IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Υπάρχει μια κρυμμένη «δεύτερη ανάγνωση» στα διαγράμματα τιμών. Για να την δούμε, όμως, πρέπει να διαβάσουμε τα διαγράμματα «ανάποδα»! Τα διαγράμματα των χρηματιστηριακών δεικτών αποκαλύπτουν πολλά για την οικονομία μιας χώρας, όμως οι τιμές των εμπορευμάτων (commodities) δείχνουν τη μεγάλη εικόνα για το πού βαδίζει η παγκόσμια οικονομία! Τι εφιαλτικό όμως αποκαλύπτουν οι τιμές εμπορευμάτων σήμερα; Παρότι τα χρηματιστήρια μετοχών έχουν μόνο 400 χρόνια ζωής, πληροφορίες για τιμές εμπορευμάτων έχουμε εδώ και 4.000 περίπου χρόνια! Η ιστορία διδάσκει ότι οι τιμές των εμπορευμάτων επηρεάζονται με δραματικό, με υπερβολικό αν θέλετε, τρόπο από την προσφορά και τη ζήτηση. Η απότομη αύξηση τιμής είναι κυρίως αποτέλεσμα απότομης πτώσης παραγωγής λόγω πολέμου αλλά και καιρικών συνθηκών για βρώσιμα εμπορεύματα, ενώ σε πολύτιμα μέταλλα είναι κυρίως αποτέλεσμα φόβου για το αύριο (και σε στρατηγικά μέταλλα, βιομηχανικών παραγγελιών)! Μεσοπρόθεσμα, πάντως, για όσους κοιτάνε τη μεγάλη εικό

Αυτοματοποίηση της παραγωγής, υπερπληθυσμός και εξάντληση των φυσικών πόρων έχουν αρχίσει να επηρεάζουν την ανάπτυξη. Το πεπερασμένο του πλανήτη πρέπει να συμπεριληφθεί στους υπολογισμούς Η αρρώστια του καπιταλισμού Θ α μπορούσαμε να την ονομάσουμε «εργοδική ανεπάρκεια». Eπειτα από τρεισήμισι αιώνες οικονομικής θεωρίας οι μαθηματικοί βρίσκουν τώρα σε αυτήν θεμελιώδη συστημικά λάθη Το παράδοξο των αρχών του 21ου αιώνα ήταν το ότι «όλα τα προβλήματα τα λύνει, ένα-ένα, η επιστήμη» εκτός... από την οικονομία. Ναι, με το συμπάθιο, φίλτατοι οικονομολόγοι: όλοι αναρωτιούνται τι τρέχει με την οικονομική επιστήμη και δεν μπορεί να βρει τι φταίει στο όλο σύστημα και η κρίση «θερίζει» συχνότερα από γρίπη. Ιδού όμως που εμφανίζεται από μηχανής θεός η μαθηματική επιστήμη: ένας νομπελίστας φυσικός, συνεργαζόμενος με τρεις μαθηματικούς, αναδίφησε τα κιτάπια του καπιταλισμού, του κυρίαρχου πλέον οικονομικού συστήματος του πλανήτη, και εντόπισε τα τρωτά του. Συγκε

Ο περίφημος φόρος Τόμπιν -φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές- για την επιβολή του οποίου έχουν συμφωνήσει δέκα χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ανάμεσά τους η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα) θα μπορούσε να λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα όλης της Ευρώπης. Το ποσό που υπολογίζεται ότι θα εξοικονομηθεί -ασήμαντο για τους έχοντες και κατέχοντες- είναι τεράστιο .  Όμως ... Οσοι εξακολουθείτε να έχετε αυταπάτες για το πού πάει η σημερινή Ευρώπη, καλό είναι να διαβάσετε τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών του Βελγίου για τον φόρο Τόμπιν. Ο κ. Βαν Οβερτβελντ δήλωσε ότι ένας τέτοιος φόρος, με τη μορφή που προωθείται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός από τη χώρα του γιατί δεν εγγυάται την ασφάλεια της πραγματικής οικονομίας, ενδεχομένως να αυξήσει το κόστος χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους και θα πλήξει τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Πρωτοφανές; Σίγουρα. Οι νεοφιλελεύθεροι, όταν στριμώχνονται, αποδεικνύουν πόσο κυνικοί ψεύτες μπορούν να γίνουν.

Η αχίλλειος πτέρνα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι η ανεργία, με το πρόβλημα να εντείνεται ραγδαία σήμερα. Γιατί με την κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης οικονομίας παρατηρούμε έναν τύπο ανάπτυξης που δεν δημιουργεί σε σημαντικό βαθμό νέες θέσεις εργασίας. Με την άνοδο του θατσερισμού και το απότομο άνοιγμα των παγκόσμιων αγορών τη δεκαετία του '70 η ισορροπία κεφαλαίου και εργασίας εξαφανίζεται αφού το κεφάλαιο αποκτά μια κινητικότητα που το κράτος-έθνος δεν μπορεί πια να ελέγξει. Κάθε φορά που προσπαθεί να επιβάλει αυστηρούς ελέγχους εντός των εθνικών συνόρων, οι επιχειρήσεις έχουν τη δυνατότητα φυγής σε χώρες όπου η εργασία είναι φτηνή και η εργατική νομοθεσία καχεκτική ή ανύπαρκτη. Στην ευρωπαϊκή κοινότητα βέβαια οι περισσότερες κυβερνήσεις εξακολουθούν να πιστεύουν πως η σημερινή ζοφερή κατάσταση της υψηλής ανεργίας γρήγορα θα βελτιωθεί αφού το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης, η επιτάχυνση της ανάπτυξης, η πιο εντατική κατάρτιση και οι νέες τεχ

  Ακόμα μια φορά, ο κόσμος μας βρίσκεται αντιμέτωπος με το πανάρχαιο δίλημμα ανάμεσα στην εμμονή στο αδιέξοδο και ανυπόφορο υπάρχον και στον ανοικτό κοινωνικοπολιτικό πειραματισμό, ανάμεσα στην τυφλή και άκριτη συντήρηση και στην άγνωστη πρόοδο, ανάμεσα σε εκείνο που δεν μπορεί να υπάρχει πια και σε εκείνο που δεν υπάρχει ακόμα.   Φωτογραφία του Κ.ΤΣΙΡΩΝΗ 'Ολοι καταλαβαίνουμε πως ο κόσμος μας είναι πιο αβέβαιος, πιο απρόβλεπτος και πιο αγχωτικός από εκείνον που αφήνουμε πίσω μας. Κανείς δεν ξέρει τι και πώς θα του ξημερώσει και όλοι νιώθουμε την καυτή ανάσα της Ιστορίας να απειλεί τα νώτα μας. Σε μια τέτοια στιγμή, οι ιστορικοί απολογισμοί αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Οταν τα πράγματα μας εξαναγκάζουν να αναρωτηθούμε αν πορευόμαστε προς το «χειρότερο», η νεωτερική φαντασίωση ότι ελέγχουμε την κοινή μας μοίρα αποδυναμώνεται ή και χάνεται. Αν σκεφθούμε πως από την εποχή του Διαφωτισμού η κίνηση του κόσμου τείνει να προσλαμβάνεται ως ταυτισμένη με την «πρόοδο» - και τις σημ