IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Την ίδια ώρα που η παγκόσμια οικονομία δείχνει σημάδια υποχώρησης, η εσωτερική πολιτική συζήτηση προσπερνά τα πραγματικά ερωτήματα Πληθαίνουν τα σημάδια ότι η παγκόσμια οικονομία οδεύει προς μια νέα περίοδο κρίσης, έστω και εάν αυτή τη στιγμή δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με ασφάλεια το πότε ακριβώς θα εκδηλωθεί. Ωστόσο, όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί, κανείς πρέπει να ανησυχεί, όταν από το «εάν» περνάμε στο «πότε». Την ίδια στιγμή στην ελληνική βουλή, όπου υπήρχε μια καλή ευκαιρία να κατατεθούν συγκεκριμένες προσπάθειες θωράκισης και ανάπτυξης της οικονομίας, τα πολιτικά κόμματα επιδόθηκαν σε μάχες χαρακωμάτων. Και μάλιστα για θέματα άσχετα με την οικονομία και μακριά από τις πραγματικές, σημερινές ανάγκες της χώρας. Από τους μπαχαλάκηδες και τους τρομοκράτες, μέχρι τα ξερονήσια, τον Σαλβίνι και τα κολεγιόπαιδα με τα οποία τα έχει βάλει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας. Ο παγκόσμιος οικονομικός χάρτης συνταράσσεται αλλά η Ελλάδα ζει μια παρατεταμένη εσωστρέφεια και μια άκρ

Δεν έχει κανένα νόημα από τη μία να αυξάνονται τα χρέη του πολίτη προς το κράτος, και από την άλλη να έρχεται εκείνο στο τέλος του χρόνου και να του δίνει πίσω ένα επίδομα. Κερδίζουμε πλεόνασμα, χάνουμε εισόδημα, αυτού του είδους η επιδοματική πολιτική είναι εντελώς αδιέξοδη, όπως τονίζει, μιλώντας στο Liberal.g r ο Κώστας Μελάς, καθηγητής χρηματοοικονομικής και τραπεζικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.  Και εξηγεί ότι με τον τρόπο που κτίζουμε τα πλεονάσματα στην Ελλάδα, δηλαδή στη πλάτη όσων αντέχουν ακόμη να πληρώνουν φόρους, και σε βάρος των δημοσίων επενδύσεων, τόσο θα μεγαλώνει η αρνητική επίδραση στη μεγέθυνση του ΑΕΠ. Διότι από τη μια μοιράζουμε προσωρινά επιδόματα και από την άλλη υπονομεύουμε το μοναδικό διαθέσιμο εργαλείο για να σταθεί η χώρα στα πόδια της, δηλαδή την ανάπτυξη, βασικό κριτήριο για την αύξηση των επενδύσεων και τη πρόσβαση στις αγορές.  Και παρ' ότι ξοδεύουμε πολλά για την αντιμετώπιση της φτώχειας (όσο ο μέσος ευρωπαϊκός όρος), η ειρωνεία, όπως λέει εί

 Χρήστος  Μποκόρος Έγραψε ένας καλός φίλος τις προάλλες, αναλύοντας τον συλλογισμό του για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα, τι πρέπει να κάνουμε οι Έλληνες, για να φτάσουμε το επίπεδο άλλων χωρών και να μη γυρνάμε μια ζωή κυνηγώντας την ουρά μας σαν το σκυλί, κολλημένο όλο στο ίδιο σημείο: «Ο στόχος μας πρέπει πια να είναι πιο εξειδικευμένος: μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια να βρούμε δύο, τρεις, πέντε, δέκα τομείς όπου θα έχουμε γίνει εμείς το παράδειγμα για τις φίλες (και καλύτερες από εμάς, σήμερα) ευρωπαϊκές χώρες. Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι τομείς. Οι ειδικοί θα μας πουν. Ας προσπαθήσουμε ανάμεσα σε πενήντα να πετύχουμε τους πέντε. Μπορεί να είναι στην εκπαίδευση: να έχουμε μια κορυφαία πανεπιστημιακή σχολή Αρχαιολογίας ή μια κορυφαία πανεπιστημιακή σχολή Τουρισμού — με διεθνείς σπουδές. Ή και τις δύο. Μπορεί να είναι στην οικονομία: να έχουμε τόσα εκατομμύρια τόνους ελαιόλαδο που θα είναι το κορυφαίο και ασυναγώνιστο στον κόσμο — να έχουμε γυρίσει τρεις τηλ

Οι δυσμενείς οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις κατά την τρέχουσα  δεκαετία (2010-20), ιδιαίτερα, στην Ελλάδα και τις άλλες μεσογειακές  χώρες, όπως συμβαίνει συνήθως, συνοδεύονται, μεταξύ των άλλων, και από ερμηνευτικές προσεγγίσεις. Σύμφωνα με αυτές, λοιπόν, η κρίση χρέους αποτέλεσε την προδιαγεγραμμένη έκβαση της δανειακής εξάρτησης που γνώρισαν η Ελλάδα και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, κατά κύριο λόγο, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Με άλλα λόγια, υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου μετέτρεψαν τις οικονομίες τους, διαμέσου του δανεισμού, σε οικονομίες της κατανάλωσης και της ζήτησης. Στη χώρα μας, για παράδειγμα, το 74% του ΑΕΠ το 2008 προερχόταν από τη ζήτηση και την καταναλωτική δαπάνη. Όμως, κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι ανεπτυγμένες χώρες οργάνωσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις της άνισης ανάπτυξης στο εσωτερικό της ΕΕ. Μετέφεραν σημαντικούς πόρους από τη νότια στη βόρεια Ευρώπη, είτε διαμέσου της εξόφλησης των δανείων είτε

