IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η θορυβώδης αποκήρυξη των καλών τρόπων. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι σήμερα η αχαλίνωτη συμπεριφορά γίνεται συνήθεια ή και νόμος. Προστυχιές, χλευασμοί και βρισιές σε όλη την κλίμακα της χυδαιότητας ανταλλάσσονται με μια ευκολία που θα άφηνε άναυδο έναν άνθρωπο περασμένης εποχής, μιας εποχής από εκείνες όπου δεν είχε ακόμη διασυρθεί τόσο πολύ η λέξη «φραγμός». Οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές. Και μην πείτε ότι φταίει η κρίση, οι δυσκολίες που ενέσκηψαν και τα σμπαραλιασμένα νεύρα ολονών. Πάει πολύ πιο πίσω η υπόθεση και αν για μια στιγμή οι σκέψεις μας κατόρθωναν να βγουν έξω από τον καθημερινό κυκεώνα, θα επέτρεπαν να δούμε ότι δεν άνοιξαν από τη μια μέρα στην άλλη οι οχετοί. Είχε ήδη συντελεστεί μέσα στην οικογένεια, στα σχολεία και σ’ ολόκληρη την κοινωνία, μια θορυβώδης αποκήρυξη των «καλών τρόπων». Τους αποκάλεσαν «καθωσπρεπισμό» και νόμισαν ότι ξεμπέρδεψαν. Και δεν κατάλαβαν ότι ο τύπος ενός κανόνα όταν συγχέεται με το περιεχόμενό του παράγει εκτρώματα. Ήτα

Ανάλγητοι. Η αλλαγή τρόπου σκέψης είναι προαπαιτούμενο για την επιβίωσή μας και αυτή δεν μπορεί να ζητείται μόνο από τους πολίτες. Δύο νεαρές ελληνίδες τουρίστριες στην Κρήτη μετά το μπάνιο τους επισκέφθηκαν ένα ταβερνάκι και αφού παρήγγειλαν μια εξ αυτών είπε στον ιδιοκτήτη: ”Δεν βάζεις και λίγο μουσικούλα, πολύ ησυχία έχει”. ”Κορίτσι μου εδώ καίγεται η Ελλάδα, πεθαίνει κόσμος και εσύ έχεις όρεξη για μουσική;» της απάντησε. Το περιστατικό είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος του μόχθου είχε πλήρη συναίσθηση του τι συμβαίνει ακόμη και εάν ο τόπος του δεν δοκιμαζόταν όπως άλλα μέρη της χώρας. Το ίδιο συναίσθημα έχει κατακλύσει και την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Ένας βουβός πόνος, μια στεναχώρια που δεν την ξεπλένει κανένας ήλιος και καμία θάλασσα. Το να συμπάσχεις χαρακτηρίζει τον Έλληνα, όχι λόγω DNA αλλά λόγω της διαχρονικής του ταλαιπωρίας. Μνήμες χαραγμένες βαθιά στο θυμικό. Ο ταλαίπωρος Έλληνας πολίτης πάντα ζούσε με μια ελπίδα και πάντα ήλπιζε σε μ

Ιαβέρης: Ο Έλληνας τρίβλακας οδηγός με κινητό, τσιγάρο και καφέ! Στα μέσα της δεκαετίας του 90 ο Φιλ Ανσέλμο, ο τότε τραγουδιστής των Pantera, έβαζε βόμβες στο μυαλό μας "φτύνοντας" τους στίχους στο μικρόφωνο. Η σχεδόν κτηνώδης δύναμη του όταν τραγουδούσε δεν μπορούσε να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τη συνέντευξη που παραχώρησε στο Contra.gr ο Ιαβέρης (κατά κόσμον Τάσος Μαρκουϊζος, οδηγός αγώνων-θρύλος) ένα κατά τα άλλα ήσυχο απόγευμα στο Σύνταγμα. "Εφτυνε" τις λέξεις, με μία πρωτοφανή ομότητα για να καρφωθούν στο μυαλό όλων μας. Το θέμα της οδικής ασφάλειας δεν είναι παιχνίδι για να το προσπερνά κανείς αδιάφορα. Και ο Ιαβέρης έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου όσο πιο δυνατά μπορούσε εκπέμποντας SOS για τη γενοκτονία των δρόμων. Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν συνιστάται σε ανθρώπους που έχουν καλά φυλαγμένες βεβαιότητες μέσα τους και δεν διαθέτουν καλές σχέσεις με την αλήθεια. Φορέστε τώρα ζώνη ασφαλείας για να συνεχίσετε την ανάγνω

