IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το ταμείο θα πρέπει να ανατρέψει τους εγωισμούς μιας ιδιοτελούς ευρωπαϊκής κλίκας» σημειώνουν οι Financial Times στο κεντρικό τους άρθρο στο οποίο χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα για τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών της Ευρώπης, στηλιτεύοντας τη στάση τους στο ελληνικό ζήτημα. Με το άρθρο τους αυτό οι FT κάνουν παρέμβαση στην ελληνική υπόθεση, ζητώντας, ουσιαστικά από το Ταμείο  να μην κάνει πίσω   και να αναγκάσει τις κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών της Ευρωζώνης να δεχθούν τις δικές του προτάσεις και το   κούρεμα χρέους . Σε ασυνήθιστα υψηλούς τόνους οι Financial Times περιγράφουν το  παιχνίδι εξουσίας  μέσα στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ, σχολιάζουν ότι για πρώτη φορά το Ταμείο έκανε δημόσιες τις εσωτερικές του διαφωνίες και υπογραμμίζουν: «Τα υπόλοιπα μέλη του ΔΝΤ θα πρέπει να είναι προετοιμασμένα να αποτρέψουν τους απείθαρχους Ευρωπαίους.  Τα παράπονα μιας  κλίκας με ιδιοτελείς σκοπούς  δεν θα πρέπει να επιτραπεί να σταθούν εμπόδιο στα συμφέροντα της Ελλάδας. Οι κυβερνήσει

  Διαβάζεις τον Τόμσεν και εξοργίζεσαι. Τη μία σου λέει ότι το Ταμείο δεν είναι υπέρ της λιτότητας και δεν θέλει νέα μέτρα και την επόμενη σου λέει ότι η Ελλάδα πρέπει να μειώσει το αφορολόγητο, τις συντάξεις, τον κατώτατο μισθό, να καταργήσει κοινωνικά επιδόματα και να επιτρέψει τις ομαδικές απολύσεις, αλλιώς δεν θα έρθει η ανάπτυξη. Συγνώμη δεν είναι αυτά μέτρα λιτότητας; Αναρωτιέσαι τι τρέχει με τον συγκεκριμένο τύπο. Τρικυμία στο κρανίο; Χοντρό δούλεμα; Ανελέητος δογματισμός; Μάλλον και τα τρία σε έναν εκρηκτικό συνδυασμό. Αφήνεις τον Τόμσεν και πηγαίνεις στην προισταμένη του, την Κριστίν Λαγκάρντ, ελπίζοντας ότι σ' αυτήν θα βρεις, όχι κάτι εκτυφλωτικό, τουλάχιστον όμως την κοινή λογική και στοιχειώδη σεμνότητα. Διαβάζεις λοιπόν: «Είμαστε ένας έμπιστος σύμβουλος». Ώστε απλός σύμβουλος; Οι σύμβουλοι όμως συμβουλεύουν (το λέει η λέξη), εισηγούνται, συστήνουν, προτείνουν, δεν απειλούν, δεν απαιτούν, δεν εκβιάζουν. Το ξεπερνάμε και προχωράμε παρακάτω. «Είμαστε

Ακόμη μια φορά, ο «θανατηφόρος» Γερμανός υπουργός Σόιμπλε επανέλαβε την ιδεοληψία του σχετικά με το ελληνικό πρόβλημα, σε διάσταση με τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, τους εξειδικευμένους διεθνείς οργανισμούς, αλλά και την οικονομική επιστήμη και εμπειρία. Στην ομιλία του σε συνέδριο τραπεζιτών στη Φρανκφούρτη στις 18 Νοεμβρίου, υποστήριξε ότι κάθε πρόταση για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους βλάπτει την Ελλάδα, αφού αυτή θα αποθάρρυνε το «μεταρρυθμιστικό έργο». Ισχυρίστηκε ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι η βιωσιμότητα του χρέους, αλλά το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Προσέθεσε ότι το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων παραμένει ανώτερο των δυνάμεών τους και γι' αυτό πρέπει να κατεβεί. Ανέφερε ότι οι ελληνικές κοινωνικές παροχές και συντάξεις παραμένουν ανώτερες από τις αντίστοιχες γερμανικές και από αυτές των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, πράγμα που οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο. Ευκρινές συμπέρασμα είναι ότι η δραστική φτωχοποίηση των Ελλήνων είναι όχι

