IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

http://www.occupytogether.org/ «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε», είναι ο smart τίτλος του μπεστ σέλερ βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου (εκδόσεις Λιβάνη). Ο ευφυής συνάδελφος, υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ, με πληθώρα επιχειρημάτων καταγγέλλει: Σ’ έναν κόσμο όπου μόνο στην Ε.Ε. πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά διαβιούν κάτω από το όριο της φτώχειας, οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται και από 793 το 2008 μετρήθηκαν στους 1.011 το 2010. Σ’ έναν κόσμο που το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, οι άνθρωποι που υποσιτίζονταν ξεπερνούν το 1 δισεκατομμύριο. Διαβάστε το! Απλώς να θυμίσω πώς ο τίτλος του Μπογιόπουλου είναι η παραγραφή της ιστορικής πλέον φράσης-κλειδιού «It’s the economy, stupid...», που έγινε σύνθημα της προεκλογικής εκστρατείας του Μπιλ Κλίντον και τον οδήγησε στον Λευκό Οίκο. Αρχικά, η φράση ήταν μια λακωνική διατύπωση της προεκλογικής τακτικής του Μπιλ Κλίντον, το 1992. Γραμμένη σε ένα χαρτί κολλημένο στον τοίχ

Υπάρχει έστω κι ένας καλός λόγος για τον οποίο οι πλούσιοι πρέπει να πληρώνουν τόσο εκπληκτικά χαμηλό φορολογικό φορτίο ; (...) το φορολογικό «στριπ-τιζ» του Ρόμνι μας εξυπηρετεί όλους, γιατί υπογραμμίζει πόσο άδικο και πανάκριβο είναι το να χαρίζουμε τέτοια προνόμια στην οικονομικά ανώτατη τάξη .     Είναι απλό: φορολογήστε την κορυφή Paul Krugman  ΤΟ ΒΗΜΑ/ The New York Times Πείτε με περίεργο, αλλά στ΄ αλήθεια απολαμβάνω το ξεγύμνωμα του Μιτ Ρόμνι, καθώς χορεύει τον Χορό των Επτά Πέπλων. Το τελετουργικό «στριπ-τιζ» του υποψήφιου για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, αν δεν το έχετε προσέξει, είναι οι φόροι - οι δικοί του φόροι. Αν και η δημοσιοποίηση των φορολογικών δηλώσεων είναι συνήθης πρακτική για όλους τους πολιτικούς στις ΗΠΑ, ο κ.Ρόμνι δεν την ακολούθησε ποτέ, και μάλιστα προσπάθησε να μπλοκάρει το όλο θέμα, ακόμη και μετά την κάθοδο του στην προεδρική κούρσα. Μετά, όταν πιέστηκε, ομολόγησε ότι πιθανότατα πληρώνει μόλις το 15% των εισοδημάτων

«Οι κόκκινες γραμμές»... Της Ζέζας Ζήκου Ο κοινωνικός διάλογος εξπρές, που ξεκίνησε ύστερα από πρόσκληση του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, έχει στόχο τη δημιουργία κοινού μετώπου και κυρίως συγκεκριμένων θέσεων και προτάσεων εν όψει της έλευσης της τρόικας στις 16 Ιανουαρίου, που επιμένει να ζητεί βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, θέτοντας θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού, ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ δεν έχει ξεχάσει και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά διαρρέουν... Ωστόσο, ο πρωθυπουργός φέρεται να είπε ότι «δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές» στη συνάντησή τους με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. Προφανώς η αναζήτηση κοινών θέσεων αποτελεί στόχο της κυβέρνησης εν όψει της επίσκεψης της τρόικας. Αλλά δεν ξεκαθάρισε αν θα προχωρήσει η κυβέρνηση σε νομοθετική ρύθμιση σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία των κοινωνικών εταίρων για τα ζητήματα που θέτει η τρόικα. Εκκληση στους κοινωνικούς εταίρους να προχωρήσ