    Η σχέση με το κινητό και το τάμπλετ ξεκινάει πριν από το σχολείο. Οι ειδικοί της εκπαίδευσης και της παιδικής υγείας βλέπουν ήδη τις επιπτώσεις της ψηφιακής ζωής στην πρόσληψη της γνώσης και τη συγκέντρωση.   Η ΨΗΦΙΑΚΗ «ΔΙΑΠΛΑΣΗ» ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ... Πώς ο εθισμός στην οθόνη  αλλοιώνει τη σκέψη των παιδιών.   Διαστάσεις πανδηµίας λαμβάνει η έκθεση των παιδιών στις οθόνες των κινητών και των τάμπλετ από πολύ μικρή, ακόμη και τη βρεφική ηλικία. Παιδαγωγοί, εκπαιδευτικοί και ψυχολόγοι αρχίζουν ήδη να διαπιστώνουν τις μαθησιακές δυσκολίες που προκαλεί η ψηφιακή ζωή των παιδιών: Εχουν εθιστεί στο διαρκές και έντονο ερέθισμα που δίνουν οι συσκευές, είναι πια πολύ πιο δύσκολο να συγκεντρωθούν σε κάτι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν έχει αλλάξει, χάνουν το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία, και όταν δεν είναι «συνδεδεμένοι» παραπονιούνται πως βαριούνται. Οι ειδικοί κάνουν λόγο στην «Κ» για απώλεια ελέγχου και εφιστούν την προσοχή όλων, και κυρίως των γονιών, για την αρνητική επίδραση των τά

Χρήστος Μποκόρος  Μιμητισμού χαλιναγώγηση. Είτε αρέσει είτε όχι, το δίλημμα είναι δικό μας, αφορά στη ζωή μας, την καθορίζει αναπόδραστα: Γεννηθήκαμε και ζούμε σε εμπόλεμο πεδίο, στον μοναδικό πλανήτη ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των ουράνιων σωμάτων, που φιλοξενεί έλλογες υπάρξεις, «προσωπικές», με ετερότητα-μοναδικότητα, η κάθε μια, σκέψης, κρίσης, θέλησης. Για να κατορθωθεί η συνύπαρξη, οι οπτικές γωνίες πρέπει να συγκλίνουν, οι απόψεις να συμπέσουν, η κατανόηση να συντονιστεί, η κάθε ατομική ιδιαιτερότητα να συναινέσει στην ελεύθερη συν-εννόηση. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, τιμά και ορέγεται την εναρμόνιση των θελημάτων, νοημάτων και στοχεύσεων, κατορθώνει κατά κανόνα τη σύγκλιση, αλλά ταυτόχρονα την υπονομεύει. Η υπονόμευση βεβαιώνει ψευδαισθητικές εκδοχές ελευθερίας, αλλά ευτυχώς η ελευθερία παραμένει άθλημα αυθυπέρβασης του εγώ, πραγμάτωση της συνύπαρξης ως «κοινωνίας». Δύο εκδοχές της ελευθερίας γοητεύουν συνηθέστερα τον άνθρωπο: Η ελευθερία ως απεξάρ

 Η πίσω αυλή της παιδείας μας. Aν υπήρχε όραμα στους ηγέτες μας θα ήταν και η χώρα καλύτερη. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα προβλήματα της παιδείας μας εύλογα γίνονται συχνά αντικείμενο συζήτησης μέσα στις οικογένειες ή σε συναναστροφές μεταξύ γονέων. Κατά την έναρξη του σχολικού έτους, μάλιστα, επικρατεί μεγαλύτερη ένταση, καθώς χρόνιες δυσλειτουργίε ς συμπυκνώνονται απαιτώντας (δικαιολογημένα) να αντιμετωπισθούν μέσα σε περιορισμένο χρόνο. Δεν θα αναφερθώ στην ντροπιαστική για την κοινωνία μας αδυναμία στέγασης των εκπαιδευτικών στα νησιά, δεχόμενος ότι ξεπερνάει τις στενές αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας και πιέζει για συνεργασία και άλλων φορέων. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία διότι το αίσθημα εξαθλίωσης των εκπαιδευτικών μας μαρτυρεί για τις προτεραιότητες της κοινωνίας… Οι χρόνιες δυσλειτουργίες που κάθε φθινόπωρο γίνονται επίκαιρες είναι άλλες: αν θα έχουν τοποθετηθεί έγκαιρα οι αναπληρωτές στα κενά που υπάρχουν, αν θα καλύπτονται όλες οι ειδικότητε

  Γιατί αντιπαθούμε τον ελληνικό πολιτισμό; Σήμερα θα αφιερώσω το σημείωμά μου στον διάλογό μου με τον Αλέξανδρο Νεχαμά. Δεν χρειάζεται συστάσεις, και όποιος θεωρεί ότι χρειάζεται ας ανατρέξει στη διεθνή βιβλιογραφία για να τις βρει. Ομότιμος καθηγητής στο Πρίνστον οφείλω να ομολογήσω ότι δεν γνωρίζω ολόκληρο το έργο του. Εχω διαβάσει το «Νίτσε: Η ζωή ως λογοτεχνία» και το «Περί Φιλίας». Με αφορμή τη σειρά των άρθρων μου για τη διδασκαλία της ελληνικής γραμματείας στη μέση εκπαίδευση, μου έστειλε μια επιστολή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο όπου περιγράφει τη δική του εμπειρία. Ο Αλέξανδρος Νεχαμάς ήταν απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών το 1964. Τμήμα κλασικό, ήτοι ανθρωπιστικές σπουδές, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα Φιλοσοφική και Νομική. Αν δεν πέφτω έξω τότε στη Φιλοσοφική φιλοδοξούσαν να εγγραφούν όσοι μαθητές αγαπούσαν το διάβασμα και τη λογοτεχνία. Η συναναστροφή τους στην τάξη βοηθούσε και τους επίδοξους δικηγόρους να ενδιαφερθούν για τη γραμματεία που ξεπερνούσε τα όρια των συγγραμμάτ