεί, τα 50 δισ. από μόνα τους δεν θα μεταμορφώσουν την Ελλάδα. Τα 50 δισ. δεν θα κάνουν τίποτα, πιθανότατα ούτε καν θα απορροφηθούν» («Κ», 14.6.2020). Η ελλαδική κοινωνία έχει αποδείξει περίτρανα ότι δεν θέλει πολιτική αλλαγή, δεν θέλει να μεταμορφωθεί. Σαράντα έξι χρόνια τώρα συντηρεί στην εξουσία τους «τυράννους» της: πολιτικούς με εξόφθαλμο σύνδρομο εξουσιολαγνείας, όπως και κεφαλαιούχους με ακόρεστη υστερία πλουτισμού. Και οι μεν και οι δε αδιαφορούν για τη δόξα, την περηφάνια της επιτυχίας, τη χαρά της προσφοράς, την καταγραφή τους στην Ιστορία. Είναι απλώς παίκτες, τους διεγείρει και τους ηδονίζει η αλληλομαχία καθεαυτήν: να εί

«Βδέλυγμα σε τόπο άγιο».  Η  επιφυλλίδα επιτρέπεται να αιθεροβατεί – είναι φιλολογικό είδος, δεν πειθαρχεί στις απαιτήσεις επικαιρότητας της ειδησεογραφίας. Στην οργάνωση και στη λειτουργία του ελλαδικού κράτους, ποια δεδομένα δεν είναι ελληνικά, δεν τα γέννησε η σοφία της ανάγκης, η εμπειρική παράδοση του Ελληνισμού; Είναι πολλά, ας ξεχωρίσουμε τρία: Ο διακοσμητικός ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, δηλαδή το συγκεντρωτικό κράτος. Επίσης, η προτεραιότητα δάνειων ιδεολογημάτων (όχι της επιχώριας ανάγκης) στην άσκηση της πολιτικής. Και η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού κοινωνικού θησαυρίσματος σε «επικρατούσα θρησκεία». Η θρησκεία συνήθως είναι θεσμοποιημένη αγοραπωλησία: κάποιοι πουλάνε, κάποιοι αγοράζουν. Πωλούνται χρηστικά ωφελιμοθηρικά προτάγματα, αγοράζονται παρηγορητικές ψευδαισθήσεις. Το κράτος κατοχυρώνει τη συναλλαγή, διότι του εξασφαλίζει λιγότερο φόρτο δουλειάς για την αστυνομία και τα δικαστήρια. Αλλοτριώνει θεσμικά σε θρησκεία (σε ατομοκεντρικό νομικισμό κα

Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή; Ερώτημα αγχωτικό για πολίτες που αρνούνται να απεμπολήσουν τη νοημοσύνη και αξιοπρέπειά τους. Αν θέλει ένας πολίτης να μη φυγομαχεί, αλλά ούτε και να εμπαίζεται, πρέπει να βρει για να ψηφίσει κόμμα και υποψήφιους που εκτιμά την πολιτική τους ταυτότητα και σέβεται την πολιτική τους συνέπεια. Τέτοιο κόμμα και τέτοιοι υποψήφιοι δεν υπάρχουν. Καθόλου τυχαίο που τα «πολιτικά» των κομμάτων «προγράμματα» τα συντάσσουν διαφημιστές. Οι κομματικοί επαγγελματίες της εξουσίας ξέρουν μόνο να αγορεύουν ή να συνεντευξιάζονται, με μονολόγους. Τους ενδιαφέρουν μόνο οι εντυπώσεις. Δεν ξέρουν τι θα πει «πολιτικό πρόγραμμα», «πολιτικός σχεδιασμός» – τίποτε από αυτά. Νομίζουν ότι κάνουν πολιτική επαναλαμβάνοντας σε αντιπάλους την απαίτηση: «Φύγετε εσείς, να έρθουμε εμείς»! Ή την απίστευτου κρετινισμού αισιοδοξία: «τη Δευτέρα το πρωί που θα είμαστε κυβέρνηση...!!!». Τι να ψηφίσουμε τη μεθεπόμενη Κυριακή οι πολίτες; Το ελλαδικό «κράτος» σήμερα είναι έν

