IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Η Λαμπέτη ήταν μια συγκλονιστική ηθοποιός. Τι κρίμα, αν δεν πρόλαβες ηλικιακά να τη δεις στη σκηνή του θεάτρου να παίζει! Αρκέσου στις κινηματογραφικές της ταινίες. Είχε και μια εξαιρετικά χαρακτηριστική άρθρωση, με ένα διαφυγόν «ρο». Αυτό μπορεί, σε άλλους ανθρώπους, να ήταν το ανατρεπτικό στοιχείο, για να σκεφτούν έστω, το επάγγελμα του ηθοποιού. Οι κακόμοιροι! Που θα έλεγε και κείνη, με την πιο γοητευτική υπεροψία, που μπορεί να διαθέτει άνθρωπος! Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν η επιτομή της κομψότητας και της φινέτσας. Αρχοντική παρουσία. Ωστόσο, η εκφορά του λόγου του ήταν αναντίστοιχη αυτών των χαρακτηριστικών του. Βαριά προφορά, δυσκολονόητη, με όλα τα «ου» του χωριού. Αυτό έδινε λαβή και για κωμικές καταστάσεις. Όπως όταν εγκαινίασε το χιονοδρομικό της Αράχοβας με την υπόσχεση ότι «Θα σας κάνω San Μο(υ)νι». Συγχρόνως είχε μια δωρικότητα, ακόμα και στα λόγια. Δεν τον έλεγες ρήτορα. Δεν έπαιζε με τον λόγο. Κυριολεκτούσε μόνο. Και μπορεί πολλές φορές να ταλαιπωρούντ

Ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι στην Κουμουνδούρου εξεπλάγησαν από το εκλογικό αποτέλεσμα. Για μία ακόμα φορά οι δημοσκοπήσεις έπεσαν παταγωδώς έξω. Αντί για ντέρμπι οι κάλπες κατέγραψαν μία νέα σαρωτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για την ακρίβεια μία νέα σαρωτική νίκη του Τσίπρα. Το πρώτο ζήτημα που εκ των πραγμάτων τίθεται είναι η καταρρακωμένη αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων. Είναι κοινό μυστικό ότι αρκετές εταιρείες «πειράζουν» τα αποτελέσματα, προκειμένου να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις αυτών που τις πληρώνουν. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα. Μία μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί τις εν λόγω εταιρείες μέρος της διαπλοκής των ΜΜΕ με την οικονομική ολιγαρχία και το παλαιό πολιτικό κατεστημένο και φαίνεται πως δεν απαντά με ειλικρίνεια. Πέρα, όμως, από το ναυάγιο των δημοσκοπήσεων θα πρέπει να ομολογήσουμε πως και οι εμπειρικές εκτιμήσεις έβλεπαν νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με τρεις, το πολύ με τέσσερις μονάδες. Μετά τα όσα συνέβησαν, την επιβολή κεφαλαιακών ελέγχων, τη μνημονιακή στρο

(...) σε κρίσιμες περιστάσεις, είναι γόνιμη η κυριολεκτική εκφραστική – να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Και να λέγονται όλα, χωρίς περιφράσεις, έμμεσες αναφορές, υπαινιγμούς. Διότι αυτό που ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να είναι το αν θα πρωθυπουργεύσει και πάλι ο κ. Τσίπρας. Το μέλλον αυτής της κοινωνίας θα το καθορίσει η ρεαλιστική ή ψευδαισθητική εικόνα για την Ευρώπη στη συνείδηση του ελληνικού λαού.  (...) Α υτό που περιμέναμε και που θα κατακτούσε την εμπιστοσύνη σοβαρών, σκεπτόμενων ανθρώπων, θα ήταν να καταθέσει την πεντάμηνη εμπειρία του, με ρεαλισμό και αποδεικτικά στοιχεία: Να μας δείξει, ποια είναι τα όρια των δυνατοτήτων σήμερα του ελληνικού λαού να αυτοπροσδιορίζεται, να επιλέγει τους άρχοντές του, να δέχεται ή να απορρίπτει πολιτικά προγράμματα, να σχεδιάζει το μέλλον του. Α ν θέλουμε να ανήκουμε στην Ε.Ε., θα πρέπει να παραιτηθούμε οριστικά (ή για πόσα χρόνια) από την προσπάθεια να λειτουργεί «κοινωνικό κράτος», Σύστημα Υγείας, σεβασμός των συ

(...)   Πέντε χρόνια τώρα, πιασμένη στο δόκανο της χρεοκοπίας και των μνημονίων, η χώρα φτώχυνε αλλά δεν άλλαξε.  Γιατί είναι τόσο εύκολο για όλες τις κυβερνήσεις να βάζουν φόρους ή να κόβουν συντάξεις κι είναι τόσο δύσκολο να προωθήσουν τις κοινής αποδοχής μεταρρυθμίσεις στην λειτουργία του κράτους, στην απονομή της δικαιοσύνης, στην φορολογική διοίκηση, στην απελευθέρωση του επιχειρείν από τα δεσμά της ακριβής γραφειοκρατίας;  Γιατί, μια δεκαετία ολόκληρη, πριν την κρίση, όλοι μιλούσαν για μεταρρυθμίσεις, αλλά κανείς δεν τις αποτολμούσε;    (...)   Αυτή η πρώτη εβδομάδα, ανάμεσα στην αναγγελία των εκλογών και την τυπική προκήρυξή τους, κύλησε άχαρη, χαμένη σε διαδικασίες ακατανόητες και παρελκύσεις δίχως νόημα.  Απέναντι στο ραντεβού της κάλπης, έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι έμοιαζαν να στέκουν, αυτή τη φορά, ανόρεκτοι, απρόθυμοι, μουδιασμένοι, χωρίς ενθουσιασμό. Και οι διερευνητικές αντιδικίες, δεν ζέσταναν αυτό το παγωμένο- Αυγουστιάτικα-

