IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ:  ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΕ ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ Η Παναγία, η Θεοτόκος, των Ουρανών η Πλατυτέρα, η Παναγιά, η Παναγίτσα, η κυρά-Παναγιά, υπήρξε και είναι ένα διαχρονικό αντικείμενο θερμής και ανυπόκριτης αγάπης και λατρείας από τους Χριστιανούς όλου του κόσμου αλλά ιδιαίτερα από τους Ελληνορθόδοξους. Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτού του θαυμαστού φαινομένου είναι οι ατέλειωτες τοπικές λαϊκές παραδόσεις με τις παραλλαγές τους, η τεράστια αφθονία των εικονογραφικών τύπων, η αφιέρωση του Αγίου Όρους, που λέγεται και ''Περιβόλι της Παναγιάς'',  στην Αγιοσύνη της Προστάτιδός του, η εποποιία της βυζαντινής υμνογραφίας και η απειραριθμία των έμμετρων και πεζών ελληνόγλωσσων κειμένων με κεντρικό θέμα το πρόσωπό της από την πρωτοβυζαντινή περίοδο μέχρι σήμερα. Έγκυροι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα προσωνύμια της Παναγιάς υπερβαίνουν τις 25.000. Θα απαιτούσε ισόβια ερευνητική αφοσίωση και κυριολεκτικώς ψυχοσωματική αυτοθυσία ο αγώνας για την επισή

   Εις μνήμην Μαρίας Α. Λίγο για μια στιγμή να παίξεις πάνω στην κιθάρα σου Τα ονόματα της Παναγίας και θα δεις Ε ε Χρυσομαλλούσα Ε ε Χρυσοσκαλίτισσα Να ξεπετιέται πάλι το βουνό με τ' άσπρο σπίτι στην πλαγιά Τ' άλογο με τα δύο φτερά Και η άγρια φράουλα της θάλασσας Μικρός Ναυτίλος,  Οδυσσέας Ελύτης Για όσους βρίσκονται ή θα βρεθούν εκτός των τειχών των μεγάλων εκτρωματικών πόλεων της χώρας, κυρίως της Αθήνας, δηλαδή της Αττικής, η περίοδος αυτή είναι μια μικρή όαση ανάμεσα στις απίστευτες ανοησίες της κυβέρνησης αλλά και στις απίστευτες αθλιότητες που διαμείβονται στη διεθνή σκηνή. Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια θρησκευτική εορτή την οποία βέβαια κάθε συνεπής εκκοσμικευμένος Ελληνας μπορεί να μετατρέψει σε μια αργία κατά το δοκούν αναλόγως των αναγκών του, ψυχολογικών ή άλλων.  Οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές σε μια χώρα όπως η δική μας ή και σε μια ολόκληρη ήπειρο όπως η Ευρώπη σηματοδοτούν μια γιγαντιαία εμπορική ευκαιρία για κάθε είδο

  Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δὲν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δὲν ὑπῆρχε στέγη καὶ ἄσυλον, εἰς ὅλον τὸ ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ἀπορρῶγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρὸς ναΐσκος ὑπῆρχε, καὶ εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρὸν ὑπόστεγον, καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν, λαβὼν τὴν ξυλείαν, ὅσην ἠδυνήθη νὰ εὕρῃ, καί τινας λίθους ἀπὸ τὰ τόσα τριγύρω ἐρείπια, διὰ νὰ στεγάζεται προχείρως ἐκεῖ καὶ καπνίζῃ ἀκατακρίτως τὸ τσιμπούκι του, μὲ τὸν ἠλέκτρινον μαμέν*, ἔξω τοῦ ναοῦ, ὁ φιλέρ