Από τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που η μοίρα (της υπανάπτυξης) μας τους όρισε «μπροστάρηδες», οι πολίτες απαιτούμε να σέβονται τις λέξεις, να μην κακοποιούν τα νοήματα. Να ξέρουν τι σημαίνει «προοδευτικός», αν ο «συντηρητικός» ταυτίζεται οπωσδήποτε με τον «ακροδεξιό», τον «φασίστα». Αν ο «πατριωτισμός» είναι κάτι ασύμπτωτο και ασύμβατο με τον «εθνικισμό». Σε τι ακριβώς παραπέμπει η λέξη «λαϊκισμός» και ποιον αποκαλούμε «ριζοσπάστη». Δεν είναι κρεμάστρα η κάθε λέξη για οποιοδήποτε ρούχο, για οποιαδήποτε μάσκα ή λεοντή. Κάποιος να υποδείξει, επιτέλους, στους θλιβερούς μας «μπροστάρηδες» ότι η λέξη «Ελληνας» δεν δηλώνει εθνοφυλετική ιδιότητα, δεν έχει σχέση με τη βιολογία ούτε παραπέμπει σε κρατική υπηκοότητα. Η «ελληνικότητα» σηματοδοτεί πολιτισμό, «Ελληνες» είναι οι συγκεκριμένης «παιδείας μετέχοντες». Γι’ αυτό και Βλάχοι, Αρβανίτες ή Πομάκοι μπορούν να είναι Ελληνες. Πολιτισμός θα πει: τρόπος του βίου, νοο-τροπία (τρόπος του νοείν), ενεργός ετερότητα κ

Σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα:  από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους; Γ ιατί η επιβίωση; Γιατί η ύπαρξη; Μ​​οιάζει να έχει χαθεί, για το μεγαλύτερο ποσοστό του ανθρώπινου πληθυσμού στον πλανήτη σήμερα, η επίγνωση της διαφοράς ανάμεσα στη γιορτή και στην επιπόλαιη τέρψη. Η απώλεια μετριέται σε διάρκεια ενός ή των δύο τελευταίων αιώνων – τα Χριστούγεννα, λ.χ., τι σήμαιναν για τον παππού ή τον προπάππου μας και τι σημαίνουν για μας σήμερα; Ενας ή και δύο αιώνες είναι διάρκεια ασήμαντη (σε σχέση με την ηλικία του σύμπαντος ή και σε σχέση με την ύπαρξη έλλογης ζωής πάνω στη γη). Πάντως, σε οποιοδήποτε βάθος χρόνου, τη γιορτή τη γεννούσε η απάντηση στο ερώτημα: από ποια αιτία και για ποιο σκοπό υπάρχει ο «κόσμος», γιατί ο λόγος-τρόπος της ύπαρξης των υπαρκτών να συνιστά κόσμημα αρμονίας, τάξης και κάλλους; Δεν απασχολ

Υ​​πάρχουν θετικές και αρνητικές εκτιμήσεις (πιθανολογήσεις και προγνωστικά) για την εξέλιξη της εξέγερσης των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία. Εχει την ιδιαιτερότητα να είναι μια εξέγερση χωρίς ιδεολογία (χωρίς κίνητρα ή προσχήματα θεωρητικών πεποιθήσεων ή «οραμάτων»). Την κινεί μόνο ο πνιγμός των ανθρώπων από την άγρια στέρηση και την αγανάκτηση. Δεν αποτόλμησε κανένα κόμμα να τη σφετεριστεί. Συσπειρώνει η εξέγερση την πάγκοινη οργή για την ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, την απομόνωσή του από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Είναι μια έκρηξη με ανεξέλεγκτη αυθορμησία. Εκφράζεται λιγότερο με συνθήματα και πρωτευόντως με μένος καταστροφικό. Το «σημείο»-σύμβολο μετοχής στην εξέγερση είναι, απλά, το κίτρινο γιλέκο (αυτό που οφείλει να φοράει κάθε οδηγός, αν βρεθεί σε κίνδυνο και βγει από το όχημά του, σε δρόμο πυκνής κυκλοφορίας). Χτυπιούνται με την αστυνομία, άοπλοι απέναντι στα θωρακισμένα των δυνάμεων καταστολής, στα χημικά τους όπλα, στους εκτοξευτήρ

