IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...)   Μέχρι πρόσφατα  (...) η ιδιοτέλεια ήταν δυνατόν να περιορίζεται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κανονιστικής τάξης που περνούσε μέσα από το συλλογικό και κοινωνικό συμβόλαιο, μέσα από τη δημοκρατία. Αυτό έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά μέσα στον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό. Δεν υπάρχει πια έθιμο, καλή πίστη. Δεν υπάρχει όριο στην κερδοσκοπία, δεν υπάρχει όριο στην απληστία. Αυτό σημαίνει ότι περνάμε από μία φάση όπου πάλευαν πάντα το ιδιωτικό με το δημόσιο σε μια φάση που εξαφανίζεται το δημόσιο. Όλα είναι ιδιωτικοποιημένα. Όλα υπακούν σε εσμούς ιδιωτικών συμφερόντων.   Η απο-κανονιστικοποίηση της κοινωνικής τάξης είναι εκείνη η οποία οδηγεί στην πλήρη κατάργηση της κοινωνικής συναίνεσης και ενδεχομένως  σε μια απόλυτη ανομία. Το τι θα γίνει δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ούτε είναι δυνατόν φυσικά να εξαφανιστούν τα συμφέροντα .  Όσο υπάρχουν άτομα, θα υπάρχουν ατομικές επιδιώξεις. Το θέμα είναι πόσο αυτές οι ατομικές επιδιώξεις θα είναι δυνατόν να τιθασεύονται μέσα από συλλογ

(...) Ολα φαίνεται πια να συμβαίνουν ως εάν η πολιτική δεν θέλει πλέον να είναι αρμόδια για την αξιοπρεπή επιβίωση των κοινωνών. Στην καλύτερη περίπτωση, αρκείται να επικεντρώνεται στους όρους της χρήσιμης, και κατά το δυνατόν ανέξοδης ευθανασίας τους. Ως Πόντιοι Πιλάτοι, οι σημερινοί εκπρόσωποι του καθαρού αντικειμενικού λόγου δεν έχουν άλλωστε τίποτε άλλο να κάνουν από το να εξακολουθούν να νίπτουν τις άμωμες χείρες τους. Υπό τους όρους αυτούς λοιπόν, η συστημική εξαθλίωση του σήμερα δεν μοιάζει μόνο αναπόφευκτη. Εμφανίζεται επιπλέον και ως «συστημικά ζωογόνα».   Οπως ακριβώς η ναζιστική κτηνωδία έτσι και η σημερινή αθλιότητα δικαιώνεται ως έλλογη και εξωγενώς επικαθορισμένη, δηλαδή ως «συστημική» και επιβεβλημένη από τα πράγματα. Ο ρόλος των πάνσοφων εξουσιών είναι να τη διαχειρίζονται και να τις εξορκίζουν επιτυχώς. Και όλοι οι άλλοι οφείλουν να υπακούουν στη φωνή της μονοδιάστατης και ολιστικής λογικής. Ετσι και μόνον είναι δυνατόν η εξαθλίωση να εμφανίζεται πια ως αδιάφορη

(...) Στην πραγματικότητα, η μεταπολίτευση δεν σηματοδοτεί απλώς μια επιστροφή στην ομαλότητα. Η δημοκρατική ρήξη εμφανίστηκε σαν πρωτογενής διαδικασία ιστορικής αναγέννησης ενός οράματος που για πρώτη ίσως φορά εγκαθίσταται στο επίκεντρο του κοινωνικού φαντασιακού. Θα πρέπει να θυμηθούμε πως τα επτά χρόνια φαγούρας δεν ήταν μόνον επτά. Ηδη από το 1914, ίσως μάλιστα και πολύ πριν, η χώρα δεν είχε μπορέσει να ανασάνει ούτε για μια στιγμή. Σωρευτικά, οι διαρκείς πόλεμοι, οι καταστροφές, ο εθνικός διχασμός, οι πρόσφυγες, η κατοχή, ο εμφύλιος, η μαζική μετανάστευση, με επιστέγασμα το παρακράτος και την ψευδοδημοκρατία, που τελικώς οδήγησαν στο καθεστώς των συνταγματαρχών, είχαν επιθέσει της ανεξίτηλη σφραγίδα τους στις πολιτικές συνειδήσεις πολλών διαδοχικών γενεών.  Η Ελλάδα φαινόταν καταδικασμένη να επιβιώνει και να φυτοζωεί πολεμώντας ταυτόχρονα εναντία στην εξάρτηση, την εξαθλίωση, την ψευδολογία, την ετερονομία και την πάντα ελλοχεύουσα τραγωδία. Και στα πλαίσια αυτά, όλοι οι