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Το έργο της ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας το έχουμε ξαναδεί, επισημαίνει σε έκθεσή της η γνωστή επενδυτική τράπεζα της Αμερικής Morgan Stanley η οποία αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την δυνατότητα βιώσιμης ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας, θεωρώντας ότι οι πολιτικές λιτότητας που έχουν εφαρμοσθεί και συνεχίζουν να εφαρμόζονται αλλά και η πολιτική αστάθεια ασκούν πιέσεις στον τραυματισμένο ιστό της οικονομίας της χώρας μας, εκτιμώντας παράλληλα σε ό,τι αφορά την ανάκαμψη ότι το πρώτο στάδιο αυτής μπορεί να έρθει με την άρση περιορισμών όπως τα capital controls και η λιτότητα. Στον αντίποδα των ανωτέρω εκτιμήσεων βλέπουμε τους εκπροσώπους των δανειστών να εγείρουν νέες παράλογες απαιτήσεις σε ό,τι αφορά τα εργασιακά θέματα (απολύσεις κατώτατο και υποκατώτατο μισθό), τα επιδόματα και τα φορολογικά θέματα, εμμένοντας στη διατήρηση μιας εξοντωτικής πολιτικής διαιώνισης της λιτότητας, μιας πολιτικής με αντιαναπτυξιακό πρόσημο. Οι δανειστές, όπως δείχνουν τ

Σκίτσο του ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ Επιτέλους, ο προϋπολογισμός που κατέθεσε η κυβέρνηση χτες είναι συνεπής με όσα πίστευε ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατεδάφιση του καπιταλισμού. Μένει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί οι δανειστές που είναι καπιταλιστές πιέζουν για τέτοιους προϋπολογισμούς. Πιθανώς η απάντηση βρίσκεται στη ρήση του Αϊνστάιν ότι «η βλακεία είναι ανίκητη». Και για να μη μένει απορία σε κανέναν γι αυτή την  τοποθέτηση, η βάση του καπιταλισμού είναι η κατανάλωση και η παραγωγή προϊόντων για κατανάλωση. Επομένως, η βάση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι η οικονομική ευρωστία της πλειοψηφίας ενός λαού ώστε να μπορεί να παράγει και να καταναλώνει προϊόντα. Δεν είναι τυχαίο που ο καπιταλισμός είναι δημιούργημα της μεσαίας τάξης, χάρη στο εμπόριο που ευνόησε η ίδια και οι πιο πλούσιοι από τους εκπροσώπους της. Από τότε έχουν περάσει τουλάχιστον 2,5 αιώνες και  έχουν γίνει πολλές αλλαγές στη θέση της μεσαίας τάξης και στη σχέση της με τους κεφαλαιούχους της, που εξελίχθηκαν σε ιδιαίτερη

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αρχίζουν να κατανοούν κάτι πολύ κρίσιμο, έστω και καθυστερημένα: το βάρος του χρέους της Ελλάδας είναι πολύ μεγάλο. Καθώς εξετάζουν εάν θα παρέχουν βοήθεια, θα πρέπει να σκεφτούν πώς η χώρα κατέληξε να χρωστάει στις κυβερνήσεις τους τόσα πολλά. Ας πάμε πίσω στο 2010, όταν η κυβέρνηση της Ελλάδας –έχοντας διαψεύσει τις δικές τις δημοσιονομικές εκτιμήσεις- βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης. Οι ιδιώτες επενδυτές, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων, με χαμηλή κεφαλαιοποίηση, γερμανικών και γαλλικών τραπεζών, είχαν στην κατοχή τους περίπου όλο το δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Αυτό έθετε τους Ευρωπαίους μπροστά σε μία επιλογή: να δανείσουν στην Ελλάδα τα λεφτά που χρειαζόταν για να ικανοποιήσουν τους πιστωτές ή να αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει –περίπτωση κατά την οποία η Γερμανία και η Γαλλία θα μπορούσαν να έλθουν αντιμέτωπες με το ενδεχόμενο να διασώσουν τις τράπεζές τους. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επέλεξαν να δανείσουν στην

Tο τέλος της ύφεσης στην Ευρωζώνη δεν προήλθε από τη δημοσιονομική εξυγίανση, αλλά από τη σιωπηρή κατάργηση της πολιτικής λιτότητας – με εξαίρεση την Ελλάδα, λόγω των εκλογών του 2015 και της ατυχούς διαπραγμάτευσης « Εάν παρομοιάσει κανείς την ελληνική οικονομία με μία χαλασμένη μηχανή  (με την έννοια πως εμποδίζεται να λειτουργήσει από μία σειρά προβλημάτων, όπως είναι η  θεσμική χρεοκοπία , η πολιτική διαφθορά, η διαπλοκή, η έλλειψη σταθερού φορολογικού πλαισίου, η γραφειοκρατία, οι μη ανταγωνιστικοί και υπερβολικά υψηλοί συντελεστές φόρων, η χαμηλή παραγωγικότητα κοκ., ενώ βιώνει συνθήκες Μεγάλης Ύφεσης, όπως είναι η ανεργία, οι χρεοκοπίες, η συνεχής πτώση του ΑΕΠ κλπ.), καθώς επίσης το χρήμα ως καύσιμο , τότε αυτοί που υποστηρίζουν πως η λύση είναι η αύξηση της ρευστότητας, είτε από την ΕΚΤ, είτε με την  επιστροφή στη δραχμή , είναι σαν να θεωρούν πως η χαλασμένη μηχανή θα λειτουργήσει, εάν την τροφοδοτήσει κανείς με περισσότερη βενζίνη – ενώ η κοινή λογική οδηγεί στο