IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αφγανιστάν, ο χαμένος πόλεμος του ΝΑΤΟ Οι θεαματικές επιθέσεις των Ταλιμπάν ενισχύουν την πίεση στη Δύση για έξοδο από το «νεκροταφείο των αυτοκρατοριών » Τον Ιανουάριο του 1998, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι -μαζί με τον Χένρι Κίσινγκερ, ένα από τα πιο δυνατά μυαλά της αμερικανικής γεωστρατηγικής στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου- παραχώρησε αποκαλυπτική συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό Le Nouvel Observateur. Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχαν οι αναμνήσεις του από την παραμονή Χριστουγέννων του 1979, την ημέρα που σοβιετικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Αφγανιστάν. Εκεί που η πλειονότητα των Αμερικανών αξιωματούχων έβλεπε τον κίνδυνο, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας του Λευκού Οίκου αναγνώριζε την ευκαιρία. Σε επιστολή του προς τον πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ έγραφε: «Μας δίνεται η δυνατότητα να δώσουμε στους Ρώσους τον δικό τους πόλεμο του Βιετνάμ». Εννέα χρόνια αργότερα, οι εισβολείς αποχωρούσαν ταπεινωμένοι από το Αφγανιστάν, προοιωνίζοντας τη διάλυση της σοβιετικής αυτοκρα

(...) η διαπλοκή μεταξύ χρηματιστικών εταιρειών και «ειδικών», οι οποίοι πουλάνε σε συσκευασία επιστημονικής ουδετερότητας στενά ταξικές επιλογές, παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις (...) Ενοχα μυστικά μιας παράξενης επιστήμης Αντιδράσεις σε ΗΠΑ και Γαλλία για τους οικονομολόγους–διαμορφωτές της κοινής γνώμης που σιτίζονται από χρηματιστικούς ομίλους «Οικονομολόγοι στο μισθολόγιο» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος στο τελευταίο τεύχος της γαλλικής επιθεώρησης Le Monde Diplomatique . Στην κορύφωση της εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου, «μια χούφτα οικονομολόγων κατακλύζει τα μίντια και περιορίζει τις εναλλακτικές λύσεις», γράφει ο Ρενό Λαμπέρ στο σχετικό άρθρο και προσθέτει: «Παρουσιάζονται ως πανεπιστημιακοί και υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν την επιστημονική αυστηρότητα στην καρδιά του ιδεολογικού αγώνα. Θα ήταν, όμως, εξίσου αξιόπιστες οι διαγνώσεις των εν λόγω «ειδικών», αν η κοινή γνώμη γνώριζε κάποιες άλλες δραστηριότητές τους;».

«Φόβοι πραξικοπήματος καθώς η Ελλάδα αγγίζει την οικονομική κατάρρευση». Κάποιες φορές οι παλιές καραβάνες της αστικής πολιτικής αφουγκράζονται τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων ταχύτερα από τους ηγέτες της μείζονος Αριστεράς, που νανουρίζονται από τη μελωδία των δημοσκοπήσεων και ονειρεύονται αριστερές κυβερνήσεις (με τον Κουβέλη και την Κατσέλη) ή λαϊκές εξουσίες του ευρύτατου μετώπου ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ-ΠΑΣΥ-ΟΓΕ-ΕΕΔΥΕ-ΠΑΣΕΒΕΣ κ.ά. Σε συνέντευξή του στη γαλλική Λιμπερασιόν , το Σάββατο 3 Μαρτίου , ο 81χρονος Μισέλ Ροκάρ,πρωθυπουργός επί Φρανσουά Μιτεράν , δήλωσε: «Η υπόθεση που κάνω είναι ότι ο εξαναγκασμός σε αποανάπτυξη θα οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο. Τίθεται το μείζον ερώτημα για την Ελλάδα, καθώς η χώρα οδηγείται σε εξαναγκασμένη αποανάπτυξη:Πώς είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές σε τέτοιο πλαίσιο; Πώς είναι δυνατό να κυβερνήσεις ένα λαό όταν του λες ότι πρέπει να θυσιάζει το 25% του εισοδήματός του επί 10 χρόνια για να πληρωθεί το χρέος; Κανείς δεν μιλά γι

