IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

«Ω του των Μελαγχλαίνων τούδε φουσάτου»:  Οι άγνωστοι πολεμιστές- καλόγεροι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Τα ιπποτικά τάγματα μοναχών-πολεμιστών του Μεσαίωνα περιβάλλονται γενικότερα από μια ιδιαίτερη αίγλη/ αέρα θρύλου και μυστηρίου: Η φιγούρα του ιερωμένου πολεμιστή ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία, καθώς συνδυάζει, στο μυαλό πολλών, την επιδεξιότητα στις τέχνες του πολέμου με την ασκητική, λιτή ζωή και την ακλόνητη πίστη στον Θεό, απέναντι στους εχθρούς της πίστης. Βεβαίως, εάν διαβάσει κανείς την πραγματική ιστορία πολλών ιπποτικών ταγμάτων του Μεσαίωνα (επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στην εποχή των Σταυροφοριών) , όπως των Ναϊτών, των Ιωαννιτών, των Τευτόνων Ιπποτών κλπ, θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς τόσο...αγνά, καθώς τα κατά τα άλλα τάγματα των «ιερών πολεμιστών» πολύ συχνά ήταν πανίσχυροι οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά οργανισμοί, που συχνά αποτελούσαν το «μακρύ χέρι» της δυτικής Εκκλησίας, κάνοντας για λογαριασμό (και με τις ευλογίες της) δουλειές πο

Στ᾿ Ἅγιον Ὄρος πῆγα πολλὲς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ κάθησα παραπάνω ἀπὸ δυὸ μῆνες κ᾿ ἔκανα γνωριμία μὲ πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, γιατὶ ὑπάρχουνε ἐκεῖ πέρα καὶ ἀγωγιάτες ἀρβανῖτες, παραγυιοὶ καὶ γεμιτζῆδες ποὺ φορτώνουνε κερεστὲ (ξυλεία) στὰ καράβια. Στὴ Δάφνη, ποὺ εἶναι ἡ σκάλα ποὺ πιάνουνε τὰ βαπόρια, βρισκόντανε καὶ κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ᾿ ἐκεῖ γνωρίσθηκα μὲ τρεῖς Ἀϊβαλιῶτες καὶ περάσαμε πολὺ ἔμορφα. Ἀπὸ κεῖ πῆγα στὶς Καρυές, μὰ δὲν κάθησα πολύ, γιατὶ γύρευα θάλασσα. Πῆγα στὸ μοναστήρι τῶν Ἰβήρων μαζὶ μὲ ἕνα γέροντα ποὺ πουλοῦσε βιβλία στὶς Καρυὲς καὶ ποὺ τὸν λέγανε Ἀβέρκιον Κομβολογᾶν. Σ᾿ αὐτὸ τὸ μοναστῆρι κάθησα κάμποσο. Πιὸ πολὺ μὲ τραβοῦσε ὁ ἀρσανᾶς, δηλαδὴ τὸ μέρος ποὺ βάζουνε τὶς βάρκες καὶ τὰ σύνεργα τῆς ψαρικῆς. Ἄφησα τὰ γένεια μου, τὰ ξέχασα ὅλα καὶ γίνηκα ψαρᾶς.Ἔτρωγα, ἔπινα, δούλευα, κοιμώμουνα μαζὶ μὲ τοὺς ψαρᾶδες ποὺ ἤτανε ὅλο καλόγεροι, οἱ πιὸ πολλοὶ Μπουγαζιανοί, δηλαδὴ ἀπὸ τὰ μπουγάζια τῆς Πόλης. Τί ξέγνοιαστη ζωὴ ποὺ πέρασα! Ἰδιαίτερη φιλία ἔδεσα μ

  Μοναστήρι του Καρακαλά  (*)      Μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Νέας Επιδαύρου  Υφαντήριο Στο φούρνο   Στο μικρό ζωγραφείο  (*)   Ο π. Πλακίδας Deseille, πρώην επιφανής Ρωμαιοκαθολικός κληρικός, μετά από πολυετή πνευματική αναζήτησι προσήλθε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και βαπτίσθηκε, το 1977, στο Άγιον Όρος. Είναι βαθύς γνώστης της Πατερικής γραμματείας, της εκκλησιαστικής ιστορίας και της μοναχικής παραδόσεως. Έχει συγγράψει πολυάριθμα βιβλία, από τα οποία μερικά έχουν μεταφρασθεί στα ελληνικά: 1. «Το Ευαγγέλιο στην έρημο», (εκδ. «Τήνος»), 2. «Ο Παχωμιακός μοναχισμός», (εκδ. «Τήνος»)», 3. «Η πορεία μου προς την Ορθοδοξία», (εκδ. «Ακρίτας»), 4. «Φιλοκαλία» ........ (εκδ. «Ακρίτας»). Είναι Γέροντας σε δύο Μοναστήρια, μετόχια της Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, στην Γαλλία: 1. Του ανδρικού Μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου, Monastere Saint-Antoine-le-Grand, (26190 Saint-Laurent-en-Royans, France) και 2. Του γυναικείου Μοναστηριού της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου, S

  Μετά έναν χρόνο ξαναείδα αυτόν τον έναστρο ουρανό. Η νύχτα ήταν ψυχρή και διαυγής, κομψή, μεγαλειώδης· τα άστρα κρέμονταν σε κεντημένο ουρανό, πάνω απ' τη σιωπηλή χερσόνησο, πολλά, πάρα πολλά, κι όλα ευκρινή, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα. Δεν κατέφυγα στο Google Sky Map· εντόπισα τα στοιχειώδη, κι αφέθηκα στον λευκό του γαλαξία. Από τη μια πλευρά βούιζε το ποτάμι, από την άλλη το πέλαγος· στο βάθος, η αναλαμπή του χιονισμένου όρους. Μία, δύο, τρεις νύχτες στη σειρά. Στεκόμουν στην ψύχρα με το βλέμμα προς τα άνω, κι αισθανόμουν μια σκοτεινή κουκκίδα σε νυχτερινή φωτογραφία του Στράτου: όλα μπλε, ασημένια-χρυσά, τ' αστέρια διαγράφουν τροχιές στο στερέωμα, και σε μια άκρη ένα τόσο δα πορτοκαλί φωτάκι. Στα μάτια μου είχα τον ουρανό με τ' άστρα, και ο νους μου πρόβαλε τη νυχτερινή φωτογραφία του Μυλοποτάμου, μια εικόνα που δεν την πιάνει το μάτι, αλλά καταγράφεται στο φωτογραφικό φιλμ ύστερα από μισή-μία ώρα έκθεση. Σε αυτό το σμίξιμο παρόντος και μνήμης,

REUTERS Cloistered from the Crisis Greeks Seek Solace in Mt. Athos Monasteries Mount Athos, a self-governed peninsula in northeastern Greece, has been attracting pilgrims to its Orthodox monasteries for centuries. But the debt crisis has led to a sharp rise in the number of guests seeking calm and solace there. Women still aren't welcome, though.  Mornings on the sacred mountain begin with loud blows. A monk stands in front of the monastery church of Agiou Andrea and hammers a block of wood. The medieval percussion instrument, called a simantron , is the wakeup call for the first religious service of the day. Several black-clad, bearded men scurry across the courtyard. It is 4 a.m. and pitch-black, and the air is filled with the sound of cicadas. In a few minutes, the oil lamps will be lit in Agiou Andrea, one of 12 "sketes," or monastic communities, on Mount Athos. There's not a single empty space in the choir benches. Sitting behind the