IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών επήλθε σταδιακώς μια φινλανδοποίηση της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας στην περιοχή του Αιγαίου. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκ των πραγμάτων, και παρά τις διεθνείς συμβάσεις και τα διεθνώς ισχύοντα, υπάρχει αναστολή ασκήσεως κάποιων ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (...)  Επειδή η εσωτερική κακοφωνία πλεονάζει και πλήρης σύγχυση κυριαρχεί σε κάθε επίπεδο της οικονομικής και πολιτικής ζωής· επειδή γεωγραφικώς η χώρα δεν βρίσκεται στο ασφαλές περιβάλλον της μεσο-Ευρώπης· και επειδή διαταράξεις σοβαρές συμβαίνουν στην Τουρκία, ίσως δεν θα ήταν άσκοπο να επισημανθεί ότι υπάρχουν και άλλα θέματα πέραν της Ευρωζώνης και της οικονομίας. Η στήλη αυτή κατ’ επανάληψιν έχει επισημάνει ότι στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών επήλθε σταδιακώς μια φινλανδοποίηση της Ελλάδος έναντι της Τουρκίας στην περιοχή του Αιγαίου. Το αποτέλεσμα είναι ότι εκ των πραγμάτων, και παρά τις διεθνείς συμβάσεις και τα διεθνώς ισχύοντα, υ

Με τον όρο Ταλιμπάν χαρακτηρίζεται το πολιτικό-θρησκευτικό κίνημα που κυβέρνησε το Αφγανιστάν από το 1996 έως τον Δεκέμβριο του 2001 εφαρμόζοντας με τον πιο ακραίο τρόπο την Σαρία, τον εμπνευσμένο από το Κοράνι ισλαμικό θρησκευτικό κώδικα διαβίωσης. Εκατομμύρια ανθρώπων υπέστησαν αφόρητη καταπίεση με μια σειρά περιορισμών στην καθημερινότητα τους, με την προσαρμογή όλων των συνηθειών τους (ελευθερία κίνησης, έκφρασης, ένδυσης, συμπεριφοράς κ.π.α.) στις απαιτήσεις της υποχρεωτικής μετατροπής τους σε «σπουδαστές του κινήματος της ισλαμικής γνώσης».  Οι περιορισμοί και οι κανόνες αυτοί, ιδιαίτερα επαχθείς για τις γυναίκες θεωρήθηκαν, με τα στοιχειώδη πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων Δύσης, Ανατολής, Βορρά ή Νότου, επιστροφή στον μεσαίωνα και στις πιο σκοτεινές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας, όπου η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμιά αξία μπροστά στον θρησκευτικό φανατισμό. Οι  πρακτικές των Ταλιμπάν, με μέσο την συνεχή Τζιχάντ μέχρι να εφαρμοστεί παντού η Σαρία, περιλαμβάνουν

H  εν ψυχρώ δολοφονία του 35χρονου Αλεβίτη Uğur Kurt από την τουρκική αστυνομία ήταν η αφορμή για το νέο παραλήρημα Erdogan. Στις γνώριμες θεωρίες συνομωσίας κατέφυγε εκ νέου ο πρωθυπουργός της Τουρκίας  Tayyip Erdoğan  προκειμένου να δικαιολογήσει την εμφυλιοπολεμική κατάσταση στο εσωτερικό της γείτονος. Σε σημερινή του ομιλία στην κοινοβουλευτική ομάδα του AKP και με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από τα αιματηρά επεισόδια στο πάρκο Gezi, o Toύρκος πρωθυπουργός υποστήριξε πως « είναι σαν να πατιέται ένα κουμπί και νόμιμες και παράνομες οργανώσεις διαταράσσουν την ειρήνη. Είναι τόσο προετοιμασμένη αυτή η επίθεση που στοχεύουν ταυτόχρονα στην ειρήνη, τη σταθερότητα και την οικονομία ». Συνεχίζοντας την προσπάθειά του να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες για την τραγωδία στο ανθρακωρυχείο της Soma [1], o  Erdoğan  συνέχισε: « Όποτε τα πράγματα πήγαιναν καλά εδώ, υπήρχαν άνθρωποι που προσπάθησαν να δημιουργήσουν προβλήματα στην Τουρκία. Κάθε φορά που η Τουρκία προχωρούσε σε οικ

