IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η 15η Δεκεμβρίου του 1937 θεωρείται η ημέρα που ο όρος «Ελληνας» μετατράπηκε σε πολιτική κατηγορία και οδήγησε σε μαζικές συλλήψεις κατά των μελών της ελληνικής μειονότητας στη Σοβιετική Ενωση. Οι διώξεις συμπεριέλαβαν όλους τους άρρενες Ελληνες ανεξάρτητα από την πολιτική ή κοινωνική τους θέση. Συνελήφθη όλη η ελληνική ηγετική ομάδα που αποτελείτο από πιστά μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος. Συνελήφθησαν τόσο οι ντόπιοι Ελληνες (Μαριουπολίτες, Πόντιοι, απόγονοι των παλιών μεταναστών από τον ελλαδικό χώρο), όσο και οι πολιτικοί πρόσφυγες από Ελλάδα -μέλη και φίλοι του ΚΚΕ- που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ενωση για να αποφύγουν τις πολιτικές διώξεις που είχαν ξεκινήσει με το Ιδιώνυμο (1928) και εντάθηκαν την περίοδο της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά. Με το Διάταγμα-Ντιρεκτίβα 50215 που έφερε την υπογραφή του επικεφαλής της Κρατικής Ασφάλειας (ΝΚVD) Νικολάι Γιεζόφ, η ελληνική σοβιετική μειονότητα είχε θεωρηθεί ύποπτη. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η εθνοτική καταγωγή ταυτιζότ

  Pontusgrieschiche Familie 1910 (Wikipedia/Gemeinfrei) Στα δεινά που υπέστη ο ποντιακός ελληνισμός στην Τουρκία αναφέρεται σε εκτενές της δημοσίευμα η FAZ. Κυρίαρχο θέμα στον γερμανικό Τύπο πάντως η κλιμάκωση μεταξύ ΗΠΑ και Β. Κορέας. Εκτενές αφιέρωμα στα δεινά που βίωσε ο ποντιακός ελληνισμός στην Τουρκία δημοσιεύει η   Frankfurter Allgemeine Zeitung  στο πολιτιστικό της ένθετο. Ο γ ερμανός δημοσιογράφος της εφημερίδας της Φρανκφούρτης ταξίδεψε ο ίδιος στη Μαύρη Θάλασσα, στην αλλοτινή πατρίδα της γιαγιάς του και διηγείται την ιστορία της φυγής της τον Αύγουστο του 1917 από την πόλη Ορντού (σ.σ. παλιά ελληνική ονομασία Κοτύωρα). Όπως σημειώνει το δημοσίευμα, «ο εκτοπισμός των Ελλήνων του Πόντου από την Τουρκία είναι ένα ελάχιστα γνωστό κεφάλαιο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου». Ο αρθρογράφος περιγράφει τα γεγονότα του Αυγούστου του 1917, όταν δεκάδες ρωσικά πολεμικά πλοία και ρώσοι στρατιώτες άρχισαν να πολιορκούν την πόλη. Όπως επισημαίνει ο δημοσιογράφος, «γινόταν

Ο Ελλ ηνισμός ρίζωσε στην γη του Πόντου από αρχαιοτάτων χρόνων. Ήδη από τον 8ο π.Χ αιώνα, τουλάχιστον, οι μεγάλες ελληνικές μητροπόλεις στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας άνθιζαν.  Αυτό συνεχίστηκε και στους Ελληνιστικούς χρόνους και κυρίως στους χρόνους της μεγάλης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.   Το 1204 , όταν η Αυτοκρατορία έπεσε στους Φράγκους, οι Έλληνες του Πόντου έφτιαξαν δικό τους κράτος με έδρα την ιστορική Τραπεζούντα και βασιλείς από τη δυναστεία των Μεγαλοκομνηνών.  Το 1461 η Τραπεζούντα έπεσε στους Τούρκους, ο δε «μεγάλος σουλτάνος» Μωάμεθ Β’, παρά τις συνθήκες που είχε υπογράψει, έσφαξε ολόκληρη τη βασιλική οικογένεια, προαναγγέλλοντας τους μελλοντικούς διωγμούς. Οι Έλληνες του Πόντου, παρά την καταπίεση και τους διωγμούς, συνέχιζαν, χάρη στην αξιοσύνη και την μεταξύ τους αλληλεγγύη να ακμάζουν, να δημιουργούν.  Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές,

Την επίσημη Ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές, και η προσπάθεια των ηττημένων να αναδείξουν και αυτοί τη δική τους ιστορική εμπειρία αποτελεί τις περισσότερες φορές μια επώδυνη περιπέτεια. Και οι ηττημένοι -κατά τη διαδικασία του μεγάλου μετασχηματισμού της Εγγύς Ανατολής που άρχισε το 1908 και ολοκληρώθηκε με τη Συνθήκη της Λωζάννης το 1923- υπήρξαν οι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι Ανταλλάξιμοι και από τις δύο ακτές του Αιγαίου καθώς και οι οικογένειες των στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου 1919-1922. Nα σημειωθεί από τη αρχή ότι ο όρος «Μικρά Ασία» συμπεριλαμβάνει τις περιοχής του Πόντου, της Ιωνίας, της Βιθυνίας, της Καππαδοκίας κ.ά. Η διεκδίκηση της ιστορικής ορθότητας και της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης ερευνητικής ματιάς φαίνεται ότι αποκτά πλέον κεντρική θέση στις ιδεολογικές διεργασίες. Αντιμαχόμενες κοινωνικοπολιτικές ομάδες δίνουν το δικό τους νόημα σε ιδέες και ιστορικά γεγονότα. Οι κατεστημένες κυρίαρχες απόψεις