Η προσκυνημένη δημοσιογραφία παραλύει και τελικά ακυρώνει κάθε κοινωνική δυναμική. Πρώτιστο έγκλημα δεν είναι ότι διακινεί το ψεύδος, αλλά ότι αποκόβει τον πολίτη από την πραγματικότητα και τον εγκλωβίζει στις ψευδαισθήσεις των «εντυπώσεων». Η δημοσιο-γραφία δεν κατα-γράφει τα του δήμου, υιοθετεί τον εργολαβικό ρόλο των opinion makers. Οικοδομεί την «κοινή γνώμη», κατασκευάζει μια πλασματική πραγματικότητα με «υλικό» τις εντυπώσεις, κερδίζει με τεχνάσματα πελάτες - καταναλωτές για το «εμπόρευμα» που πλασάρει (κόμμα, ιδεολογία, «αγορές», τζόγος της εξουσίας). Η​​ «απροσκύνητη» δημοσιογραφία δεν είναι απλώς «λειτούργημα», είναι το κουράγιο μιας κοινωνίας να βλέπει τα λάθη της καταπρόσωπο και τις ανάγκες της να γίνονται στοχεύσεις. Κάθε «επικοινωνιακός» εξωραϊσμός της αποτυχίας ή της ανικανότητας, οι τεχνητοί πανηγυρισμοί δήθεν κατορθωμάτων, οι μικρονοϊκές προ-αναγγελίες θριάμβων, η διατεταγμένη αποσιώπηση αδιεξόδων, ο λιβανωτός σε σπιθαμιαίους «αρχηγούς», είναι κοινωνικά εγκ

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Τ​​ο 2017 τελειώνει. Με παγιωμένη την πιο στεγανή ανελπιστία που θα μπορούσε να συναγάγει για την Ελλάδα ο απαισιοδοξότερος των νουνεχών. Για τρίτη χρονιά οι Τράπεζες αποκλεισμένες από τον οικονομικό βίο της χώρας. Κανείς δεν το αναφέρει. Η εκποίηση της κοινωνικής περιουσίας αλόγιστη, ξέφρενη, χωρίς ούτε μία δημόσια, βαρύνουσα, κραυγή αγωνίας. Η δημόσια ασφάλεια να παραπέμπει σε συγκρίσεις με κακόφημες ζούγκλες διεθνών μεγαλουπόλεων, όπου η φτώχεια εκβάλλει στο αυτονόητο έγκλημα. Δεν υπάρχει ελπίδα, γιατί είναι ανύπαρκτη μια κοινή λογική, έχουν αποκλειστεί όλα τα ενδεχόμενα συν-εννόησης. Η συν-εννόηση προϋποθέτει κοινή πρόθεση και κοινά κριτήρια για να ξεχωρίζει η αλήθεια από το ψέμα, η εμπειρική πιστοποίηση από μόνη την εντύπωση, το πραγματικό από το φαντασιώδες. Οταν «αυτονόητα» οι «ριζοσπάστες» της διεθνιστικής Αριστεράς συγκυβερνάνε με τους «ανυποχώρητους συνεπείς» της «πατριωτικής Δεξιάς» για να διεκπεραιώσουν τις απαιτήσεις του ιστορικο-υλιστικ

Τ​​ο μάταιο κάθε καταγγελίας, το ατελέσφορο της διαμαρτυρίας παγιώνουν την παθητικότητα των πολιτών. Εχουμε όλοι πεισθεί ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Επομένως, περιττεύει κάθε προσπάθεια. Αρκετά χρόνια πριν από τη χρεοκοπία, την επιτρόπευση, τη δίχως προσχήματα υποδούλωση της χώρας στους δανειστές της, ήταν προκλητικά φανερή η κοινωνική μας αποσύνθεση και κρατική διάλυση. Οι επιφάσεις του τάχα και πολιτικού συστήματος υπηρετούσαν μόνο τη συντήρηση ψευδαισθητικών εντυπώσεων, όχι κοινωνικές ανάγκες και στοχεύσεις. Η παντομίμα της «δημοκρατίας» κάλυπτε την ωμή και χυδαία καταλήστευση του κράτους από τον υπόκοσμο της καμαρίλας των κομμάτων. Η τσοχατζοπούλεια εκδοχή διαχείρισης της εξουσίας ήταν ο κανόνας για ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της χώρας – αν υπήρχαν εξαιρέσεις, βαρύνονται με την ενοχή της ειδεχθούς κακουργίας, επειδή, ενώ ήξεραν, σιωπούσαν. Η διαφθορά και σήψη των κομμάτων έγινε αχαλίνωτη και ακατανίκητη, όταν προσέλαβε τη δυναμική της γάγγραινας, μ