(1) Ο κινεζικός γίγαντας αναζητεί νέα κατεύθυνση Εντονη διαπάλη στην ηγεσία του ΚΚK –  Στα όριά του το μοντέλο Nτενγκ Σιαοπίνγκ Του Πετρου Παπακωνσταντινου Ολα έμοιαζαν φυσιολογικά στο βασίλειο της Ουράνιας Γαλήνης μέχρι την περασμένη εβδομάδα. Απτόητη από τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση του διεθνούς καπιταλισμού, η αναδυόμενη υπερδύναμη συνέχιζε να απολαμβάνει αξιοζήλευτους ρυθμούς ανάπτυξης και το ηγετικό δίδυμο Χου Ζιντάο - Γουέν Τζιαμπάο ετοιμαζόταν να παραδώσει ομαλά τη σκυτάλη στους προεπιλεγμένους διαδόχους κατά το προγραμματισμένο για το φθινόπωρο κομματικό συνέδριο. Να όμως που ήρθε η απροσδόκητη καθαίρεση του χαρισματικού Μπο Σιλάι , ταχύτατα ανερχόμενου στελέχους στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας, να εδραιώσει την υποψία ότι κάτι δεν πάει καλά πίσω από την κουρτίνα της «κοινωνίας της αρμονίας». Κινέζοι και Δυτικοί αναλυτές μίλησαν για τη χειρότερη πολιτική κρίση μετά τις αιματηρές ταραχές της πλατείας Τιενανμέν, το 1989. Πράγματι, ο

Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ   Αυτό που ζούμε τις τελευταίες ώρες δεν είναι τίποτα λιγότερο από το τέλος της νεότερης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο Κων. Καραμανλής, αντιμέτωπος με τα ριζοσπαστικά δαιμόνια που απελευθέρωσαν χούντα, Πολυτεχνείο και κυπριακή τραγωδία, κατάφερε να την οικοδομήσει πάνω σε τρία θεμέλια: την ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη (η τελευταία Μεγάλη Ιδέα του αστικού πολιτικού κόσμου), την ισχυρή κρατική παρέμβαση στην οικονομία, για την οποία ο τότε πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για «σοσιαλμανία» και τη διαμόρφωση ενός δικομματικού πολιτικού συστήματος, με τον ίδιο να επιλέγει ως προνομιακό αντίπαλο, συνομιλητή και διάδοχο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ολα αυτά αποτελούν πλέον σωρό ερειπίων. Η εικόνα του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών να υποκλίνεται ως ικέτης στον κ. Σόιμπλε ήταν εύγλωττη όσο χίλιες αναλύσεις. Οταν το Βερολίνο υποβάλλει σε πραγματική ταπείνωση μια κυβέρνηση που μόλις έχει προσυπογράψει το 99% των βαρύτατων όρων για το Μνημόνιο ΙΙ, δικαιούται κανείς να αναρωτη

Επιλεκτική μνήμη, πολιτική χρεοκοπία Του Πετρου Παπακωνσταντινου Οι καταιγιστικές εξελίξεις γύρω από την κρίση χρέους της Ευρωζώνης αφήνουν έκθετη την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και τους ελάσσονες εταίρους του μνημονιακού μπλοκ, ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία. Επί ενάμιση χρόνο, δικαιολογούσαν πολιτικές οικονομικής συρρίκνωσης και κοινωνικής αποδόμησης προβάλλοντας το εκφοβιστικό δίλημμα: «Δρακόντεια λιτότητα ή πτώχευση». Μόλις στις αρχές της τρέχουσας εβδομάδας, ο πρωθυπουργός απέρριπτε κάθε σκέψη για στάση πληρωμών, υποστηρίζοντας ότι παρόμοιες προτάσεις «εξυπηρετούν μόνον όσους θέλουν να κερδοσκοπήσουν» εις βάρος της Ελλάδας. Γλαφυρότερος, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλος, υποστήριξε ότι, σε περίπτωση πτώχευσης, μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού «δεν θα έχει ούτε κρέας, ούτε γάλα, ούτε καφέ, ούτε ζάχαρη. Οι φτωχότεροι δεν θα έχουν ούτε ψωμί». Να όμως που, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο έτερος αντιπρόεδρος, Β. Βενιζέλος, άρχισε να προετοιμά