Ακόμα και αν «ομιλεί», ο λαός δεν «αποφαίνεται». Η ιδέα της γενικής βούλησης δεν είναι παρά μια πλασματική κατασκευή. Με αυτή την έννοια, η «λαϊκή ετυμηγορία» δεν είναι ούτε πραγματικά συλλογική ούτε κατά κυριολεξίαν βούληση. Δεν είναι ούτε υπεύθυνη ούτε συνεπής ούτε ορθολογική ούτε αντιφατική ούτε «σοφή» ούτε εσφαλμένη! Απηχώντας συνεχώς μεταβαλλόμενες συγκυρίες αρκείται στο να εκφέρεται. Δεν εκφράζει ούτε «κοινή» βούληση σταθερότητας ούτε «κοινή» βούληση ανατροπής. Ετσι, το κύριο «μήνυμα» των εκλογών είναι η υπέρβαση των παγιωμένων ισορροπιών: Αθροιστικά, οι δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις που εναλλάσσονταν ιστορικά στην εξουσία έχασαν σχεδόν τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων τους. Ο σταθερός μεταπολιτευτικός δικομματισμός έχει εκπνεύσει. Κύριο αποτέλεσμα των εξελίξεων αυτών είναι η αναγκαιότητα σύμπηξης ετερόκλητων κυβερνητικών συνασπισμών ή, όπως κατά κόρον τονίζεται από τους ζηλωτές της σταθερότητας, η ανάδυση μιας «κουλτούρας» πολιτικών συνεργασιών και συνεργειών. Οι όροι λει

Το ευρωπαϊκό πρόταγμα σφραγιζόταν από τα δημοκρατικά, ιδεολογικά και πολιτικά «ελλείμματα» που το χαρακτηρίζουν μέχρι σήμερα.  Η Ευρώπη οικοδομούνταν ερήμην των πολιτών της.     Η κατασκευή της Ευρώπης δεν ακολουθήθηκε όμως από την κατασκευή ενός ευρωπαϊκού λαού, μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας, ενός ευρωπαϊκού κοινωνικού συμβολαίου, ενός ευρωπαϊκού γενικού συμφέροντος και μιας ευρωπαϊκής συλλογικής βούλησης. Η γένεση της νέας Πολιτείας ήταν ατελής.  Του Κωνσταντίνου Τσουκαλά   Η εκδικητικότητα της Ιστορίας είναι δεδομένη. Δεν πρέπει λοιπόν να απορούμε για το γεγονός ότι τα διαφαινόμενα ευρωπαϊκά αδιέξοδα είναι, εν πολλοίς, προϊόντα των συντελεστών ακριβώς εκείνων που συνέβαλαν στην επιτυχία του ευρωπαϊκού πειράματος. Ιστορικά καίριο αποδείχτηκε το γεγονός ότι, αναπόφευκτα ίσως, η ενιαία Ευρώπη «των πολλών λαών» οργανώθηκε σταδιακά υλοποιώντας μια διστακτική, αναποκρυστάλλωτη και κατ’ ανάγκην αντιφατική πολιτική βούληση. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι τα σπέρματα μιας π