Το γεγονός ότι επτά και βάλε χρόνια μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε Μνημόνια δεν υπάρχει ένα επαρκώς επεξεργασμένο Εθνικό Σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας είναι αποκαλυπτικό του δραματικού ελλείμματος που υπάρχει στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Παρά τις τεκτονικές αλλαγές, συνεχίζεται ακόμα και τώρα μία θλιβερή παράδοση. Και πριν από την εκδήλωση της κρίσης χρέους οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την τάση να εστιάζουν μόνο σε δημοσιονομικού τύπου παρεμβάσεις. Η διαχείριση της υφιστάμενης πίτας, όμως, μπορεί να μειώσει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες, αλλά όχι να λύσει το οικονομικό πρόβλημα. Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο εάν δρομολογηθεί νέα αναπτυξιακή δυναμική, η οποία να δώσει άλλη πνοή. Είναι ενδεικτικό της κυριαρχούσας νοοτροπίας το γεγονός ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης –περισσότερο ή λιγότερο– είχαν ταυτίσει τα αναπτυξιακά κίνητρα με τις επιδοτήσεις. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί, επίσης, ότι είχαν ταυτίσει την ανάπτυξη με τα κοι

  Όταν η πολιτική ηγεσία της χώρας μας και οι ιθύνοντες των μεγάλων ενεργειακών οργανισμών μπορέσουν να αξιολογήσουν και να αντιληφθούν τις πραγματικές διαστάσεις της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας, σε συνάρτηση πάντα με τις γύρω χώρες, ίσως μπορέσουμε να χαράξουμε μια ρεαλιστική περιφερειακή ενεργειακή στρατηγική. Όπου το επίκεντρο ασφαλώς δεν θα είναι η οπτασία του «ενεργειακού κόμβου» αλλά το ευρύτερο γεωστρατηγικό εκτόπισμα της χώρας με το θαλάσσιο στοιχείο, τις μεταφορές, τις υπηρεσίες, το εμπόριο, τον τουρισμό και την ανάδειξη της μοναδικής Ελληνικής μακροχρόνιας ιστορίας να αποτελούν την βάση για μια εξωστρεφή πολιτική. Εχει παρατηρηθεί πως κάθε φορά που η χώρα ευρίσκεται αντιμέτωπη με οικονομικά και πολιτικά αδιέξοδα αυξάνεται ο αριθμός των δηλώσεων, άρθρων και αναλύσεων που προβάλλουν την γεωπολιτική μοναδικότητα της Ελλάδος και πως αυτή, εις πείσμα κάθε λογικής, είναι ικανή να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα. Έτσι τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε δηλ

Η μεσαία τάξη από το 50% του πληθυσμού πριν από την κρίση στη χώρα μας υποχώρησε στο 20%-25% σήμερα Ενώ η βαθιά ύφεση στην Ελλάδα οδήγησε στην κατάρρευση της μεσαίας τάξης από το 50% του πληθυσμού πριν από την κρίση στο 20%-25% σήμερα, η τάση συρρίκνωσης των μεσαίων εισοδημάτων δείχνει να αποτελεί πλέον κύριο χαρακτηριστικό του Δυτικού κόσμου και ενδεχομένως να βρίσκεται πίσω από την άνοδο του λαϊκισμού και του προστατευτισμού σε μία σειρά από χώρες, ενισχύοντας έτσι τις εκτιμήσεις των αναλυτών πως πλησιάζει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή τουλάχιστον που γνώρισε ο κόσμος μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον γερμανικό κολοσσό της  Allianz η κρίση άφησε μεγάλα σημάδια στην Ελλάδα, καθώς ενώ σχεδόν ο μισός πληθυσμός της ανήκε στη μεσαία τάξη όταν η χώρα εισερχόταν στο ευρώ σήμερα ανήκει μόλις το 20%. Πρόσφατη έρευνα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) σημείωνε εξάλλου πως ενώ κατά την κρίση του 2008-2010 στις χώρ

Σκίτσο του ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ Επιτέλους, ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η κυβέρνηση χτες είναι συνεπής με όσα πίστευε ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατεδάφιση του καπιταλισμού. Μένει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί οι δανειστές που είναι καπιταλιστές πιέζουν για τέτοιους προϋπολογισμούς. Πιθανώς η απάντηση βρίσκεται στη ρήση του Αϊνστάιν ότι «η βλακεία είναι ανίκητη». Και για να μη μένει απορία σε κανέναν γι αυτή την  τοποθέτηση, η βάση του καπιταλισμού είναι η κατανάλωση και η παραγωγή προϊόντων για κατανάλωση. Επομένως, η βάση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η οικονομική ευρωστία της πλειοψηφίας ενός λαού ώστε να μπορεί να παράγει και να καταναλώνει προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο που ο καπιταλισμός είναι δημιούργημα της μεσαίας τάξης, χάρη στο εμπόριο που ευνόησε η ίδια και οι πιο πλούσιοι από τους εκπροσώπους της. Από τότε έχουν περάσει τουλάχιστον 2,5 αιώνες και  έχουν γίνει πολλές αλλαγές στη θέση της μεσαίας τάξης και στη σχέση της με τους κεφαλαιούχους της, που εξελίχθηκαν σε ιδιαίτερη