  Η κοιλάδα των δακρύων και ο κερδισμένος χρόνος Του Πετρου Παπακωνσταντινου Μπορεί η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου να προκάλεσε προσωρινή ανακούφιση στους ιθύνοντες κύκλους της Ε.Ε., αλλά επί της ουσίας ελάχιστα πράγματα αλλάζει για την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία θα συνεχίσει να συμπιέζεται στις Συμπληγάδες των ασφυκτικών, εξωτερικών πιέσεων και της εσωτερικής, κοινωνικής κατακραυγής. Η έκφραση « αγοράσαμε πολιτικό χρόνο », κερδίζει το βραβείο της πλέον διαδεδομένης κοινοτοπίας του καλοκαιριού, αποφεύγει όμως το ενοχλητικό, υπολανθάνον ερώτημα: πόσο χρόνο, σε τι τιμή και για να κάνουμε τι ακριβώς; Επί του παρόντος, όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση κατέβαλε βαρύ πολιτικό τίμημα για να αγοράσει βραχύ πολιτικό χρόνο -ας πούμε, μέχρι το φθινόπωρο- έως ότου αντιμετωπίσει την επόμενη, ενδεχομένως οξύτερη κοινωνική κρίση και συρθεί σε εκλογές χωρίς βάσιμη ελπίδα επικράτησης. Αυτά που ζήσαμε το τελευταίο τριήμερο υπερβαίνουν τις δυσάρεστες, πλην συνήθεις εκδηλώσεις υπερβάλλοντος α

Η τελευταία ελπίδα πριν από τη χρεοκοπία Του Πετρου Παπακωνσταντινου Με την ψήφο εμπιστοσύνης από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση ενδεχομένως κέρδισε λίγο πολιτικό χρόνο - αν και αυτό μένει να αποδειχθεί στην ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο. Σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός συνειδητοποιεί ότι βγήκε τραυματισμένος από τις περιπέτειες των τελευταίων ημερών και ότι η κοινωνική ατμόσφαιρα παραμένει επικίνδυνα τεταμένη, γεγονός που τον υποχρεώνει να αναζητήσει κάποιου είδους πολιτική εκτόνωση. Από εδώ και η εξαγγελία δημοψηφίσματος για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ένας ελιγμός με μικρές πιθανότητες επιτυχίας. Τα πλήθη που διαδηλώνουν, αγωνιώντας για τις δουλειές, τους μισθούς και τις συντάξεις τους, δύσκολα θα χορτάσουν με λαϊκίστικες εξαγγελίες, όπως η μείωση των βουλευτών από 300 σε 200. Το μόνο δημοψήφισμα που θα είχε νόημα και το οποίο η κυβέρνηση για προφανείς λόγους δεν θα αποτολμήσει, είναι εκείνο που θα έθετε στους ψηφοφόρους το πραγματικό δίλημμα: « Ε

Ενα ουράνιο τόξο σε φόντο κυανόλευκο Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου Ηλικιακά και κοινωνικά, ταιριάζει γάντι με το προφίλ του μέσου «Α γανακτισμένου » – αν υπάρχει κάτι τέτοιο: τριαντάρης, με κάμποσα πτυχία και περισσότερα ταλέντα, σε έναν επαγγελματικό κλάδο με πολλή αδικία και ανασφάλεια. Ωστόσο, δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό το ανήσυχο πλήθος που κατακλύζει κάθε βράδυ την πλατεία Συντάγματος. Το ισοπεδωτικό «κλέφτες», το χουλιγκανικό «να καεί, να καεί...», η φυγάδευση των βουλευτών στις ατραπούς του Εθνικού Κήπου και αυτή η κατάχρηση της ελληνικής σημαίας τού μυρίζουν εθνικιστικό λαϊκισμό. Φοβάται ότι αντιδραστικές δυνάμεις θα καπελώσουν αυτό το κίνημα, αν δεν έχουν αρχίσει να το πετυχαίνουν κιόλας. Με δύο δεκαετίες παραπάνω στους ώμους του, ο συνάδελφος και συνομιλητής του δεν συμφωνεί, αλλά νιώθει μια ευαίσθητη χορδή να τεντώνεται μέσα του. Μαθητής στα χρόνια της χούντας, σιχάθηκε το εμπόριο εθνικοφροσύνης, το « Ελλάς Ελλήνων Χριστι