IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) μια οικονομική κρίση με υποκριτικώς ηθικολογούντες νικητές (Βορράς) και θυματοποιημένους χαμένους (Νότος) η οποία έχει μετεξελιχθεί σε έναν πολιτικό κατήφορο χωρίς σταματημό...  Τα πλέον αηδιαστικά στερεότυπα κυκλοφορούν ασυλλόγιστα δηλητηριάζοντας την όποια ευρωπαϊκή ταυτότητα που με κόπο οικοδομήθηκε κατά το παρελθόν. Οι εμπνευσμένες ηγεσίες, ένας Ζαν Μονέ ή ένας Βίλι Μπραντ για παράδειγμα, μας άφησαν χρόνους και τώρα απόμειναν οι κοντόθωροι διαχειριστές που ανησυχούν περισσότερο για τη διάσωση των τραπεζικών ιδρυμάτων παρά για τα ποσοστά ανεργίας και τις συνθήκες ανατροφοδοτούμενης ύφεσης που παραπέμπουν σε εμπόλεμες περιόδους. (...) Αυτό που απειλείται όμως εν προκειμένω είναι ό,τι ευγενέστερο και ελπιδοφόρο γέννησε ο μεταπολεμικός κόσμος:  η κοινωνική Ευρώπη.   «Ολόκληρο το ευρωπαϊκό εγχείρημα, αυτή η πολύτιμη κληρονομιά των προηγούμενων γενιών Ευρωπαίων, θα γλιστρήσει χωρίς ούτε καν να το καταλάβουμε μέσα από τα χέρια μας»  αν οι πολιτικές δεν αλλάξουν. (...)

(...) Η πολιτική ενός «ασήκωτα» σκληρού νομίσματος και μιας αδιανόητης κατάργησης των μέσων πολιτικής που όλοι οι άλλοι χρησιμοποιούν εκτός της γερμανικής Ευρώπης, παραμένει απολύτως αμετάβλητη. Το μόνο που γίνεται είναι να επαληθεύεται στην πράξη η φράση του Κρούγκμαν για το ευρωπαικό πρόσωπο του τρόμου. Γιατί αυτό ακριβώς έχει καταντήσει σήμερα η «κοινή» Ευρώπη της γερμανικής διοίκησης: μια απωθητική Ευρώπη, μια τρομοκρατική Ευρώπη. Το ξέρουν, αλλά δεν τους νοιάζει. Γνωρίζουν ότι τα προγράμματά τους καταστρέφουν λαούς και χώρες, αλλά κάθε άλλο παρά τους ενοχλεί. Εκτιμούν ότι αυτό τους δίνει περισσότερη ισχύ ... Όμως, μεθυσμένοι από τη δύναμή τους και ανίκανοι να τη διαχειριστούν ακόμα και προς το δικό τους συμφέρον, φέρνουν όλο και πιο κοντά την ημέρα που το μεταπολεμικό ευρωπαικό οικοδόμημα θα αρχίσει πλέον να γκρεμίζεται. (...) Αυτοί οι άνθρωποι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες που διοικούν με σιδηρά χείρα σήμερα την Ευρώπη, μια μέρα, όχι αργά, θα γραφτούν με τα π

Το παρελθόν διδάσκει ότι σεμνές μετριότητες, σε κρίσιμες στιγμές, θεωρούν ιερό καθήκον τους να ξαναγράψουν τις τύχες των λαών. Αν οι μικροί ηγέτες–λογιστές της Γηραιάς Hπείρου αφομοίωναν την εκκωφαντική σιωπή ως κραυγή διαμαρτυρίας για το κοινωνικό και δημοκρατικό έλλειμμα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Τώρα, οι ισορροπίες χάθηκαν και φάνηκε η «γύμνια», όταν τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών στην Ιταλία έκαναν τον γύρο του κόσμου. Σε αυτήν την απρόβλεπτη ευρωπαϊκή κούρσα επιβίωσης δεν λείπουν μόνο οι ηγετικές προσωπικότητες, λείπουν και οι πολιτικοί. Ολοι αντιλαμβάνονται ως αναγκαίο κακό τη στυγερή λιτότητα μόνο για τους άλλους, από το οποίο οι ίδιοι εξαιρούνται, παραγνωρίζοντας πως πρόκειται για συνταγή που πλήττει βάναυσα την κοινωνία. Τα «πακέτα λιτότητας», με περικοπές, αύξηση φορολογίας, συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις, ώθησαν τους πολίτες στη φιλόξενη αγκαλιά του κωμικού Μπέπε Γκρίλο. Η αντίδραση της ιταλικής κοινωνίας έδειξε να περιφρονε