(...) η ιδέα του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς είναι ένας μύθος (...)  ο νεοφιλελευθερισμός προσδοκά από τους ανθρώπους να προσαρμοστούν στις ανάγκες του καπιταλισμού αντί να διαμορφωθεί η οικονομία με τρόπο που θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες των ανθρώπων. Οι παγκόσμιες διασώσεις των τραπεζών είναι ένα τέλειο παράδειγμα. Γιατί πρέπει ο λαός να αποδεκτεί μέτρα σκληρής λιτότητας επειδή οι ισχυροί που ήταν επικεφαλής των χρηματοοικονομικών θεσμών έκαναν λάθη; (...) «Ελπίζω ότι ο κόσμος σε ΗΠΑ και Ευρώπη θα ξεσηκωθεί...» MICHAEL PERELMAN (*)  (Οικονομολόγος και οικονομικός ιστορικός) Στον ΧΡΟΝΗ ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ   ΖΟΥΜΕ σε σκοτεινές εποχές. Η κρίση έχει μεταφερθεί ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζομένων. Τα μέτρα λιτότητας πετσοκόβουν τους μισθούς και αυξάνουν την ανεργία. Οι μέχρι τώρα αντιδράσεις των εργαζομένων σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι σποραδικές και περιορισμένης εμβέλειας, με αποτέλεσμα ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς να κυριαρχεί ακλόνητος στα

  Αλλο το κοινωνικό συμβόλαιο, άλλο ο ταξικός πόλεμος Paul Krugman  Αυτή την εβδομάδα, ο πρόεδρος Ομπάμα είπε το προφανές: ότι οι πλούσιοι Aμερικανοί, πολλοί από τους οποίους πληρώνουν πολύ λίγους φόρους, θα πρέπει να επωμιστούν μέρος του κόστους για τη μείωση του μακροπρόθεσμου ελλείμματος στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Και Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο βουλευτής Πολ Ράϊαν, αντέδρασαν με κραυγές για «ταξικό πόλεμο». Φυσικά δεν πρόκειται για τίποτε τέτοιο. Αντιθέτως, είναι οι άνθρωποι σαν τον κ. Ράϊαν θέλουν να εξαιρέσουν τους πολύ πλούσιους από το βάρος της ευθύνης για την δημοσιονομική μας βιωσιμότητα, που κάνουν ταξικό πόλεμο. Είναι χρήσιμο εδώ να ξέρουμε τί συμβαίνει με τα εισοδήματα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Λεπτομερείς εκτιμήσεις από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου - που φτάνουν μέχρι το 2005 αλλά η βασική εικόνα δεν έχει αλλάξει - δείχνουν ότι ανάμεσα στο 1979 και το 2005 το εισόδημα των αμερικανικών οικογενειών της μεσαίας κλίμακας στη διανομή του ει

Η κρίση αυξάνει τους... πλούσιους! Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ Αναυδος και βαθύτατα προβληματισμένος ως προς την πραγματική φύση της οικονομικής κρίσης μένει κανείς όταν ρίξει μια ματιά στα στοιχεία που δείχνουν ειδικές μελέτες: σε παγκόσμιο επίπεδο, ο αριθμός όσων έχουν περιουσία προς εκμετάλλευση (εξαιρείται δηλαδή το σπίτι που μένουν οι ίδιοι) που υπερβαίνει το 1 εκατομμύριο δολάρια... αυξήθηκε με την οικονομική κρίση! Το 2010 δηλαδή αυτοί οι εκατομμυριούχοι ήταν περισσότεροι από το 2007, την τελευταία χρονιά πριν ξεσπάσει η κρίση! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και η συνολική περιουσία τους πέρυσι ήταν μεγαλύτερη παρά ποτέ! Την ώρα δηλαδή που στην Ευρώπη οι μισθοί και οι συντάξεις υφίστανται βίαιες περικοπές σε ορισμένες χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Βαλτικές κ.λπ.) ή ηπιότερες σε άλλες (Ισπανία, Ιταλία, Βρετανία), ο αριθμός των Ευρωπαίων εκατομμυριούχων αυξάνεται θεαματικά και η δική τους περιουσία ξεπερνά κάθε ιστορικό προηγούμενο. Οι αριθμοί είναι αποστομωτικοί.

