IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το τηλεοπτικό πλάνο δείχνει έναν ρεπόρτερ με το μικρόφωνο μπροστά από μερικούς συγκεντρωμένους αγρότες, κτηνοτρόφους, κάτι τέτοιο. Ο ρεπόρτερ δίνει τον λόγο στον συνδικαλιστή, για να περιγράψει τα προβλήματά που έχουν ξεσηκώσει τον ίδιο και πολλούς άλλους. Δίπλα τους, ένα αγροτικό αυτοκίνητο, στην ανοιχτή καρότσα του οποίου βρίσκονται δυο μεγάλα δοχεία, τα οποία κρατάνε δυο άλλοι αγρότες. Ο ένας από τους δυο έχει γύρει κατά κάποιο τρόπο επάνω στο ένα δοχείο, σαν να έχει ξεχαστεί. Ο ρεπόρτερ, και ενώ μιλάει ο συνδικαλιστής, κάνει νόημα με το χέρι στους δυο άλλους. Σε αυτόν που ακουμπάει επάνω στο δοχείο και τον δεύτερο. Αυτοί παίρνουν το μήνυμα, ανασκουμπώνονται, γέρνουν τα δοχεία και γεμίζει ο δρόμος με γάλα. Όλοι οι συγκεντρωμένοι στη μικρή αυτή εικόνα μοιάζει να μην εκπλήσσονται από το γεγονός. Λογικό, είναι προσχεδιασμένο. Είναι φανερό πως υπήρξε μια σκηνοθετική υστέρηση. Το νόημα του ρεπόρτερ προς τους δυο αγρότες να χύσουν τις καρδάρες έπρεπε να είναι εκτός πλάνου. Αυτό

(...) Είναι  η   επικοινωνία  του  τίποτε  (εύκολο ή  δύσκολο, για  τους έχοντες εργασία ή για τους πνευματικά άνεργους) που θα πρέπει να μας τρομοκρατεί.  Εκτός φυσικά από τον φοβερό και ακαταμάχητο μέσο αναγνώστη, που καταλαβαίνει μόνον αυτά που έχει ήδη καταλάβει και δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος μέχρι να μπορεί να διαβάζει κάθε μέρα, σε όλες τις εφημερίδες, το ίδιο πάντα άρθρο. (...) αυτός ο φοβερός «μέσος αναγνώστης», τόσο αφηρημένος, τόσο απειλητικός, τόσο παντοδύναμος και πανταχού παρών, δεν έχει πάντα δίκιο. Εν τω μεταξύ μου φαίνεται ότι ένας αναγνώστης μπορεί να πει τη γνώμη του, και να έχει δίκιο (αν έχει δίκιο), όχι επειδή είναι μέσος, αλλά επειδή είναι ο Άλφα, ο Βήτα, ή ο Γάμα, δηλαδή όταν δεν ταυτίζεται με κάποια στατιστική αξία αλλά δέχεται με μετριοφροσύνη τον ρόλο του ανθρώπου σε όλη του τη διάσταση.  (...)      Η γλώσσα των εφημερίδων προκαλεί, στις εφημερίδες, ατέλειωτες συζητήσεις και συγκρούσεις και αφορισμούς. Βάζοντας στο στόχαστρο τη