 Photo:   Jan Saudek   Σε αυτές τις εκλογές,  και σε όλες τις εκλογές  από εδώ και εμπρός, το διακύβευμα δεν είναι πια η δραχμή ή το ευρώ, ούτε ένα μόνο διεθνές ελληνικό πρόβλημα (όπως π.χ. το ανακινηθέν κυπριακό). Είναι, πρώτα από όλα, η αλλαγή νοοτροπίας στο πώς θα αρχίσουμε να λύνουμε τα τεράστια, ολοφάνερα πια προβλήματα και να σχεδιάζουμε το μέλλον, και όχι η έμφαση στο Χ ή στο Υ μεμονωμένο ζήτημα. Για το βήμα αυτό, η ελληνική κοινωνία είναι προετοιμασμένη, με τον σκληρό τρόπο είναι αλήθεια, μέσα από την  κατάρρευση των πάντων και την μαζική απώλεια πολλών ικανών νέων έξω από τη χώρα. Όπως είναι παγκοίνως γνωστό διεθνώς, βασικό στοιχείο των καλών λύσεων, δεν είναι μόνο το «πόσο πολύ προσπάθησες» αλλά κυρίως «το πόσο οργανωμένα και στοχευμένα αποφάσισες να προσπαθήσεις». Η οργάνωση της εργασίας, είναι πολύ πιο δύσκολο γεγονός από την ίδια την εργασία: Για αυτό, η καινοτομία και η φαντασία, οι οποίες προκαλούν ρήξεις στην επιστήμη, στην παιδεία, στην παραγωγή ή στην τ

(...) Ο σημερινός πρωθυπουργός, έχει όμως και άλλο πλεονέκτημα. Δεν έζησε πολιτικά, την περίοδο των παχέων αγελάδων της διαφθοράς. Το αν θα έχει την ατυχία, να είναι πάνω στο τιμόνι του καραβιού όταν θα προσκρούει στα βράχια, (το κλισέ μιας αξιωματικής αντιπολίτευσης που διεκδικεί ψήφο από τον ελληνικό λαό, όταν έχει η ίδια «συνιστοσοποιηθεί» ) είναι κάτι που δεν αφορά έναν λαό που πληρώνει οριζόντια κάθε γιορτή σπατάλης που γινόταν επί σαράντα έτη τώρα, χωρίς διάκριση δικαίων και αδίκων. Είναι παντελής η έλλειψη κοινωνικού αισθητηρίου από πλευράς των προκατόχων. Δεν έχουν αντιληφθεί καν το νέο κριτήριο του εκλογικού σώματος και γι’ αυτό εκτυλίσσονται «απρόβλεπτες» καταστάσεις όπως με το Δημοψήφισμα. Τέλος, ένα τεράστιο πλεονέκτημα για τον πρωθυπουργό (μεγάλο μέρος της δημοφιλίας του οφείλεται σε αυτό) είναι πως η κάθε επίκληση εναντίον του –ανεξάρτητα αν έχει δίκιο ή άδικο κάθε φορά- έρχεται από πρόσωπα τα οποία μολονότι επιθυμούν, « να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο και έχουν

Μέχρι πριν λίγο καιρό η ρητορική του Τσίπρα αντανακλούσε την προσωπική ιδεολογική αντίφασή του: με το ένα πόδι συνέχιζε να λειτουργεί σαν αριστερός ακτιβιστής, σαν επικεφαλής ενός κόμματος διαμαρτυρίας και με το άλλο σαν κυβερνήτης, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με την πιο επώδυνη και δύσκολη (στην επίλυσή της) κρίση της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η συμφωνία στη σύνοδο κορυφής της Ευρωζώνης συνιστά εκ των πραγμάτων όχι μόνο μία πολιτική στροφή, αλλά και το σημείο μη επιστροφής στη διαδικασία μετάλλαξής του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αληθές ότι και πριν από αυτή την ημερομηνία ο πρωθυπουργός είχε προτείνει σχέδια συμφωνίας, τα οποία παραβίαζαν βάναυσα τις πάλαι ποτέ κόκκινες γραμμές. Η υπογραφή, όμως, μπήκε το πρωί της 13 ης  Ιουλίου. Και από τότε τίποτα δεν μπορεί να είναι όπως πριν. Η πολιτική δυναμική που προκάλεσε εκείνη η συμφωνία ήταν εξαρχής δεδομένο πως θα οδηγήσει σε απόσχιση την Αριστερή Πλατφόρμα και άλλους διαφωνούντες. Δεν πρόκειται, όμως, μόνο γι’ αυτό. Η κυβέρνηση