(...) ίδιοι που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση, είναι εκείνοι που όχι μόνο δεν πληρώνουν τη λυπητερή, αλλά αποκομίζουν υπερκέρδη σε συνθήκες κρίσης (...) Πίσω από τη συζήτηση για το χρέος και τη χρεοκοπία ή σωτηρία της χώρας κρύβεται μια μεγάλη ανακατανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ των ολίγων εκείνων που έχουν μέγιστη ευθύνη για τη σημερινή κρίση. (...) Χρέος και ανακατανομή πλούτου Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ* Πίσω από το καράβι με το οποίο ταξιδεύουμε όλοι μαζί και λέγεται ελληνικό δημόσιο χρέος, κρύβονται δύο θεμελιακά ζητήματα διαφοροποίησης. Το πρώτο αφορά στο ποιος πραγματικά ευθύνεται για αυτό το χρέος , και το δεύτερο στο ποιος πραγματικά το πληρώνει . Αν και κατά πόσο συμμετέχουν όλοι στην αποπληρωμή του. Εάν εξετάσει κανείς με προσοχή τα πραγματικά γεγονότα και αναζητήσει το ποιος εκμεταλλεύεται ποιον σε συνθήκες χρέους, τότε πιθανόν η αλήθεια να τον τρομάξει. Θα τη συνοψίσω σε μία φράση: εκείνοι που ευθύνονται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό για την κρίση,

(...)  αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί: μια παρόμοια περίοδος « φορολογικών διακοπών » προσφέρθηκε στις επιχειρήσεις το 2004, στηριγμένη στα ίδια επιχειρήματα. Και το μέτρο υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία. Ενώ οι μεγάλες εταιρείες πράγματι εκμεταλλεύτηκαν την αμνηστία για να « επαναπατρίσου ν » τεράστια ποσά στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποίησαν τα λεφτά αυτά για να πληρώσουν μερίσματα στους μετόχους, να επαναγοράσουν χρέη και μετοχές, να εξαγοράσουν άλλες εταιρείες - για οτιδήποτε άλλο, εκτός από το να αυξήσουν τις παραγωγικές επενδύσεις και τις θέσεις εργασίας (...) Η απάτη με τα μετρητά των μεγάλων επιχειρήσεων Paul Krugman  NY TIMES/ TO BHMA 4-7-2011 Το να παρακολουθείς την εξέλιξη του οικονομικού διαλόγου στην Ουάσιγκτον τα τελευταία δυο χρόνια υπήρξε απογοητευτική εμπειρία. Μήνα με το μήνα, η συζήτηση γίνεται όλο και πιο πρωτόγονη: τα διδάγματα της οικονομικής κρίσης του 2008 ξεχάστηκαν με εκπληκτική ταχύτητα, και οι ίδιες ακριβώς ιδέες που μας οδ

(...) Η πολιτική και οικονομική ελίτ θυμίζει όλο και περισσότερο τον προκλητικό βίο της αριστοκρατίας, παραμονές της Γαλλικής Επανάστασης (...) Λουδοβίκος Στρος-Καν Με το ενδιαφέρον επικεντρωμένο στις συνθήκες σύλληψης, κράτησης και προσαγωγής του Ντομινίκ Στρος-Καν, καθώς και στην επόμενη μέρα του ΔΝΤ, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες κάποιες άλλες λεπτομέρειες από την ιδιωτική ζωή τού μέχρι χθες ευρισκόμενου στην ηγεσία του μεγαλύτερου διεθνούς οικονομικού οργανισμού. Μάθαμε λοιπόν ότι το ζεύγος Στρος-Καν ζει σε μονοκατοικία πέντε δωματίων με πέντε μπάνια, αξίας 4 εκατ. δολαρίων, στην Τζορτζτάουν των ΗΠΑ, και διαθέτει δύο διαμερίσματα στη Γαλλία 260 τ.μ και 380 τ.μ., μία μεζονέτα και ένα εξοχικό στο Μαρακές του Μαρόκου, το οποίο αγόρασαν για 500.000 ευρώ το 2000. Ο ίδιος ο Στρος-Καν λαμβάνει από το ΔΝΤ 442.000 ευρώ το μήνα, αφορολόγητα (!) και άλλα 79.120 δολάρια ως έξοδα παραστάσεως (!). Λεφτά, ας μην το ξεχνάμε, τα οποία προέρχονται από τους Αμερικανούς φορολογούμ