IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Peter Wohlleben Η μυστική ζωή των δέντρων.  Τι αισθάνονται, πώς επικοινωνούν:  η ανακάλυψη ενός κρυμμένου κόσμου Mετάφραση Γ. Λαγουδάκου εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2017 Τα δέντρα μπορούν να μας διδάξουν τα ουσιώδη της ζωής, διαπιστώνει όποιος διαβάσει το βιβλίο του δασολόγου Peter Wohlleben . Α ν θέλουμε να παίρνουμε αυτά που μας δίνει το δάσος, πρέπει να φροντίσουμε να είναι ευτυχισμένο, τονίζει ο συγγραφέας. «Πήγα στο δάσος επειδή επιθυμούσα να ζήσω συνειδητά, να αντιμετωπίσω μονάχα τα ουσιώδη της ζωής και να δω αν θα μπορούσα να μάθω όσα είχε να μου διδάξει » έγραφε το 1854 ο H.D. Thoreau ('' Walden ή η ζωή στο δάσος'' , μετάφραση Β. Αθανασιάδης, Κέδρος). Και διαβάζοντας το βιβλίο του    Peter Wohlleben  '' Η μυστική ζωή των δέντρων'' διαπιστώνει κανείς ότι πράγματι το δάσος μπορεί να μας διδάξει τα ουσιώδη της ζωής. Οι δρυάδες και οι αμαδρυάδες, οι νύμφες που ζούσαν στους κορμούς των δρυών ή έτρεχαν κάτω από τα φυλλώματα

Στον πυρήνα του εορτασμού της Πρωτομαγιάς, σε όλους τους πολιτισμούς από κτίσεως κόσμου, βρίσκεται η αναγέννηση της γης και ο εορτασμός του κύκλου της φύσης που παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένη με τον κύκλο της ίδιας της ζωής. Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς έλκει την καταγωγή του από τις αρχαίες και παγανιστικές τελετές του μακρινού παρελθόντος. Η σημασία της ημέρας για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης. Ο Μάιος πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) το όνομα της οποίας προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, που σημαίνει τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε επίσης, με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίον και αφιερώθηκε ο μήνας. Στην Αρχαία Αθήνα γιόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης με τριήμερη γιορτή, τα Ανθεστήρια. Τα Ανθεστήρια τελούνταν

Η χώρα των σκουπιδιών. Υπάρχουν δύο δρόμοι, δύο πιθανές εξελίξεις  για την ελληνική κοινωνία. Ο Τζών Κέννεθ Γκαλμπραίηθ προσπαθώντας, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, να αντιληφθεί τον λόγο για τον οποίον ο λαός των Ινδιών έδειχνε να μην ενοχλείται ουδέ κατ’ ελάχιστον από τις απαθλιωτικές συνθήκες ένδειας και ρυπαρότητας μέσα στις οποίες διαβιούσε, δημιούργησε την έννοια του «εγκλιματισμού στη φτώχεια» (the accommodation of poverty): έχοντας συνηθίσει να ζουν σε τέτοιες συνθήκες οι άνθρωποι έτειναν να τις θεωρούν εντελώς φυσιολογικές και ως εκ τούτου δεν είχαν καμμία διάθεση να αναζητήσουν μία άλλη, διαφορετική ζωή. Είναι βέβαιο ότι ο ξένος επισκέπτης στην Ελλάδα, την ομολογουμένως –και ανεξαρτήτως των κατοίκων της– ωραιότερη χώρα του κόσμου, θα αναρωτιέται κάτι αντίστοιχο με τον μεγάλο οικονομολόγο. Όταν θα περιέρχεται τα τοπία της και θα αντικρίζει παντού πεταμένα σκουπίδια, θα προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Διότι η Ελλάδα, μετά αρκετής

Αυτό το καλοκαίρι δεν μπορούμε να ‘μαστε απλώς παραθεριστές. Δεν μπορούμε να περάσουμε ξώφαλτσα δίπλα στη φύση. Είναι ανάγκη να πάρουμε κάποια διδάγματα απ’ ό,τι μας ξεπερνάει και μας αγκαλιάζει ταυτόχρονα. Είμαστε μέρος της φύσης. Αυτά δεν λένε στους μαθητές τα βιβλία; Όμως, τι είδους μέρος του όλου είμαστε, αφού δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μέσα στο όλον; Η ύπαιθρος μας γνέφει, μας κάνει πράσινα σινιάλα, αλλά εμείς μαγκωνόμαστε, λες και τα σήματα έρχονται από εξωγήινα πλάσματα. Ο σύγχρονος παραθεριστής οπισθοχωρεί μπροστά σε τέτοια καλέσματα. Υπάρχουν μάλιστα στιγμές που το θρόισμα των φύλλων, το λίκνισμα του κλωναριού, το πέταγμα ενός πουλιού να του φαίνονται τόσο άσχετα με τις προσωπικές υποθέσεις του, ώστε να κλείνει τα παντζούρια του παραθύρου του για να βουλιάξει στη δική του, την αποκλειστικά ανθρώπινη ησυχία του. Αλλά το να έχεις στις βαλίτσες σου τις υποθέσεις σου και το να θέλεις να βρεις την ησυχία σου, είναι πράγματα ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Παρ’ όλα αυτά,