IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του ΚΥΡ από την «Αγορά». Ο μεγάλος σκιτσογράφος παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κύριο Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος. Εύγε! «Εχουμε γίνει ένα απέραντο φρενοκομείο».  Αν δεν είναι βοσκοτόπι, δεν λέει... Χρήστος Καλογρίτσας : Ο άνθρωπος πήρε σε δάνεια απ’ την Τράπεζα Αττικής  το μισό απ’ το κομμένο ΕΚΑΣ . Γύρω στα127 εκατομμύρια (από τα οποία, τα 77 εκατομμύρια επί ΣΥΡΙΖΑ). Τράπεζα Αττικής : Φαιό νταμάρι. Στο οποίο ασκούνται κατσίκια για να γίνουν βουβάλια. Και γιδοτόμαρα για να γίνουν Κριστιάν Ντιόρ... Βοσκοτόπι : Προτεκτοράτο, Μπανανία, Ειδική Οικονομική Ζώνη, η τελευταία λέξη του Συντάγματος. Κρέτσος : Καθαρά χέρια. Πορτοφόλα : Παρεξηγημένη έννοια, που διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα που δεν διαθέτουν τα γεμιστά. Μαγαζιά : Αυτά που κλείνουν. Παραμάγαζα, αυτά που ανοίγει (και) ο ΣΥΡΙΖΑ. Σφαχτάρια : Μισθωτοί, συνταξιούχοι, παιδάκια, γέροντες και γερόντισσες, μικροεπιχειρηματίες, αυτοαπασχολούμενοι, επιστήμονες

(...) Στον ΣΥΡΙΖΑ τρέφουν την ψευδαίσθηση πως ένα πολιτικό άνοιγμα προς τη σοσιαλδημοκρατία είναι ικανό να συγκρατήσει κεντροαριστερής προέλευσης ψηφοφόρους του ή και να επαναπροσελκύσει κάποιους από όσους έχουν ήδη πάρει αποστάσεις. Το εξόφθαλμο κενό πολιτικής εκπροσώπησης της κεντροαριστεράς, όμως, θα καλυφθεί μόνο όταν εκφρασθούν ιδεολογικοπολιτικά οι βασικές κοινωνικοοικονομικές ανάγκες του κορμού της εκλογικής της βάσης, δηλαδή των μικρομεσαίων στρωμάτων. Και αυτό είναι αδύνατον σε συνθήκες Μνημονίου και για τον ΣΥΡΙΖΑ και για το “χαμένο στη μετάφραση” υποψήφιο πολιτικό ζεύγος Γεννηματά-Θεοδωράκη. Η αναφορά στη σοσιαλδημοκρατία δεν αρκεί για κανέναν. Η διεθνής κρίση, άλλωστε, διαλύει την ψευδαίσθηση ότι η παγκοσμιοποίηση είναι συμβατή με το παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο. Οι ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ προσπαθούν να επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας, οι οποίες τείνουν να “κινεζοποιήσουν” την εργασία και να αποδομήσουν το Κοινωνικό Κράτος. Οι σοσιαλδημοκράτες, ως ένας από

Δ εν ήταν η διευθέτηση της Αίθουσας, η αυστηρή πειόσχημη τοποθέτηση δημοσιογράφων και παρατηρητών, ο Εκείνος και Εκείνη η Εκπρόσωπος μόνοι να καταλαμβάνουν την μία πλευρά. ‘Ηταν ο Φόβος. Δ εν ήταν μερικές στημένες ερωτήσεις, η φτώχεια των απαντήσεων, η Αίσθηση του Ηγέτη που θα  εξηγεί με τα δικά του λόγια πως η Ελλάδα του είναι καταδικασμένη να ανανήψει επειδή υπάρχει ένας ιστορικός νόμος,  ο νόμος του γιο γιό , ο οποίος έχει αναλάβει να επαναφέρει την χώρα στην σωστή ράγα. Ήταν ο Φόβος. Δ εν ήταν η αίσθηση που ξεχείλιζε από την Αίθουσα πως ο άνθρωπος τόσο μπορεί, τόσο ανταποκρίνεται και πως κατάφερε να εκφράζει την αλήθεια του με λίγες λέξεις, ολότελα στον μικρόκοσμό του, ολίγος, καθόλου επαρκής, ικανός για κάθε κυβίστηση, επομένως ικανότατος να πείσει τους ψηφοφόρους του περυσινού Σεπτεμβρίου να τον ακολουθήσουν και πάλι. Ήταν ο Φόβος  που απέπνεε η Αίθουσα και περνούσε στις οθόνες μας. Μ όνον Εκείνος δεν φοβόταν. Και ήταν πλήθος αυτοί που πίστευαν ότι ά