IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μπουμπουλίνας 18: Η «ένδοξη» αίθουσα βασανιστηρίων.  42 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου η ιστορία είναι εδώ παρούσα και "ξέρει να μιλά". Βασανιστήρια, ταράτσα της Μπουμπουλίνας, ΕΑΤ-ΕΣΑ: λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αμέσως μετά την επιβολή του καθεστώτος χιλιάδες συλλήψεις πραγματοποιήθηκαν. Οι συλληφθέντες στην πλειοψηφία τους εκτοπίστηκαν, άλλοι κρατήθηκαν στην ασφάλεια και ορισμένοι οδηγήθηκαν στα έκτακτα Στρατοδικεία. Η χούντα σε όλη τη διάρκειά της επέβαλε απηνή διωγμό εναντίον των πολιτικών της αντιπάλων και κυρίως των κομμουνιστών, ενεργοποιώντας και επεκτείνοντας όλο το αντι-κομμουνιστικό μετεμφυλιακά νομοθετικό πλαίσιο (νόμος 509 «περί ασφάλειας του κοινωνικού καθεστώτος» κ.λπ.) Στη Μπουμπουλίνας για «διευκρινήσεις» Οι συλλήψεις γίνονταν συνήθως νύχτα και στην πλειοψηφία τους χωρίς εντάλματα.  Πολλοί μάλιστα συλλαμβάνονταν χωρίς να τους απαγγελθεί κατηγορία και κρατούνταν στην Ασφάλεια για μέρες

Διονύση Ελευθεράτου:  « Λαμόγια στο χακί:  Οικονομικά “θαύματα” και θύματα της χούντας »  (εκδ. Τόπος) Δεν είχε άδικο ο Κωστής Παλαμάς όταν χαρακτήριζε « μυθοπλάστρα » την Ελλάδα, στη «Φλογέρα του βασιλιά ». Αλλους μύθους είχε βέβαια στο μυαλό του ο ποιητής, μα δεν πειράζει. Ακόμα και για τη χούντα λοιπόν, που είχε χθες τα θλιβερά 48α γενέθλιά της, κυκλοφορούν αρκετοί μύθοι. Μύθοι αντιφατικοί, που συμφωνούν όμως στην παγερή αδιαφορία τους για τα ιστορικώς μαρτυρημένα. Ο ένας κλάδος τους ανακαλύπτει «παλλαϊκή αντίσταση », που δυστυχώς δεν υπήρξε, τουλάχιστον έως το 1973. Ο δεύτερος κλάδος έχει τον χαρακτήρα δικαίωσης της δικτατορίας και πάνω του κάθονται διαφόρων χρωμάτων πουλιά, που « λαλούν μ’ ανθρωπινή φωνίτσα». Και λένε πως τ ο Πολυτεχνείο ήταν αναίμακτο (ο κ. Γεωργιάδης πρώτος και κακοφωνότερος) και πως η χούντα διέπρεψε στα οικονομικά , ενώ η « κακιά μεταπολίτευση» υποτίθεται ότι τα ’κανε μαντάρα και τίποτα καλό δεν πρέπει να της πιστώσουμε. Ο πιο απροσδόκητος

43 χρόνια συμπληρώνονται από την 21 Απριλίου 1967, ημέρα που το πραξικόπημα που εκδηλώθηκε, οδήγησε στην επταετή δικτατορία στη χώρα μας. «Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού» Οι στίχοι είναι γραμμένοι από κάποιον άγνωστο, για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή και την περιπέτειά του για δεκατρία ολόκληρα χρόνια και έχουν δημοσιευθεί στην «Ελευθεροτυπία». Καθώς τους διαβάζω στη Χριστίνα Μουστακλή , τη χήρα του Σπύρου Μουστακλή που βρίσκεται απέναντί μου, τα μάτια της βουρκώνουν και ο πόνος για άλλη μία φορά αυλακώνει το όμορφο και ήρεμο πρόσωπό της. Μια γυναίκα που ζει ακόμη και σήμερα τα ανελέητα βασανιστήρια που δέχτηκε το κορμί του ήρωα με τα ολοκάθαρα, γαλ