Σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου Από τούνελ σε τούνελ «Συντετριμμένοι», «με χαμένη την ψυχή τους» και «θλιμμένοι επειδή απομακρύνθηκαν από την ιδεολογία τους» δηλώνουν οι κυβερνώντες· από τον πρωθυπουργό έως τον κ. Λοβέρδο (που από την επιστημονικοφανή ρητορική μετατοπίστηκε στη φρασεολογία του συναισθηματισμού) και τον κ. Παπουτσή, που εμφανίζεται σαν γνήσιος φίλος του λαού, περισσότερα ακούμε για την ψυχική τους ταραχή παρά για τις ιδέες τους. Αν όλο αυτό το μελό κατάγεται από εκείνο το «βαθύτατα συγκινημένος» του ιδρυτή δεν μπορεί να το γνωρίζει όποιος δεν είχε ποτέ οργανικές σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, το αρχικό και καθαυτό, το «νέο» επί κ. Σημίτη ή το τωρινό «νεονεότερο». Οταν πάντως ο κ. Βενιζέλος διαβεβαιώνει πως «υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ», έχει στο νου του την ίδια διαβεβαίωση που έδωσε πολλά χρόνια πριν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αν ο γενάρχης του ΠΑΣΟΚ δεν είχε εισαγάγει τότε τη γενική «του τουνέλου», ίσως η μνήμη δεν θα είχε διασώσει τη ρήση του. Το πόσα ακριβώς χρόνια πέρασαν έκτοτε