IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Στην πραγματικότητα, η μεταπολίτευση δεν σηματοδοτεί απλώς μια επιστροφή στην ομαλότητα. Η δημοκρατική ρήξη εμφανίστηκε σαν πρωτογενής διαδικασία ιστορικής αναγέννησης ενός οράματος που για πρώτη ίσως φορά εγκαθίσταται στο επίκεντρο του κοινωνικού φαντασιακού. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως τα επτά χρόνια φαγούρας δεν ήταν μόνον επτά. Ηδη από το 1914, ίσως μάλιστα και πολύ πριν, η χώρα δεν είχε μπορέσει να ανασάνει ούτε για μια στιγμή. Σωρευτικά, οι διαρκείς πόλεμοι, οι καταστροφές, ο εθνικός διχασμός, οι πρόσφυγες, η κατοχή, ο εμφύλιος, η μαζική μετανάστευση, με επιστέγασμα το παρακράτος και την ψευδοδημοκρατία, που τελικώς οδήγησαν στο καθεστώς των συνταγματαρχών, είχαν επιθέσει της ανεξίτηλη σφραγίδα τους στις πολιτικές συνειδήσεις πολλών διαδοχικών γενεών.  Η Ελλάδα φαινόταν καταδικασμένη να επιβιώνει και να φυτοζωεί πολεμώντας ταυτόχρονα εναντία στην εξάρτηση, την εξαθλίωση, την ψευδολογία, την ετερονομία και την πάντα ελλοχεύουσα τραγωδία. Και στα πλαίσια αυτά, όλοι οι

Μέσα στη διάχυτη βουβαμάρα εγκλείεται φόβος. Φόβος για το παρόν, φόβος για το μέλλον. Οσα συμβαίνουν, κι όσα δεν συμβαίνουν, τροφοδοτούν διαρκώς αυτό τον φόβο του παρόντος, μια σταθερή δυσφορία, μια αίσθηση ανοικειότητας με την ίδια μας τη ζωή. Διότι απλούστατα δεν γνωρίζουμε πού μάς βγάζει ο δρόμος, δεν έχουμε καμία βεβαιότητα, αισθανόμαστε ανήμποροι να προγραμματίσουμε στοιχειωδώς τον βίο. Αισθανόμαστε να μας πλακώνει ένα ανοίκειο παρόν. Κοιτάμε λοιπόν διαρκώς προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, για να αντλήσουμε ολίγο νόημα, μήπως και με το νόημα του παρελθόντος φωτίσουμε τον ζόφο του παρόντος και φωτίσουμε τη σκολιά οδό προς το μέλλον. Το ξαναδιάβασμα του παρελθόντος μπορεί να είναι προωθητικό· το ίδιο και η επαναπροσέγγιση της παράδοσης, η οικείωσή της στη συγχρονία. Ετσι προχωρούν κοινωνίες και πολιτισμοί – συναναστροφή με τους νεκρούς το έλεγε ο Ιωάννης Συκουτρής. Αλλά – υπάρχει πάντα ένα αλλά. Αλλά στη δική μας περίπτωση, του κλαψιάρη και έμφοβου νου, εμφιλοχωρεί ένας σο

(...) Το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα, ο υπαίτιος της κρίσης, καλείται να βγάλει την χώρα απ' αυτήν, στοιχειοθετεί το αδιέξοδό της. Διότι η πολιτική τάξη ούτε νομιμοποιείται γι' αυτό ούτε έχει συμφέρον ούτε και τη σχετική πρόθεση, αφού θα σηματοδοτήσει το τέλος του ιστορικού καθεστώτος πάνω στο οποίο θεμελίωσε την ηγεμονία της επί της ελληνικής κοινωνίας. (...) Η λύση έγκειται στην αναίρεση του δυναστικού κράτους που παράγει την κομματοκρατία, δηλαδή στη μεταβολή της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Μεταβολή, που μπορεί να γίνει μόνο με τη θεσμική ενσωμάτωση της «κοινωνικής βούλησης» στην πολιτεία. (...)   Το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε το πρόβλημα Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ (Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, πρώην πρύτανης  Παντείου Πανεπιστημίου) ''Ελευθεροτυπία'' 6 Μαρτίου 2011 Το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της. Στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής α

''ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ''   ... Ένας καλός φίλος πρόσφατα, βλέποντας προφανώς την εμμονή μου στον Orwell με παρέπεμψε στον Huxley. O Orwell μιλά για την αυθεντική καταπίεση η οποία μασκαρεύεται σε ευημερία. O Huxley για την ψεύτικη ευημερία που μασκαρεύεται με ηδονικά ένστικτα (πορνό, ναρκωτικά, super market, δανεικά, styling και μόδα, ΤV, άρτος και θέαμα) και εν τέλει αποκρύπτει την καταπίεση. Δυο όψεις του ίδιου ραγισμένου νομίσματος που βιώνουμε σήμερα. Θα επιμείνω όμως στον όρο doublespeak του Orwell και εν προκειμένω την διγλωσσία . Πως περνούν τα μηνύματα. Αμέσως βγαίνει η ταμπέλα. "Μηχανισμός στήριξης". Αντιλαμβάνεται ο πάσα εις ότι πρόκειται για κάτι υποστηρικτικό βρε αδελφέ, κάτι που θα μας κρατήσει ζωντανούς, θα μας αναγεννήσει, θα μας κάνει δυνατούς και λοιπές ιλαρότητες. Στην ουσία είναι ο μηχανισμός βύθισης .  (Μας) χρωστάς 300 δις και δεν έχεις πως να τα ξοφλήσεις, ε; No problem. Πάρε άλλα 120 δις για να μην μπορείς να ξοφλήσεις ούτε αυτά σύντομα. Αλλά θα