IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το “επιτελικό κράτος”  και η πρόσληψη Ψαριανού στο επιτελείο του Π. Πικραμμένου… Ο Βασίλης Σκουρής γράφει στο ieidiseis.gr για την πρόσληψη του Γρηγόρη Ψαριανού στο επιτελείου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης  Πάνου Πικραμμένου. Τα λέει νομίζουμε όλα… Υπάρχει βεβαίως κι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί μετά από 1,5 χρόνο διακυβέρνησης Μητσοτάκη: ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητα της θέσης αντιπροέδρου που έχει ο κ. Πικραμμένος; Το άρθρο του Βασίλη Σκουρή: Ένα καθοριστικό χτύπημα στο «επιτελικό κράτος» και στην έννοια των «αρίστων» (!) αποτελεί η πρόσληψη του Γρηγόρη Ψαριανού ως συμβούλου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Παναγιώτη Πικραμμένου! Άλλος ένας υποψήφιος βουλευτής λοιπόν, που δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, προσλήφθηκε ως μετακλητός υπάλληλος, σύμβουλος του υπουργού, ενώ πολλοί είναι και εκείνοι που έχουν διοριστεί και σε θέσεις του κρατικού μηχανισμού, στην ΕΡΤ κοκ. Η υπόθεση Ψαριανού, ωστόσο, είναι πολύ πιο σύνθετη, αλλά και προκλητική, τόσο για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους τη

EUROKINISSI «Αγώνες» και κανόνες:  Οι μαθητικές καταλήψεις ως εκπαιδευτική σταθερά. Ορισμένα στοιχεία για το φαινόμενο αυτό θα ήταν χρήσιμα, αν μας ενδιαφέρει τουλάχιστον η ακτινογραφία του. Ανεξάρτητα από το πόσοι μαθητές και με ποιο αίτημα προχωρούν σε «κατάληψη» ενός σχολείου, η πράξη αυτή, αν αφαιρεθεί ο αγωνιστικός της φερετζές, σημαίνει απλά άρση λειτουργίας του σχολείου «μέχρι νεωτέρας» με χρήση βίας και ταυτόχρονα αντίσταση, πάλι με τη χρήση βίας, σε όποιον τρίτο επιχειρήσει να αποκαταστήσει την ομαλότητα χωρίς τη συναίνεση των πρωταγωνιστών. Βία εδώ σημαίνει η βίαιη, χωρίς εξουσιοδότηση από κάποια αρχή, παρεμπόδιση της παρουσίας στο σχολείο του εκπαιδευτικού προσωπικού ή και μαθητών που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα. Το εξωτερικά ορατό σύμβολο αυτού του είδους βίας είναι  το λουκέτο . Η πρακτική αντλεί την πολιτική της νομιμοποίηση από το 1973, την κατάληψη του Πολυτεχνείου ως πράξη αντίστασης στο στρατιωτικό καθεστώς.  Μετά το 1974 η κατάληψη από σύμβολο αντιδικτατ

Όταν η   Κομματική Τύφλωση συναντιέται  με την Ψεκασμένη «Αγωνιστικότητα»...  «Μια αίθουσα και ένας καθηγητής, για κάθε μαθητή»:  Οι καταλήψεις και ο «βιασμός» του Δημόσιου αγαθού.   Η κατάλυση του συνταγματικού δικαιώματος στην ελεύθερη πρόσβαση στην μόρφωση και στην δημόσια εκπαίδευση, γίνεται επιδεικτικά και με την ανοχή της κυβέρνησης και της Πολιτείας, δημιουργώντας έτσι ένα εύφορο πεδίο για την ανάπτυξη της αυθαιρεσίας και του φασισμού στον μικρόκοσμο του ελληνικού σχολείου. Το κύμα καταλήψεων στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί μια ακόμη περίπτωση υποχώρησης του δημόσιου χώρου και «βιασμού» της έννοιας του δημόσιου αγαθού... Το ελληνικό Γυμνάσιο και Λύκειο επιχειρείται μετά το επιτυχημένο «πείραμα» στα Πανεπιστήμια, να γίνει το φυτώριο του πολιτικού χουλιγκανισμού, της ασυδοσίας, της πλήρους αδιαφορίας και καταπάτησης των δικαιωμάτων των άλλων . Και αυτό με την ανοχή μιας κυβέρνησης η οποία ήρθε με μια από τις εξαγγελίες της να αφορά αυτό ακριβώς. Τον σεβασμό της

