IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο σεβασμιώτατος Κάλλιστος Γουέαρ, ο πρώτος Βρετανός ορθόδοξος επίσκοπος μετά το σχίσμα των εκκλησιών και κορυφαίος θεολόγος της ορθοδοξίας μας μιλά για την σχέση του με την Ελλάδα αλλά και για το πως αντιλαμβάνεται την ελληνική ταυτότητα. Kallistos Ware: «Αντιλαμβάνομαι τη σύγχρονη Ελλάδα ως έναν συνδυασμό κλασικής Ελλάδας με τη ρωμιοσύνη» Θα ήθελα να μου πείτε ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την Ελλάδα και πως αυτή διαμόρφωσε την μετέπειτα ζωή σας. Ήμουν φοιτητής κλασικών σπουδών και λατινικών στην Οξφόρδη και το 1954 ήρθα στην Ελλάδα με ορισμένους φίλους μου για να δω τα αρχαία μνημεία. Κάποια στιγμή οι φίλοι αυτοί μου πρότειναν να πάμε στη Σπάρτη και αρχικά αντέδρασα λέγοντας τους «Τί να κάνουμε εκεί; Δεν έχουν κανένα σοβαρό μνημείο, οι αρχαίοι Σπαρτιάτες ασχολούνταν μόνο με τη γυμναστική». Όμως, αυτοί ήθελαν να με πάνε στο Μυστρά. Τελικά, επισκεφθήκαμε το Μυστρά και το μέρος μου έκανε φοβερή εντύπωση. Επρόκειτο για μια ολόκληρη βυζαντινή πόλη, εγκαταλελειμμέ

Από την Εκκλησία οργανώνονται καθημερινά 280 συσσίτια, από τα οποία σιτίζονται 499.091 άτομα. Λειτουργούν 150 κοινωνικά παντοπωλεία, από τα οποία εξυπηρετούνται 75.588 πρόσωπα, χορηγούνται 1.303 επιδόματα-υποτροφίες και βοηθούνται στο σπίτι 3.502 πρόσωπα. Η Εκκλησία έχει υπό την εποπτεία της 2.070 μονάδες κοινωνικής φροντίδας – γηροκομεία, οικοτροφεία, ορφανοτροφεία κ.ά. « Υπάρχει ακόμη πολύ κρυμμένο πρόβλημα» παρατήρησε με θλίψη ο πατέρας Βασίλειος Χαβάτζας, σχολιάζοντας χθες στην «Κ» το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας τα τελευταία χρόνια, δηλαδή κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. «Το έργο μας είναι μεγάλο, πάντα βέβαια προσπαθούμε το ακόμη καλύτερο. Αυτά τα χρόνια έχω δει ανθρώπους να τσακώνονται για ένα πιάτο φαγητού, έχω δει νέους να μπαίνουν στην ουρά αναμονής, έχω δει ρυτιδιασμένα πρόσωπα να με κοιτούν στα μάτια και να με ευχαριστούν » συμπληρώνει... Ουσιαστικά, τα αριθμητικά στοιχεία αποτυπώνουν το μέγεθος της προσφοράς και του κοινωνικού έργου της Εκκλησίας τ

(...) Το θλιβερότατο γεγονός ότι, απ' την ίδρυση του ελληνικού κρατιδίου, ερίζουμε μεταξύ μας για το ποιο απ' τα ξένα υποδείγματα συμφέρει να αντιγράψουμε θα 'πρεπε να βρίσκει την Αριστερά περισσότερο ενοχλημένη, άρα λιγότερο κουφή απέναντι στο δικαίωμα ενός οιουδήποτε λαού να διατηρεί, στον ψυχισμό του, στοιχεία πολύ βαθύτερα απ' την αγωνία για μια δίκαιη κατανομή των πόρων, στοιχεία που σχετίζονται με το χαρακτήρα και τις συνήθειές του, με τα ζωντανά αποθέματα της Παράδοσής του και με τον τρόπο που διασκεδάζει ή πενθεί, για να  μην πούμε και για τις πρωταρχικές εγγραφές της φύσης στο συλλογικό του ασυνείδητο. (...) Η διατύπωση των απόψεων του Τάσου Κουράκη σχετικά με την εκκλησιαστική μισθοδοσία ενθάρρυνε, κλασικά, την εκατομμυριοστή επανάληψη του γνώριμου σχήματος άσπρο/μαύρο, με το ακροατήριο να διχάζεται σε δύο στρατόπεδα, υπέρ και κατά, λες και αποκλειόταν εξ αρχής μια τρίτη θέση, στηριγμένη σ' εκείνη τη λεπτή διάκριση των διαφορών που τόσο

(...) Κι αυτό το τελευταίο είναι εκείνο που πονάει περισσότερο.  Το γεγονός ότι έχουν εγκαταλείψει τους αδύναμους στην τύχη τους. Ίσως επειδή πιστεύουν ότι δεν περιμένουν ψήφους από τους απόκληρους αυτής της ζωής. Ίσως επειδή φοβούνται να τους αντικρύσουν.  Όχι πάντως επειδή δεν υπάρχουν λεφτά. Λεφτά υπάρχουν.  Τουλάχιστον γι΄ αυτό, υπάρχουν.  Κι αν δεν υπάρχουν να τσακιστούν να τα βρουν... Πέντε χιλιάδες πεντακόσιοι άνθρωποι σιτίζονται καθημερινά στα δυτικά προάστια της Θεσσαλονίκης από τα συσσίτια της Εκκλησίας. Ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως Βαρνάβας έχει οργανώσει ένα ζηλευτό κοινωνικό δίκτυο αλληλοβοήθειας, δίχως ένα ευρώ βοήθειας από το κράτος. Αλήθεια! Ένα κράτος που βρίσκει κάθε χρόνο εκατοντάδες εκατομμύρια για τα ευγενή ταμεία ορισμένων συντεχνιών, δεν βρήκε, άραγε, μερικές χιλιάδες ευρώ για να μην πεθάνουν οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια;  Είναι ανατριχιαστικό! Αν η Εκκλησία δεν είχε κινητοποιήσει τους μηχανισμούς της για να παρέχουν έργο βοήθειας στους σ

(...) «Tα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Xρυσή Aυγή και τα δυστυχή θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Eκκλησία – η Eκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία» . (...) Mε την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Aθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απαγοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση Eλληνωνύμων σήμερα. Aν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Oσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια. Oι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζο