IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Ο δρόμος για τη δικαίωση και την αποζημίωση της Ελλάδας για τα δεινά που υπέστη κάτω από τη ναζιστική μπότα, δε θα μπορούσε παρά να είναι κοινός για τους δημοκράτες πολίτες της Ευρώπης. Έτσι μια μεγάλη εκδήλωση αντιφασιστών Γερμανών στην έδρα των Ορεινών Καταδρομέων της Βέρμαχτ, το Bad Reichenhall της Βαυαρίας,   έρχεται «εκ των έσω» να δείξει ότι η πορεία για τη λύση στο ζήτημα της απόδοσης των γερμανικών κατοχικών οφειλών προς τη χώρα μας, θα έρθει με τους δύο λαούς να συμπορεύονται . ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: -  Ένας άγνωστος φωτογραφικός θησαυρός αποκαλύπτει τη ναζιστική θηριωδία στην Κρήτη -  Η χαμένη έκθεση του Καζαντζάκη για τα εγκλήματα των ναζί στην Κρήτη Μετά μία επιτυχημένη εκδήλωση για τα  «75 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης»   στο Ευρωκοινοβούλιο αλλά και για την επικαιρότητα της μάχης για την καταβολή των οφειλών, που έγινε με πρωτοβουλία  του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιου Κούλογλου , ο αγώνας μεταφέρεται  στο αντίπαλο στρατόπεδο και διοργανώνεται από τον ίδιο τον

Ένας ιστορικής αξίας θησαυρός βρισκόταν χαμένος από το 1945. Ένας θάνατος πολλά χρόνια αργότερα, έγινε όμως η αιτία να ξεθαφτεί από την βαριά βιβλιοθήκη στην οποία ήταν κρυμμένος και να αποκαλυφθεί, αποκαλύπτοντας παράλληλα το μέγεθος της ναζιστικής θηριωδίας στην Κρήτη. Πρόκειται για  το αρχείο του φωτογράφου Κωνσταντίνου Κουτουλάκη,  ο οποίος συμμετείχε στην Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτητών εν Κρήτη , που με επικεφαλής τον  Νίκο Καζαντζάκη  και συνοδοιπόρους τους διακεκριμένους καθηγητές του Πανεπιστημίου Αθηνών  Ιωάννη Καλλιτσουνάκη  και Ιωάννη Κακριδή , γύρισε το νησί, όταν οι μνήμες αλλά και τα αποτελέσματα της ναζιστικής θηριωδίας ήταν ακόμα νωπά και τα κατέγραψε, με στόχο  να μην σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μας . Το αρχείο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2015 στο Ηράκλειο και πριν λίγες μέρες ταξίδεψε στην καρδιά της Ευρώπης, στις Βρυξέλλες, όπου παρουσιάστηκε  στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιος Κούλογλου  για τα  «75 Χρόνια από τη

27 Απριλίου 1941  Οι Γερμανοί μπαίνουνε στην Αθήνα και την αφήνουνε στους Ιταλούς, όπως όλα τα ελληνικά εδάφη, εκτός από δύο για τη μάχη της Κρήτης και την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. Δεν κρατούν αιχμαλώτους από τον ελληνικό στρατό και στέλνουν τους σπουδαστές της Σχολής Ευελπίδων στο Πολυτεχνείο. Αρχίζει η πείνα, η σπαρακτική επίκληση «πεινάω» που αργοσβήνει γεμίζοντας με νεκρούς τα πεζοδρόμια. Συνάμα διευρύνεται η Αντίσταση. Το ΕΜΠ γίνεται από τα σημαντικότερα ορμητήριά της στην Αθήνα. - Ο  nunzio  του Βατικανού στην Άγκυρα (και πάπας Ιωάννης 23ος το 1958) δίνει και κερδίζει αγώνα για τρόφιμα στην Ελλάδα που μετριάζουν την πείνα 1 . - Οι Γερμανοί, που περιφρονούσαν τους Ιταλούς συμμάχους για τις ήττες στο αλβανικό μέτωπο και την «ανεπάρκεια» σε βασανισμούς και πογκρόμ, τους αντικαθιστούν στην Αθήνα για να αντιμετωπίσουν τις διαδηλώσεις όχι με ξύλο και πυροβολισμούς στον αέρα, αλλά με τανκς. Οι Ιταλοί φασίστες δεν «προσέγγισαν» ποτέ  τη ναζιστική θηριωδία.  Όσο για τον ιταλικό

Η Ιστορία δεν καταγράφει μόνον ιστορικά γεγονότα μίας συγκεκριμένης περιόδου. Τα βιώματα των ανθρώπων που ακολουθούν τα γεγονότα είναι συνέχεια της Ιστορίας, διότι αυτά είναι πιο έντονα και κρατάνε ζωντανά εις την συνείδηση των λαών λεπτομέρειες οι οποίες συνήθως δεν καταγράφονται εις τα ιστορικά δοκίμια. Είναι όμως χρήσιμα, διότι εμπλουτίζουν το ιστορικό γεγονός και ενισχύουν αυτό ως αποδεικτικά στοιχεία εις την υπεράσπιση, διερεύνηση και ανάλυση  του. Δεν μας εκπλήσσει η προκλητική συμπεριφορά της Γερμανίας εις το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου. Ούτε το ότι αυτή  οφείλεται εις την έλλειψη ιστορικών γνώσεων των Γερμανών Πολιτικών και της Ηγεσίας του Βερολίνου. Διότι χάρισμα κάθε Ηγέτιδας Δύναμης είναι να γνωρίζει την ιστορία των άλλων λαών και βάσει αυτής να θωρακίζει και να στηρίζει την άσκηση της εξωτερικής της πολιτικής. Η οποία ενισχύει την δύναμή της, αλλά παράλληλα και την αλαζονεία, η οποία αναπόφευκτα την οδηγεί σε αιφνίδια πτώση και καταστροφ

Σεούλ-Τόκιο-Αθήνα-Βερολίνο: Τι συμβαίνει με τις υποθέσεις των πολεμικών επανορθώσεων;  Οι Ασιάτες σέβονται περισσότερο τα ανθρώπινα δικαιώματα από εμάς τους Ευρωπαίους ή απλά μας δείχνουν έναν μοντέρνο δρόμο προς την εφαρμογή του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου; Συγκρίνοντας τον αγώνα των λεγομένων «γυναικών ανακούφισης » και των «Διστομιτών» παρατηρούμε σημαντικές ομοιότητες αλλά και πολύ σοβαρές διαφορές. Οι τραγικές ιστορίες και των δύο περιπτώσεων είναι λίγο ως πολύ γνωστές. Οι πρώτες, Κορεάτισες στην πλειοψηφία τους -αλλά και Ινδονήσιες και Κινέζες- υπήρξαν θύματα του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού , θύματα ενός ειδεχθούς ανθρωπιστικού εγκλήματος, του εγκλήματος της αναγκαστικής εκπόρνευσης. Ανήλικα και πολύ νεαρά κορίτσια, πολλά από αυτά θύματα απαγωγής, οδηγούνταν βίαια και, φυσικά παρά τη θέλησή τους, σε πορνεία που είχαν δημιουργηθεί εντός των ιαπωνικών στρατοπέδων προς ικανοποίηση των σεξουαλικών αναγκών των εκστρατευτικών σωμάτων, την περίοδο τη