«Καλημέρα μαλάκα»
Με πονάει αυτή η χώρα, με σφίγγει, χρόνια τώρα, απ’ το λαιμό και με πονάει. Γυρεύει να με ξεζουμίσει σαν ένα πορτοκάλι, που πρώτα το άφησε να παγώσει στον κάθε χιονιά, κι ύστερα γυρεύει να πάρει με το στανιό τους ζωτικούς του χυμούς Με πονάει το τσιμεντένιο χώμα της, οι αντιφάσεις της με κόβουν, με χαράσσουν, με ξεφλουδίζουν πεισματικά, ξανά και ξανά. Με παγώνουν τα αλουμινένια κάγκελα στα μπαλκόνια της κι οι αυλόπορτες ασφαλείας της με κλείνουν απ’ έξω. Αλλά εκείνη, μου κλείνει πονηρά το μάτι και μου ψιθυρίζει συνωμοτικά «μηνείσαιμαλάκαςρεσύ…» Με γράφει σε μια πρώτη Δημοτικού και μου κολλάει στη μάπα χάρτινα σημαιάκια και γαλάζια τσιτάτα άδικα σκοτωμένων ανθρώπων. Με καλεί στη γιορτή της κι αυτή έχει πάει για shopping, λείπει ταξίδι στην Ευρώπη. Με στέλνει στο Γυμνάσιο κι εκείνη την έχει κάνει κοπάνα με τον πρώτο γκόμενο που της χαμογέλασε στο καπνιστήριο της πίσω αυλής. Αλλά, μου κλείνει πονηρά το μάτι και μου ψιθυρίζει «είσαικαιπολύμαλάκαςρεσύ…» Με