Επικίνδυνη τροχιά φαίνεται να διαγράφει το πολιτικό άστρο του Ταπίγ Ερντογάν,που κινδυνεύει να χάσει τη λάμψη του.Παράλληλα η Τουρκία ταλανίζεται από την τρικυμία της αστάθειας μετά από μια δεκαετία πολιτικής νηνεμίας,ενώ η κυβέρνηση της χώρας κινδυνεύει να βουλιάξει από τη θύελλα των σκανδάλων, που φθείρουν τη συνοχή της. Ο διχασμός και οι συγκρούσεις,οι οποίες μοιάζουν να είναι εγγεγραμμένες στο DNA της γείτονος,επιστρέφουν και η χώρα καθίσταται πεδίο μάχης ανάμεσα σε δυνάμεις που διαγκωνίζονται για να διαπλάσουν τη φυσιογνωμία του σύγχρονου τουρκικού κράτους. Ο πιο ισχυρός ηγέτης της Τουρκίας μετά τον Κεμάλ Ατατούρκ,ανοξείδωτος παλαιότερα από τα δύο ισχυρότερα διαβρωτικά,την εξουσία και το χρόνο,φανερά λαβωμένος τώρα,συγκρούεται με τον αλλοτινό σύμμαχο και πολιτικό του μέντορα Φετουλλάχ Γκιουλέν. Σημαντικός παράγοντας σ'αυτό το ενδοϊσλαμικό bras de fer αποτελεί το κεμαλικό βαθύ κράτος και ο στρατιωτικός βραχίονας του. Αυτοί είναι οι πόλοι εξουσίας που κ

Aπό τα «μηδενικά προβλήματα» στην στρατηγική απο- σταθεροποίηση της περιοχής Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στο εσωτερικό τής Τουρκίας και έχουν ως στόχο την αποδόμηση του καθεστώτος Ερντογάν, ίσως να μην αποτελούν εκείνες τις εξελίξεις στις οποίες πρέπει να στρέψουμε το ενδιαφέρον μας. Παγίως η Τουρκία, και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, επιχειρεί να αυξήσει σημαντικά την στρατιωτική της ισχύ στο πλαίσιο της νεο-οθωμανικής επιδίωξης να καταστεί παίκτης παγκόσμιας κλάσης. Οι εκφρασμένες προθέσεις κατασκευής αεροπλανοφόρου και απόκτησης πυρηνικών θέτουν νέα δεδομένα για τις ισορροπίες ισχύος στην περιοχή, απειλούν την σταθερότητα και είναι δεδομένο ότι θα πρέπει να αποτελέσουν ζητήματα προς εξέταση και αντιμετώπιση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Η κυβέρνηση του AKP, εδώ και μια πενταετία, άρχισε να διακηρύσσει ότι στις σχέσεις της με τους γείτονες θα ακολουθούσε μια πολιτική «μηδενικών προβλημάτων». Κάθε καλόπιστος παρατηρητής θα ανέμενε ότι η Τουρκία

Η Τουρκία βυθίζεται σε μια πολιτική κρίση διαρκείας, που δεν δείχνει να αποκλιμακώνεται. Η αναταραχή προβλέπεται να διαρκέσει έως τις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου, και ανάλογα με το αποτέλεσμά τους δεν θα πρέπει να αποκλείεται νέα έξαρση. Η λύση δεν θα είναι εύκολη, ο Ερντογάν μπορεί να έχει κλονιστεί, αλλά ακόμη δεν υπάρχει αντίπαλος που θα μπορεί να αμφισβητήσει την υπεροχή του στην κάλπη. Η τουρκική κρίση απασχολεί τον δημόσιο διάλογο στην Ελλάδα με παραδοσιακό τρόπο. Υπάρχουν εκείνοι που ανησυχούν για πιθανή «εξαγωγή» της κρίσης προς δυσμάς και ερμηνεύουν κάθε παραβίαση, αβλαβή διέλευση ή υπέρπτηση από το ομολογουμένως πλούσιο ιστορικό των τελευταίων μηνών ως τεκμήριο που επιβεβαιώνει αυτές τις ανησυχίες. Αλλοι πάλι βλέπουν την κατάσταση με κάποια χαιρεκακία, άλλωστε για πολλούς η τουρκική ευημερία της τελευταίας δεκαετίας, σε συνδυασμό με την ελληνική οικονομική δυσπραγία, είχε αλλάξει τις ισορροπίες ισχύος ανάμεσα στις δύο χώρες. Σε καμία από αυτές τις αναλύσεις, πάντως