IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

​​Για τον ζηλωτή της γνώσης, τον εραστή της σοφίας, τον λάτρη των απόκρημνων ερωτημάτων και του επίμοχθου στοχασμού, η σύμπτωση να ζει συγκαιρινός με κοσμογονική ιστορική ανακατάταξη (κατάρρευση πολιτισμικού «παραδείγματος» και κυοφορία καινούργιου) είναι προνόμιο, δώρο συναρπαστικό. Για τους πολλούς δεν είναι έτσι, η κατάρρευση, οποιαδήποτε, και το άγνωστο καινούργιο που θα ακολουθήσει, γεννάνε ανασφάλεια με ευρύ φάσμα διαβαθμίσεων: από την ανησυχία ώς τον πανικό. Δυσεξέλεγκτη αντίδραση στην ανασφάλεια είναι η εθελούσια τυφλότητα: Tίποτα δεν καταρρέει ούτε κυοφορία συντελείται. Mια «κρίση» περνάμε, θα την παλέψουμε, όπως τόσες ανάλογες στο παρελθόν... Ποιος έδινε σημασία στον Nίτσε, όταν προειδοποιούσε απεγνωσμένα την Eυρώπη, το 1887, για τον «απειλητικότερο από τους επισκέπτες» που έστεκε στο κατώφλι της: τον μηδενισμό; «Aφηγούμαι την ιστορία των επόμενων δύο αιώνων»: τον μηδενισμό κάθε αξίας, κάθε ποιότητας, κάθε «νοήματος » της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης

Τα προοδευτικά κοινωνικά κινήματα έχουν από καιρό εκφράσει τη στήριξη τους για μια «Άλλη Ευρώπη». Η σχεδόν καθολική υποστήριξη που έδειξαν στο «ΟΧΙ» του ελληνικού δημοψηφίσματος έναντι της πρότασης της Τρόικας για περαιτέρω πολιτικές λιτότητας, λέει πολλά για την απογοήτευση της οικοδόμηση μιας Ευρώπης από τα κάτω. Συγκεκριμένα, οι διαδηλώσεις κατά της λιτότητας δείχνουν πως η εξέλιξη των ευρωπαϊκών θεσμών κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: γίνεται δηλαδή όλο και περισσότερο μια Ευρώπη της (οικονομικής) αγοράς, στην οποία θεσμοί που δεν είναι δημοκρατικά υπόλογοι λαμβάνουν αποφάσεις και μετά τις επιβάλλουν με εκβιασμό και φόβο στις επιμέρους κυβερνήσεις και στους ευρωπαίους πολίτες. Η διάγνωση τους συνάδει με πρόσφατες έρευνες σχετικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση που τονίζουν πως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί κατέληξαν από ένα αρχικό δημοκρατικό έλλειμμα, σε μια κρίση πολιτικής υπευθυνότητας. Εν συντομία υπάρχει μια θεμελιώδης αδυναμία να τεθούν σε εφαρμογή οι αξίες της αδελφοσύνης, της