(...) το αδιαμφισβήτητο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης επιτείνει την θεσμική αδυναμία της και καθιστά το διακύβευμα για «περισσότερη Ευρώπη» όχι απλά ανεφάρμοστο αλλά και πολλές φορές ασύμβατο ως προς τις ανάγκες των πολιτών του κάθε κράτους-μέλους. (...) «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (πρωτότυπος τίτλος στα γαλλικά Le charme discret de la bourgeoisie) είναι ο τίτλος κινηματογραφικής υπερρεαλιστικής ταινίας, σε σκηνοθεσία του Λουίς Μπουνιουέλ, μία παραγωγή του 1972. Δέκα χρόνια πριν ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει το περίφημο σουρεαλιστικό έργο «Αγγελος Εξολοθρευτής». Το concept είναι απλό: Στο πρώτο τα μέλη της παρέας δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν ένα δείπνο, απλά ένα δείπνο, αν και κάνουν ή ονειρεύονται ότι κάνουν, πολλές συναντήσεις -απόπειρες με αυτό το σκοπό. Στο δεύτερο αδυνατούν να ολοκληρώσουν το σουαρέ στο μεγαλοαστικό σπίτι του ενός, παγιδευμένοι σαν πρόβατα στο μαντρί. Αν και θα αρκούσε να ανοίξουν την πόρτα για να φύγουν, φτάνουν σε κατάσταση

Η άρνηση της Γερμανίας και της Βρετανίας να συμφωνήσουν στο αναθεωρημένο σχέδιο του Χέρμαν βαν Ρομπάι οδήγησε στο ναυάγιο, ίσως νωρίτερα από ό,τι αναμενόταν, της έκτακτης Συνόδου Κορυφής για τον κοινοτικό προϋπολογισμό της επταετίας 2014 - 2020. Το σχέδιο του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προέβλεπε σημαντικές περικοπές από τις κατηγορίες περί ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και των διευρωπαϊκών δικτύων και τη μεταφορά των κονδυλίων αυτών πίσω στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) και στην Πολιτική Συνοχής. αυτό σε μεγάλο βαθμό ήταν ευνοϊκό κυρίως για τη Γαλλία αλλά και για την Πολωνία, χώρες με μεγάλο αγροτικό τομέα. Ωστόσο, στην τελευταία πρόταση Ρομπάι, που σίγουρα θα δεχθεί πολλές αλλαγές ώστε να εξεταστεί σε νέα έκτακτη Σύνοδο Κορυφής ενδεχομένως τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, υπήρχε ένα σημαντικό κέρδος για την Ελλάδα. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την εξειδικευμένη αναφορά στην παράγραφο 47 της πρότασης ( ολόκληρο το σχέδιο Ρομπάι) για τη χορήγηση επιπλέον 1 δισεκα

(...) Αποσυνάγωγοι; Χαμένοι; Λησμονημένοι;  Κάθε άλλο.  Για πολλούς ηγέτες, η επονείδιστη αποχώρησή τους από την εξουσία σημαίνει την απαρχή μιας νέας καριέρας,  κάτι σαν ανταμοιβή για τις «ιστορικές» αποφάσεις τους. (...) Ο Μιλτιάδης πέθανε στη φυλακή. Ο Θεμιστοκλής αυτοκτόνησε στην εξορία. Ο Παυσανίας «χτίστηκε» σε έναν ναό. Ο Αριστείδης πήγε σαν κακό σκυλί από την πείνα. Ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ρόδα ο δρόμος της πολιτικής. Αν ακόμη και οι ιστορικά σπουδαίοι ηγέτες είχαν τέτοιο τέλος, τότε τι μπορεί να περιμένουν οι σημερινοί; Μια ψευδαίσθηση σκοτίζει τον τρόπο που οι λαοί αντιλαμβάνονται τη σύγχρονη δημοκρατία, μια κληρονομημένη εντύπωση οστρακισμού από την εποχή της κλασικής ελληνικής δημοκρατίας, τη λέει ο Τζον Κιν στο δοκίμιό του «Η ζωή μετά τον πολιτικό θάνατο »: «Μια εικασία πως οι ηγέτες που παραιτούνται ή εκδιώκονται από την εξουσία καταδικάζονται σε αιώνια εξορία στη Χώρα της Λήθης,  όπως ακριβώς συνέβαινε στις αρχαίες ελληνικές δημοκρα

Οποιος νομίζει ότι μόνο στην Ελλάδα ή στις καθυστερημένες χώρες η συμπύκνωση της πολιτικής αντιπαράθεσης εστιάζεται στη «μάχη για τις καρέκλες» ενώ στην ανεπτυγμένη Ευρώπη τα κίνητρα είναι διαφορετικά, είναι πολύ γελασμένος. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις γελοιότητες που γίνονται στη διεκδίκηση των αξιωμάτων στην Ευρωζώνη επί μήνες ολόκληρους! Αν γίνονταν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα, η κατακραυγή εναντίον των πρωταγωνιστών θα ήταν ουρανομήκης. Το «κράξιμο» θα ήταν άγριο. Επειδή όμως αυτά συμβαίνουν «εις τας Ευρώπας» όπως έλεγαν παλιότερα, τα μέσα ενημέρωσης τα συγκαλύπτουν αντικειμενικά με τη σιωπή τους - για να μην πούμε ότι τα παρουσιάζουν ακόμη και με σεβασμό. Σαν τα σκυλιά τρώγονται οι Ευρωπαίοι ποιον θα διορίσουν αντικαταστάτη επικεφαλής του Eurogroup , των κρατών της Ευρωζώνης, προκειμένου να διαδεχθεί τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ , πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου. Μήνες τώρα αυτή η ιστορία διαρκεί. Καμιά απόφαση δεν μπορούσαν να πάρουν. Και τι α