Η ατολμία ως αυτοκαταδίκη. Αν σκεπτόμαστε συνετά και ρεαλιστικά, ξέρουμε ότι η αξιοκρατία μόνο στόχος μιας κοινωνίας μπορεί να είναι, όχι ηθική προστακτική. Οι ηθικές προστακτικές, τα αναρίθμητα «πρέπει» που αραδιάζουμε για να ξορκίσουμε λάθη ή την ασφυκτική παρακμή μας, είναι η πιο α-νόητη, σίγουρα περιττή λεκτική εκτόνωση απερισκεψίας και προχειρότητας. Ποιος, με ποιες πρακτικές πειθούς θα επιβάλει τα «πρέπει» και τις προστακτικές μας; (Γι’ αυτό και όταν ακούμε πρωθυπουργό ή αρχιεπίσκοπο ή δήμαρχο ή πρύτανη να εκστομίζουν κάποιο «πρέπει», ξέρουμε ότι είναι ή παραλυτικά άτολμος ή απλώς ολιγόνους.) Η λέξη «αξιοκρατία», σε μια οργανωμένη κοινωνία, σημαίνει: Μοναδικό κριτήριο για την ανάθεση ευθυνών δημόσιου λειτουργού είναι οι πιστοποιημένες ικανότητές του. Από τον κλητήρα ώς τον Γενικό Διευθυντή, από την καθαρίστρια ώς τον επιτελικό σχεδιαστή πολιτικής, το προαπαιτούμενο και συνεχώς επανελεγχόμενο είναι η ευφυΐα, η δημιουργικότητα, η ευπρέπεια. «Προσόντα» που δεν

Οι ήττες του Ελληνισμού εκκινούν από την Αθήνα. Πριν από την Επανάσταση του 1821 ο ελληνικός κόσμος δεν καθηγεμονεύεται από τους προύχοντες. Υπόκεινται σε συσχετισμούς, στους οποίους οι κοινωνίες των κοινών, συντεταγμένες ως επί το πλείστον σε δήμους, παίζουν έναν σημαντικό πολιτικό ρόλο. Γι’ αυτό και η σφραγίδα του κοινού είναι κομμένη σε τόσα κομμάτια όσοι είναι οι προύχοντες, οι οποίοι εκλέγονται, ανακαλούνται από τον λαό ή από τους εκπροσώπους του.Μεταξύ των προυχόντων ισχύει η αρχή της ομοφωνίας. Τι σημαίνει ομοφωνία; Να μην αποκτούν τέτοια εξουσία ώστε να αγνοούν και να αφήνουν στην άκρη τον Δήμο, τη μάζωξη. Ο καθένας, λοιπόν, κατέχει ένα κομμάτι της σφραγίδας, οπότε για να υπάρξει απόφαση στο κοινό έπρεπε να συμφωνήσουν όλοι, να φέρουν το κομμάτι της σφραγίδας ώστε να συμπληρωθεί εντέλει πλήρως το κυκλικό της σχήμα. Στην Επανάσταση διαλύθηκαν όλα αυτά, όπου επικράτησε, γιατί διαλύθηκε η έννοια του κοινού.Με τη δημιουργία ενός απολυταρχικού προτεκτοράτου επί Όθωνα, ήταν

Φτάνει πια με την «μονιμότητα»  των πρώην πρωθυπουργών Σαμαράς, Καραμανλής, Παπανδρέου ή όποιος άλλος πρώην κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι κακή και η συνταξιοδότηση, η απεμπλοκή από την πολιτική Πώς να το πεις αυτό; Ματαιοδοξία; Υστεροφημία; Πολιτική επιβεβαίωση; Ή μήπως αδυναμία αποδοχής της αποστρατείας; Όπως και να το χαρακτηρίσεις, ίσως μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό με τους πολιτικούς, ιδίως με τους πρώην πρωθυπουργούς. Όχι όλους, αλλά τους περισσότερους. Πάρτε για παράδειγμα τον Κώστα Καραμανλή. Εχει αποχωρήσει από το Μέγαρο Μαξίμου από το 2009, δηλαδή πάνω από μία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζει να είναι βουλευτής, να καταλαμβάνει μια έδρα στο ελληνικό κοινοβούλιο, έστω κι αν έχει πιει το αμίλητο νερό. Δεν κάνει ερωτήσεις, δεν έχει κοινοβουλευτικό έργο, παρευρίσκεται σε κρίσιμες ψηφοφορίες και κάνει μία δήλωση κάθε δύο χρόνια. Βεβαίως, σε παρασκηνιακό επίπεδο είναι πανταχού παρών. Η λεγόμενη «καραμανλική πτέρυγα», οι επίσημ